Als muziekjournalist moet je doorgaans proberen je niet te veel aan te trekken van de ronkende biografie die een platenmaatschappij je toestuurt. Het nieuwe album is een hoogtepunt in hun carrière, de band werkte met die-en-die beroemde producer om de boel af te mixen, het zal allemaal wel. Maar in de Q&A die de Ierse band The Murder Capital met zichzelf afnam zat toch een schattig detail in een ogenschijnlijk obligate vraag: wat zijn jullie hobbies?
James: Songwriting, Astronomy, Cinema, Poetry, Theatre, Philosophy
Cathal: Gaming, movies, Tv, drawing/art/painting, Twitch
Damien: Making music. I’m a fairly one dimensional character. In my spare time outside of the band I make and record a lot of music at home. At the moment I’m focusing on electronic music and building a portfolio of soundtrack works. I also enjoy walking on the beach and eating cheese.
Diarmuid: Cycling, drumming, climbing, reading
Gabriel: Driving, boxing, lifting weights, movement, dancing
Je ziet in één oogopslag de dynamiek van zo’n band voor je: James McGovern is - je raadt het al - het brein. De visionair, de poëet. Damien Tuit de gitarist, de eindeloze pieler. Verantwoordelijk voor de nieuwe sounds die je op het nieuwe album hoort: elektronischer, experimenteler, nog steeds intens maar op een heel andere manier gedoseerd. Cathal Roper is de andere gitarist, en Diarmuid Brennan en Gabriel Blake (drums en bas) zijn de spieren van de band, of om het in Sopranos-termen te zeggen: de ‘muscle’.
De Ierse band The Murder Capital was een sensatie in het festivaljaar 2019, in het kielzog van postpunkbands als Fontaines D.C., Shame en IDLES. Het ging hard, misschien wel te hard. En dus hamert de band met album nummer twee op een grote persoonlijke reset. ‘Je kunt jezelf volkomen verliezen als je je wentelt in een onrealistisch ‘nu’ waarin je je lichaam vernietigt.’
De Marianentrog van de zelfontplooiing
Goed, we moeten dus bij James McGovern zijn voor tekst en uitleg over het nieuwe album van The Murder Capital, dat Gigi’s Recovery heet. We treffen hem aan de wandel in Londen, met enigszins blikkerig 5G-beeld. ‘How’s it crackin’’?’, zegt hij. McGovern woont deels in de Engelse hoofdstad, deels in Parijs. Waarom ook niet? Het was een impulsieve beslissing, een klein jaar geleden, vertelt hij. ‘Ik was toe aan verandering’, stelt hij. ‘Ik had zo’n beetje heel 2021 in Londen doorgebracht en was toe aan een reset. Paris is zo fucking cool, wat voor reden heb je nog meer nodig?’ Het zit hem in het bloed, dat rigoureuze verplaatsen, vertelt hij. Al van jongs af aan. ‘Mijn ouders scheidden toen ik twee jaar oud was, en mijn vader ging in Dublin wonen, drie en een half uur rijden vanaf Cork, waar ik met mijn moeder woonde. Ik reisde in het weekend op en neer. Ik voel me wel comfortabel bij al dat reizen, al zal ik je vertellen: in mijn late tienerjaren, begin twintig, fantaseerde ik wel eens over een normaal leven met een 9-tot-5-baan. Minder dat obsessieve verplaatsen. Maar ja, dat voedt wel mijn creativiteit.’
In plaats daarvan dook James McGovern het bandleven in. In de zomer van 2018 vormde zich een band genaamd The Murder Capital, in het Dublin waar in die tijd ook Fontaines D.C. en Girl Band gonsden, en tegen de achtergrond van de opkomende postpunkgolf geleid door Engelse bands Shame en IDLES. Het duurde niet lang of The Murder Capital begon te vliegen, letterlijk en figuurlijk. Hun debuutalbum When I Have Fears verscheen begin 2019, aan het einde van dat jaar was de band eregast op 3voor12’s Song van het Jaar en zweefde James McGovern meters over het publiek met een indrukwekkende stage dive.
