De plaat lijkt vooral een showcase te zijn over de gevarieerdheid van de vier heren. Per nummer lijkt een andere band als inspiratie te hebben gediend en behalve psychedelische rock, waar Flying Trashcans toch bekend om staat, zijn ook soul, blues en funk aanwezig. Omdat de band uit Nederland komt, is ook de vergelijking met DeWolff snel gemaakt. Dit is een terechte vergelijking, al is het wel te horen dat DeWolff als band iets volwassener is. Desalniettemin weet Flying Trashcans zeker hun eigen identiteit door te laten klinken wat betreft geluid, energie en bijna hoorbaar speelplezier. 

Bij een nummer als Three Hours, waar een ontzettend leuk orgeldeuntje in is verwerkt, is het vrijwel onmogelijk om stil te blijven zitten. Later, bij Lights Come On, is de stemming opeens een stuk stemmiger. Een sombere saxofoonsolo is het hoogtepunt van dit nummer en onderstreept de gevarieerdheid die de band in huis heeft. Ook de overige nummers hebben allemaal hun eigen karakter, waarbij vermeld kan worden dat afsluiter Burning het echt niet slecht zou doen in een vol stadion. 

Lang verhaal kort, dit is een prima plaat. Voor de liefhebbers van de jaren zeventig psychedelica is er regelmatig een snerpend orgel te horen, saxofoonsolo's zijn gek genoeg op hun plaats en de band lijkt zo nu en dan hun verzameling instrumenten met veel geweld door je boxen te willen drukken. Typisch zo'n EP die je doet verlangen naar de eerste echte langspeler. Vooral voor de luisteraar is het daarom zonde dat Escalation voor altijd het hoogtepunt van Flying Trashcans zal zijn.