#WTTV18: Dagverslag Welcome to The Village zaterdag #WTTV18: Dagverslag Welcome to The Village zaterdag

Er is geen gebrek aan rammelende garagerockbands dit jaar op het festival, maar qua snelheid delven ze allemaal het onderspit bij het Groninger OOO, kort voor Out Of Order. De opgefokte punk van dit damesdrietal doet nog het meest denken aan de riot grrrl bands uit de jaren negentig als Bikini Kill. Razendsnelle, melodieuze gitaarlijntjes, geschreeuwde teksten en aanhoudende drumritmes komen allemaal samen in een gruizig totaalgeluid. Neveneffect hiervan is alleen wel dat het geluid ook wat ondefinieerbaar overkomt. Vaak is de bas ook ver te zoeken in de mix waardoor de nummers een stevige onderlaag missen. Dit maken de dames echter ruimschoots goed in de energie waarmee ze spelen. Ze hebben even een paar nummers nodig om op gang te komen, maar dan zit de vaart er ook goed in. Zeker bij de laatste nummers van de set komt zangeres Anna Fleuri Wolters goed op stoom als ze nog nauwelijks verstaanbare teksten uitschreeuwt onder een steeds dreigendere stroom aan gitaargeweld. Het is geen vlekkeloos optreden, maar met zoveel enthousiasme gebracht dat het eindresultaat gemakkelijk weet te overtuigen. (WN)

Het is zo aan het begin van de middag bijna tropisch te noemen wanneer er een sixties vibe vanuit de Grootegast galmt. Vanuit de Randstad naar het hoge noorden gevlogen is daar Birth of Joy. Zoals presentator Ridzert Soeverein ook al aangeeft in de aankondiging, is dit niet de eerste keer dat ze Leeuwarden aandoen. Het publiek heet ze dan ook meer dan welkom. Je wordt weer even terug in de tijd getrokken en de invloeden van The Doors en Pink Floyd zijn onmiskenbaar. Zanger Kevin Stunnenberg zingt niet veel maar wanneer hij zijn strot opentrekt klinkt het toch wel lekker, hoor. De toeschouwers trotseren de warmte en staan al lekker te bewegen. Het psychedelische randje zit ‘m ook in de ellenlange intro’s, solo’s en outro’s van organist Gertjan Gutman. Dag twee van Welcome to The Village gaat op deze manier swingend van start. (SdG)

Ook dit jaar kan een brassband op het festival niet ontbreken. Al helemaal met de levendige Hafabra cultuur in het Friese land hoort er toch een set met stevige blazerspartijen in de line-up. Dit jaar vliegt voor Welcome To the Village Les Fanflures Brassband uit Toulouse, Frankrijk over om iets van de Franse Brass cultuur te laten horen. Na het verjaardagsfeestje vorig jaar voelt het Broken Brass Ensemble toch erg vertrouwd maar ook deze mannen weten zeker hun combinatie van brassband jazz en funk de toehoorders bij Bontebok uiteindelijk te laten dansen. Rondom het podium zitten de festivalgangers verspreid op kleedjes in schaduwplekken en blijft het zonovergoten veld voor het podium eerst leeg. Er komen wat festivalgangers van hun kleed om een dansje voor het podium te wagen, er ontbreekt alleen enige publieksparticipatie en dat blijkt dit publiek in dit geval wel nodig te hebben. (MF)

Een van de stille krachten van Welcome to The Village is Arnold de Boer. Naast frontman van The Ex, schotelt hij het festival elk jaar wel weer een aantal bijzondere acts voor, vaak met Afrikaanse roots. Ditmaal is er echter ook Kanipchen-Fit, een samenwerking tussen Gloria Williams, een beat poet uit New York en Empee Holwerda, voorheen lid van Friese bands als LUL en Solbakken. De opzet van het duo lijkt simpel, een gitaar en een drumcomputer die wordt aangevuld door hun zang, maar de muziek zelf is juist extreem eclectisch. Met veel inventieve ritmes en gitaarloopjes die binnen een paar seconden kunnen omslaan van dansbaar naar lawaaiig en weer terug, doet het eindresultaat nog het meest denken aan de wat recentere platen van The Ex. Deze overeenkomst wordt nog verder verstevigd door de maatschappijkritische onderwerpen waar ze over zingen. Corruptie, politiegeweld, onrecht, met name Gloria lijkt continu op het randje te balanceren van intellectuele afkeur en daadwerkelijke boosheid. Het enige jammere is dat de band in dit geval zonder daadwerkelijke drummer speelt. Hoewel het geluid van de drumcomputer niet verkeerd is, past het afgemeten ritme niet bij de vrije beweeglijkheid die de rest van hun muziek kenmerkt. Een klein minpuntje in een verder ijzersterke show. (WN)

