Flying Trashcans vieren feest met een traan

Uitbundig feest voor release EP én afscheid in Podium Asteriks

Tekst: Marije Heida | Foto's: Coen Waltmans ,

Een paar jaar geleden worden vier jonge muzikanten aan elkaar voorgesteld en het klikt; Flying Trashcans is geboren. De kerels worden gecoacht, opgeleid, maar daarnaast vooral losgelaten op hun eigen muzikale pad. Het pad wordt vol overgave - succesvol - bewandeld, maar ontwikkeling gaat ook over moeilijke persoonlijke keuzes maken. Vanavond wordt succes gevierd met de release van de EP en afscheid genomen van Flying Trashcans.

Graag stellen we aan jullie voor: Jan Egbers (zang/toetsen), Martijn Graff (saxofoon), Thomas Venema (zang/gitaar) en Wytse Dijkstra (drum). Zij spelen in een psychedelische rockband, noemen zichzelf Flying Trashcans, hebben afgelopen jaren veel toffe optredens gedaan op festivals en poppodia en knetterhard gewerkt aan hun debuut EP Escalation. Het is dus groot feest want de EP op 10” vinyl en mooi artwork, is met behulp van crowdfunding mogelijk gemaakt en zal vanavond worden gepresenteerd in Podium Asteriks. En o ja, dit is meteen het laatste optreden, want ze stoppen er helaas mee.

Bij binnenkomst in de zaal van Asteriks is het meteen duidelijk; dit wordt een mooi Trashcan-feestje. Familie, vrienden, coaches, leraren en andere liefhebbers zijn in grote getale aanwezig en de opwinding is voelbaar. De muzikale vrienden van The Exitlight Empire mogen de avond openen. Ze warmen de versterkers, speakers en publiek op met hun alternatieve rock. Muzikale alleskunner Jaap van der Velde (ook van Yuko Yuko en The Homesick), vanavond achter de toetsten met gitaar in de aanslag, maakt tijdens een technisch probleem met de bas van de gelegenheid gebruik om een aankondiging te doen. Ook voor hem is het een afscheid, aangezien dit zijn laatste optreden is met The Exitlight Empire.

Flying Trashcans wordt aangekondigd, maar met een grote knipoog wordt door de presentator van de avond alles behalve subtiel duidelijk gemaakt dat het eigenlijk een grote naaistreek is wat de heren hun publiek aandoen. Het hele jaar leuren en opscheppen over een EP die er zo nodig moet komen, ambities uitspreken, hoop geven aan de fans en vervolgens doodleuk aankondigen dat de band stopt. Met God’s gratie mogen ze na zijn preek toch hun EP presenteren en afscheid nemen.

Na een kleine verwarring met de begin/eindtune wordt er meteen een achtervolging ingezet door Martijn met zijn tenorsax, als het eerste nummer In Pursuit uit de speakers knalt. Voor de optimale stand van de zang van Jan moeten er nog wat schuiven opengezet worden door de geluidstechnicus. Zijn stem wordt enigszins overdonderd door het geweld aan instrumentaria. Maar met deze opener laten ze direct zien wat het plan is van de avond; vliegen, draven, en alles uit de kast halen.

De single Three Hours bijt het spits af, als het gaat om het presenteren van de EP. Het nummer is inmiddels al een ‘gouwe ouwe’ voor het publiek, want in mei was het nummer al te downloaden. Bij Fault Line ramt Martijn begeleidend op de cowbell om deze vervolgens in een hoek te smijten voor weer een saxofoonintermezzo waar je ‘U’ tegen zegt. Het rustige nummer Lights Come On is zichtbaar een moment om weer op adem te komen. Behalve weer voor Martijn, want tijdens het componeren van het nummer is voor hem een saxsolo van een minuut of drie ingepland. Voor het funky nummer Luxury - eveneens in mei als single uitgebracht - krijgen de heren, onder luid gejuich, versterking op het podium van vier mooie blonde dames op vocalen en saxofoon.

“Dit is een nummer van The Spencer Davis Group, I’m A Man ”, kondigt Jan aan. “Maar het is wel cool”, zegt hij er vlug achteraan, om te voorkomen dat jong publiek dreigt af te haken. Hier hoeft hij geen seconde voor te vrezen want wat de heren hier laten zien, is hét bewijs dat ze enorme muzikale talenten zijn. Alle registers worden opengetrokken samen met de vrienden van The Exitlight Empire, en prachtige percussioniste met Geisha-look, en de dames die bij Luxury al aangeschoven waren. In de middelsectie van het nummer verdwijnen alle muzikanten om de twee drummers en percussioniste lekker hun gang te laten gaan. Het speelplezier druipt er van af en het publiek gaat helemaal uit zijn dak.

Burning wordt als laatste track van de EP bewaard om te presenteren aan het publiek. Dit nummer is nog nooit live gespeeld. Gezien het feit van de avond - presentatie én afscheid - zal dit dus meteen ook de laatste keer zijn. Het is een bijna acht minuten durend nummer, waarbij goed te horen is hoe volwassen ze zijn geworden qua geluid.

Uiteraard worden de heren denkbeeldig aan het haren terug gesleept door het publiek dat inmiddels uitzinnig is geworden. Deze jongens verlaten niet de zaal alvorens de tent nog verder af te breken. Wytse wordt, liftend op de rug van Thomas weer op zijn plek gezet en wat er daarna gebeurt neemt epische vormen aan. Zelden is er een mosh-pit, of wordt er gecrowdsurft in Asteriks. Vanavond wel. Zowel Martijn, als Thomas verdwijnen enkele malen in de groep wilde jongeren om opgeslokt te worden en om vervolgens weer op het podium geduwd te worden. Ondertussen wordt tijdens Lalala Wytse nog één keer in de spotlights gezet als Flying Trashcan, en ramt hij er op zijn eigen kenmerkende manier op los.

‘What a way to say goodbye’ werd al gebruikt in de aankondiging van het optreden door Podium Asteriks. En inderdaad, wat een fantastische manier om een enerverend jaar af te sluiten, een prachtige EP te presenteren én afscheid te nemen. Alle vier hebben individueel, en als band hun kwaliteiten vanavond optimaal laten zien en horen. Een mooi einde van een band die waarschijnlijk nog lang niet op hun hoogtepunt is, maar voor nu moeten we dat maar accepteren.