Mr. Guy Fox: “Ik wil helemaal niet op Damien Rice lijken”

In gesprek met Mr. Guy Fox over Noorwegen, rust en de grote doorbraak

Thijs Portz ,

Mr. Guy Fox is het alter ego van de 25-jarige Sjoerd van Hulst. In 2015 bracht hij na een geslaagde crowdfunding-campagne zijn debuut EP ‘Stories & Metaphors’ uit. De plaat werd goed ontvangen maar als door een wonder wist de vos onder de radar te blijven. Tot nu dan. Na een uitstekend optreden op Naked Song, geeft Mr. Guy Fox op 17 september acte de présence op Club 3voor12/Eindhoven in de Effenaar. Wij zochten de zanger op en spraken hem op het terras van de Trafalgar Pub.

Je biografie laat zich lezen als een schelmenroman. Hoe waarheidsgetrouw is die eigenlijk?
“Nou, die bio is eigenlijk best wel waar! Ik heb een half jaar in Noorwegen gestudeerd. Op een gegeven moment ging ik op stap met vrienden. Je betaalt daar alles met je pinpas, toen ik voor de zoveelste keer een rondje ging halen, kreeg ik in het Noors te horen “je hebt geen geld meer vriend”. Ik had nog twee weken te gaan voor ik mijn beurs weer binnenkreeg en wilde niet meteen mijn ouders bellen om om geld te vragen. Ik wilde er zelf uitkomen en had mijn gitaar bij me. Ik ben de straat opgegaan en ben gaan spelen. Ging ik bij de metro staan en haalde ik binnen twee uur € 60,00 op, daar kun je best wat boodschappen voor doen. Zo heb ik mijn laatste maand overbrugd en de kiem voor het singer-songwriterschap gelegd. Omdat ik daar veel tijd had ’s avonds, heb ik er ook veel geschreven.”

Schreef je in Noorwegen andere nummers dan hier, terug in Nederland?
 “Niet zozeer door de locatie maar wel doordat ik met andere dingen bezig was. In Nederland gebeurden er weer heel andere dingen in mijn leven. Er is wel één specifiek nummer over die tijd, ‘Norwegian Homesick Blues’, dat is echt mijn verhaal over Noorwegen. Maar het is niet zo dat ik in de sneeuw andere noten speel dan hier. Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik rust nodig heb. John Cleese heeft er een mooie uitspraak over: “Als je stress hebt, kun je niet creatief zijn.” Daarbij haalt hij als voorbeeld een soldaat aan die onder vuur ligt. Dat is niet het beste moment om een nieuwe grap te verzinnen. Daar herken ik mezelf wel heel erg in.”

Je eerste EP heb je met een crowdfunding-campagne gefinancierd. Waarom heb je niet gewoon geld gespaard voor de opnames?
“Ik wilde dat mensen deel uit konden maken van het proces. Ik heb veel actie ondernomen om mensen bij mijn muziek te betrekken. Ik kan ook wel twee maanden vakken gaan vullen, maar dan heb je helemaal geen verhaal. De reacties zijn ook echt tof. Mensen waarderen de rauwheid, het vintage geluid en de variatie.” 

Die diversiteit was ons ook al opgevallen. Ben je niet bang dat mensen daar juist ook op afhaken? Die hebben vaak juist behoefte aan een hokje of een kader…
“Ik weet het niet, ik denk daar wel over na maar het is gewoon een keuze. Ik kan het niet anders doen. Als ik denk “het moet meer catchy zijn” dan gaat dat na een paar weken toch wringen. Ik wil geen product zijn van mijn omgeving, wil er zelf helemaal achter staan.” 

En als de echte doorbraak daardoor uitblijft?
“Dat is dan maar zo. Vroeger vond ik dat frustrerend, vond ik mezelf beter dan het zoveelste Serious Talent. Maar dan ben je zelf alleen maar normatief bezig en zo wil ik niet zijn. Ik moet het gewoon op mijn manier doen. Ik heb meegedaan aan de voorronde voor De Beste Singer-Songwriter. Toen speelde ik het nummer ‘Mister Travelling Man’, een maatschappijkritisch nummer van ruim vijf minuten. Ze vonden het wel goed, maar te lang. Als het niet in één minuut van DWDD past, is het niet goed. Dat was wel even balen maar ik geloofde in het nummer en zou het zo weer doen. Het is gewoon een maf wereldje en daar kan ik niet zo makkelijk in meegaan.”

Zou je, zonder grote doorbraak, tevreden zijn als het op deze manier door zou gaan?
“Ik heb wel de ambitie om op grote podia te staan maar daar wil ik niet op plannen. Als ik bij Avicii een nummer in mag spelen zeg ik echt geen nee, maar ik wil vooral zo goed mogelijk muziek maken. Als commercieel succes een doel op zich is, verlies je creativiteit. Liever mezelf zijn voor een handjevol mensen dan volle zalen terwijl ik mezelf niet kan zijn. Ik vind het niet erg om concessies te doen maar niet in muziek, dat ligt voor mij hoger. 

