Hypnotiserende hoogtepunten tijdens tweede Fuzz Club-dag Hypnotiserende hoogtepunten tijdens tweede Fuzz Club-dag

Want dat is bij de Zweden van Sekel wel anders. Voor wie het voorgaande te serieus in de oren klinkt, heeft de tweede zaal een flinke dosis opgefokte krautrock in de aanbieding. Vanaf de eerste noot is het duidelijk waar het hierom gaat: motorische ritmes omhelst door een bak ongepolijste ragherrie. En dat hoeft niet binnen de lijntjes. De vroege namiddag eist zijn tol met wat technische mankementen voor de gitaristen, maar met zo’n schel gitaargeluid als dat van deze jongens is het creëren van een perfecte sound toch niet meer dan een bijzaak. Aan het aantal knikkende hoofden is op te maken dat de jonge honden een goede beurt maken. En dat kan eigenlijk ook niet anders: het is besmettelijk, energiek en een ultieme wake-up-call voor een dag die nog zo’n 8 uur voortduurt. (SA)

Wie het waagt om op tijd afscheid te nemen van het Italiaanse New Candys, kan zich nog binnen dringen in de bijna beruchte tweede zaal om de openingsklanken van 'On A Sunday Morning' te horen, afkomstig van het debuutalbum van het Zweedse Dead Vibrations. De galmende, etherische gitaarmelodieën in het intro zeggen alles over wat er de komende drie kwartier volgt: een heerlijke mix van psych en shoegaze die bij vlagen doet denken aan een band als Chapterhouse of het (uiterst ondergewaardeerde) debuutalbum van The Verve. De ene gitaareruptie volgt de andere en het staat als een huis. Ook het loeiharde volume zorgt ervoor dat afgeleid raken bijna onmogelijk is. Niets te klagen. (SA)

Als zesde band van de avond treedt het Deense Tales Of Murder And Dust aan om, met een laatste show voor een tijdje rust, het publiek te vermaken met oud en nieuw werk. De band is vanuit een heavy psych geluid, gaandeweg veranderd van koers naar een stijl die meer en meer aan post-rock doet denken. Zo ook deze show vanavond op Fuzz Club, waarbij ze rustig en mysterieus beginnen, gehuld in een cocon van blauw licht, om vervolgens in dynamiek steeds net even wat harder te spelen. Aan het einde van de set komt de euforie zelfs in de buurt van het geluidsniveau van Mogwai of een Swans light. De vrij introverte band doet overigens nauwelijks aan interactie met het publiek, een “Thanks A Lot” en een “This Is A New Song” is alles wat er aan conversatie wordt toegevoegd. De band moet het van de muziek hebben, en schiet daarin zeker niet tekort. Qua stage performance is Tales Of Murder And Dust een vrij statig geheel, maar mede dankzij de beweeglijke bassist, toch zeer vermakelijk om naar te kijken. (RM)

Beginnend met een klein stukje mondharmonica dat doet denken aan Ennio Morricone’s L’uomo Dell Harmonica, barst deze typische jaren ’60 psychband helemaal los in een show waar niemand stil kan blijven staan. Toch klinken The Wands in het begin wat onwennig. Dat is an sich niet zo raar, daar ze bijna twee jaar niet opgetreden hebben. Speciaal voor Fuzz Club Eindhoven kwam de band voor one-time only weer een keer bij elkaar en dat deden ze niet onverdienstelijk. Zeker een hoogtepunt, terwijl we pas halverwege de dag zijn. (RM)

Tussen alle etherische en zweverige schouwspellen die op Fuzz Club te beleven zijn, vormt The Underground Youth toch wel een buitenbeentje binnen de line-up. De bedwelmende post-punk van de Duits-Engelse groep klinkt bij voorbaat duister, melancholisch en misschien zelfs wel vermoeiend, op een goede manier dan. Toch zorgt hun constante geflirt met psychedelica voor een volwaardige aansluiting binnen de scene. Dat wordt live alleen maar duidelijker. Vooral de ruimte die het gitaarspel krijgt zorgt voor een atmosferisch en opzwepend spektakel. Dat komt mede door het hoge tempo waarin de band hun repertoire erdoorheen jast. Joy Division-achtige kippenvelmomenten blijven echter ook niet uit. Neem de zwaarmoedige baspartij uit ‘Tokyo Blue’ of de wanhopige vocalen in ‘I Need You’. Die zwaarmoedigheid levert overigens niet in qua kracht, want The Undergound Youth zet hier een van de meer memorabele sets van het weekend neer. (SA)

