#WTTV18: Dagverslag Welcome to The Village - zondag #WTTV18: Dagverslag Welcome to The Village - zondag

De laatste festivaldag is nog nauwelijks aangebroken als gitaarvirtuoos Ryley Walker met zijn band de theatertent van Blessum betreedt. Walker heeft de avond ervoor zijn verjaardag gevierd en staat licht katerig op het podium. Hij begint na een behoorlijk uitlopende soundcheck - die ongemerkt overgaat in het eerste nummer - uiteindelijk een kwartier te laat. De freaky folk van de Amerikaanse zanger en gitarist maakt het allemaal meer dan goed. Zowel oud en nieuw werk komt langs en gelukkig houden Walker en zijn band de nummer relatief kort; niet zelden weet Walker tijdens concerten zijn nummers uit te spinnen tot langdurige hallucinerende muzikale trips. Dat de katerige Walker tussendoor de toehoorder lastig valt met zijn voorliefde voor Nederlandse bitterballen, Grolsch en geestverruimende middelen zijn hem vergeven. Zijn experimentele folkrock is fascinerend, schommelt op prettige manier van sacraal en sfeervol naar schurend en vuig en brengt zo het publiek op deze vroege zondagochtend compleet in vervoering. (SN)

De band Johan herrees eerder dit jaar uit zijn spreekwoordelijke as na een time-out van een aantal jaar. Met een nieuw prima ontvangen album Pull Up staat voorman Jacob de Greeuw sinds dit jaar met een deels nieuwe bandbezetting weer op de Nederlandse podia. Zo ook vandaag aan het begin van een zonovergoten middag op hoofdpodium Bontebok. Het is alsof de band nimmer is weggeweest. Vooral voor de oudere festivalgangers is het rammelende indiegeluid van de band een warm bad van herkenning. Binnen de nieuwe bezetting is een sterke rol weggelegd voor gitarist Robin Berlijn die al op zijn zeventiende op het podium stond met de Fatal Flowers. De nieuwe nummers sluiten in sound en kwaliteit naadloos aan in de oersterke reeks getergde indiesongs van de eerste drie albums van de band. Johan weet ook vandaag de tijdloze klasse van die songs prima over het voetlicht te brengen, zo blijkt wel als menigeen bij de eerste gitaarklanken van het emotionele Tumble and Fall een klein traantje wegpinkt. De band brengt vandaag geen reeks van louter hits, maar speelt ook onbekender werk. Bij een aantal nummers zakt daardoor de aandacht van het publiek wat weg. Opvallend genoeg staat Johan vooral bij songs van het al weer 20 jaar geleden uitgebrachte gelijknamige debuutalbum echter als een huis en bewijst hiermee vanmiddag de tijdloze klasse van de muziek van voorman De Greeuw. (SN)

“Do you guys want to hear a nice song or an evil song?”, brult zanger Chris Kosnik halverwege de show van The Atomic Bitchwax. Alsof we hier daadwerkelijk een keus hebben. Het trio zorgt met hun vuige rock voor de nodige opwinding op de altijd lastige zondagmiddag, wanneer de meeste mensen even lief ergens op het terrein ontspannen een biertje drinken. Met één been in de stoner van de nineties en de ander in de hardrock van de seventies, combineren ze een overvloed aan riffs met een overdonderend gitaargeluid. Dat ze schatplichtig zijn aan die jaren zeventig blijkt ook wel uit de covers die vanmiddag de revue passeren. We horen niet alleen Maybe I’m A Leo van Deep Purple, maar ook In The Flesh en Pigs van Pink Floyd komen voorbij. Met name deze laatste weet de band om te toveren tot een alles verscheurend beest van een nummer. Dit betekent verder niet dat hun eigen nummers hiervoor onderdoen. The Atomic Bitchwax heeft de hele middag maar één stand en dat is vol gas vooruit. Dit betekent ook dat er weinig variatie of nuance te vinden is in hun set, maar ze schudden je wel goed wakker op een slaperige zondagmiddag. (WN)

