Mijn hele volwassen leven worstel ik met mijn gewicht en onderwerp ik mij jaarlijks aan een streng programma om af te vallen. Ik gil altijd - dan wel/niet voor de grap - dat ik toch écht die bikini aan wil trekken tijdens Welcome to The Village om te gaan zwemmen zonder schroom. Let wel, nu ben ik een fanatiek saunaganger, maar mijn gebruikelijke minimaal uit tien lagen bestaande outfit om mij zeker te voelen in het dagelijkse leven, trek ik ten overstaan van een festivalterrein vol bekenden toch moeilijker uit in mijn huidige vorm. Ofzo. Maar goed… Elk jaar slaat mijn gevoelige eetbrein op tilt als ik de foodtruck van FoodBrothers tegenkom op een festival. Op de één of andere manier ben ik vaak wel zo gemotiveerd tijdens de eerste festivals van het seizoen om mij aan het voorgenomen eetplan van dat weekend te houden, maar tijdens Welcome to The Village wordt het vaak wel heel lastig.
Op de eerste dag van het festival weet ik de truck van deze zonen van God vaak nog tactisch te vermijden. Ik doe dan gewoon alsof ze er niet zijn. Kop in het zand en negeren. Ik knaag dan gemotiveerd mijn eigen meegebrachte bakje salade op en maak met mezelf de afspraak het worstengenot niet te bestellen. Mocht ik naast een vriend(in) zitten die een dergelijk Mexicaanse unit naar binnen zit te schuiven, dan zou ik wellicht overwegen te vragen om een hapje te mogen nemen. Gewoon om de smaak. Even proeven. Omdat het kan. Je raadt het al… tot op heden is mij het niet gelukt om het te weerstaan op zaterdag of zondag in de eeuwig ellenlange rij voor de kraam te gaan staan om de hemelse Mexicaanse hond te bestellen.
Wat is dat toch met dat broodje worst, om het maar even zo plat te zeggen? Een aantal jaar geleden nam ik mijn eerste hap uit deze fantastische combinatie ingrediënten. Ik wist meteen: dit is de lekkerste hotdog die ik OOIT heb gehad. Ik trok mensen mee over het terrein richting de truck en heb sommigen bijna gedwongen de Smokey Mexican te bestellen. Nu ben ik vrij overtuigend (sommigen noemen het dominant), maar tot op heden heb ik alleen maar gelukkige gezichten mogen aanschouwen tijdens het eten van deze hotdog. Zelfs dat geeft mij al zoveel plezier en genot, dat het een belevenis op zich is om een Smokey Mexican-maagd te introduceren aan dit fenomeen.
Er zijn ooit studies gedaan naar wat de Big Mac van McDonald’s zo ‘briljant’ maakt. Dus niet per se lekker, maar wel wat er gebeurt in je mond en je lijf tijdens het eten van die combinatie smaken en texturen. Begrijp me niet verkeerd… De hotdog van Foodbrothers, en overigens voedsel van elke andere foodtruck tijdens het festival, is duizend maal lekkerder dan een hambo van de Mac, maar bij deze hotdog passen ze wel hetzelfde principe toe als het gaat om mondbeleving. De ingrediënten zijn alleen beter, lekkerder, sappiger en smakelijker. Het gaat er om dat je bijt in iets zachts en zoets (het broodje), waarbij je gehemelte de crunchy textuur van nacho’s tegenkomt die op een zacht bedje van cheddarsaus liggen. Door het schuren van die nacho’s tegen het gehemelte ga je meer speeksel vormen, waardoor je trek krijgt naar meer. Vervolgens proef je de zoute bacon en stuit je op de hartige gefruite ui. Dan plots begint het wat te tintelen in je mond van de licht zure pittige pepersaus en jalapenos die verstopt zitten tussen het zachte pistoletje. Het zuur zorgt ook weer voor meer speekselvorming. Ow man, en dan heb je nog niet eens een hap van de worst zelf gehad. Die is er ook nog! Bam. Je tanden snijden door het vakkundig gebraden vlees en als kers op de taart kom je het zoete genot van de smokey BBQ saus tegen. ‘Kan dit allemaal op één broodje?’, hoor ik je denken. Ja. Dat kan. Het is alleen niet uitgesloten dat je de hele santekraam netjes naar binnen kan werken. Laat ik het zo zeggen… Dat is onmogelijk. Ik probeer het dan nog redelijk charmant te houden, maar halverwege geef ik vaak de strijd op. Boeie. Laat me maar even. De rest van de dag hou ik het wel weer netjes.