Op dat vlak heb ik veel geleerd van Erwin Schellekens, de directeur van Festival Mundial. Toen ik hem vroeg wat hij nou eigenlijk van mijn muziek vond, zei hij: “Wat ik vind is helemaal niet belangrijk. Doe gewoon je eigen ding en zorg dat het voor jou goed voelt, dan is het goed.

Hij heeft me ook meegegeven dat je er altijd voor moet blijven gaan. Als heel Nederland voetbal zit te kijken in de kroeg moet je er voor zorgen dat ze zich omdraaien en naar jou gaan luisteren. Zijn adviezen hebben me wel echt geraakt.”

In ‘Waltz Of Wisdom’ zing je “There’s nothing to learn for me”. Dat klinkt bijna arrogant, voel je dat ook echt zo?
“Haha, nee het gaat niet over mij als muzikant. Het is meer de manier waarop ik in het leven wil staan en het is iets wat ik mensen mee wil geven. In mijn stamkroeg in Tilburg zat altijd een alcoholist die overal een mening over had en alles beter wist. Ik was aanvankelijk best wel van hem onder de indruk. Later dacht ik: “Nee, hij zit alleen maar te lullen en wil iedereen zijn mening opdringen.” Ik heb daar geen zin in; als mensen zeggen dat je A moet doen, moet je sowieso altijd B doen haha.

‘The World Is Ours’, het openingsnummer is meer mijn ‘Waltz Of Wisdom’, daar geloof ik echt heel erg in. Ik wil in ieder geval nergens op lijken. Een tijd geleden hoorde ik vaak dat mijn muziek op Damien Rice leek. Op zich een hartstikke mooi compliment, maar ik wil dat helemaal niet!”

Even over jouw Gouwe Lempkes… die zijn behoorlijk hard en retro. Zit jij wel goed als singer-songwriter?
“Ik vind de ’60's gewoon erg vet, maar ik weet het niet. Het lijkt me ook gaaf om mijn muziek verder uit te bouwen, bijvoorbeeld met een drummer. Maar dan heb je ook weer een extra mening en agenda’s die je moet trekken…”

Maar schrijf je door die smaak niet vaak dingen die ‘te groot’ zijn voor alleen een stem en een gitaar?
“Oh ja, zeker! Ik schrijf veel op piano en denk heel vaak: “Hier zouden strijkers of percussie vet zijn”, maar ik vind het juist mooi om het alleen met gitaar te doen, want dat dwingt je om heel creatief te zijn. Maar op een gegeven moment lijkt het me wel gaaf om er andere instrumenten bij te betrekken, dat opent weer veel deuren. Maar alleen als er een reden achter zit. Ik heb daar wel veel ideeën over maar die zijn nog niet echt concreet.”

Komend jaar ligt de focus op het behalen van je master. Als John Cleese gelijk heeft, hoeven we voorlopig dus niets van je te verwachten?
“Nou, weet ik niet. De focus ligt wel op het behalen van mijn master maar ik wil de muziek er zeker naast blijven doen. Na de EP-release heb ik ook een tijdje niets gedaan, dat brengt de focus wel weer terug naar de muziek. Dan kun je daarna weer fris doorgaan. Zo wil ik het nu ook aanpakken, ik heb niks echt gepland. Ik heb ook wel geleerd dat als je alles loslaat, je juist meer muziek gaat maken.

Ik heb deze zomer wel veel tijd gehad en muziek geschreven. Inmiddels heb ik alweer te veel materiaal voor een nieuw album, dus voorlopig zit ik nog wel safe. Het is wel heel anders dan het oude werk, ik ben er nogal allergisch voor om twee keer hetzelfde te schrijven. Als ik een countrynummer gemaakt heb, wil ik dat daarna écht niet nog een keer. Het is ook wel mijn ambitie om het nieuwe werk uit te brengen, ik hou echt van opnemen. Het idee dat mensen serieus met jouw materiaal aan de gang gaan. Dat je het terug kunt luisteren en echt denkt: “Wauw, het klinkt gewoon goed! Daar wil ik hoe dan ook mee doorgaan. Er komt ook sowieso nog een akoestische plaat, ik weet alleen nog niet wanneer.”

Mr. Guy Fox speelt samen met Zoo Children en Timecop1983 op Club 3voor12/Eindhoven in de kleine zaal van de Effenaar. Deuren open: 20.30 uur. Aanvang: 21.00 uur. Entree: €5,-. Kaarten zijn in de voorverkoop te verkrijgen via Ticketmaster, op de avond zelf aan de kassa van de Effenaar.