Wie hoopte op een energieke pot stonerrock komt bedrogen uit in de Grootegast. Op plaat klinkt Troubled Horse weliswaar lekker stampend en rollend maar vandaag wordt die energie niet vertaald naar een zinderend optreden. De in retro outfits geklede band doet zijn ding, en helaas weinig meer dan dat. Door een zouteloze podiumpresentatie gepaard met een matig geluid mist de show elk teken van spontaniteit, dynamiek of enthousiasme. Een charismatische frontman kan hier in veel gevallen verandering in brengen, maar wanneer zanger Martin Heppich al vanaf het begin een verveelde indruk maakt valt er weinig goed te maken. En dat is spijtig, want menig Graveyard-fan kan die rollende retrorock stampers vast wel waarderen. Muziektechnisch is het dan ook prima in orde met genoeg afwisseling, interessante wendingen en stoer gitaarwerk. Het enige echt opzienbarende moment dient zich aan wanneer Heppich het publiek in klimt, met een stoïcijns toekijkende band in zijn kielzog. Het is dan wel stonerrock, maar een jointje minder voordat je op moet is niet onverstandig als band. (MS)

L'Eclair is een Franse band die dit jaar in het rijtje van boekingen uit de Portugese scène van Jacco Gardner (Bruxas) thuishoort. Obscuur is het, maar toch klinkt deze surf sound niet vreemd. Voorin Blessum gaat het los en tot achterin de tent is het onmogelijk om stil te blijven staan. Deze zes mannen zijn zeker een aanwinst voor het festival en nemen je mee naar een tropisch strandfeest waar je spontaan zin krijgt om wat golven mee te maken. Door de nadruk op de beats met twee percussionisten wordt het een mix tussen surf en ninetees lounge. Wat opvalt is dat de band collectief speelt, weinig solo’s, veel samen en perfect op elkaar afgestemd. Zowel muzikaal als in energie zijn deze Fransmannen zeker een tropische en dansbare aanwinst voor je festivaldag. (MF)

Met deze benauwende temperaturen willen we onderhand wel de garage uit. Want het lijkt alsof elk dertien in een dozijn garagebandje in het dorp aanwezig is. Gelukkig weet The Mystery Lights behoorlijk goed om deze verzadiging heen te banjeren. Deze New Yorkers compenseren hun gebrek aan originaliteit namelijk ruimschoots met strak en energiek spel. Frontman Mike Brandon eist hierbij de meeste aandacht op, springend en glijdend over het Blessum-podium. Maar de ritmesectie van het drietal is ook dik in orde, dankzij een funky bas en hakkende drumpartijen. Met pakkende nummers en vlot opgebouwde spanningsbogen palmen zij het publiek soepel in. Na enkele tijd gaat er echter iets mis met het geluid en staat Brandon verbaasd te luisteren naar het valse gejengel dat zijn rode gitaar produceert. Na herstel vervolgt de band met meer ingetogen bleusachtig werk waarbij het optreden toch flink inkakt. Het maakt duidelijk dat The Mystery Lights op zijn best is wanneer de show op standje plankgas gaat. Gelukkig gebeurt dit dan ook met een flinke muzikale eindsprint en een in het publiek rondspringende frontman. (MS)

