#DOA19: Dagverslag vrijdag Dokk'em Open Air #DOA19: Dagverslag vrijdag Dokk'em Open Air

Overruled mag Dokk'em Open Air openen en doet dat vol overtuiging. Het viertal uit Hoogeveen is uit meer dan vijftig bands gekozen en laat nu horen waarom. De jaren tachtig speed metal met een vleugje thrash wordt prima uitgevoerd. Het is een band van niet lullen maar poetsen en dat wordt gewaardeerd door de eerste bezoekers. Op het veld wordt de slaap nog uit de ogen gewreven en de eerste biertjes besteld, maar er is zeker aandacht voor de Drentse formatie. Overruled is leuk om naar te kijken en luistert lekker weg. Hun album Hybris staat centraal in het half uur wat is toebedeeld. Elke minuut wordt gebruikt en terecht. Enig minpuntje zijn de praatjes tussendoor. Waarom moet dat allemaal in het Engels? Natuurlijk heeft de band internationale allure, maar als je bijna een thuiswedstrijd speelt mag dat ook wel blijken uit de interactie met het publiek. (GK)

Na Overruled is het tijdens het begin van Manticora beduidend rustiger voor de stage. Deze Deense powermetal band valt niet bij iedereen in de smaak. Zanger Lars Larson komt op in een moeilijk strak broekje. Tijdens het eerste nummer blijkt dat Larson er nog even in moet komen. De eerste niet-zuivere uithaal is een feit. De muziek is rechttoe, rechtaan: geen bijster briljante gitaarsolo’s, dubbele bass die weinig uitgemeten is en twijfelachtige uithalen van Larson. Na het derde nummer valt de stroom even weg en lult Larson over hun thriller-roman To Kill To Live To Kill, naar hun gelijknamige album en over de grote shows die ze hebben gespeeld. Ook geeft hij aan dat de band na negen uur rijden maar één uur slaap heeft gehad, één bier en één coke. Hopelijk is dat dan de reden van het verder matige optreden van de Denen. Wanneer Larson opkomt in een blauwe overall en een samurai zwaard is dit voor velen het teken om nog een biertje te halen. Bij vlagen is te horen wat de band in huis heeft, maar vandaag komt dit spijtig genoeg niet naar voren. (SdG)

Uit de as van wat ooit Peter Pan Speedrock heette, verrijst rockduo Tankzilla. Zanger/gitarist Peter van Elderen kon het muziek maken niet laten en vond in drummer Marcin Hurkmans zijn partner in crime. Maar resultaten uit het verleden gelden ook niet voor een gerenommeerde rocker als Van Elderen. Hij moet aan de bak, en flink ook. Het tweetal werkt zich een slag in de rondte om hun redneck rock-'n-roll aan de man te brengen. Met de beperkte middelen weten knabbel en babbel wel een vol geluid neer te zetten, alleen het vlamt niet. Het publiek wil niet mee waardoor de echte overtuiging mist. Het harde werk betaalt zich niet uit en dat is jammer. Om op een metalfestival een David Bowie-nummer te spelen is gewaagt maar Moonage Daydream wordt mooi in ere gehouden. Het ligt ook niet aan de muzikale kunde of aan de uitvoering, maar puur aan de urgentie dat zestig minuten Brabantse gitaarrock gewoon te lang is voor dit moment. (GK)

Dat Zweden goed is in het maken van knapperige tussendoortjes is geen geheim. Vandaag is het land vertegenwoordigd met twee smaken. Te beginnen met Enforcer. Door de spandexbroeken en porno-snorren lijkt het geheel in eerste instantie een soort Steel Panther-light. Nu zijn light-producten meestal slappe aftreksels van wat echt lekker is, maar dat valt bij dit viertal goed mee. Een kracker belegd met glam rock, speed metal en hard rock is toch best een dikke boterham. De groep laat horen echt wel iets in hun mars te hebben. De spelvreugde is groot en het energieniveau hoog. Verrassend of nieuw is het geen moment, maar het geheel is wel erg vermakelijk. Daarbij verdoen deze Zweden ook geen tijd met gezever over bier en tieten. De muziek spreekt. Nummers als Die For The Devil en The End Of A Universe van het laatste album Zenith zitten gewoon goed in elkaar en nodigen uit tot headbangen. Zanger Olof Wikstrand maakt zich ook nog populair door na de show in zijn Enforcer broek en Enforcer T-hirt uitgebreid de tijd te nemen om op de foto te gaan met oude en nieuwe fans. (GK)

Het Friese Angelic Forces staat perfect geplaatst op de Party Stage, zo net voor etenstijd. Heavy metal in al zijn subtiele eenvoud: oerdegelijk, stampend en gebracht door een viertal dat zich uitzonderlijk goed staat te vermaken. Voortgekomen uit leden van het eveneens Friese Methusalem, heeft de band in 2018 de eerste EP uitgebracht. Aangenaam galopperende, no-nonsense heavy metal, met genoeg solo’s en riffs om het geheel een frisse draai te geven. Als zelfs Breaking The Law van Judas Priest gecoverd wordt, kan er weinig stuk aan een oerdegelijk heavy metal optreden van Friese bodem. (MS)

