Waar anders dan bij Podium Asteriks zou het eerbetoon plaats moeten vinden? De plek waar ze eind 2015 als Flying Trashcans afscheid namen van hun publiek. Asteriks-programmeur Peter Dijkstra geeft de mannen zonder al te lang nadenken een go om het evenement Play The Wild Mutations - Een lang afscheid van David Bowie op te zetten en vorm te geven. Meteen bij binnenkomst in Asteriks op de avond zelf, blijkt dat Leeuwarden behoefte heeft aan het herdenken van de meester Bowie. Vroeg in de avond is het druk en hangt er een enorme lading positieve energie in de lucht. De jongens bewegen zich ogenschijnlijk ontspannen tussen hun vrienden en familie in de zaal voor het optreden, maar her en der is enige gespannenheid duidelijk voelbaar.
Play The Wild Mutation: Een bloemlezing uit de oneindige collectie van David Bowie
Jonge gasten gaan succesvol los op oeuvre Bowie in Podium Asteriks
David Bowie is voor veel artiesten op deze aardkloot een grote inspiratiebron. Jan Egbers is een van die jonge jongens waarbij de Bowiemagie is ingeslagen als een bom. Egbers voelt een sterke behoefte voor een eerbetoon aan zijn muzikale held en vraagt zijn Flying Trashcanvrienden Wytse Dijkstra, Thomas Venema en Martijn Graff of ze in zijn voor een bijzonder project. Ze grijpen de kans om weer samen te werken met beide handen aan.
Egbers timmert tijdens het intro van opener Diamond Dogs met behulp van de koebel de gespannenheid vol overtuiging uit zijn lijf. Naast de vertrouwde Trashcanners Dijkstra, Venema en Graff valt meteen op dat ze dit feestje niet alleen gaan vieren. Ze trekken een blik met getalenteerde Friese muzikanten open, waarvan Esker van de Werken (The Exitlight Empire) de baspartijen grotendeels voor zijn rekening neemt. Naast Venema staat Jaap van der Velde (The Homesick, Yuko Yuko) met een gitaar om zijn nek de sterren van de hemel te spelen. Het is bijzonder om te zien hoe hij zijn typische stijl en manier van spelen in de nummers weet te verwerken. Daarnaast laat hij zien dat zijn talent zich niet alleen beperkt tot gitaarspelen. Hang hem een basgitaar om of zet hem achter een stel keyboards, hij vermaakt zich er prima mee.
Saxofonist Graff heeft back-up saxofoniste Rixt Smit en trompettist Jurgen Scholtanus (Stuart Mavis) in zijn hoek staan. Vocale ondersteuning komt van Esther Postma, Kim Dekker (Hilbrandt) en broer Chris Egbers. Laatstgenoemde doet een prachtige versie van het nummer Big Brother, halverwege de set. Daarbij is opvallend hoezeer de stemmen van beide broers op elkaar lijken. Drummer Leon Harms (Yuko Yuko) staat op zijn beurt Dijkstra bij in het drum- en percussiegeweld. De onverwoestbare grijns op het gezicht van Dijkstra spreekt boekdelen en het speelplezier van beide heren spat van het podium.
Egbers laat staande achter de microfoon zien dat het collectief met hem een goede performer in huis heeft. Ten tijde van Flying Trashcans was zijn bijdrage vooral zijn stem en toetsenspel, maar nu laat hij los van zijn kruk een zeer intense en overtuigende kant van zichzelf zien. Zijn geluid is warm en volwassen en samen met zijn androgene uitstraling is hij een uitermate geschikte vertolker van Bowies materiaal. Stemtechnisch is wel te horen dat het ene nummer hem beter ligt dan het andere. Daarbij moet gezegd worden dat de afstelling van het geluid in sommige gevallen de sound niet ten goede komt. Het ligt dan niet zo zeer aan een verkeerde toonhoogte of een wat minder stabiele zang, maar meer dat het geluid van de zang dusdanig bovenop de rest ligt, dat de balans weg is. Zo vertolken ze het nummer Station To Station van het gelijknamige album dat in 1976 uitkomt. Na de Ziggy Stardust-periode neemt Bowie een nieuwe persoonlijkheid aan in de vorm van The Thin White Duke. Die periode is voor Bowie zelf één groot zwart gat door overmatig drugsgebruik, maar het levert wel één van zijn belangrijkste albums op. Het nummer begint met spacy geluiden en mede door de spanning in de stem van Egbers en de onbalans in het geluid start het nummer niet sterk. Echter, halverwege stijgt het geheel naar een hoger level door het samenspel en de individuele vaardigheden van de muzikanten. Later in de set blijkt dat wederom het hardere werk van Bowie de groep het beste ligt, want Afraid of Americans is één van de hoogtepunten van de show. De heerlijke baspartij, de dubbele drumpartij van Dijkstra en Harms en het sterk spelende duo Venema/Van der Velde zijn ingrediënten voor een sterke performance. Het grotendeels jonge publiek vooraan bij het podium raakt zo enthousiast dat een ware moshpit gevormd wordt.
Na een korte pauze is iedereen in de zaal getuige van wederom een hoogtepunt. Misschien is de versie van Heroes door stemartieste Hiltje Andringa (ohslo, Yakumo Orchestra) wel van grotere klasse dan ze zelf beseffen. Met donkere tonen en silhouetten op de achtergrond en Douwe Nauta op viool, brengt ze een adembenemend mooie vertolking van het nummer. Haar stem lijkt te zweven in de ruimte en zodra je de melodie van het nummer herkent, gaan de rillingen over de rug en staat het kippenvel tot aan de oren op de huid. Veel mensen lopen weg met de versie van Wende Snijders die zij bracht tijdens een aflevering van De Wereld Draait Door, maar deze gaat daar misschien nog wel overheen.
De twee uur durende show is een mooie bloemlezing uit de oneindige collectie nummers van Bowie, maar ook van nummers die hém weer inspireerden zoals Nightclubbing, dat hij samen met Iggy Pop schreef. Er is een mooie balans tussen een aantal hits (Rebel Rebel, Golden Years, The Man Who Sold The World - vertolkt door Kim Dekker - Fame en het eerder besproken Heroes) en de nummers die wellicht bekend zijn bij de echte fans, maar niet bij het jonge publiek. Door de diversiteit van de nummers brengen ze een echte ode aan de artiest Bowie, en trakteren ze de liefhebbers op een prachtige avond.
---
Gezien: Play The Wil Mutation: Een lang afscheid van David Bowie
Waar: Podium Asteriks, Leeuwarden
Wanneer: Vrijdag 20 mei 2016