Lentekabinet 2025: frivole verschijnsels en vrolijke vondsten op de zaterdag Lentekabinet 2025: frivole verschijnsels en vrolijke vondsten op de zaterdag

Een kleine déjà vu: huh, heb ik Palms Trax deze specifieke Tom Moulton-tune niet al eens horen draaien in de finale van een headlinerslot? Toen waarschijnlijk op Dekmantel? Oh jazeker, in 2019 was dat. Het blijft een zalige plaat hoor, eentje met blazers die de haartjes in je nek overeind doen staan, met een hook die onverwacht hard rockt ook. Er gaat al wat heerlijke disco en house aan vooraf, vol samba-drums en Latijns-Amerikaanse fluitjes. Het is meteen hét collectieve extasemoment van deze eerste dag Lentekabinet (naast Amsterdammer Masalo die op dezelfde mainstage even eerder zijn kersverse zomerhit ‘Arcade Heartbeat’ live speelt voor een hossende menigte). En de veelal jonge dansvloer-vladderaars op het festival zal het een worst wezen, maar de longtime Dekmantel/Lentekabinet-bezoeker (ik dus) vindt het toch een wat voor de hand liggende keuze: wéér Palms Trax en The Blessed Madonna als headliners, wéér Ben UFO, Helena Hauff, Job Jobse en Antal als hoofdattracties.

Maar ja, het vijvertje waaruit Dekmantel vist is nu eenmaal niet zo heel erg groot (voor de duidelijkheid: Lentekabinet wordt georganiseerd door Dekmantel, dat in augustus ook altijd een toonaangevend vijfdaags festival neerzet). Want welke dj’s voldoen aan de hoge kwaliteitseisen van Amsterdam’s smaakvolste dance-organisator, én weten genoeg tickets te verkopen om bovenaan het affiche te zetten?

Toch is hier in het Twiske direct duidelijk dat Lentekabinet een fijne opfrisbeurt heeft gehad met ruimte voor wat vrolijke verschijnsels: hier staat een kolderiek spiegelpaleis (zag jij die dragqueens ook in de spiegel?!), daar een lichtgevend reuzenrad, opeens duikt een stel strippers op bij de booth van Kikelomo en DJ Spit. En terwijl de Franse dj Toma Kami op de kleinste stage raps van Travis Scott en Playboi Carti over een waanzinnige bass-plaat legt, staat daarnaast op het veldje een vuurkunstenares met een kroon vol vlammen en twee gloeiende poken die ze stoer over haar benen laat glijden (hoe doe je dat zonder brandwonden?!). Het is nog niet zo’n kermis als Into The Woods, maar ze lijken Dekmantel en Lentekabinet wel degelijk nog wat verder uit elkaar te willen trekken. Dekmantel serieus, internationaal georiënteerd, met ook veel ruimte voor techno. Lentekabinet frivool, een tikkie studentikozer en vol house, disco, en nu ook indiepop?!

Indiepop ja. Dat is wat er te horen is op de Aster, het kleine nieuwe podiumpje midden op het terrein waar de hele dag alleen maar live bands spelen: drum-synth-dance-jazz-duo Lander & Adriaan sluit er af, Baby Berserk staat op de bill, en Tienson staat er ’s middags al vroeg. ’s Nachts is hij percussionist van Jungle By Night en in het weekend soms ook dj, maar tussendoor heeft hij een zonnige nieuwe solocarrière gelanceerd met het heerlijke ‘Wind In De Zeilen’. Zo blijkt-ie meer coole liedjes te hebben, een weird 7/8 popnummer bijvoorbeeld, en wavey eighties synthpop en balearic waarover hij loom liefdesliedjes rapzingt. Geinig, maar niet dansbaar genoeg voor Lentekabinet en hij lijkt ook wat zenuwachtig te worden van het zachte volume. Daar heeft Parker Fans even later gelukkig geen last van: het veldje stuitert vrolijk mee op de indie boogie en breakbeats van het Amsterdamse trio.

Ook goed nieuws: van de slappe hap-progressive, hardhouse en trance die de afgelopen jaren op steeds meer dancefestivals de boventoon ging voeren is vandaag nergens sprake. Ook niet op Job Jobse’s Strangelove-stage. ketia, resident van Club RAUM, duikt daar in een vrij specifieke, sassy throwback. Hen brult mee met Kelis’ ‘Acapella' (die David Guetta-productie heeft de tand des tijds prima doorstaan!) en Missy Elliott’s ‘4 My People’, om die te verweven met opruiende breakbeat. Bitter Babe, die al vaker hoge ogen gooide met de TraTraTrax-kliek, laat haar Zuid-Amerikaanse afkomst vooral horen in de breaks: wanneer de bonkende 4x4-kicks wegvallen en alle ruimte overblijft voor toeters, bellen en Braziliaanse vocalen.