Deze tweede dag van Fuzz Club Eindhoven lijkt louter hoogtepunten te kennen, want ook Juju, de band rond de Siciliaanse multi-instrumentalist Gioele Valenti, schaart zich gemakkelijk tot het beste wat je op het gebied van kraut-meets-afrobeat in dezer tijden kunt tegenkomen. De ritmesectie deed dan ook erg aan CAN denken, wat ook voort kan komen uit het shirt van de bassist. Vanaf de allereerste klanken zie je niemand in het publiek nog stil staan en verandert de kleine zaal voor heel even in een dampende dansclub, waarbij de muziek iedereen in extase vervult. De band houdt het tempo er gedurende de hele set goed in met lang opbouwende nummers waarbij de band de interesse steevast blijft vasthouden. (RM)

Op het hoofdpodium is het programma inmiddels zo’n twintig minuten uitgelopen wanneer het Franse The Limiñanas eindelijk kan beginnen. Dit zorgt meteen voor een goedgevuld podium met zeven muzikanten en een man achter op het podium op een stoel. Deze mysterieuze man blijkt een aardig potje te kunnen dansen op David Lynch-achtige wijze. Hiermee stijgt de performance van The Limiñanas automatisch een stukje in aanzien. Iets wat de band overigens niet nodig heeft om bij het publiek een swingende menigte los te krijgen. Even waant het publiek zich in de jaren ’60 waar Serge Gainsbourg als gast toetreedt bij The Velvet Underground. Thans, zo is de muziek van The Limiñanas aardig te omschrijven. Hier en daar voegt de band nog een vleugje garage en rammelende fuzz aan toe. Duidelijk de grootste favoriet van de dag, waarbij de hit ‘Shadow People’ van het gelijknamige album samen met de cover van ‘Them’s Gloria’ zorgen voor de hoogtepunten. (RM)

Als één van de bekendste bands op het festival start The Black Angels met een repetitief psychwerk wat meteen uitmondt in een trippy geheel dat aanzet tot dansen. Ondanks de energie, het strakke spel en prachtige visuals komt de band nog niet echt overtuigend over. Waarschijnlijk speelt daar ook het late tijdstip én de voorgaande show van The Limiñanas in mee. Het publiek lijkt niet meer geboeid. Thans, tot het laatste deel van de set aanbreekt met de hit ‘Currency’ van hun nieuwste wapenfeit ‘Death Song’. Ineens is de interactie met het publiek weer volop aanwezig om te blijven boeien tot de slotnoot, alsmede een vaarwel met The Velvet Underground’s ‘Who Loves The Sun’. (RM)

Veel bezoekers houden het na The Black Angels voor gezien. Want jong of oud, gezond of niet, zo’n weekend intensief bands kijken heeft impact op de voeten en onderrug. Dat beseffen de Portugezen van 10 000 Russos maar al te goed en zeker met een oplopende vertraging is er geen tijd te verliezen. Een snelle soundcheck en gaan. Met hun dronende krautrock bewijst de groep waarom zij eigenlijk perfect zijn voor het nachtprogramma. De sound is net iets donkerder, net iets schurender dan die van krautcollega’s als Beak> of Föllakzoid. Droge ritmes met daaromheen walsende gitaargolven. En de Suicide-achtige praatzang van drummer João Pimenta erbovenop. Tijdens het eindeloos voortdurende Karl Burns haalt gitarist Pedro Pestana zijn vingers van de snaren en buigt hij zich over zijn pedalen. De geluidsgolven worden vervangen door een alarmerende ruis die niet bepaald masserend voor de oren is. Gelukkig zingt Pimenta ons toe dat hij van iedereen in het publiek houdt. Een volwaardige catharsis blijft uit, maar de pijnlijke hakken konden even vergeten worden. (SA)