Sniester18: Dag één Sniester18: Dag één

De andere helft van #teamherrie duikt de kelder in voor G.O.D. Drie Haagse speedrockers zetten een heerlijke show neer in The Grey Space. Toch verliest uw verslaggever zijn aandacht aan de dames van Parliament of Pain. De lokale roller derby-vereniging speelde in de clip ‘It might get loud’ en zweept voor de gelegenheid het publiek op. De nimfen op wieltjes klimmen in de buizen aan het plafond en sleuren het publiek mee in hun moshpit. G.O.D ramt nog even door, “Zijn jullie al doof!?”. Dan is het stil, loopt de kelder leeg en blijft slechts een intense zweetlucht achter.

Dan gaan we weer terug naar de kelder van The Grey Space. Want laten we eerlijk zijn, dat is toch de coolste zaal van het festival waar alles minstens 20% vetter is. Zo ook It It Anita. Nog voor er een woord gesproken is vermoeden we dat de band Belgisch is, daar komt herrie nu eenmaal vandaan. De bandleden zitten in hun eigen wereld. We horen Millionaire (zaterdag op Sniester), soms een hintje dEUS en meer bands uit die scene. Zware riffs wisselt het opmerkelijk opgestelde kwartet af met verrassend melodieuze stukken, het groovet om af en toe te ontaarden in herrie en chaos. Een lekkere bak herrie. Wij houden ervan.

Het publiek vindt de soundcheck bij Tusky al leuk. Waarom ook niet? Het is gezellig en volgepakt in de Ruiter. Een moshpit vanaf de eerste minuut. De poppunk van de heren is vrolijk en toegankelijk, het publiek gaat er hard op. De groep sluit af met ‘You will not regret this’. Er is consensus: het is heet.

De oordoppen kunnen uit. #teamherrie gaat naar huis.

De weg wordt na Luwten vervolgd naar Het Magazijn, een nieuwe locatie voor Sniester. In de, doorgaans voor dansavonden gebruikte, kelder mag The Visual aftrappen. De act die onder contract staat bij het Haagse Mink Records brengt het woord melancholiek naar een nieuw niveau. De liedjes doen denken aan artiesten als Jeff Buckley (en dan niet ‘Hallelujah’, maar de rest van het album Grace) en zorgen ervoor dat de hele kelder stil is. Als er op een gegeven moment mensen relatief luidruchtig de zaal binnenlopen worden ze vrij boos aangekeken door de rest van het publiek.

Sinds het, inmiddels legendarische, optreden op Pinkpop mag The Charm The Fury zich een heuse metalheadliner in de vaderlandse scene noemen. Vandaar dat de band ook in de Grote Zaal van het Paard staat. Het geluid is niet grandioos maar de spirit die de band uitdraagt wel. Er wordt ge-headbangd en er vormen zich de bijna verplichte moshpits. De band is retestrak en ondanks dat Sniester een eclectisch festival is, waar metal niet de hoofdrol speelt, wordt er genoeg genoten door het hele publiek. Jammer dat de zaal wat leeg is, daardoor is de 'circle pit' eigenlijk gewoon een vijftal mensen dat achter elkaar aan het aanrennen is.

De tweelingzusjes Renée en Loes van Clean Pete zijn van zichzelf al een leuke podiumverschijning. Ook de Nederlandstalige muziek van de band rondom de twee is uitermate vermakelijk. Het klinkt als de Beatles voordat ze aan de drugs geraakten. Vrolijke, uptempo, jaren 60 nummers met leuke teksten. Het nummer ‘Jou Niet’ is bijvoorbeeld een keiharde afwijzing, maar dan in majeur en het nummer ‘Trieste Avond’ is extreem herkenbaar voor iedereen die ooit is afgewezen door iemand die dichtbij ze staat. Daarnaast is het charisma van de twee te prijzen en zorgt de ‘zachte g’ die de zusjes hebben voor menig weke knieën.