Tijd om even langs de meest avontuurlijke stage te wippen, de door Kanaal40 gehoste Sundew-stage. Echt druk is het niet, maar de 22-jarige Gyrofield uit Hong Kong (maar tegenwoordig kennelijk woonachtig in Utrecht) draait er de sterren van de hemel. Hen viel al eens op met een release op het label van Objekt, mag dit najaar op Le Guess Who zelfs een eigen stage cureren en draait een buitenaardse variant van dubstep, knarsende downtempo en IDM, en monsterlijke dancehallritmes met achterstevoren afgespeelde fluisterzang. Ontdekking van de dag!

Maar het liefst blijven we toch de hele dag plakken in de Swamp. Kijk dan naar dat imposante Krackfree Soundsystem dat daar staat, tientallen prachtig afgewerkte houten kasten waar een beestachtig geluid uit komt. Ga er vooraan staan terwijl Wes Lee de rap van ScHoolboy Q parkeert tussen Zuid-Afrikaanse subs, en je voelt elk botje in je lichaam meerammelen, van het middenvoetsbotje tot je neusschot. Hij mag openen (en brandt er wat wierook om de sfeer te zetten) en grapte al dat hij en Jarreau Vandal vast de enige dj’s zijn die vorig jaar nog op Vunzige Deuntjes draaiden, en dit jaar hier op Lentekabinet. Dit type Nederlandse dj, dat eclectisch door genres heen flitst en de neus niet ophaalt voor hiphopbangers en cheeky edits, was lange tijd niet welkom in de Dekmantel-familie. Maar godzijdank hebben ze de deur opengezet voor deze gasten. Neem Jarreau Vandal, de man die wereldwijd geroemd is om Vandalized-edits en een viertal euforische Boiler Rooms deed. Hij weet wel welke platen er op Lentekabinet passen (raptor house van DJ Babtr, juke van DJ Swisha, de futuristische pop van SOPHIE) en heeft een SSD-schijfje vol edits (die hij ongetwijfeld grotendeels zelf heeft gemaakt) om nog net wat gekker te gaan. We horen: Doechii en Fisher’s ‘Losing It’ in lijpe billenschud-versies. ‘Jack’ en ‘Deep Inside’ op circa 160 BPM. En dan ook nog wat dancehall! Too much? Hmmm, voor het tijdstip (van 16.00 tot 18.00) wel een beetje, maar ook ontiegelijk leuk.

Op die stage voelt de set van Ben UFO, de Britse dj die er toch om bekendstaat dat hij sneller genres doorkruist dan jij het alfabet kan opnoemen, bijna rechtlijnig. Bijna! Maar wanneer hij een pracht-arpeggio van Floating Points neerlegt, spanning opbouwt en dan bij WOB WOB WOBBBBB-dubstep uitkomt? Verdomme, toch vliegt opeens de vuist weer door de lucht.

Het is best lastig om de juiste balans te vinden tussen avontuurlijke bassy tracks en toegankelijkere feest-muziek. Jyoty en Cinnaman flikken het in ieder geval wel, als afsluiter in de Swamp. Zij is een superster die vanuit Londen een paar jaar lang de wereld overvloog met Skrillex en Kenny Beats maar het afgelopen jaar besloot wat minder grote festivals te willen doen en wat meer in de undergroundclubs te draaien (maar ook gewoon twee nachten de grote zaal van Paradiso vulde!). Ze beleefde haar vormende jaren in Amsterdam toen Yuri Boselie a.k.a. Cinnaman de hele wave aan vooruitstrevende dubstep en garage naar de stad haalde met zijn Colours-avond. Jyoty vond het zelfs zo spannend om vandaag met hem te draaien dat ze vorig jaar al eens een nachtje gingen proefdraaien in Nachbar.

Samen blijken ze een onwaarschijnlijk droomduo. Jyoty strooit haar pop-edits spaarzaam door de set en leunt wat meer richting Cinnaman’s stijl van draaien. Duister, stevig, maar toch vol verrassingen: een geflipte bassy track met koebel en de diepste sub-bassen ooit. Een plaat die totaal stilvalt voor de drop. En dan mag Jyoty ‘m telkens inkoppen met een vrolijke vondst: feestelijke Zuid-Amerikaanse blazers bijvoorbeeld, een flard Destiny’s Child’s ‘Survivor’ en ook het vergeten Def Rhymz-hitje ‘Ik Ben Niet Te Stoppe’. Jyoty’s vaste gang aan Amsterdamse vrienden staat gierend van het lachen mee te springen. Inderdaad: die twee zijn samen niet te stoppen. Op naar dag twee!