#DOA19: Dagverslag zaterdag Dokk'em Open Air #DOA19: Dagverslag zaterdag Dokk'em Open Air

De Dokk'em zaterdag wordt op gang getrokken door de Friese metaltrots Insurrection. De band is maar wat fier dat ze op 'hun' festival mogen optreden. Het viertal geeft een voorproefje op hun eerste album Circles Of Despair dat eind augustus verschijnt. Puntige thrash metal met een vleugje death maakt een fijn geheel. Muzikaal is het dik in orde, maar de groep vergeet alleen echt door te pakken. Door de (te) lange pauzes tussen de nummers komt er maar geen vaart in het geheel. Een onderonsje met twee die-hard fans op de eerste rij is voor de rest van het veld ook niet zo interessant. Het rondje rennen om de geluidstent voor een sticker is dan wel weer geestig. Laat die plaat maar komen, deze band is klaar voor meer. Zoveel is wel zeker. (GK)

Glorie hallelujah! Insanity Alert is terug in volle glorie op Dokk’em na een uiterst knap staaltje ‘korte metten maken met’ het hoofdpodium in 2016. Een prettig gestoorde thrashaanval uit Tirol, garant voor rondvliegend zweet en blauwe plekken. Aan de formule is niks veranderd en daar kunnen we ze op de knieën voor bedanken, de hemel zij geprezen! Geen complexiteit, maar beuken tot je een ons weegt, zo ook met hun nieuwste album 666-Pack. Snelle punkritmes gekoppeld aan giftige riffkannonades resulterend in een twintigtal TGV-treinen van nummers. Zoetgevooisde klassiekers als Confessions of A Crabman, Why is David Guetta Still Alive? en Weedgrinder weten dan ook aardig wat beweging erin te krijgen op de vroege middag. Dit komt ook mede door van de straat geplukte tbs-er en schreeuwlelijkerd Kevin ‘Heavy Kevy’ Stout die alles bij elkaar schreeuwt en roept. Van een grote middelvinger naar Thierry Baudet tijdens Pact With Satan, een ode aan Slayer tot de oproep aan het publiek om de mensen in de schaduw een klap te geven (‘Maar niet te hard, oké?). Met diverse borden waarop de meezingrefreinen worden aangegeven, is de dikke metalfuif gecompleteerd. De afsluitende Iron Maiden ode Run to The Pit concludeert dan ook een set van zo’n twintig venijnige, verpletterende songs in 45 minuten. Een dikke kluif voor de Belgen van Evil Invaders, willen ze deze onvervalste adrenaline-injectie door de bloedvaten nog overtreffen. (MS)

De Vlaamse heren van Evil Invaders nemen de tijd voor de soundcheck, en dan al staat het als een huis. De Belgen geven zelf aan speed/trashmetal te spelen, maar bij de eerste tonen klinkt er eerder een heavy metal geluid. Op het podium gebeurt er veel: lange haren headbangend in de brandende zon, flying guitars en lekker hangende drums. We gaan nog veel lezen over de hitte, maar het mag genoemd worden dat deze heren hier absoluut geen acht op slaan. Er komt zoveel energie van het podium af, dat zelfs de bleekste mensen in de volle zon gaan staan. De dynamiek is fantastisch, de solo’s zitten vol emotie en het geheel is goed uitgemeten. Een half uur had ook volstaan, maar tot het einde toe blijven ze sterk. (SdG)

Op de tonen van AC/DC’s Long Way To The Top komen de jonge honden van Atmoran de Party Stage oplopen. Voorheen bekend als Sackback, zijn de jongens afkomstig uit Dokkum zelf en hebben ze in een korte tijd al aardig wat live-ervaring opgedaan. Niet gek dus dat Atmoran al een flink potje kan spelen, resulterend in een optreden op Dokk’em Open Air. Hoewel een kristalhelder geluid ze niet gegund is, zoals bijvoorbeeld de snaredrum die wat blikkerig ingemengd is, valt er qua muziek genoeg te beleven. Een mix tussen groove en thrash metal is de basis, met scherpe riffs, tempowisselingen en het geschreeuw van frontman en bassist Frank van der Ploeg. Maar het zijn de kleine details die Atmoran een belofte op Nederlands metalgebied maakt. Een funky intermezzo hier, een subtiel verstopte melodielijn daar en een enthousiaste podiumpresentatie maken Atmoran een band om in de gaten te houden. Voeg daar ook nog eens toffe covers van Sepultura (Roots, Bloody Roots) en Metallica (Hard-wired to Self Destruct) aan toe, en je hebt een goed optreden te pakken. (MS)