Als je een band zó schaars gekleed en onder de glitters op het podium ziet staan, vraag je je toch af of dat nodig is om de slechte muziek te verbloemen. Dit is zeker niet het geval bij de Zuid Afrikaanse meiden (en heer op de drums) van The Soapgirls. Het trio brengt aanstekelijke punk dat alles in huis heeft: politieke teksten, een liedje waarin overmatig vaak Fuck You gezongen wordt, rauwe stemmen, strakke drums en een groovy bas. Daarnaast hebben de dames ook nog een uitermate rebels karakter en heeft eentje van het duo misschien een licht drankprobleem. Toch op wat meisjes vooraan na, is het merendeel van het publiek afgeleid (opgegeild) door de afgetapete borsten, reetveter-bikinibroekjes en oké vooruit misschien ook door de halve meter hoge glitterende kroontjes. The Soapgirls hebben hard gezwoegd op het podium bij de Beergarden – inclusief aankleding – en er had best een flinke moshpit als beloning mogen komen.

Door de donkere gangen heen komen we in het Magazijn. Daar zitten tussen de TL-balken een jongen verstopt tussen zijn instrumenten: Bror Gunner Jensson. Deze multi instrumentalist brengt je op een soort roadtrip door Death Valley. Op zijn schoot is zijn gitaar, verder omringd door een bassdrum, snare en high-hat. Op twee lege kratjes bier liggen de pedalen voor wat extra effect. De Zweedse one-man-band is de hele show erg geconcentreerd bezig met de vele instrumenten en heeft soms Bart Chabot-achtige trekjes om alle door elkaar lopende ritmes te blijven tellen. In het Magazijn wordt hij omringd door goede luisteraars. Het is dan ook niet gek dat bij deze donkere blues mensen dromend tegen de muur staan, denkend waarschijnlijk aan hun eigen intrede in een Hitchcock Western. Na al die herrie van net, is dit het nodige en gewild rustmomentje.   

Verder op ons lijstje stond de 'Suprise Act'. Di-rect in het Paardcafé: dat moet een spektakel worden. Met gevaar voor eigen leven veroveren we een plekje voor het podium, net achter de dames die sinds half twee die middag voor de deur aan het wachten waren. Het verslag hebben we uitbesteed aan een fan: “Na twee uitverkochte shows in het Paard staan de Haagse mannen ineens weer een kroeg te spelen. Spike: "Sniester is een vet festival met een goede line-up, dus het is een wonder dat wij er tussen staan." Het podium is misschien wat aan de krappe kant voor de negen mannen en je zal Spike dit keer zeker niet in de lucht zien springen, maar man wat is dit fijn. Een set van een uur met alleen maar (nieuwe) knallers, en bij ‘The Young Ones’ ook een klein kippenvelmomentje want dit is heel bijzonder. Terwijl Marcel zijn schoenen weer aandoet, nog even op de foto gaat met een fan, is de set dan toch echt afgelopen. Kort, krachtig en onvergetelijk.

Voor iedereen die nog niet genoeg heeft gehad van de geile bedoeling bij The Soapgirls, is 't Paard dé plek om het feestje voort te zetten. De vijf ijdele mannen van The Mauskovic Dance Band betreden het podium met maar één doel voor ogen: Sniester laten. Ze maken Afro-Caribische en Colombiaanse cumbia en zijn hier voor de ‘sensual dancing’. De muziek die eigenlijk net iets te veel herhaling bevat, valt bij het publiek lekkerder dan een broodje kroket na een avondje stappen. De heupen worden los, gestimuleerd door de sensuele dansbewegingen van de muzikanten. Ze kijken wat ongeïnteresseerd, maar dat maakt voor het publiek dat meer gefocust is op hun eigen bewegingen niet uit. De laatste nummers worden gespeeld en het einde van Sniester dag 1 in het Paard komt, net als onze route, ten einde.