#WTTV19: Dagverslag vrijdag #WTTV19: Dagverslag vrijdag

Het was nota bene Britney Spears die de tienjarige Julia Jacklin inspireerde om te gaan zingen. Sterker nog, Jacklin was geobsedeerd door Spears. Ruim een decennia later kunnen we concluderen dat de carrière van Spears toch een doel heeft gehad. Jacklin bracht in 2016 haar debuut plaat Don’t Let The Kids Win uit. Eerder dit jaar kwam het alom geprezen Crushing uit. Een plaat die ze opnam met Burke Reid, de man die ook achter de knoppen zat bij de laatste albums van Courtney Barnett. Het moet gezegd, op de harde, puntige nummers van deze plaat klinkt Jacklin als een lichte versie van Barnett. Daarnaast grossiert de achtentwintigjarige Australische in prachtige, melancholische ballades, inclusief snik in de stem. Die als zo vaak gaan over de liefde en de complexiteit ervan. Liedjes die prima gedijen op voormiddag op een festival, op Welcome to The Village is dat niet anders. Hoewel ze niet altijd alle aandacht krijgt van het publiek zetten Jacklin en haar band toch een puike show neer. Het prachtige Don't Know How To Keep Loving You zorgt zowaar voor een kippenvel momentje, het eerste van dit weekend. Het al even wonderschone Don't Let The Kids Win speelt ze solo en ook hier grijpt de Australische je even bij de strot. Jacklin sluit af met haar (bescheiden) radiohitje Pressure to Party. Beter dan met dit kun je een festivaldag niet beginnen. (TvdV)

Dat Hilbrandt inmiddels niet te missen is in de Friese scene mag wel duidelijk zijn. Daarom is het ook meer dan terecht dat ze nu met zeskoppige band op het festival staan. Zet je helm af en bereid je voor op een stevige muzikale motortocht. In de set komen de eerder uitgebrachte singles Ravijn en De Grens voorbij razen, zonder dat de eindbestemming precies bekend is. De Grauwe Kat is op de broeierige vrijdagmiddag dan ook afgeladen met bezoekers die meegenomen willen worden op deze tocht. Wel zal een podium waar het publiek meer rondom de band staat de ervaring kunnen versterken. Want de muziek is het absoluut waard om volledig beleefd te worden en niet alleen om van een afstandje toe te horen. (MF)

Welcome to The Village staat bekend om de avontuurlijke programmering, dus ook Raketkanon is geen vreemde eend in de bijt. De mesjogge zuiderburen staan laat op de middag in de Grootegast, om vervolgens halsoverkop naar huis te gaan voor de Gentse Feesten. Excentriek, dat is misschien wel de allesomvattende beschrijving voor Raketkanon, met nummers gebaseerd op roepnamen als Ricky of Judith, de onverstaanbare keelklanken van zanger Pieter-Paul Devos maar bovenal het bewonderenswaardig smorgasbord van muzikale stijlen. Progressieve rock, sludge metal, hardcore en zelfs een vleugje jazz wordt zonder blikken of blozen in de blender gegooid, met een intens geheel als gevolg. Beginnend met Fons trekt het zelfs aardig wat mensen naar de grote tent. ‘Kom eens wat dichter’, herhaalt Devos terwijl het optreden al gauw gepaard gaat met hakkende riffs, pakkende ritmes en onnavolgbare melodieën. In combinatie met de flikkerende neonbackdrop van het Raketkanon-logo en de veelzijdige, haast kakofonische vocalen, oogt het bij vlagen als iemands voorstelling van een gestoorde discoavond, chaotisch en intens. Zelfs een moshpit, inclusief Devos zelf met microfoon en al, blijft niet uit. Wanneer hij uiteindelijk vraagt of er nog mensen cannabis voor hem hebben, wordt er een stuk minder enthousiast gereageerd. Maar dat deert niet, want ook vandaag leverde Raketkanon een razend optreden waar je ‘u’ tegen zegt, want aan ‘je’ doen ze niet in België toch? (MS)