De tweede Zweedse snack is death metalmachine Darkane. De band viert de twintigste verjaardag van hun debuutalbum Rusted Angel door het vandaag integraal te spelen. Zanger Lawrence Mackrory zong het in, verliet in 1998 de band een jaar later, maar keerde terug op het oude nest en trekt sinds 2011 weer de kar. Vanaf opener Convicted wordt al direct duidelijk dat de tand des tijds nog maar weinig vat heeft op de nummers en dat de band vandaag in prima vorm steekt. De Gothenburg-stijl death metal kent behoorlijk wat (Bay Area) thrash invloeden en heeft een vleugje punk in zich. Twintig jaar geleden maakte de band er een verpletterende indruk mee en vandaag weer. Mackrory brult, spuugt en blaft zich een slag in de rondte. Alsof hij zijn eerste show in jaren weer speelt. Hij neemt het publiek bij de hand mee terug in de tijd. Of het nu gaat om het machtige titelnummer of het kleine July 1999, het zijn met terugwerkende kracht klassiekers die stuk voor stuk met veel overtuigingskracht worden gebracht. De band is werkelijk in topvorm en legt het festival zijn wil op. In een lange dag van zwaar metaal is dit een absoluut hoogtepunt. Zo mogen er vaker verjaardagen gevierd worden. (GK)

Een geschikt moment voor het uitbuiken na het eten is Baldrs Draumar. Dokkum’s eigen viking metalband draait al enkele jaren mee, resulterend in drie langspelers, waarvan het geheel akoestische Fan Fryslâns Ferline uit 2017 het laatste is. Vandaag staat de band dan ook met een akoestische set op de Party Stage. Een goed moment om uit te buiken na het avondeten, zo blijkt. Gespeeld door een viertal in gewaden en zonnebrillen, zingend in het Frysk. Voor de leek is de Friese taal een uitdaging, maar genoeg kenners die meezingen en dansen met dit korte maar krachtige vikingtafereel. Een nummer over de bierbrouwende god Hymir is dan ook uiterst toepasselijk, want de drank begint nu toch echt te werken, met alle alcoholische escapades van dien. Een rustieke toevoeging aan de avond, voordat het geweld van MaYaN en Cradle of Filth losbarst. (MS)

Wat moet het een klein wereldje zijn, die Nederlandse metalscene. Want niet alleen is MaYaN al een zogenaamde supergroep, ook spelen ze vandaag een speciale set van anderhalf uur met werk van al hun huidige of vorige bands. Naast MaYaN materiaal betekent dat dus oude klassiekers gemaakt door diverse Nederlandse grootheden. After Forever, Epica, Orphanage, Stream of Passion... Allemaal bands die hun voetafdruk hebben achtergelaten in de metalwereld. En het is duidelijk dat dit ook de symfonische death metal sound van MaYaN heeft bepaald; hakkende riffs, pompende drums en grunts afgewisseld met operazang. Het is dan ook uiterst passend dat we vandaag de halve Nederlandse metalgeschiedenis voorgeschoteld krijgen. Of dat nu het slepende werk is van Orphanage met Ancient Rhymes, de gothische tonen van Epica met Fools of Damnation of zelfs het verschroeiende Nihilism van God Dethroned. Het wordt met veel plezier en chemie gebracht door een flink arsenaal aan bandleden. De veelvuldige sopranen van zangeressen Marcela Bovio en Laura Macrì geven het een klassiek randje gepaard met de keyboards, hoewel het met anderhalf uur speeltijd soms wat teveel van het goede is. Toch weet MaYaN een sterke set voor te schotelen met genoeg blastbeats, grunts en venijnige riffs om de aandacht te behouden. Al met al dus een uitgebreide, intrigrerende geschiedenisles in Nederlandse metal. (MS)

Nog meer power metal komt van de Duits-Amerikaanse band Demons & Wizards. Sinds 2005 is er geen nieuw album meer verschenen, al roept men al tijden dat een nieuw album in de maak is. Vandaag schnabbelen ze in Dokkum even wat bij. Het geluid wat de band produceert is strakke powermetal, met een ruw randje. Gitarist Jon Schaffer heeft een specifiek gitaargeluid, wat lekker samengaat met de de stem van zanger Hansi Kursch. Kursch heeft een intense stem, die bij de hardere nummers eruit springt. De melodie van het mildere Fiddler On The Green komt zorgt voor een aangename verrassing. Het optreden zit strak in elkaar en muzikaal gezien is staat het als een huis, maar het is net niet genoeg om het publiek compleet te overtuigen. (SdG)