Gitaarmuziek dood? Op de eerste dag van Best Kept Secret 2024 allerminst. Het is voor iedere rockliefhebber wat wils: van groovende protopunk tot schreeuwende hardcore, en van stylish gitaarsolo's tot woeste moshpits. Niks voor jou? In onze toplijst van de vrijdag vind je gelukkig ook sitdown-jazz en Japanse folksongs met cumbiaritmes.

7. Minyo Crusaders

© Richenne Zeebregts

7. Minyo Crusaders

Waar staan we nu in hemelsnaam naar te kijken? Minyo Crusaders, acht Japanners die elk in hun eentje cooler zijn dan jij en je hele vriendengroep bij elkaar. Getooid met schitterende kimono's, maskers, hoofdbanden en zonnebrillen. Kleurrijk als George Clintons Parliament-Funkadelic brengen ze oude Japanse folksongs waar thuis in Tokio niemand meer naar luistert tot leven. Maar omdat écht niemand er naar luistert, weet ook niemand hoe ze klinken. Dus arrangeren de Minyo Crusaders ze met dansbare ritmes uit de hele wereld: reggae, dub, salsa, cumbia, muziek uit de Caraïben tot Afrika.

Hebben Japanners de ‘tumbao’, de swing die bij al die warmbloedige groovemuziek komt kijken? Nou, niet echt, en die stijfheid maakt het op een weirde manier eigen. De voorman met de strohoed heeft in fonetisch Nederlands en Engels belangrijke boodschappen op een briefje bij zich: dat ‘minyo’ vergeten liederen van het volk zijn en dat ze merch bij zich hebben die we allemaal moeten kopen. Het klinkt knullig, en zo voelt het ook een beetje als we op een oud visserslied met z’n allen een bootje staan te roeien. Maar hé, wij Nederlanders zijn het stijfste volk op aarde.

Het nummer: ‘Otemoyan’, hun take op dubreggae. (AdV)

6. Viagra Boys

© Jelmer de Haas

6. Viagra Boys

‘Zo blij dat ik hier mag spelen op het vijfentwintigste jaarlijkse sex festival!’ Ehm ja, Sebastian Murphy is nogal een moppentapper, en sinds hun intrede in de festivalwereld is de Zweedse protopunkband Viagra Boys nog veel meer in de act gaan hangen. Kijk dan hoe die gesjeesde saxofonist manisch kauwgom staat te herkauwen, in zóóóó’n minuscuul sportbroekje dat je zijn ballen bijna kunt zien hangen. Bonuspunten voor de verveelde gitarist, die slidegitaar speelt met zijn aansteker. Maar het gaat hier natuurlijk om Sebastian Murphy, die zijn sleazy joggingbroek nog effe naar beneden trekt om zijn dikke kont te showen en bier over zichzelf heen spuwt in een sierlijk boogje. In 2019 speelden ze hier om twee uur ’s nachts een legendarische show in de kleinste tent, en ondanks een gebrek aan echte hits is het volstrekt logisch dat ze nu als subheadliner op het hoofdpodium spelen.  

Het nummer: In een uur spelen Viagra Boys vooral vaak hetzelfde liedje: telkens weer die prehistorische holbewonergrooves in het mal van The Stooges, met de mentaliteit van The Cramps. Muziek om als een malloot heen en weer op te hossen, waar je geen hersencel meer bij nodig hebt, waar je ook net effe wat sneller van gaat zuipen. ‘I’m a savage, I’m really cool!’, gromt Sebastian Murphy op ‘Punk Rock Loser’. ‘And most of all: I’m loose!' Losgeslagen dus, ‘Lös’, zoals-ie ook op zijn voorhoofd heeft getatoeëerd. Kijk daar, een crowdsurfer. En nog een! En nog een! En daar nog twee! (TP)

 

5. Upchuck

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

5. Upchuck

Upchuck bracht afgelopen herfst hun tweede album Bite The Hand That Feeds uit, waarbij niemand anders dan garagerockgigant Ty Segall achter het mengpaneel zat. De uit Atlanta afkomstige punkers leerden elkaar kennen door hun gezamenlijke hobby: skateboarden. De ‘go hard or go home’-mentaliteit uit die skatecultuur steken ze ook in hun optreden. Binnen een seconde staat de volledige Casbah op zijn kop. Iedereen, jong en oud, wil onderdeel zijn van deze explosie van punkenergie, en mosht alsof het een lieve lust is. Het duurt niet lang voor enkele tieners over het publiek surfen als professionals, en voor je het weet volgen ook enkele verdwaasde ouders. Als frontvrouw KT even backstage verdwijnt en drummer Chris de zang op zich neemt - in het Spaans! - lijkt niemand meer veilig. Een meisje met een bloedneus strompelt grijnzend de Casbah uit. 'Het was het waard!' roept ze naar haar bezorgd kijkende vriendinnen.

