#ITG19: Dagverslag vrijdag Into The Grave #ITG19: Dagverslag vrijdag Into The Grave

Het was enkel een kwestie van tijd vooraleer For I Am King dan eindelijk het hoofdpodium van Into the Grave zou betreden. Na een goed feestje op de Party Stage van Dokk’em Open Air en hun Into the Grave pre-party van twee jaar geleden, zijn ze opnieuw te vinden in Friesland. En met recht, want de moderne melodieuze death metal steekt goed in elkaar en bracht ze al naar een hoop grote metalfestivals. De band kenmerkt zich door diverse invloeden, waarbij bands In Flames, At the Gates en Arch Enemy de grootste gemene delers lijken. Verreweg van originele death metal, maar dusdanig competent gebracht, inclusief pakkende refreinen, aanstekelijke melodieën en een sterk gevoel voor songwriting, dat het geen donder uitmaakt. Daar komt bij dat het qua geduchte liveprestatie wel snor zit voor For I Am King. Frontvrouw Alma Alizadeh is hier instrumentaal in, luchtgitaarspelend met haar microfoon en met een Tomas Lindberg-achtige strot op zak, opborrelend vanuit de ingewanden. Hoewel het geheel ietwat rechttoe rechtaan stampt, weten subtiele atmosferische passages de geliktheid te doorbreken. Of het nu wel of niet je ding is, For I Am King staat zonder meer als een huis, dus laat die doorbraak maar komen. (MS)

De uitbreiding van Into the Grave was onvermijdelijk met de gestage groei. Met een klein podium te vinden voorbij de festivalmarkt, die speciaal voor vandaag is gedoopt tot Hardcore Stage (op de zaterdag Loud Noise Stage) en de benodigde ruimte biedt voor zweterige hardcoreperikelen. Aan de New Yorkers van Sworn Enemy om het spits af te bijten. Inmiddels al een aardig gevestigde naam, begonnen in 1997. De hardcore is niet bijster vooruitstrevend, maar blinkt desondanks uit in een verdienstelijke lompheid. Zo is de brute opener Prepare For Payback een heerlijke mokerhamer in het gezicht, met zware akkoorden, stampende drumritmes en verdienstelijk gebrul. Met het nieuwe Gamechanger op zak doet de band gedurende optreden dan ook waar ze goed in zijn. Snelle nummers, doorspekt met metalriffs en een gitaarsolo hier en daar, elke keer weer geconcludeerd door een hakkende breakdown. As Real As it Gets wordt opgedragen aan het Nederlandse No Turning Back, dat later op de dag speelt, maar ook mede-New Yorkers Dog Eat Dog en Sick of It All worden bedankt. Gestaag dendert de show voort, eindigend in het stoere We Hate en een stukje Domination van Pantera. (MS)

Het Amerikaanse trio Prong doet al dik drie decennia waar het goed in is. Onder aanvoering van frontman en enig origineel lid Tommy Victor schotelt de band je een eigenzinnige mix van heavy metal voor. Beetje thrash, beetje speed metal, veel melodie, beetje groove. Prong draait er de hand niet voor om. Dat het trio vandaag als tweede band op het hoofdpodium moet aantreden is voor een band van dit kaliber eigenlijk jammer. Hoewel het vroeg druk is op het plein, zijn veel mensen toch meer bezig met het kopen van bonnen en een eerste biertje. Maar Prong is Prong. Wars van wat iemand er van vindt brengen Victor en co hun nummers. Tot groot genoegen van vooral zichzelf, zo lijkt het. Want de band heeft er duidelijk lol in. Opener is 'oudje' Unconditional een thrashnummer uit 1991. Er wordt bij de songkeuze sowieso nadruk gelegd op de nineties. Het laatste album Zero Days uit 2017 is maar mondjesmaat vertegenwoordigd. Toch laat de set mooi horen welke weg er is afgelegd in de afgelopen dertig jaar. Natuurlijk ontbreekt klassieker Snap Your Fingers, Snap Your Neck niet en wordt en lustig op los gegrooved met nummers als Rude Awakings (van het gelijknamige album) en Broken Peace. Alles bij elkaar staat hier een band die na al die jaren nog lang niet opgebrand is en op zo'n manier nog wel dertig jaar mee kan. (GK)

