Rewire 2017: zaterdag Rewire 2017: zaterdag

Carla Dal Forno staat al om 19:15 in de zaal van Prins27, die desondanks afgeladen is. Dit blijkt meer dan terecht te zijn. Dal Forno vertoont een geheel eigen mix van stoffige, donkere elektronica en haar ijle stem, waardoor ze het singer-songwriter cliché overstijgt. Gedurende het optreden snijden die stem en de subtiele elementen van producer Mark Smith door de sombere onderlaag van bas en gitaar. De Australische brengt vooral nummers van haar gevierde debuutplaat op Blackest Ever Black ten gehore, maar ze covert ook ‘Blue Morning’ van The Kiwi Animal en speelt nieuw werk. Dal Forno sluit haar set af met het spookachtig mooie “Better yet’. Een uitstekende start van de tweede avond van Rewire 2017.

Stel dat Philip Glass de soundtrack zou verzorgen voor een M. Night Shyamalan film. Zo klinkt het eerste concert in de Grote Kerk. Jace Clayton, schrijver en artiest, heeft een tribute geschreven voor Julius Eastman. De stukken ‘Evil Nigger’ en ‘Gay Guerilla’ zijn voorzien van een nieuwe compositie. Herhalende motieven worden gespeeld vanuit twee pianovleugels en door middel van live sampling subtiel verweven als één geheel. Soms is het volume zo laag dat het vallen van een naald te horen is. Op andere momenten is het eerder furieus pianospel met een sfeervolle belichting. Het concert wordt halverwege opgehouden voor een fictief interview met Julius Eastman Memorial Dinner waar Jace sociaal wenselijke antwoorden geeft om een baan als Julius Eastman imitator te scoren. Het is stevig uitgevoerd, maar blijft niet lang interessant.

⇣⇣

De kleine zaal van het Paard, of Paard 2 zoals het vanavond heet, begint weinig gevuld voor het optreden van Wolf Eyes. De zaal loopt echter snel vol en al gauw kunnen er geen mensen meer bi, iets wat vaker voorkomt dit festivalj. Het optreden van het uiterst coole trio, inclusief zonnebrillen, lijkt te beginnen als een spoken word performance, maar al gauw wordt de stem vervormd en horen we een drone. Het ritme wordt aangegeven door sambaballen en een tamboerijn en laag na laag wordt een geluidscollage geproduceerd waarbij het publiek niet anders kan dan er in wegzakken. Dan, uit het niets, een scheurende saxofoon of een serene dwarsfluit. Ondanks het gebrek aan ritme is de relaxte puls altijd aanwezig. Is het beat-poetry? Is het noise? Noem het wat je wil, maar indrukwekkend is het zeker.

In de foyer van Prins27 staan vanavond twee Haagse producers geprogrammeerd. Nimbus 3000 (volgens Google een motorboot, dus niet te verwarren met Harry’s bezem) mag het spits afbijten en doet dat met verrassend lekker in het gehoor liggende set. Stemmige lang uitgesponnen synth sounds worden afgewisseld met 80’s beats die zo uit vintage computergames lijken te komen. De boel klinkt opgewekt maar heeft her en der ongepolijste accenten die het des te interessanter maken. Dazion is het project van Cris Kuhlen, waarin hij de subtiliteit van Tears & Marble achter zich laat. De set start met tropische vogelgeluiden waar al rap tribal beats en opzwepende percussie doorheen gesampled worden. Het is lastig stilstaan bij de 909-ritmes, geïmproviseerde percussie en gruizige zang van de Hagenaar. Kuhlen laat zien dat hij zware kicks, Sueno Latino-achtige fuutgeluiden en acid synthlijntjes net zo goed beheerst als de tropische funk van zijn debuut ‘Don’t Get Me Wrong’. Dampend en uitermate dansbaar, het enige wat ontbreekt zijn strand, bikini’s en cocktails.

