Rewire 2017: de zondag Rewire 2017: de zondag

De laatste dag van Rewire begint gelijk met een hoogtepunt. Radian speelt psychedelische progjazz binnen de lijntjes. Tijdens het festival brengen ze de nieuwe plaat ‘On Dark Silent Off’ ten gehore. Drummer Martin Brandlmayr heeft een prima gevoel voor timing, maar dat staat niet in de weg van zijn eigen experimenteerdrift. Zo plaatst de drummer kleine cymbals op zijn snare voor een eigen geluid. Gitarist/knoppendraaier Martin Siewert en bassist John Norman freaken erop los. Zij kleuren de drumpartijen met de meest waanzinnige geluiden. Het mag gezegd worden dat de vroege festivalgangers beloond worden met deze uitstekende luisterband.

Sarathy Korwar zo'n die act die lastig in een woord te omschrijven is. De percussionist gebruikt een backing track waar sidi muzikanten op te horen zijn (afstammelingen van Afrikaanse migranten in India). De groep doet bij vlagen denken aan wereldmuziek, maar ook aan jazz en pure avant-garde. Ondanks het feit dat ze pas net zijn aangekomen, komen de songs van het door Ninja Tune uitgegeven album Day to Day goed uit de verf. Vrolijk, enerverend en technisch. Ondanks een aantal intense partijen en de diversiteit aan genres blijft de band niet het hele optreden boeien.  

⇣⇣

De eerste grote act in Paard I is This Is Not This Heat. Wat eigenlijk een hervormde This Heat is met de overgebleven leden Charles Bullen en Charles Hayward. Onder andere James Sedwards en Daniel O’Sullivan staan de post-punkveteranen bij. Dat dit een legendarisch moment betreft wordt duidelijk wanneer het na de eerste song ineens muisstil wordt. De aanwezige bezoekers wachten geduldig af. Tijdens het optreden blijkt dat de band zeker de tand des tijds heeft doorstaan. De This Heat songs worden vertolkt alsof het moderne songs betreffen. Het vocale gedeelte is niet al te scherp en natuurlijk rammelt het hier en daar, maar dat is te verwachten van een band die na veertig jaar het vak weer probeert op te pakken.

Het Jameszoo quintet past perfect in de lijn van de eerdere acts die in Paard II stonden geprogrammeerd vandaag. De zwoele jazz van Mitchel van Dinther heeft wat weg van de hedendaagse hiphop meets jazz-cultuur. Het is dansbaar, smerig en tegelijkertijd vreselijk sexy. Natuurlijk gooien de mannen er nog een flinke scheut aan allerlei genres eroverheen, want anders gaat het klinken als de rest. Toch komt de groep pas tegen het einde van het optreden helemaal in zijn element.

⇣⇣

These Hidden Hands bestaat uit techno-dj en -producer Tommy Four Seven en Alain Paul, die zich vooral met produceren en masteren bezighoudt. Met These Hidden Hands laat het duo hun technoroots achter zich om voorbij de grenzen van de dansvloer gaan, zoals ze dat zelf zeggen. Het gevolg is dat er in het volle Paard 2 vooral lome beats met diepe bassen en talloze verborgen melodielijntjes te horen zijn. Met slechts een gitaar en een berg elektronica weten de heren geluiden te produceren die wellicht nog nooit eerder gehoord zijn. Het publiek beweegt loom mee. Na een weekend van uitersten waarin de grenzen van de tolerantie van het publiek regelmatig werden opgezocht, mag dat ook wel eens.     

⇣⇣

Voor de show van Oliver Coates hangt in de Lutherse kerk de lome sfeer van een zondagavond en van het einde van een festival. De laatste zonnestralen vermengen zich met het beetje rook dat door de kerk zweeft. Dat gevoel verandert echter meteen wanneer de cellist begint: zijn experimentele spel wordt begeleid door game-visuals van Lawrence Lek, die een utopische, maar ook vervreemdende visie van Londen laten zien. Coates zet een optreden neer dat tegelijkertijd wringt en ontroert. Zijn muziek is bevlogen en emotioneel, terwijl de videokunst doet denken aan het heftige werk van de Canadese kunstenaar Jon Rafman. Voor als we op de laatste dag waren vergeten hoe beklemmend mooi Rewire kan zijn.

Vreemd genoeg is het afsluitconcert van Jeff Mills & Tony Allen veel minder pakkend. Misschien zijn het de torenhoge verwachtingen, misschien komt het door de improvisatie, maar beide legendes overtuigen nauwelijks. Soms is hun spel zelfs ronduit scheef. Zo nu en dan zijn er momenten dat het wel klikt en dat de combinatie van live drum en drumcomputer werkt, met gejoel vanuit het publiek tot gevolg, maar over het geheel genomen heeft de show niet de kracht die je verwacht van de uitvinders van respectievelijk techno en afrobeat. Het is dan ook geen wonder dat de zaal tegen het eind langzaam leegloopt. Een enigszins underwhelming slotstuk van een verder bijzonder overtuigend festival, dat zeker in het rijtje Dekmantel, STRP en misschien zelfs het Berlijnse CTM Festival thuishoort.