Terug bij de Hardcore Stage is het weer tijd voor wat bruut nationaal product. En als het om goede Nederlandse hardcore draait, zit je gebakken met het Brabantse beukwerk van No Turning Back. Simpelweg strak ingemetselde ritmiek, vakkundig verpakt in bondige bakbeesten van songs, zelden langer durend dan twee minuten. "Het leven is k.u.t.", aldus opperbrulboei Martijn van den Heuvel vooraleer Cut the Cord wordt ingezet. Dit nummer komt van het toepasselijk getitelde nieuwe album Destroy, en loop over van aanstekelijke grooves. Die kenmerkende agressie wordt verpakt in een optreden waar je nondeju tegen zegt. "We hebben een schijthekel aan racisten en fascisten. We zijn een hardcore band, en hebben een mening. Loop lekker weg als je het niks vindt!" Heerlijk recht voor zijn raap, zoals het een hardcoreband betaamt. En hoewel er vast genoeg mensen zijn die vinden dat politiek buiten muziek hoort, valt over zo’n argument genoeg te twisten. Want muziek, en de creatie ervan, is een reactie op je omgeving, op wat je ziet, voelt en hoort. Zonder raciale spanningen in Amerika geen Killing In the Name Of, zonder ontevredenheid jegens een corrupte regering geen punkmuziek en zonder de nasleep van een Braziliaanse dictatuur geen Sepultura. En zo uit ook No Turning Back met recht hun visie op de wereld, met de monsterlijke riffs en genadeloze breakdowns van bijvoorbeeld Sick Society en No Regrets. Of je het nu met hun eens bent of niet, deze Brabanders kunnen behoorlijk beuken en bewijzen met dit optreden zonder meer dat ze tot de top van Nederlandse hardcore behoren. (MS)  

In het rijtje Ikea, Volvo en knackebrød kan zonder moeite ook Soilwork worden toegevoegd. Want meer Zweeds dan deze band vind je ze niet vandaag. De band liftte goed mee op de hype van 'Göteborg-stijl' death metal uit de late jaren negentig en is nu op tour met Hypochrisy. Dé reden dat de act Leeuwarden aan doet. In de loop der jaren heeft Soilwork wel echt een eigen sound en fanschare opgebouwd, maar ze lijken toch altijd de tweede viool te spelen in hun genre. De sympathieke Scandinaviërs brengen met veel melodie swung in hun death metal, die daardoor altijd relatief luchtig blijft. Misschien wel iets te luchtig. Nummers als Full Moon Shoals of Stålfågel klinken prima en zitten vol variatie. Het ontbreekt de band echter aan songs die echt pakken, hard of melodieus. Friesland klapt beleeft voor de prestatie van de mannen, maar de vlam slaat nergens in de pan. Een enkele headbanger daar gelaten. In deze tijden van melodieuze grote bands als Ghost en Volbeat is Soilwork dan weer net te hard voor een mainstream publiek en ontbeert het de songwriting capaciteiten die een In Flames bijvoorbeeld wel heeft. Al het harde werk ten spijt blijft dit een gevalletje van te groot voor het servet, maar te klein voor het tafellaken. (GK)

“Hi. We're Dog Eat Dog and we come from the nineties.” Zanger John Connor vat de situatie even in een zin samen. Iets wat hij waarschijnlijk elke show doet, want Dog Eat Dog hoort nu eenmaal bij het sentiment uit die tijd. Zij hebben de crossover punk zo'n beetje uitgevonden. Sinds 2010 zijn ze weer terug bij elkaar en spelen elk festival dat ze maar kunnen. En ja, de Amerikanen komen nog met een nieuwe plaat binnenkort, maar wie zit daar echt op te wachten? Leeuwarden maakt vandaag een trip down memory lane. Samen met een band in vorm. De 'Dogs' hebben er duidelijk zin, met bassist Dave Neabore voorop. Expect The Unexpexted, Who's The King, Rocky, waarbij Neabore zich uitdost in een The Italion Stalion bokserjas. Ze komen allemaal langs en ze worden allemaal meegebruld door het publiek. Het is een groot feest der herkenning voor het podium. Ook de Dog Eat Dog-versie van House Of Pain's Jump Around valt in goede aarde. Het is een tof en eerlijk optreden van een ban in hun derde jeugd. Misschien technisch niet altijd even strak, maar wie zit daar mee? Het onvermijdelijke No Fronts is natuurlijk de kers op de taart als afsluiter van een aangename drie kwartier. (GK)