Hitte en corpse paint zijn geen vriendjes van elkaar, vraag dat maar aan Carach Angren. De Limburgse band wordt naarmate de show vordert steeds meer 'mens'. De verf druipt er letterlijk van af. Black metal in de brandende zon is sowieso een beetje vreemd en komt dan ook niet goed over. De theatrale symfo black van het gezelschap mist on stage een beetje body. Waarom geen tweede gitarist of bassist inhuren? Het zou het geluid meer dan goed doen. Hun laatste album Dance and Laugh Amongst The Rotten staat centraal deze tour en dus ook deze show. De plaat kent met Charlie, In De Naam Van De Duivel en Pitch Black Box een aantal echte publiekslievelingen. Zo blijkt wel uit de reactie van de fans vooraan. Ook het paspop-uithollings-ritueel wordt met gejuich ontvangen. Nog meer verf, maar nu rode. Vanavond (zondag) speelt de band in het Belgische Roeselare, in een donker metalhol, waar de felle zon geen vat heeft op band en publiek. Daar hoort dit soort muziek echt thuis. (GK)

Het Twentse death metalcollectief Pestilence behoort al ruim dertig jaar tot de top van wat Nederland te bieden heeft in dit genre. Met nog altijd jeugdige energie walst de band de Dokk'emer weide zonder moeite plat. De ene dikke riff na de andere rolt van het podium. Zanger en drijvende kracht Patrick Mameli brult en rochelt dat het een lieve lust is. Hij heeft door de jaren heen al heel wat bandleden versleten, maar vindt toch altijd weer bekwame vakbroeders die hem helpen om 'zijn' band in leven te houden. Daarbij weet de groep nog altijd prima albums af te leveren, zo getuigt hun laatste wapenfeit Hadeon van vorig jaar. Het album komt er in deze set met slechts een nummer wel wat karig van af. De nadruk ligt vandaag op het Consuming Impulse album uit 1989! Toen was driekwart van de fans vooraan nog niet eens geboren. Het is metalgeschiedenis die niet verloren mag en zal gaan. Want Pestilence kan nog wel even mee. Zoveel wordt vandaag wel duidelijk.(GK)

Aan het einde van de middag treedt het Rotterdamse DOOL aan in de volle zon. In de gelederen bassist JB van der Wal, die zich duidelijk als een vis in het water voelt tussen het Dokkumer volk als geboren en getogen Wâldpiek. DOOL is de doomy tegenhanger van al het metalgeweld dat we voorgeschoteld krijgen het hele weekend. Fans en liefhebbers van het eerste uur staan duidelijk vooraan bij het hek en verderop het veld zie je de diehard metalliefhebber af en toe twijfelend kijken. Vind ik dit leuk of niet? Maar wat je er ook van vindt: het staat als een huis. Waar Rianne van Dorst normaliter on stage weinig spraakzaam is - in tegenstelling tot off stage situaties - heeft ze volgens eigen zeggen daar vandaag schijt aan en krijgen we een aantal maal een voor haar doen ongewoon lang intermezzo tussen de nummers door. DOOL speelt voornamelijk werk van het laatste album, gooien de retestrakke cover van Killing Jokes A Love Like Blood erin, maar geven ook een hint naar nieuw materiaal dat binnen nu afzienbare tijd middels een nieuw album gepresenteerd gaat worden. De lekkere doomy nummers van het huidige album Here Now, There Then sijpelen lekker door en uitschieters als She Goat en Golden Serpents gaat er in als een ijskoud biertje. De vrij lange soundcheck werpt zijn vruchten af, want er is geen fout te bekennen en het geluid is in tegenstelling tot andere acts van die dag duidelijk dik in orde. De huid van Van Dorst verbrandt zichtbaar gedurende het optreden en bekers water worden rijkelijk over de lichamen uitgegoten, maar zelfs in deze extreme omstandigheden is het vijftal niet kapot te krijgen en bruist het van de energie. Zelfs de meest stugge metalheads kunnen niet anders dan onder de indruk zijn. Gewoon spelen, en verdomme, dat doen ze goed. (SdG)

