Bij zo’n thuiswedstrijd hoort natuurlijk een volgepakt Stroomhuis. En daar is, mede dankzij de aanwezige fans van Whispering Sons, voor gezorgd. De Belgen behoren namelijk tot de huidige voorhoede van de zogenaamde coldwavebands. Beknopte samenvatting van Whispering Sons’ carrière: een EP, een handjevol singles en winnaar van de prestigieuze Humo Rock Rally. Nog niet zo lang geleden maakten ze bekend dat hun eerste album af is; er is vanavond dan ook veel ruimte voor nieuw materiaal.
De band trapt wat timide af, maar de intensiteit neemt met het nummer toe. Dat kan liggen aan de angstaanjagende ogen waarmee zangeres Fenna het publiek aanstaart, de sierlijke, majestueuze bewegingen waarmee ze over het podium beweegt of de pulserende synthpartijen, die aan het begin nog een beetje zoek zijn. De band bereikt een hoogtepunt tijdens een van de nieuwe nummers. ‘’Are you feeling… good?’’, vraagt Fenna in het refrein. Nee, ‘good’ is niet de goede benaming voor de gemoedstoestand die de band overbrengt. Die is eerder extatisch: het publiek is compleet in de ban van de zwarte gedaantes op het podium.
“Clichés, clichés, it’s all the same’’, zingt Fenna in ‘White Noise’. Die zin zou goed kunnen slaan op het imago van de gemiddelde band die voortborduurt op het geluid van Joy Division. Toch mogen we Whispering Sons beschouwen als een lichtbaken tussen alle bands die leunen op zware basmelodieën en dunne drumgeluiden. Wat de band zo’n verfrissende coldwavegroep maakt, is het feit dat ze het grootser aan durven te pakken. De sound is meer atmosferisch, meer gelaagd. Neem het nummer ‘Wall’, met een riff die in een stadion niet zou misstaan en met euforische zanglijnen in het refrein. Af en toe krijg je haast de neiging om je wenkbrauwen en mondhoeken omhoog te tillen en misschien zelfs een woordje mee te schreeuwen.