Het is alweer een tijd geleden dat de Zweedse death metalmachine Hypocrisy ons land aandeed. Daarnaast heeft de band ook al in geen tijden nieuwe muziek uitgebracht. Hun laatste album End Of Disclosure stamt alweer uit 2013. Nu is bandleider Peter Tägtgren een behoorlijk druk baasje, maar gelukkig vond hij wel tijd om met zijn 'kindje' de zomerfestivals af te reizen met een best-of show. Vanaf opener Fractured Millenium is het 'aan' op de Oldehove, dat smult van het oeuvre van deze Zweden. Niemand wordt teleurgesteld. De 'buitenaards goede' death metal is urgent en de muzikanten zijn hongerig en gedreven. De ene na de andere klassieker wordt het plein opgesmeten. Of het nu gaat om het snelle Adjusting The Sun of de wat nieuwere  midtempo kraker Eraser, het klinkt allemaal moddervet. Van elk album komt wel iets langs. De 'oudjes' Pleasure of Molestation, Osculum Obscenum en Penetralia worden vakkundig aan elkaar geknoopt en met Warpath en The Final Chapter komt een eind aan de reguliere set. Het op en af stage lopen voor een toegift hoeft echt niet, jongens. Het iconische Roswell 47 wordt hierna met gejuich ontvangen, waarna Deathrow (No Regrets) een eind maakt aan de beste show van de Into The Grave vrijdag. (GK)     

Hoe je het ook wendt of keert: hardcore is zelden het meest avontuurlijke of verrassende genre. Maar vrijwel altijd wordt dit ruim gecompenseerd met een flinke homp charisma en energie. En nergens is dat zo goed terug te zien als bij New Yorkse veteranen Sick Of It All. Op het eerste gehoor klinkt de hardcore antiek, rauw en niet heel afwisselend met opgejaagde ritmes, meezingbare refreinen en hier en daar een spaarzame breakdown. Maar dit maken ze eveneens ruimschoots goed door mogelijk een van de beste optredens van de dag te geven. Want na 33 jaar is er een dusdanig gestroomlijnde podiumpresentatie in elkaar gebouwd, dat een feestje onontkoombaar is. Met enkele liters bier in de mik, wordt er dan ook geen seconde verspild met stilstaan. Dit komt ook mede door de aanstekelijke energie die van het podium afdruipt, de toeschouwers moeiteloos infecterend. Oude, ietwat krakkemikkige klassiekers als Injustice System of My Life, worden live juist nieuw leven ingeblazen, terwijl een recente meezinger als That Crazy White Boy Shit het eveneens goed doet. Als donkere wolken zich inmiddels samentrekken en de eerste bliksemschichten binnenvallen, brengt een massale wall of death twee helften als een donderslag bij elkaar. Kortom: een Sick of It All show zoals je die mag verwachten: knallen op torenhoog tempo, als de gesmeerde bliksem. (MS)

Het lijkt even dat het onweer roet in het eten gaat gooien, met de kans op een vroegtijdig verlaten van het terrein in verband met de veiligheid. Maar ondanks een flinke stortbui, blijft dat gedonder Thorzijdank achterwege. En dat is mooi, want Anthrax is het schoolvoorbeeld van een betrouwbare live-act. Geen opsmuk, confetti of vuur, maar goede kwaliteit thrash metal met pakkende songs, verrukkelijke riffs en ritmes bestemd voor de nekspieren. Na een stukje Cowboys From Hell van Pantera, wordt dan ook de ultieme ode aan de moshpit Caught In a Mosh kristalhelder gebracht. Alsof het vervolgens al niet genoeg een Madhouse is, vallen de druppels met bakken uit de hemel tijdens Be All End All, een uiterst glibberige pit teweegbrengend. Waar Slayer zich kenmerkte door snelheid, Megadeth door techniek en Metallica door melodie, is het de punkattitude waarmee Anthrax hun thrash omlijstte. I Am the Law of Medusa halen hun invloeden wellicht meer uit klassieke heavy metal, maar met Now It’s Dark of Trust-cover Anti-Social komt die crossover punksfeer terug. Maar al die invloeden worden in hun meest complete vorm gegoten bij A.I.R. met dat hyperactieve gitaarloopje en de epische krijgsdans inclusief wall of death van Indians. Laatstgenoemde een ijzersterke conclusie van de eerste dag Into the Grave, gebracht door een band die er altijd een feestje van weet te bouwen. (MS)