#WTTV18: Dagverslag Welcome to The Village vrijdag #WTTV18: Dagverslag Welcome to The Village vrijdag

Het is de meeste gitaarbands over het algemeen niet te benijden als ze al vroeg in de middag moeten spelen. Het Belgische Equal Idiots lijkt hier echter geen enkel probleem mee te hebben. Het duo gaat met dezelfde overtuiging van start als ze op het hoofdpodium van Werchter zouden staan. Dit blijkt des te meer als halverwege het eerste nummer zanger Thibault Christiaensen zijn microfoon uitvalt, maar hij gewoon doodleuk door blijft zingen en spelen alsof er niks aan de hand is en dit de volgende nummers ook doorzet tot de zang plotseling weer aanslaat. Geen paniek of onderbrekingen, gewoon doorspelen lijkt het motto van deze band te zijn. Ondanks de aanwezige hitte weten ze met hun aanstekelijke garagerock de tent vlot te vullen en in beweging te krijgen. Maar de band heeft ook andere trucjes in huis. Zo nemen ze op Toothpaste Jacky ook even gas terug en krijgen we veel zwaardere drums met ronkende gitaren voorgeschoteld. Ook de cover van Ca Plane Pour Moi blijkt uiterst effectief, zij het enigszins onorigineel. Met afsluiter Put My Head In The Ground bewijst de band echter waar ze het best in zijn: snelle opgefokte garegerock maken die elke tent in een zweterig feest omtovert. (WN)

Punkrock in je smoel! Al meer dan dertig jaar een tomeloos begrip in Friesland en diens rockscene: It Dockumer Lokaeltsje. Perfect geplaatst op het festival, vlakbij thuis en garant voor een feestje. De avantgardistische punk zet dan ook de boel op stelten in de Grauwe Kat. Het brouwsel van It Dockumer Lokaeltsje is meer dan enkel Friese punk. Want in deze basis doen de meneren meer dan dat. Voor elk plezierig ritme krijgt de toeschouwer een draai om de oren dankzij aritmische passages, abrupte wendingen en uiterst absurdistische teksten. Dit alles verpakt in korte nummers maakt de muziek van deze geflipte punkveteranen compleet. Dat de teksten in het Fries zijn, onverstaanbaar voor velen, draagt alleen maar bij aan de charme en de eigenheid van dit opgewekte drietal. Vergeet geld spenderen aan koffie, want It Dockumer Lokaeltsje is een cafeïnepil in audiovorm. (MS)

Als een band zijn eigen muziek als post-pop omschrijft, kan je al verwachten dat je een breed scala aan verschillende invloeden en geluiden te horen gaat krijgen. Dat lijkt bij EUT ook precies het geval te zijn. Er zijn de typische catchy popliedjes als het zoete Bad Sweet Pony, maar met hetzelfde gemak worden de gitaren een standje harder gezet voor een soort nineties rock à la Hole en Garbage. Echter een tandje terugschakelen en gitaren inruilen voor een synthesizer is de band ook niet vreemd. Het eindresultaat is een hele diverse, vermakelijke set, die wel de nodige samenhang mist. Dit blijkt nog het duidelijkst op hun cover van Satisfaction die ergens halverwege tussen de versie van de Rolling Stones en Benny Benassi inligt. De focus van de groep ligt duidelijk bij frontvrouw Megan de Klerk die met haar stemgeluid knap wisselt tussen de verschillende stijlen, zij het soms wat geforceerd. Als frontvrouw doet ze in elk geval uitstekend dienst, aangezien ze met haar charisma het hoofdpodium wel in haar eentje zou kunnen vullen. Qua show zie je nergens aan af dat dit nog een relatief nieuw Nederlands bandje is, dus de grotere podia liggen voor EUT in het verschiet. (WN)

Al vanaf het begin van Bitch Falcon’s optreden doemt de vraag op: is de Grootegast niet veel te groot voor deze Ierse sludgerockers? Het antwoord is spijtig genoeg een volmondig ja. En dat is jammer, heel erg jammer. Want in de mythische spiegelbar van de Blessum had deze band het publiek vast en zeker plat gemept. Ondanks de in-en uitloop in de tent speelt dit drietal een heerlijke overdonderende set. Het creëren van zo’n overdonderende set gaat echter niet zonder slag of stoot, want de eerste paar nummers kampen zij met een oneven geluid. Het stagepersoneel beklimt regelmatig het podium om aan van alles en nog wat te sleutelen. Maar wanneer dit eindelijk rechtgezet is, maakt de band duidelijk waarom ze een van de meest veelbelovende liveacts van Ierland zijn. Afwisselend, verpletterend en weerklinkend tot in het diepste van de ziel. Halverwege het optreden weet een traag, sludge metalnummer de intensiteit definitief omhoog te stuwen. Subtiele progressie is hierbij heer en meester, dankzij vluchtige soundscapes, snerpende gitaareffecten en de mystieke vocalen van frontvrouw Lizzie Fitzpatrick. Met het slotstuk, gedefinieerd door een moddervette riff, dreunt Bitch Falcon er een einde aan. Of althans, dat deed de geluidsinstallatie voor hen dankzij een schrikbarende goed getimede kortsluiting op het podium. Deze band had ongetwijfeld een groter publiek verdiend, volgende jaar herkansing in de Blessum? (MS)