De ster van het Amsterdamse For I Am King rijst snel. De concertagenda van de hoofdstedelingen zit bomvol en bij elke show die gespeeld wordt worden er meer fans gewonnen. Dit komt mede door de ontwapenende performance van zangeres Alma Alizadeh. De band draait om haar en dat weet ze. Haar mannelijke muzikanten weten dat ook. Het is een een-tweetje dat elke keer weer prima wordt uitgespeeld. In haar veel te grote Cannibal Corpse-shirt legt ze de Party Stage haar wil op. “Jullie willen wel dansen, maar jullie durven niet”, zegt ze lachend. “Is er iemand bang van mij?” Een woeste moshpit is het antwoord van het publiek. De moddervette metalcore gedijt goed op het verschroeide Friese gras. De Dragon Girls komen ook nog even buurten en maken zo het feest compleet. Op het volgde Friese metalfeest Into The Grave is de band ook weer van de partij. Gaat dat zien. (GK)

Het Vivaldi Metal Project werd groots aangekondigd van te voren en de verwachtingen lagen dan ook hoog voor deze act. Je verwacht dan ook min of meer een groot symphonie orkest op het podium en als gezien het aantal mensen dat aanvankelijk op het podium staat ziet het er best veelbelovend uit. Spijtig genoeg hebben weinig van die mensen een strijkinstrument in de handen en wordt er voornamelijk opera gezongen. Tussen de nummers door gebeurt er weinig en de stilte overheerst. De show zit goed elkaar, maar de spontaniteit is ver te zoeken. Dit bijzondere project mag zich met recht een rock-opera noemen, maar het gebruik van bandjes in plaats van echte instrumenten is toch echt een tegenvaller. Wanneer je goed oplet is er wel een opbouw te herkennen, maar als je net komt aanlopen oogt het geheel enigszins slordig. Met als leidraad de vier-jaargetijden is het een wel mooie en gepaste afwisseling tussen al het metalgeweld. (SdG)

Als er een band is die zich werkelijk nergens iets van aantrekt, dan is het wel Cannibal Corpse. Al meer dan drie decennia doet de band wat ze doet. Pure death metal maken, zonder compromissen, zonder knieval naar welk commercieel succes ook. Het heeft de band een cultstatus opgeleverd van heb ik jou daar. Het maakt vandaag ook helemaal niemand uit dat de groep rond George "Corpsegrinder" Fisher de show gewoon op routine draait. Waarschijnlijk heel de tour op routine speelt. Deze mannen mogen het en doen het. Fisher sjokt het podium op. Trekt z'n broek eens op en spuugt zijn mictrofoon vol. Vindt het publiek in eerste instantie niet enthousiast genoeg en wandelt na een uur het podium weer af. Op Dokk'em zijn geen restricties what so ever. Geen instrumentale versie van Hammer Smashed Face (zoals in Duitland het geval was), maar gewoon the real deal. Wat een feest is het toch altijd weer. Waar voormalig brulboei Chris Barnes zich met zijn Six Feet Under langzaam steeds meer belachelijk maakt, valt er met Cannibal Corpse nog altijd niet te spotten.(GK)

Wat was het schrikken toen multi-instrumentalist Tuomas Saukkonen in 2013 de stekker uit al zijn vele muzikale projecten trok. Helemaal aangezien hij met Before the Dawn’s Rise of the Phoenix eindelijk de perfecte sound had gevonden. Gelukkig was daar al gauw Wolfheart, een fantastische voortzetting die al in vier bejubelde albums resulteerde. Het brengt ze dan ook naar Dokk’em Open Air op de Party Stage met wat aanvankelijk een zeer onfortuinlijk tijdslot lijkt, precies tijdens de mokerslag van Cannibal Corpse. Maar wonderwel zijn er zowaar aardig wat geïnteresseerden, en beter nog: de death metal geniet een goed geluid en is van uitermate hoog niveau. Denk hierbij aan hun eveneens Finse collega’s van Insomnium, maar dan opgefokter. Meermaals gas erop, met uitputtende blastbeats en diepe grunts, maar toch ook met een melancholische inslag in de melodieën. Het zijn die mistroostige gitaarlijnen die een introspectieve atmosfeer meegeven, vol emotie en tragiek. Qua podiumpresentatie hoef je desondanks geen energie te verwachten, gezien een ingetogen houding van Saukkonen en zijn kompanen. Maar als de kwaliteit van de muziek zo almachtig mooi is en een moshpit niet uitblijft, is de missie hoe dan ook geslaagd met een ijzersterk optreden. (MS)