⇣⇣

Het duo Virginia Wing komt uit Manchester en maakt electropop met dromerige zang en een duister post-punkrandje. Althans, dat is de bedoeling. In de praktijk zien we een over het podium zwalkende zangeres, Alice Richards, die regelmatig overstemt wordt door de elektroklanken die haar muzikale partner in crime Sam Pillay de zaal in stuurt. Of het aan de geluidsman ligt of dat het de bedoeling is blijft onduidelijk, maar de lage tonen vervormen regelmatig en dat maakt het geheel zeer ongemakkelijk om naar te luisteren. Richards’ stem houdt het midden tussen Miss Kittin en Laurie Anderson en de zangeres doet haar best om er iets mystieks van te maken. Helaas doet de nonchalante houding van Pillay achter z’n tafeltje hier nogal afbreuk aan. Met een bierblikje in zijn hand staat de dude wat met knopjes te pielen en lijkt niet te beseffen dat hij op een podium staat, waar mensen hem kunnen zien. En waar arme Alice haar best staat te doen er nog iets van te maken. Al met al een nogal zouteloze vertoning en de zaal loopt dan ook ver voor het einde al behoorlijk leeg.

Zeker niet zoutloos is de act aan de overkant. Pharmakon staat in Paard II en is te omschrijven als gewelddadige noise. Dit is geen amusement meer, dit is pure terreur. Een regelrechte aanslag op lijf en leden. Margaret Chardiet schreeuwt als een legercommando naar het publiek, alsof een demoon bezit heeft genomen van haar lichaam. De dame dwaalt tijdens de schelle soundscapes door het publiek als de verloren vocaliste van Atari Teenage Riot. En wanneer je denkt dat het niet harder kan, gaat het laatste volumeknopje richting standje tien. Eigenlijk had de act als laatste geprogrammeerd moeten worden, al was het maar om na de set even rustig de speakers te checken. Een korte en krachtige show.

⇣⇣

Wacslaw Zimpel is helemaal uit Polen gekomen om vanavond in de Lutherse Kerk op te treden. Bij binnenkomst staat de piano met wat lijkt op lijmklemmen op diverse toetsen al klaar op het podium. Dat belooft wat. Zimpel begint met het creëren van een loop op de piano (zouden daar de lijmklemmen voor zijn?). Vervolgens voegt hij daar lagen synth aan toe om er als een ware saxofonist uit de jaren ‘80 met zijn basklarinet overheen te spelen. Klanken worden live gemanipuleerd tot er een bedje van vervormde noten ontstaat waar zowaar een ritme in te ontwaren is. Op deze manier weet Zimpel de volle kerk – een grote groep mensen kan niet eens zitten– te boeien tot aan het einde van zijn optreden.  

Degenen die Daniel Lanois kennen van nummers als ‘The maker’ zullen vanavond in de Grote Kerk van een koude kermis thuiskomen. Lanois houdt zich namelijk al enkele jaren vooral bezig met het maken van ambient muziek. Met zijn slide gitaar produceert hij klanken om deze vervolgens live met allerhande elektronica te bewerken tot dromerige soundscapes, soms aangevuld met een divers arsenaal aan breakbeats. De Grote Kerk is natuurlijk een prachtige locatie voor een optreden als dit. Het enige is dat het scherm met de visuals enigszins in het niet valt vergeleken met de grootsheid er omheen. Die visuals zijn overigens zeker de moeite waard. Animaties worden afgewisseld met natuurbeelden en livebeelden van Lanois die bezig is met het creëren van zijn geluiden. Nummers hebben een begin en een eind, wat niet van iedere act op Rewire te zeggen is. In ieder geval geeft dat het publiek de kans om tussendoor enthousiast te applaudisseren. En diegenen die tussen alle soundscapes, noise en ambient van vanavond hoopten op een echt liedje staat ‘The Maker’ gewoon op YouTube.