Het nummer: Als de band 'Freedoom' inzet weet het publiek niet waar ze het zoeken moeten. Boven het slagveld regent het bier en zweet. (TW)

 

4. Baxter Dury

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

4. Baxter Dury

‘Who am I, mummy? Who am I, daddy?’ Ja, we waren nog zo van plan het niét over de vader van Baxter Dury te hebben, maar dan begint-ie er zelf over in de eerste minuut van zijn concert. Baxter Dury dus, zoon van jong gestorven protopunker Ian. Baxter debuteerde pas boven de dertig, toen zijn pa al dood was. Sindsdien bezingt hij zijn eigen ongemakken en die van de hulpeloos knoeiende mensen die hij waarneemt. De rijken, de ijdelen, ons.

Dury begint ingetogen in zijn fraaie dandypak maar gooit al snel zijn schroom en zijn sjaaltje af. Zijn band blijft redelijk ingetogen spelen, met kitschy Franse koortjes, terwijl Baxter heen en weer springt en cynische teksten spit alsof-ie Mike Skinner is. En hop, nog maar een glas rode wijn. ‘Celebrate me!’ zingt hij. Hij besluit in het volle licht, zwalkend op de track die hij inzong voor Fred Again.. ‘These are my friends…’ Ja hoor Baxter, dat zijn we.

Het nummer: Het grote rollenspel van ‘Miami’. (AdV)

 

3. BADBADNOTGOOD

© Jelmer de Haas

3. BADBADNOTGOOD

Jazz fusion, dat wil nog wel eens de verkeerde kant op vallen richting niksige chill-outmuziek met veel gepiel. Zo niet bij BADBADNOTGOOD, een groep uit Toronto die via samenwerkingen met Tyler, The Creator, Ghostface Killah en KAYTRANADA een bruggenbouwer is geworden tussen de jazz- en de hiphopwereld. De afgelopen platen gaan ze juist een wat esoterischer kant op, maar daar is op het podium weinig van te werken, zo opzwepend als ze spelen. Dat komt door die dansbare congagrooves en die vlotte, strakke solo’s die precies lang genoeg duren om de focus te bewaren. De drummer met het witte brilletje is de coole van het stel, de spreekstalmeester die precies weet hoe hij de handjes op elkaar krijgt en nog een applausje afdwingt voor de volgende virtuoze solo van zijn bandleden. Ja, en dan blijkt er dus ook gewoon zoiets te zijn als sitdown-jazz. GoodGoodNotBad!

Het nummer: Zo mellow als ‘Lavender’ klinkt op plaat, zo opzwepend spelen ze hem uit op Best Kept Secret. Ze doen solo na solo na solo, en dan blijkt die sit-down de vulkaanuitbarsting van de show. (MM)
 

 

2. Mannequin Pussy

© Timo Pisart

2. Mannequin Pussy

Way back waren Marisa Dabice en haar Mannequin Pussy ook al eens op Best Kept Secret te vinden, in 2017 om precies te zijn. Hoe licht ontvlambaar hun punkrockanthems ook klonken, het smeulde en knetterde aardig, maar de fik wilde er niet echt in. Dat is vandaag wel anders bij deze Pitchfork-darlings uit Philadelphia. Vanaf ‘Loud Bark’, om precies te zijn, met dromerige coupletten en een venijnig meebrulrefrein: ‘I got a loud bark, deep bite!’. Dat jengelende gitaarintro wordt al met gejuich ontvangen, en zodra Dabice begint te blaffen (dat gaat haar al net zo gemakkelijk af als het ijle zuchtzingen op de intieme momenten) ontstaat een steeds woestere moshpit.

Het nummer: ‘I Got Heaven’ (met precies de tegenovergestelde opbouw: engelachtig refrein en pisnijdig couplet) is vervolgens een breekpunt in de set. Focussen ze daarvoor nog op hun meer shoegazey liedjes, daarna gaan ze voor een stevig robbertje hardcore punk. ‘Fuck any religion that doesn’t let people live as they are’, gromt ze nog maar eens. ‘AAAAAAH! AAAAAAAAAAAH! AAAAAAAAAAAAAH!’ Best Kept Secret echoot haar direct in koor: ‘AAAAAAH! AAAAAAAAAAAH! AAAAAAAAAAAAAH!’ (TP)

1. St. Vincent

© Jelmer de Haas

1. St Vincent

Oh oh Annie Clark, eigenlijk ben je een actrice geboren in het lichaam van een moderne gitaarheld. Of nee, is dat een gitaarheld geboren in het lichaam van een Hollywoodactrice? Die theatrale opkomst (door een verlicht poortje!), haar hoekige choreografieën in mantelpakje, en natuurlijk haar gezichtsuitdrukkingen, soms strak en dan weer compleet verwrongen terwijl ze piepende feedback uit haar gitaar wringt. De beheersing die ze uitstraalt heeft een welhaast bevreemdend effect.

Grappig dat haar laatste plaat dat vreemde juist ook een beetje loslaat: geen hoogdravende concepten, maar simpelweg rocken. Die nieuwe liedjes komen ook allemaal uitstekend uit de verf, met het Nine Inch Nails-esque ‘Broken Man’ als hoogtepunt vanaf de schouders van een security guard. Nog meer sicke momenten: die dubbele gitaarsolo bij ‘Sugarboy’, die uitgesponnen, onderkoelde versie van ‘All Born Screaming’, het is allemaal zo bevreemdend goed.