Met een tour dit najaar in het vooruitzicht struint Indian Askin deze zomer eerst wat festivals af door het hele land. In dit rijtje kan Welcome to The Village dan ook niet ontbreken. Op het einde van deze vrijdagmiddag laat de indie pop/rock band een mooi voorproefje zien van wat we dit najaar in de poppodia kunnen verwachten. Begin dit jaar kwam hun album Another Round uit en daarmee delen ze naast hun muzikaliteit ook bewustzijn rondom alcoholmisbruik. Tijdens hun set bij Bontebok is in het begin de meest opvallende diversiteit toch wel de wisseling van de gitaar na vrijwel elk nummer. Ook het feit dat de band even stilgelegd wordt omdat de frontman naar eigen zeggen blind lijkt te worden door zijn nieuwe haarwax geeft ook een bijzondere wending. Toch was de tweede helft van de set de energie die we van de band gewend zijn en wordt dit over het veld rondom de stage ook zeker overgebracht op het publiek. (MF)

Waar postrock ooit een muziekstijl was die van de andere kant van de oceaan moest worden geïmporteerd, gaat het tegenwoordig uitstekend met deze scene in Europa. Bands als het Ierse God Is An Astronaut en het Zweedse pg. lost zijn al geruime tijd grote namen in het genre, maar ook in het oosten begint het ook te broeien. Een van die opkomende bands van de afgelopen jaren is het Slovaakse The Ills die dit jaar met hun unieke blend van instrumentale gitaarrock het dorp bezoeken. Nu betekenen instrumentale gitaarpartijen bij dit soort bands vaak opzwepende crescendo’s en uitgesponnen filmische nummers, vaak mooi, zij het een tikkeltje clichématig. Gelukkig lijken The Ills zich hier zelf ook van bewust en verruilen dit voor een veel rauwere aanpak. Elementen van metal, prog en zelfs een hint van hardcore worden hier samengesmolten tot een brute symfonie van gitaarharmonieën. Mathrockachtige ritmes en zware drops volgen elkaar naadloos op en bevatten genoeg variatie om de nummers spannend te houden. Hier en daar vallen ze wel terug op dezelfde trucjes, maar nergens komt het drietal geforceerd over. The Ills speelt hier gewoon een verrassend sterke show waarbij ze zowel fans van moeilijke gitaarmuziek als nieuwsgierige toeschouwers weten te bekoren. (WN)

Na een golf van succes de afgelopen jaren is blackwave. allang geen goed bewaard geheim meer. Dit hiphopduo is uitgegroeid tot een heuse festivalact en is een van de grote beloftes van de Belgische hiphopscene. Met goede reden ook, want live worden ze nog verder versterkt door een voltallige jazzband die alle soul, jazz en funkinvloeden tot in de puntjes uitwerkt. Muzikaal steken de nummers allemaal prima in elkaar, zwoele beats, funky ritmes en de laidback rap van Willem Ardui en Jean 'Jaywalker' Atohoun vullen elkaar allemaal uitstekend aan tot een dansbaar geheel dat doet denken aan een soort mix tussen Kyteman en De La Soul. Met zo’n hype achter dit duo mag je echter ook verwachten dat ze hun set scherp houden en vanavond blijft het allemaal wel erg gemoedelijk. Er zijn een paar momenten zoals bij Flow en Swangin’ waar er meer ruimte wordt gemaakt voor een stevige beat en ze de confrontatie met het publiek opzoeken. Deze momenten waarop ze wat meer felheid en agressie in hun show brengen zijn dan ook meteen de absolute hoogtepunten. Voor de rest blijft blackwave. een zeer welgeoliede machine die zijn zomerse geluid feilloos op het podium weet neer te zetten, maar het alleen aan spanning en dynamiek ontbreekt om de show echt memorabel te maken. (WN)

