In mei 2014 schreef ik mijn allereerste recensie voor 3VOOR12/Friesland. In dezelfde maand van dat jaar brengen vier jonge kerels uit Leeuwarden onder de noemer Flying Trashcans hun debuutsingle uit. Vanaf het moment dat ik aan haak bij 3VOOR12/Friesland heb ik deze getalenteerde muzikanten in mijn systeem zitten. Ik doe mijn allereerste interview ooit met twee van de vier jongens, zie ze regelmatig optreden en sponsor enthousiast de crowdfunding voor het uitbrengen van de debuut EP op vinyl. En dan, bam… stoppen ze er mee in datzelfde jaar. Een beetje leegte voel ik wel na het laatste optreden, maar gelukkig fluistert drummer Wytse Dijkstra mij een tijdje geleden iets in mijn oor: “Nog niks zeggen, hoor… Maar we gaan weer samen muziek maken. Iets heel anders, maar het wordt ontzettend VET.”

Het klinkt mij als muziek in de oren, wanneer Wytse mij het nieuws vertelt. Met een grote grijns, een kop dansende blonde krullen en groot enthousiasme laat hij mij in de zomer van 2018 een fragmentje horen van ‘iets nieuws’. Verder houdt hij zijn mond en komt hij in januari 2019 terug op zijn teaser. “We gaan weer muziek maken met de Trashcanners. Het wordt hele andere muziek en de band gaat The Resurrection heten.” Meteen spreek ik met hem af dat we een interview gaan organiseren en een aantal weken later zitten Jan Egbers en Wytse bij mij aan tafel en vertellen ze honderduit over hun nieuwe project.

Even een korte resumé om het plaatje compleet te krijgen: De jongens ontmoeten elkaar in de bloei van hun pubertijd in Centrum voor de Kunsten Parnas in 2010. Vanuit het project Jongerenlab, rollen ze in het Freesonica traject, staan ze in de finale van de Kleine Prijs van Fryslân in 2013 en vatten ze het plan op om een EP uit te brengen in 2014.

'Ik heb altijd het gevoel gehad dat er nog veel meer in zat'

Muziekliefhebbers als ze zijn, willen ze per se de muziek op vinyl uitbrengen en starten ze een crowdfunding voor deze kostbare wens. De eerste single lanceren ze in mei 2014, precies op het moment dat ik mij ga verdiepen voor 3VOOR12/Friesland in de Friese popscene. Het jaar 2014 staat dus voor mij in het teken van mijn draai vinden binnen 3VOOR12/Friesland met onbewust de hulp van deze band. Ik interview ze over de zomer van 2014 en hun plannen voor de EP en ik recenseer her en der nog eens een optreden. Daarnaast pak ik de berichtgeving op wanneer ze aankondigen te stoppen en schrijf ik over hun EP release- en afscheidsshow in Podium Asteriks eind december van dat jaar. De reden om te stoppen is vrij simpel: Jan gaat studeren aan de Kunstacademie in Den Haag en ze besluiten in goede vrede Flying Trashcans los te laten.

Lees hier over het laatste optreden van Flying Trashcans in Podium Asteriks

Dat de vriendschap hecht is en de kriebel altijd aan de oppervlakte drijft om samen muziek te maken, blijkt wel uit het feit dat ze opnieuw hun krachten bundelen voor een David Bowie tribute in mei 2016 naar aanleiding van het overlijden van Bowie in januari van dat jaar. “We bleven elkaar structureel zien en afzonderlijk, dan wel gezamenlijk muziek maken.

Op een gegeven moment zijn we een keer met z’n allen naar LCD Soundsystem geweest in Paradiso. Ik had het toen ook net weer met Thomas (Venema, gitarist, red.) besproken, dus gingen we het idee stiekem droppen. Al snel bleek dat het bij iedereen begon te kriebelen”, vertelt Wytse. Jan: “Ik heb altijd het gevoel gehad dat er nog veel meer in zat. We hadden allemaal zin om dat er uit te gaan halen.”

In de winter van 2018 komen ze bij elkaar onder het mom van ‘we zien wel wat er gebeurt’. Met die ontspannen insteek beginnen ze te jammen en te experimenteren. “Vanaf het begin wisten we dat we niet dezelfde muziek gingen spelen als voorheen. Onze interesse in andere soorten muziek is in de loop van de jaren veranderd”, aldus Jan. Wytse: “We hebben allemaal individueel een voorliefde voor elektronische muziek gekregen en dat ga je ook terughoren in onze nieuwe muziek. Toen we samen speelden in Flying Trashcans, stond een band als LCD Soundsystem ook al in ons lijstje toffe bands. Dat is nu tot bloei gekomen.”

© Melissa Schriek

Ik krijg van Wytse al een tijdje voor het interview een voorproefje toegestuurd van de eerste single die ze een aantal dagen na ons gesprek digitaal uitbrengen. Als liefhebber van het betere gitaarwerk en dus ook van de tracks uit hun Trashcan-periode, moet ik even slikken bij de eerste klanken van de single Eden Olympia. Dan doemt daar al gauw het saxofoongeluid op van Martijn Graff, hoor ik de herkenbare en zeer prettige stem van Jan en zit ik verdomme ongemerkt met mijn hoofd mee te knikken op het opzwepende ritme van het nummer. “We zijn natuurlijk dezelfde muzikanten in eenzelfde groep, dus het is ook logisch dat je dingen terughoort en herkent. Ik denk dat dat alleen maar vet is. Zo werkt dat blijkbaar”, antwoordt Wytse als ik hem en Jan vertel hoe ik voor de eerste keer naar de muziek heb geluisterd.