Het nummer: ‘Broken Man’ is vuur van begin tot eind! (MM)

Voor meer Best Kept Secret 2024 check je ons uitgebreide dossier.  

 

 

Ook gezien

Katy Kirby
Texaanse die twee plezante folkrockplaten maakte in het straatje van Julia Jacklin en Waxahatchee. Ze tjirpt als een sierlijke zangvogel, prima band ook die zelfs tijdens de solo’s nog ingetogen klinkt, en daarmee iets te beschaafd. (TP)

Alice Phoebe Lou
Deze Zuid-Afrikaanse komt van de straat, dus de kater van een kapotte gitaar tijdens de vlucht kan haar ontspannen indiepop (denk Faye Webster) niet knakken. Slordige dag drie vibes bij het allerallereerste optreden op dag een. (AdV)

Libianca
Dit charmante one hit afropopwonder uit Kameroen haalt constant de vaart uit de show. Ze moet ook wel, want ze heeft niet genoeg materiaal om drie kwartier (of een half uur…) te vullen. (TP)

Texoprint
De nieuwe Casbah wordt gedoopt door Texoprint, een Rotterdams trio dat de Popronde platspeelde als Kalaallit Nunaat en wel wat wegheeft van METZ. Schelle, schurende noiserocktunes, die de eerste voorzichtige moshpits opentrekken. (MM)

English Teacher
De meest eigenwijze buzzband van Engeland gonst op voorhand, maar komt niet zo lekker uit de verf. Vooral de tragere songs blijven op het podium hangen, maar ook de mathematische mokerslagen missen vandaag punch. (AdV)

St. Paul and the Broken Bones
De uit Birmingham, Alabama afkomstige band St. Paul and The Broken Bones klinkt als een goed geoliede soulmachine, maar wordt vooral door St. Paul’s stem gedragen. (TW)

Sofia Kourtesis
Vrijdag housedag, dus smeert Best Kept Secret vast de glitters in het gezicht voor Disclosure en warmt op met simpele synchroondansjes bij deze Peruaanse. Helaas heeft ze een nogal fletse liveact verzonnen voor haar warmbloedige houseproducties. (TP)

Omar Apollo
Deze r&b-hunk heeft zich verkleed als discobol in top-tot-teen-glitterpak, en toch wil deze show niet helemaal van het podium spatten. Hijzelf oogt een beetje stijfjes, die Michael Jackson-spins zijn het ook niet helemaal. En de band? Die is een tikkie flets. Zonde hoor. (MM)
 

Chastity Belt
De indieband uit Washington heeft misschien hun dag niet helemaal. Ze klinken bij vlagen vals en de show komt niet helemaal tot leven. Het enthousiasme is helaas alleen te vinden bij de bassist, die zo nu en dan een grapje probeert bij het publiek, waar beleefd om wordt gelachen. (TW)

Droom Dit
Het publiek bij het kleine Muziekgieterijpodium staat dicht op elkaar gepakt voor de Enschedese band. Frontpersoon Sam de Laat pakt met liefde alle toeschouwers in in een warme deken van emoties, en die toeschouwers zijn niet bang om een traantje te laten. (TW)

Vals Alarm 
Het Haagse trio Vals Alarm maakt catchy Anne-Fleur-punk met een clicktrackbassist. Wat wel een beetje gek is aangezien de ploppy bashooks hét onderscheidende ingrediënt zijn. De funpunktrukendoos gaat open, de Casbah massaal op de schouders. (AdV)

The Armed
‘We hoorden dat het dj o’clock is!’ Ehm ja, het blijft om middernacht inderdaad nogal rustig bij The Armed, een hardcorepunkcollectief dat eruit ziet als een samengeraapt zooitje en precies zulke muziek maakt. De energie blijft helaas nogal hangen op het podium. (MM)

 

Snõõper
Het Casbah-snoepje van de dag heet Snõõper, een band uit Nashville die vorig jaar debuteerde op Jack White's Third Man. Je moet wel goed opletten: als je met je ogen knippert is het voorbij, want Snõõper doet aan mini-riffs in minuutjespunk. (AdV)

La Femme
La Femme is een levende vintagewinkel, afkomstig uit surfwalhalla Biarritz, compleet met prijskaartjes aan de kleren. Van goede zang en killer songs moeten de wilde psychpoppers het niet hebben, maar ze zijn hot en ze weten het. (AdV)

KI/KI
Na de headliner een standalone dj-set van een uur programmeren op het tweede podium: het is een nogal malle traditie op Best Kept Secret. Maar in tegenstelling tot Disclosure weet Amsterdams knalkoningin KI/KI gelukkig wél hoe ze een coherente set moet draaien, vol wat we al bijna A State Of Trance-techno kunnen noemen, met onheilspellende kicks tegenover engelachtige synthpads. Bonuspunten voor die loeiharde remix van Felix’ ‘Don’t You Want Me’, en vooruit: ook voor afsluiten met Bomfunk MC’s. (TP)

Disclosure
Best Kept Secret verdient een betere headliner dan dj-Disclosure. Lees hier de hele recensie.