Hoewel het aantal bands dat je als gothic zou bestempelen de afgelopen jaren behoorlijk is uitgedund op het festivalcircuit, hebben ze hier dit jaar met The Soft Moon een van de grootste namen binnen dit genre te pakken. Het gaat hier wel vooral om een gevoelsmatig stempel, aangezien de synthgedreven jaren tachtig postpunk van de band gecombineerd met drones, beats en zelfs bongo’s muziektechnisch lastig in een hokje valt te plaatsen. Dit blijkt meteen bij opener Black. Met zijn stuwende ritmes en dreigende synths die de hele tent lijkt het nummer de hele tent op te slokken, terwijl zanger Luis Vasquez half fluisterend, half schreeuwend zich een weg door deze duisternis baant. Hoewel het eindresultaat met de aanhoudend flitsende stroboscopen een intens meeslepende gewaarwording is, is het knap dat Vasquez de nummers in de kern altijd aanstekelijk houdt. Dit zien we iets later in de set evengoed weer terug bij het vernietigende Burn en het melancholische Far. Elk in hun eigen recht nummers die gepaard gaan met hevige emoties over zelfhaat en escapisme, maar zonder ooit neerslachtig te worden. Een show van The Soft Moon vervalt op deze manier nooit tot zwelgen in zelfmedelijden zoals sommige van hun eerdere genregenoten, maar is een kathartische ervaring waarbij je eventjes van al je zorgen ontlast bent. (WN)

Mattiel (Brown) is een jonge zangeres uit Atlanta en samen met haar begeleidingsband maakt ze een soort retropop met bluesy invloeden. De zangeres, die daarnaast ook illustrator is, was in 2018 al behoorlijk succesvol met een erg leuk debuutalbum wat is uitgekomen op het label van Jack White. Ietwat onwennig trapt de begeleidingsband zo net voor het schemerig wordt hun optreden af nabij het water. Maar zodra Mattiel het podium betreedt en haar stem laat klinken weet ze het toegestroomde publiek gelijk bij de lurven te pakken. Ze zingt ietwat schel, uit duizenden herkenbaar, maar toch loepzuiver. Het is een prima concert, waarbij vooral de uptempo nummers als Not Today en het ijzersterke Whites of Their Eyes een fijne Black Keys groove bevatten die het publiek voorzichtig laat dansen. Nummers van het onlangs verschenen tweede album hebben nog ietwat te weinig zeggingskracht, waardoor het concert ook mindere momenten bevat, maar een heerlijk elementair nummer als Rescue You bezorgt instant kippenvel en tilt het optreden naar een hoger niveau. Als aan het eind van het concert Mattiel het meezingbare Count Your Blessings speelt, weet het nog aanwezige publiek dat ze absoluut geen spijt hebben gehad hierbij aanwezig te zijn geweest. (PvdS)

Nog geen jaar geleden waren de verwachtingen rondom Thomas Azier torenhoog gespannen, een nieuw album op komst gepaard met een show op de village leek een ideale combinatie. Helaas kreeg het werk hieraan toen voorrang en werd de show gecanceld. Inmiddels is niet alleen het derde album Stray een feit, maar ook de nieuwe EP Raven on the First Floor, geschreven tijdens zijn meest recente periode in Amsterdam. Wie denkt dat hij in dit jaar echter ook maar enigszins aan goodwill heeft ingeboet, wordt meteen uit deze illusie geholpen. Thomas Azier is momenteel een van de grootste sterren van Friese bodem en vrijwel het hele dorp staat dan ook als een blok achter hem. Vanaf opener Echoes staat de tent afgeladen vol en brengt hij, volledig in het wit gehuld, een gelikte festivalshow zoals je dat van een routinier mag verwachten. Sommige oude klassiekers als Angelene ontbreken en ook het nieuwe materiaal komt weinig aan bod, maar als je inmiddels zo’n catalogus aan sterke nummers hebt opgebouwd is het niet gek dat het oude materiaal meer naar de achtergrond verdwijnt. Zeker als je daartegenover grootse ballads met een allure als Talk To Me en Gold kan zetten die van begin tot eind meegezongen worden. Als extraatje krijgen we zelfs nog een cover van A Forest van The Cure voorgeschoteld die prima in de set past, maar tegelijkertijd ook niet veel verder komt dan het origineel. Dit is echter een klein puntje op een verder vrijwel smetteloos optreden. Thomas Azier speelt vanavond gewoon een thuiswedstrijd die hij bij voorbaat al gewonnen heeft. (WN)