Akua Naru is geboren in Amerika en woont nu in Duitsland. Dit weekend staat ze met band op Welcome To the Village en speelt ze een set voornamelijk naar aanleiding van haar laatste album The Blackest Joy.  Deze vrouw is overduidelijk de bruggenbouwer tussen hiphop, jazz en funk. Toch heeft de Hollandse stijfheid wel de overhand tijdens de performance op Bontebok. Er is aardig wat voor nodig om de Friezen met 26 graden op de thermometer aan het dansen te krijgen. Toch lukt het Akua Naru om het veld te verleiden met haar teksten en de saxofoonsolo’s en staat haar optreden garant voor het begin van een zwoele maar dansbare zomeravond. (MF)

Wanneer de vier zusters van Stonefield de stage bewandelen, is het moeilijk voor te stellen dat deze Australische meiden al aan album nummertje drie zitten. In een waas van jaren zeventig psychedelica en spookachtige orgeltonen is een sfeervolle start al gegarandeerd. De dames trekken een stuk meer bekijks dan Bitch Falcon een uur eerder en dat is niet zo gek, want de psychrock is een stuk beter te behappen. Galmende zang, een slepende ritmesectie en kronkelende gitaarmelodieën vult dit muzikale geheel in. Met name de eerste helft van de set brengt Flower Power flashbacks teweeg, alsof je als luisteraar in slow motion door een kleurrijk bloembed heen rolt. Toch weet de band niet het gehele uur te boeien. Mooie momenten zijn er genoeg, maar het gebrek aan afwisseling doet de aandacht wegkwijnen. Maar het geeft niet, want voor een jonge band als Stonefield is het slechts een kwestie van tijd. Met veel touren, veel schrijven en veel samen spelen gaat het vast en zeker goed komen in de toekomst. (MS)

Het Russische Shortparis is een van de twee bands die curator Koen ter Heegte (Subroutine Records) mee heeft genomen naar Leeuwarden. Vijf mid twintigers die vanuit Siberië naar St. Petersburg zijn vertrokken. Nonchalant en zich weinig aantrekkend van een aanvangstijd begint de band doodleuk een kwartier te laat. Een actie waarmee je letterlijk én figuurlijk geen volle zalen trekt, op festivals al helemaal niet. Wonderwel blijft het publiek rondhangen in en om de Grauwe Kat en staat de band, binnen de kortste keren voor een voor een volle tent te spelen. Zij allen worden niet teleurgesteld. Het vijftal voert een zeer boeiende act op, onverschillig, wanhopig en kil. Post-punk en avantgarde voeren de boventoon. Shortparis klinkt én oogt duister, introvert en ongrijpbaar. Interactie met het publiek is er niet of nauwelijks, of het moet die keer zijn dat de zanger Nikolay de tent door rent om vervolgens te eindigen met een pathetisch dansje op de bar. Zo geruisloos als dat de band opkomt, verdwijnt het ook weer in de coulissen. Slechts een dik half uur volstaat om het publiek te overtuigen. (TvdV)

Met een reputatie als een genadeloze liveband heeft Repetitor natuurlijk wel wat waar te maken. Gelukkig heeft de Servische band daar vanavond geen enkele moeite mee met hun rauwe, scheurende gitaargeluid aangedreven door de ronkende motor van Ana-Marija Cupin en Milena Milutinović, respectievelijk verantwoordelijk voor de bas en drums. Dit duo speelt samen een onnavolgbaar strak ritme waarmee ze gedurende het begin van de set een intense spanning weten op te zetten. Deze komt vooral tot uiting op U Pravom Trenutke als de emotieloze zang van zanger Boris Vlastelica eindelijk omslaat in geschreeuw en ze voor het eerst de teugels laat vieren. Hiermee ontketent het drietal een manie die pas ver na het einde van het optreden zal stoppen. Elke snaar, elk baslijntje en elke drumslag is vanaf nu raak. Met name Milutinović lijkt steeds verder te transformeren in een bezeten beest en Vlastelica lijkt ook evenveel tussen het publiek en zelfs buiten de tent te vinden te zijn als gewoon op het podium. Verder toont de band ook nog andere trucs in huis te hebben in de vorm van een traditioneel Balkan nummer met  harmonieuze samenzang van alle drie leden die uiteindelijk weer culmineert in een genadeloze dosis gitaargeweld. Een magnifiek optreden, hvala Repetitor! (WN)