⇣⇣

Bij de ingang van het Paard worden oordoppen uitgedeeld voor het optreden van Swans. Het volume kan hoogtes overschrijden die sommige bezoekers als misselijkmakend ervaren. Eigenlijk komen die oordoppen te laat, want de trommelvliezen lieten al los tijdens Pharmakon. Wanneer de bandleden het podium betreden valt er een stilte. Stilte voor de storm. Alle aandacht is voor Michael Gira. De groep serveert totaal gefocuste 'no wave'. Het zijn songs met enorme spanningsbogen en daarmee wordt ook de totale aandacht van het publiek gevraagd. Eigenlijk is Swans erg voorspelbaar: constante afwisseling tussen laag en hoog volume. De kracht zit hem in de gedetailleerde uitvoering, de dynamiek spreekt boekdelen. Zo ook bij de bandleden zelf, want bij het eerste heftige stuk breekt drummer Phil Puleo de eerste set drumstokken. De ernstige blikken op het podium in combinatie met de muziek zorgt voor een bijna religieuze sensatie. En dat geldt vooral voor de fans. Wanneer het volume langzaam omhoog komen de biddende handen van publiek omhoog. Nog luider! En het zijn ook deze partijen waarbij een handvol fans volkomen losraken van de aardbodem. Swans is een haarzuivere bominslag. De trommelvliezen zijn compleet gescheurd.

Terwijl het optreden van Swans voort beukt is Søs Gunver Ryberg de laatste act in Prins 27. De Deen produceert dansbare acid met een flinke injectie tekno. Op papier klinkt het simpel, echter de soundscapes worden zorgvuldig opgebouwd, afgebouwd en gevarieerd. Elk geluid is met uiterste aandacht geproduceerd. Een heerlijk hoogtepunt. Het resultaat is dat de festivalgangers helemaal uit hun dak gaan. Tegen het einde wordt søs even uit haar hyperfocus getrokken door een onverwachte stagemanager die komt vertellen dat de tijd bijna om is. Spijtig, want het publiek had het niet erg gevonden als de Deen nog even voort zou denderen.

⇣⇣

De kelder van de Grey Space is misschien wel de tofste locatie van deze Rewire. Het is namelijk echt een kelder met een laag plafond, een paar gloeilampen als verlichting en twee padden die een heerlijke set neerzetten. Smudged Toads uit Rotterdam beschrijft zichzelf als groen, glibberig, vies, vet en dansbaar, en dat komt redelijk in de buurt van wat er vanavond in de kelder gebeurt. Knopjesman Mink, groen geschminkt, legt heerlijke geluiden en beats neer, maar de show wordt gestolen door drummer Bart, ook groen geschminkt, (waar is de gitarist eigenlijk?) die compleet los gaat achter zijn drumstel. De combinatie van elektronische klanken en de live drums geven het optreden een organisch gevoel en dat werkt in het geval van Smudged Toads heel erg goed.

Het nachtprogramma in Paard II begint met Reckonwrong, die een bijna guitige, vrolijke show neerzet - kilometers verwijderd van wat Swans aan het doen is in de grote zaal. Zijn hit ‘The passions of pez’ klinkt goed, maar hij lijkt wel enigszins moeite te hebben om de zaal geboeid te houden. Reckonwrong wordt na een korte pauze opgevolgd door de hybride dj/live-set van Kassem Mosse. De Duitser begint langzaam en bouwt gedurende zijn set langzaam op naar stevige techno. Het geheel klinkt net als zijn releases analoog, diep en dik. Het is net als GAIKA op vrijdag een goed voorbeeld van hoe je met minimale middelen een groot effect kunt bereiken. Ook is Mosse een perfecte opmaat voor de vurige techno van Aurora Halal, die er nog een flinke schep acid bovenop gooit. De kleine zaal van het Paard staat helemaal vol en bij elke drop klinkt gefluit en gejoel. Het dansbare nachtprogramma is precies wat een schurend, grensoverschrijdend festival als Rewire nodig heeft