Met een iets aangenamere temperatuur stroomt het veld voor de Bontebok langzaam vol voor de Britten van The Subways. En die hebben er zin in, en dat kunnen ze ook niet vaak genoeg zeggen! Mensen staan al snel te springen op de catchy punkrock liedjes, die erg leuk in elkaar zitten. The Subways zijn qua leeftijd nog niet echt veteranen, maar draaien toch al zo’n 15 jaar mee. Wanneer er vooraan een piepklein moshpitje ontstaat, eist zanger Billy Lunn gelijk meer van dat. En dat krijgen ze dan ook. Het geheel wordt wel interessanter wanneer de vrolijke bassiste Charlotte Cooper ook meezingt. De nummers zitten vol geinige gitaarriffs en drummer Josh Morgan ramt er als Animal ook lekker op los. Het nummer With You dragen ze op aan het aanwezige publiek en tijdens het laatste nummer Rock ‘n Roll Queen gaat het nog even helemaal los. Een heerlijk begin van het avondprogramma. (SdG)

Op de zaterdagavond staat Kuenta i Tambu op de Bontebok om ons de heetste avond van het weekend te bezorgen. Als er geen label aan je muziek te hangen valt, dan noem je het Tambútronic en zonder dat het woord ooit heeft bestaan, klopt het precies met wat je hoort. Het is een combinatie van roots uit Curaçao, EDM, zwoele teksten en hele dansbare beats.  De bandleden komen van over de hele wereld, maar zijn nu voornamelijk woonachtig in Amsterdam. Eerder stonden ze al op Eurosonic Noorderslag en nu is het de beurt aan Welcome to The Village om helemaal los te gaan op deze Afro-Caribische verschijning. Vooraan bij het podium doen ze letterlijk stof opwaaien door het hard dansende en springende publiek op de inmiddels zandachtige ondergrond door de droogte. Halverwege de set komt er een soort tropische versie van de Hollandse klassieker 'shirt uit en zwaaien’ en staat de helft van het publiek met met meer kleren in de lucht dan op het lijf. Dat er zoveel energie van een podium kan komen is bijna onmogelijk, maar Kuenta i Tambú doet het. (MF)

Podium Kooiplaats gelegen aan het water is ingericht met drie tribunes die neerkijken op het podium. Gewapend met samples, een gitariste en een percussionist is daar de bijzondere verschijning Ida Kudo. Deze Japans-Deense maakt naar eigen zeggen indie-electronic, maar het wordt vrij snel duidelijk dat dit niet helemaal de lading dekt. De muziek is bij vlagen zwaar en rauw. Gecombineerd met haar fantastische stem ontstaat hier een compleet eigen stijl. Het duurt dan ook niet lang voordat de tent uitpuilt van de mensen. Elk nummer is interessant en zeer dansbaar. Had Ida Kudo in de Spiegeltent gestaan bij Blessum dan was het dak eraf gegaan. De stem van Ida Kudo heeft een zeer wijd bereik en in sommige uithalen is toch een klein oosters tintje te bekennen. Ida Kudo kijkt vaak indringend en intens het publiek aan maar blijft toch ontwapenend. “The last song is a dancing song” en zonder er direct naar te vragen gaat iedereen dansen. Ida Kudo wordt beloond met een zeer lang applaus waar ze bijna verlegen van wordt. Dit is een optreden die je zeker niet had willen missen. (SdG)

Als je Listener ziet spelen, is het je waarschijnlijk lastig voor te stellen dat de band ooit als een hiphop project begonnen is. Door de jaren heen heeft de band zich ontwikkeld via spoken word naar een zwaarder gitaargeluid, maar altijd staan de indringende vocalen van zanger Dan Smith centraal. Met hun laatste album Being Empty: Being Filled grijpt de band terug naar het geluid van emobands als La Dispute en Touché Amoré. Een keuze die ze geen windeieren legt want zeker live komen hun zwaardere nummers hard aan. De melodieuze gitaren vormen een uitstekende balans met de momenten van stilte waarin Smiths rauwe stemgeluid de boventoon voert. Dit komt het beste tot uiting tegen het eind bij A Love Letter From Detroit, een meeslepend emotioneel nummer, dat gaandeweg steeds verder losbarst tot Smith uit alle macht “Wake up” keer na keer declameert. Alleen op de momenten dat Smith zijn zang verruilt voor een trompet boet Listener enigszins aan kracht in, maar verder speelt de band een immens indringende show. (WN)