#ITG19: Dagverslag zondag Into The Grave #ITG19: Dagverslag zondag Into The Grave

Klone is inmiddels geen onbekende naam meer in Leeuwarden. Twee jaar geleden waren de Fransen nog op Into the Void met een volledig akoestische set vol met melancholische stonerrock. Op het hoofdpodium van Into The Grave spelen ze uiteraard niet een akoestische set, maar hebben ze met hun nieuwe Le Grand Voyage op komst weer een verse dosis zwaarder materiaal. Niet dat de band ineens loodzware metal is gaan spelen; lange tijd waren ze getekend bij Pelagic Records, het label met de betere post, prog en stonerrock. Het is dus ook niet heel verrassend dat het vijftal deze stijlen met elkaar vermengt tot een eigen geluid. De nadruk bij de meeste nummers ligt duidelijk op de vocalen van zanger Yann Ligner die zijn hele bereik op de proef stelt, van grungeachtige grommen tot uitzinnige uithalen. Het gitaarwerk volgt hem hierin trouw waardoor sommige nummers een licht doomachtig sfeertje krijgen, maar ze vooral altijd een mooi ruimtelijk geluid creëren waarin de instrumentatie alle tijd heeft om te ademen. Het eindresultaat valt nauwelijks metal te noemen, maar met hun melodieuze insteek is Klone een zeer aangename opener van de dag. (WN)

Surprise acts op een affiche leiden altijd tot de nodige spanning en speculatie, maar op een dag waar Opeth de afsluiter is, is het niet gek dat de keuze valt op een band uit de progmetal hoek. Met een blend van gitaarwerk dat niet zou misstaan op een Genesisplaat, Mastodonachtige zang en gezonde dosis eighties heavy metal a la Iron Maiden, is het Britse Prognosis de ideale band om deze taak op zich te nemen. Met deze verzameling van oldschool invloeden zou je misschien een verzameling ouwe lullen op het podium verwachten, maar we hebben hier toch te maken met een vier jonge gasten die net vorig jaar hun debuutplaat uitgebracht hebben. Qua show ontbreekt het dit gezelschap ook niet aan jeugdig enthousiasme. Er mag dan voldoende technisch progressief spel in hun set zitten, maar na de rustige openingsact laten ze het publiek weer helemaal opleven met onontkombare headbang riffs. Zo hebben ze uiteindelijk een mooie balans te pakken tussen hun progressieve roots en een levendige show die geen moment verveelt. (WN)

Twee jaar geleden stonden ze nog voor een aardig lege tent op Welcome to The Village, maar vandaag staan deze IJslandse stonerrockers voor een vol plein op Into the Grave. En met recht zo blijkt, want net als Alien Weaponry een dag eerder, vingen ze aardig wat aandacht in 2012 vanwege hun leeftijd. Maar zeven jaar, vier albums, veel touren en musiceren later, heeft The Vintage Caravan zich ontwikkeld tot een goed ingespeelde stonerrockband. Met het recente Gateways op zak en een vettig geluid, zetten ze dan een een goed optreden neer. Rock van het stoere, uptempo soort met jaren zeventig psychedelica eroverheen gesprenkeld. Het rolt en springt aardig zoals bijvoorbeeld bij het hevige Babylon of Reset, maar een fraaie opbouw of een psychedelisch intermezzo hier en daar ontbreekt ook niet. Op gitaarvlak is het alvast dik in orde, maar ook de ritmesectie pompt goed en Óskar Ágústsson heeft een krachtige, rauwe stem gekregen. Hoewel de band flink vooruit is gegaan en aardig wat krakers op zak heeft, is een vol uur nog iets teveel van het goede. Maar een dikke drie kwartier weet het momenteel goed te bekoren. (MS)

Van een betrouwbaar goede show van Anthrax, een verrassend sterk Testament of het vakkundig afbreken van de Loud Noise Stage door Sacred Reich: thrash metalbands van de oude school zijn flink op dreef dit weekend. Ook Death Angel is zo’n band waar je je geld op kan zetten, want een goede show is haast een zekerheid. Maar wat ze vandaag presteren is wel heel magistraal en zo strak als een gabber aan de pillen. Minutieus uitgewerkte thrash metal, gebracht met virtuoze melodieën, snedige riffs, nekbrekende ritmes en de sterke vocalen van showman Mark Osegueda. Al vanaf hun debuut The Ultra-Violence scoorden ze hoge ogen, maar vandaag de dag hebben ze een veelzijdige en bewonderenswaardige discografie aan verpletterende thrashklassiekers op zak. Muziek vol avontuur, zonder ergens een moment de focus op toegankelijkheid te verliezen, zoals bijvoorbeeld de sonische achtbaanrit Thrown to The Wolves of de keiharde klassieker Voracious Souls, doordrenkt in klassieke metalinvloeden. Net als hun thrashcollega’s de afgelopen dagen, hebben ze een sterke band met Nederland, want ze werden vaak voor het eerst hierheen gehaald door Dynamo Open Air in de jaren tachtig, waar ze als jonkies al mochten drinken, feesten en spelen. Die liefde voor ons kikkerlandje, gepaard met een aanstekelijke chemie en mathematische strakheid, verspreidt zich als virus over het Oldehoofsterkerkhof. Als namelijk zelfs medewerkers van de beveiliging gaan crowdsurfen, weet je gewoon dat je getuige bent van een de hoogtepunten van het weekend en zijn we verslonden door die ultra-violence van Death Angel. (MS)

Ook dit jaar hebben ze het op Into The Grave weer geflikt om een afsluiter van formaat neer te zetten in de vorm van het Zweedse Opeth. Een band die voor de meeste metalfans weinig introductie behoeft, maar die de afgelopen jaren wel voor veel verdeelde meningen zorgde. Hun vroege werk is vrijwel onbetwist, alleen de laatste jaren heeft de band steeds meer zijn death metal invloeden laten varen ten gunste van pure progressieve metal. Wie echter bang is om twee uur lang pure technische spielerei voorgeschoteld te krijgen, kan opgelucht ademhalen. De Zweden hebben onder leiding van opperdroogkloot Mikael Akerfeldt een uitstekende set uitgekiend, waarbij alle onderdelen van hun oeuvre belicht worden. Opener Sorceress is nog een rustig aanzetje, maar bij Ghost Of Perdition duiken de Zweden onmiddellijk de diepte in om ons vervolgens anderhalf uur lang te bedwelmen, bezweren en betoveren met hun composities van epische proporties. Zo wordt hun show als een uitgesponnen tour langs een veelvoud aan weelderige fantasielanden die ze ter plekke op het podium tevoorschijn toveren. Af en toe is er een ruwe ontwaking wanneer de band even vol gas geeft en iedereen weer bij de les brengt, maar als een verteller van een sprookjesboek laat Akerfeldt je vanzelf weer wegdromen met zijn bijzonder aangename sonore stem. Aan elke tour moet natuurlijk een einde komen en bij Opeth kan dat maar op een manier. Slotstuk Deliverance is een relaas van een kwartier waarbij hun zorgvuldig opgebouwde gitaargeluid langzaamaan ontrafelt in een bulderend gitaargeweld. Een betere afsluiter kan het festival zich niet wensen. (WN)