De sympathieke Hanna Williams is klein van stuk, maar kent een groots voorkomen en heeft een minstens zo'n indrukwekkend stemgeluid. Williams is inmiddels een vertrouwd gezicht in Friesland aan het worden. Afgelopen voorjaar speelde ze met haar band The Affirmations de Bolderzaal op Vlieland plat tijdens Here Comes The Summer. En in september stapt ze opnieuw op de boot om af te reizen naar Vlieland voor een optreden op het hoofdpodium van Into The Great Wide Open. Maar eerst staat vanavond een optreden op Welcome to The Village op het programma. Williams, koningin van de hedendaagse Engelse soul, schakelt op hoofdpodium Bontebok moeiteloos tussen getergde soulballads, meeslepende gospel en uptempo rhythm-and-blues. Williams wordt daarbij in de rug gesteund door haar oerdegelijke begeleidingsband The Affirmations, waarbij alles in dienst staat om het magistrale stemgeluid van hun breedlachse frontvrouw te laten schitteren in de ondergaande avondzon. En dat lukt de sympathieke Williams en haar Affirmations vanavond met een solide en gepassioneerd optreden ruimschoots. (SN)

Als De Likt aanvangt in Grootegast, staat binnen twee minuten de tent dampend vol.  Vorig jaar moesten ze Welcome To The Village afzeggen, zanger Jordy had een gebroken nekwervel na een vechtpartij. Daar is nu niets meer van te merken. Hij werkt zich al crowdsurfend door het optreden heen. Muzikaal gezien is het optreden geen hoogstandje maar de pakkende teksten slepen je mee in de wereld van De Likt. Zelfs als het niet helemaal jouw ding is, is De Likt met hun overtuigingskracht een uur lang even wél jouw ding. De tent is inmiddels overvol en vanaf de zijlijnen proberen passanten nog een glimp op te vangen van wat er gaande is. Laat het maar aan de jongens van De Likt over om er een echt feestje van te maken. (SdG)

Terwijl Grootegast tot buiten aan toe gevuld staat voor De Likt druppelt de rest van de bezoekers Blessum binnen om te luisteren naar de haast psychedelische elektronica en percussie van Bruxas. Het is de band waarin Jacco Gardner zich muzikaal opnieuw heeft uitgevonden, samen met drummer Nic Mauscoviç & Tienson (percussionist van Jungle by Night). Het zijn Groovy, psychedelische soundtracks en als luisteraar zijn de invloeden van over de hele wereld niet te missen. Door de trance van het trio begint Blessum langzaam wat meer te zweven en gaat het publiek steeds meer op in de herhalende beats. (MF)

Het kan niet ontkend worden; de verwachtingen over het optreden van Jungle by Night zijn vanavond hooggespannen. Kunnen ze het bijna legendarische optreden van drie jaar geleden op Welcome to The Village overtreffen? Destijds zette de band de tent van bospodium Blessum met zijn opzwepende dansmuziek compleet op z’n kop. Drie jaar later staan de mannen van deze negenkoppige formatie op hoofdpodium Bontebok volop in de schijnwerpers als afsluiter van de tweede festivaldag. In alles merkt de toehoorder dat de band sinds het vorige optreden op Welcome to The Village volwassener is geworden. De muziek is minstens zo opzwepend, maar ook diverser en melodieuzer geworden en de band durft het zelfs aan om af en toe gas terug te nemen. Wat blijft zijn de verslavende afrobeats, overlaagd met aanstekelijke percussie en de opzwepende blazerssectie, subtiel begeleid door gitaar en toetsen. Anderhalf uur lang weet de band zo het publiek in vervoering te brengen. En in de staart van het optreden wordt het ook nog even heel spannend als een paar minuten voor de onverbiddelijke sluiting van de tweede festivalavond de band door het publiek terug wordt geroepen voor een onvermijdelijk toegift. Al aftellend naar de klok van één uur zet de band nog één keer een opzwepende blazers-riff in. Exact op de opgelegde sluitingstijd klinken de laatste tonen van een perfect getimed optreden van een band die in de afgelopen jaren sterk gegroeid is en daarmee erg interessanter blijft. Wat gelukkig is gebleven zijn de verslavende ritmes en blazersparten die vanavond - drie jaar na dat zo legendarische eerste optreden van de band op Welcome to The Village - het festivalpubliek opnieuw in extase weet te brengen. (SN)