Terwijl Thomas Azier een verdienstelijke thuiswedstrijd speelt in Grootegast met zijn melancholische sound, blijkt het dat er genoeg zoetekauwen rondlopen op The Village wanneer de suikeroompjes van Swedish Death Candy aantreden in Blessum. Andere koek weliswaar, maar bereidwillig opgesmikkeld. Hoe kan het ook anders? De stonerrock met psychedelische invloeden afkomstig uit Londen, Seoul en Bari straalt een grote brok energie uit, die na verloop van tijd uit de muren van Blessum lijkt te barsten. Of ze nu met een stoere rockriff aan de haal gaan, een vuige Black Sabbath groove of juist uit de bocht vliegt in sporadische chaos: vervelen doet het geen moment. Maar het grootste offensief is voor het laatst bewaard, wanneer ze eindigen met een psychedelische achtbaanrit van twintig minuten. Hoewel rustig beginnend, met een hoop pratend publiek op de achtergrond, snoert Swedish Death Candy het volledige Blessum al gauw de mond. Van hoog naar laag, euforisch tot dromerig: het is als eb en vloed waar het water in beide getijden verwarmend tegen je aan klotst. Een typisch optreden dat dus geen moment verveelt en tot in de verste verte lijkt te schallen, eenieder achterlatend met een mond vol (rotte) tanden. (MS)

Donkere wolken pakken zich even voor het optreden van de Blind Boys of Alabama samen. Het zal toch niet? Maar zodra de heren achter elkaar het podium betreden is de angst volledig verdwenen. Het is het 87-jarige oorspronkelijke lid Jimmy Carter die ons allen in deze “openluchtdienst” welkom heet en ons een hele fijne avond wenst, natuurlijk hoort daar ook volgens hem geen regen bij. Wat een contrast ook, afgelopen week nog in het concertgebouw en nu gepassioneerd gospel op een festivalweide spelen. Het maak ze natuurlijk ook niks uit, want met passie en volle overtuiging het geloof bezingen, dat is aan deze vier blinde mannen wel toevertrouwd. Na enkele nummers betreedt ook het (eveneens blinde) legendarische Malinese koppel Amadou & Mariam het podium en laten een werkelijk heerlijke afrobeat horen. Met fijne melodieën en ‘spacey’ gitaarspel van Amadou. Het concert wordt pas echt bijzonder zodra Jimmy Carter samen met het Malinese echtpaar een cover van Tom Waits Way Down in The Hole zingen. Het wordt met zoveel zeggingskracht gezongen en geschreeuwd dat de stokoude zanger bijna van het podium valt.  Als men naar het eind van het optreden de afropop en gospel laat combineren tot Just One Beat en het gehele veld daarmee laat dansen, weten we dat het optreden een meer dan geslaagde missie is geweest. (PvdS)

Het Noorse duo Aiming for Enrike mag Blessum afsluiten vanavond. Afkomstig uit Oslo, gitarist en drummer, kenmerken zij zich door een rijke muzikale omlijsting teweeggebracht door tientallen loopingstations en effectpedalen. Laag na laag wordt hiermee een mengsel van mathrock, jazz, prog en zelfs funk opgebouwd die bol staat van variatie. Hoewel de podiumpresentatie zich kenmerkt door een zekere ingetogenheid, is de energieke muziek juist de antithesis. Toch komt het zelden te chaotisch of onnavolgbaar over, dankzij een sterk gevoel voor songwriting, structuur en terugkerende motieven. Daar zit soms wel weer de valkuil, wanneer een gebrek aan genoeg avontuurlijke uitstapjes de aandacht halverwege toch doet verslappen. Echter wordt dit al gauw ruimschoots goedgemaakt, wanneer de heren de concentratie herpakken door wat opgejaagde uitstapjes hier en daar, van een noiserock uitbarsting tot een tactisch geplaatste jazz passage. Wanneer Blessum dan ook aardig vol stroomt met nieuwsgierige bezoekers, weet Aiming For Enrike er alsnog een dijk van een eindsprint uit te gooien, dankzij een afsluitend werkstuk dat doet denken aan hun geflipte collega’s van La Jungle. Zonder meer een sterk optreden dus. (MS)