Interessant is de performance van Ariah Lester zeker te noemen. Het is de eerste keer op een festival voor de artiest. Hij is geëmigreerd vanuit Venezuela en doet zijn muzikale projecten vanuit woonplaats Amsterdam en Rotterdam. Naast artiest is Lester ook choreograaf, grafisch vormgever en visual artist. Hij begint zijn set in Blessum met zeer elektronische, melodische tracks en naarmate de set vordert worden de nummers expressiever en experimenteler. Halverwege en op het eind van de performance schuift hij het publiek in en zakt Blessum door de knieën om vervolgens gezamenlijk al twerkend omhoog te komen. Hij heeft een prachtige stem met een enorm bereik, waar je door de performance bijna vergeet op te letten. Dat zijn naam Ariah Lester is, is niet te missen want deze is continu herhaald zodat niemand kon vergeten hem te volgen op de sociale kanalen. (MF)

Etnische dansfeestje op festivals doen het altijd goed, meestal gemaakt door blije, witte mannen. Zo ook Skeve Hindoe, maar zij stellen bij elk optreden de verlichting tot doel. Of dat gelukt is op Welcome to The Village? Het is in elk geval ontzettend heet en heel erg druk in de Grauwe Kat, die voor enkele uurtjes omgedoopt tot tempel van de twee guru's Chakra Mambo & Sultan Taliban. De nood aan geestelijke ondersteuning en verlichting lijkt dus groot op de laatste dag van het festival. Onder aanvoering van de topguru's (voor het eerst met volledige live band) wordt de verlichting zingend en dansend ingezet. Een dollemansrit die langs meerdere landen en culturen leidt, van Tibet tot aan Pakistan, van de Balkan tot aan India en van Balkanbeats tot Klezmer. En de volgelingen? Zij zijn buiten zinnen, al lijken ze eerder bezeten dan verlicht. Handen, voeten en lichamen vliegen door de tempel. Bevangen door de hitte wellicht? Feit is dat iedereen uiteindelijk uitzinnig de tempel verlaat, de missie is geslaagd: de chakra huishouding is weer op orde en iedereen lijkt weer voldoende energie te hebben om de resterende deel van het festival aan te vangen. Lang leve de guru’s. Lang leve de verlichting! (TvdV)

Het is minder zonnig maar niet minder warm op de laatste dag van het festival. Hierdoor lijkt het nog niet echt storm te lopen wanneer de vrolijke tonen van La Sra. Tomasa beginnen in de Grootegast. Deze zevenkoppige formatie uit Barcelona doet gelijk een beetje denken aan Manu Chao, maar dan met iets meer pit. De rode draad in de muziek is uiteraard het Latijns-Amerikaanse pianogeluid gecombineerd met veel percussie en slepende baslijnen. De band probeert de mensen mee te krijgen maar het gaat nog niet van harte. Op een paar verliefde stelletjes en stijldans koppels na. Het is erg warm in de tent en dit is waarschijnlijk de reden dat het nog niet helemaal storm loopt. De band integreert andere genres zoals hiphop, drum ‘n bass en rock met de pure Latijns-Amerikaanse funk. Als je lekker even wilt dansen, dan zit je hier niet verkeerd. (SdG)

Overdag is er een feestje in de Grauwe Kat met Maanwagen. Leeuwarders Jos Blomsma en Michel Pitstra draaien een thuiswedstrijd. Op zondagochtend kon je wakker worden met de Maanwagen #festivalsnooze playlist. Muzikaal aansluitend op deze playlist waar we mee wakker worden, is een mix van softe versies die het duo aan het begin van de avond de tent in gooit. Voor een ieder die rond eind van de middag over zijn kater heen is gekomen, is de timing perfect. Buiten wordt er op de muziek gedanst die vanuit de tent komt en een handjevol doet dit voor de dj booth die voor het podium staat. De rest van de voorbijgangers bewaren het feestje voor later deze avond. (MF)

Helemaal uit Amerika is Con Brio klaar om het publiek te laten dansen. Het is duidelijk minder druk dan gister, dus dit blijkt nogal een opgave. Het veld van de Bontebok blijft behoorlijk leeg met alleen vooraan een menigte. Naarmate het optreden stromen er meer mensen toe, maar de band weet ze niet echt te bereiken. Na de eerste tonen van zanger Ziek McCarter lijkt het net alsof je naar Bruno Mars zit te luisteren. De nummers zijn catchy, funky en soulvol, maar weinig origineel. Invloeden als Prince, Sly & The Family Stone en D’Angelo zijn onmiskenbaar en geven de muziek een R&B laag. Na een tijd valt het op dat de muziek eigenlijk veel te zacht staat voor zo’n enorm strak geproduceerde band. Op deze manier komen de steengoede blazers ook niet echt goed tot hun recht. De seksueel geladen R&B nummers als So High hadden in een kleinere tent niet misstaan. (SdG)