Luister hier de debuutsingle Eden Olympia van The Resurrection

Jan: “Het zoeken naar een nieuwe sound was ook een enorme vrijheid. In deze muziek is er heel veel ruimte voor experiment en dat vind ik heel inspirerend. Je kan daarnaast ook een enorme intensiteit bereiken in je liveset.” Wytse: “Die zoektocht binnen dat elektronische en hoeveel ruimte daar is, merk ik ook heel erg in het drummen. Ik ben de laatste tijd heel veel met ‘de nacht’ bezig. Van het organiseren van feesten tot zelf helemaal naar de getver gaan. Het voelt alsof het heel erg op z’n plek valt, omdat ik ‘de nacht’ en het drummen nu kan combineren. De elektronische muziek is heel magische en puur. Als je het opzet kun je niet anders dan gaan dansen. Wanneer je het live beleeft is het nog fysieker en intenser.”

'Veel ritmes en baslijnen op de EP zijn niet bewust geschreven, maar per ongeluk ontstaan'

Kortom: de mannen vinden elkaar na een aantal jaar omzwerven, studeren en zoeken naar nieuw muzikaal voedsel weer terug in de repetitieruimte. Daar bloeit de liefde weer op en ontwikkelen ze een voor hen nieuwe sound. In de zomer van 2018 besluiten ze toch de stap te zetten om een drietal tracks op te nemen. Ze duiken de studio in van Snoet en Smoel in Leeuwarden. "We hebben producer Ico (Balt, red.) uitgenodigd in de oefenruimte en hij had meteen ideeën over het opnameproces. Dat klonk allemaal meteen heel goed en toen dachten we: ‘Let’s go!’."

Jan Egbers en Wytse Dijkstra<br/><br/>
© Melissa Schriek

Jan Egbers en Wytse Dijkstra

Jan: “We hebben producer Ico (Balt, red.) uitgenodigd in de oefenruimte en hij had meteen ideeën over het opnameproces. Dat klonk allemaal meteen heel goed en toen dachten we: ‘Let’s go!’. Wij waren tot dat moment vooral heel erg bezig met nummers maken van onze jamsessies. Ico gaf meteen aan dat los te laten en het op een andere manier aan te vliegen. Hij raadde ons aan gewoon met die jams verder te gaan en tijdens de opnames in de studio de nummers vorm te geven.” Wytse: “Het mooie was dat dit voor Ico en Marcel (Caron, red.) ook een hele andere methode van opnemen was dan normaal. Voor hen was het ook een experiment, maar het voelde voor ons allemaal heel goed.”
"Toen we eenmaal in de studio waren hadden we wel zoiets van: ‘Nu moet het gebeuren’, maar er zijn wel een heleboel dingen gebeurd die we niet zo hadden kunnen schrijven”, vertelt Jan. “Veel ritmes en baslijnen op de EP zijn niet bewust geschreven, maar per ongeluk ontstaan. Daarnaast ben ik heel slecht in het schrijven van teksten in de studio. Ik probeer altijd in het dagelijkse leven zoveel mogelijk op te schrijven. Omdat we de nummers nu van te voren niet klaar hadden, moest ik in de studio gaan puzzelen waar mijn teksten goed bij zouden passen. Dus ook dat proces is in de studio ontstaan.” Wytse: “Het is heel bizar hoe dit er inderdaad uit is gekomen. Met een rugzak vol met jams ga je gewoon dingen spelen en uitproberen en ga je vervolgens puzzelen en dan komt dit eruit.”

De focus van de mannen zal tot de EP release liggen op het ontwikkelen van een liveshow. Jan: “Ik ben ook heel benieuwd hoe mensen gaan reageren live. Het is wel dansbaar, maar niet per se straight forward. Ik denk ook wel dat de muziek op den duur zal veranderen naar aanleiding van de reacties van mensen. Ik heb er ook heel veel zin in om zo’n liveshow helemaal uit te gaan kristalliseren. Ik denk dat we die ervaring ook weer mee kunnen nemen in nieuwe muziek.”

Persoonlijk ben ik natuurlijk ook erg benieuwd naar de liveshow. Nogmaals, mijn muzikale voorkeur ligt niet in het elektronische genre, maar ik ben wel eens vaker weggeblazen door optredens waar ik normaliter nooit een kaartje voor zou kopen. Wat dat betreft is dat wel één van de leukste aspecten van het hoofdredacteurschap van dit platform. Je komt op plekken terecht waar je anders niet de moeite voor zou doen om het te ontdekken. Het is dus mooi om te beseffen dat deze vier jongens stiekem opnieuw een van mijn wegwijzers zijn in de Friese popscene.

INFORMATIE

Vrijdag 12 maart geven de mannen een sneakpreview van alles dat komen gaat tijdens een Mijn Ouders huiskamershow in de Haniahof. Gezien het volume van de ruimtes die ter beschikking zijn, kun je helaas zonder reservering niet meer naar binnen.

Er zijn nog wel kaarten verkrijgbaar voor de officiele releaseshow van The Resurrection, waarbij onder de noemer Club Asteriks //01 het feest losbarst in De Koperen Tuin op vrijdag 12 april. Voor 7 euro en vijftig cent krijg je een beuker van een nacht voorgeschoteld met naast The Resurrection ook een set van Caron en Pim & KLAP.

De deuren sluiten niet om 00.00 uur zoals je gewend bent van Podium Asteriks, maar een club is niet een club als er gedanst wordt tot de vogels fluiten en je de postbode in de ochtend kan groeten.