Joan as Police Woman, artiestennaam van de Amerikaanse Joan Wasser, toont zich vandaag in de festivaltent van Grootegast een indrukwekkend artiest. Met grote zorgvuldigheid put ze uit haar indrukwekkende repertoire van ijzersterke songs die laveren tussen soul, pop en dance. Een uur lang weet deze gesoigneerd artiest met grote stijl en klasse, gekleed in een prachtige outfit zo alle aandacht vast te houden. Niet voor niets had muzikale grootheid Jeff Buckley ten tijde van zijn dood in 1997 een relatie met Wasser. Met een doordachte mix van ouder bekender werk en nieuwe songs van het eerder dit jaar verschenen album Damned Devotion zet ze daarbij een set neer zonder enig effectbejag. Gedurfd is de cover in de setlist van het nummer Kiss van Prince. Prince coveren kan eigenlijk alleen maar tot teleurstelling leiden, maar ook hier toont Joan as Police Woman zich topmuzikant. Met grote subtiliteit wordt deze klassieker ontdaan van al zijn opsmuk. Wat overblijft is een indrukwekkend subtiele uitvoering van een song vol onderhuidse spanning en daarmee het hoogtepunt van een prima optreden. (SN)

Als laatste in het rijtje boekingen van curartor Jacco Gardner is The Mauskovic Danceband. De link met deze band en de scene uit Portugal is Nic Mauskovic, bandlid bij o.a. Bruxas. Door de verhuizing van Jacco Gardner naar Lissabon, heeft hij ook de schoonheid en creativiteit van het land meegenomen naar huis. Dat de band veel invloeden heeft hoor je ook terug. De tropische sounds, dansbaarheid en herhalende samples/ritmes komen (net als bij de andere boekingen van de curator) ook hier weer terug en laat Blessum op het begin van de laatste avond nog even warm dansen. Begin deze week stond de groep uit de Randstad nog op North Sea Jazz. Naast de energie straalt deze band muzikaal ook professionaliteit uit. Erg strak, maar niet volledig binnen de lijntjes en dat maakt deze afro-caribische beats precies tot wat het moet zijn. (MF)

Doe geen enkele moeite om ze te vangen en in hokje te stoppen. Totaal ongrijpbaar, maar zo vermakelijk, is vanmiddag de eclectische band tune-yards. Verwondering, verbazing en vooral veel glimlachen zijn dan ook af te lezen in het publiek bij de eerste nummers van deze formatie rond de Amerikaanse Merrill Garbus op hoofdpodium Bontebok. Bij geen enkel nummer van deze groep weet je wat je aan ze hebt. Elke track is compleet eigengereid en lijkt in niets op de vorige. En zelfs binnen de songs schiet het van reggae en rap naar afrobeat en dance. Allen hebben een zomerse hallucinerende chaos in zich, die perfect aansluit bij het prachtige weer. Garbus speelt daarbij knap met haar batterij aan samplers en loopstations en weet de prettige gekte op het podium prima over te brengen op het publiek. Pas als je ermee stopt om ze te proberen te begrijpen, zie je wat deze volstrekt unieke formatie zo bijzonder maakt. (SN)

Na een uitzinnig optreden op de afgelopen editie van Best Kept Secret is nu de Village aan de beurt voor een bezoek van het Israëlische Häxxan. Hoewel de band van ver lijkt te komen, spelen ze in de praktijk om de haverklap in Nederland. Blijkbaar werkt hun psychedelische garagerock hier zodanig goed dat ze kind aan huis geworden zijn. Psychedelische garagerock is typisch het soort label dat op bands geplakt wordt als ze zoveel richtingen opgaan dat het amper meer onder een noemer te vangen valt. Dat is ook precies bij dit drietal weer het geval. Opzwepende surfrock, opgefokte garagerock, uitgesponnen instrumentale stukken en zelfs gitaarpartijen die een beetje in de doom/sludge hoek zitten, het komt allemaal samen in een set die even gevaarlijk als opwindend klinkt. Alleen is de sfeer aan het begin van de avond zo ontspannen dat alle urgentie een beetje doodslaat. Häxxan is eigenlijk gewoon een band die je in het holst van de nacht in een zweterige, overvolle tent moet zien. (WN)