Rouw en vertwijfeling
De motor van die eerste plaat was de rouw en vertwijfeling die overbleef toen een vriend van de band zichzelf van het leven beroofde. ‘Don’t Cling To Life’, zong McGovern in de song die uitgroeide tot een undergroundhit. ‘Sommige mensen voelden dat als een nihilistische zin, maar zo is het niet bedoeld. Het gaat om loslaten, laat het allemaal maar gebeuren. Dat is ook waar dit nieuwe album over gaat, maar dan een stap verder: over de balans tussen controle hebben en de kunst van het loslaten. Het doorbreken van die vicieuze cirkel is de Marianentrog van de zelfontplooiing.’
De noodzaak die cirkel te doorbreken ontstond - waar anders - in coronatijd. Ineens stond ook voor The Murder Capital alles stil en was er tijd om te reflecteren op de bizarre twee jaar die achter ze lagen. Ze hadden non-stop getourd, er stond nog een reis naar Amerika op het programma die plotseling niet doorging. En er was de gedachte: wat was dit voor waanzin? Overmatigheid is het woord dat steeds terugkeert bij McGovern. De band leed aan ‘overmatigheid’. Bedoelt hij daarmee dat drank en drugs op feestjes sneaky overgegaan waren in verslaving? ‘Ik geloof niet dat ik klaar ben om daar in interviews open over te zijn’, zegt McGovern. ‘Maar overduidelijk overschreden we de grens waar het ’te veel’ werd.’
Afkicken
Maar, waakt James McGovern: Gigi’s Recovery gaat over meer dan overmatigheid in middelen. Het gaat om afkicken van alles dat scheef zit. Het gaat ook over de ruzies die we als band konden hebben, strijd die veel energie kostte. Het leven op tour is supersnel en keihard. Het album gaat over verandering, over een reset. ‘Gigi is een fictieve hoofdpersoon, maar eigenlijk luistert het nummer als een brief aan jezelf. Ik vind dat een effectieve methode: een brief aan jezelf schrijven of aan het deel van jezelf dat je wilt veranderen, en die vervolgens verbranden. Ik wilde een betere relatie met mijn lichaam en mijn geest. Dat betekent overigens niet dat we ons als monniken hebben terug getrokken in een of ander klooster, zo erg is het nu ook weer niet. Maar we willen liever artiesten zijn met de focus van FKA Twigs dan een band die het feesten belangrijker vindt dan het spelen.’
Evolutie
Het vertaalt zich wel in een heel andere muzikale intensiteit. Vooral het middenstuk van Gigi’s Recovery is kalm, introspectief, bijna Radiohead-achtig, onder meer in de prachtige single ‘A Thousand Lives’. Die nieuwe sound is een duidelijk overblijfsel van de paar maanden isolatie tijdens de eerste lockdown, toen elk band thuis een totaal andere richting ontdekte. Eenmaal terug in de studio moesten ze weer leren samen communiceren, maar er was wel een duidelijk gezamenlijk doel: evolutie. De nieuwe incarnatie van de band klinkt dus subtieler, maar het zal bepaald niet saai worden om deze nieuwe nummers live te zien. Ze zijn wel degelijk intens, maar The Murder Capital heeft beter leren doseren. En - zegt McGovern - de vijf bandleden hebben zichzelf aangeleerd met de toekomst bezig te zijn in plaats van zich te laten leiden door het verleden. ‘Je kunt geen langdurende relatie met mensen aangaan als je nooit over de toekomst praat. Je kunt jezelf volkomen verliezen als je je wentelt in een onrealistisch ‘nu’ waarin je je lichaam vernietigt. Het is goed om de toekomst in het vizier te houden’.
Dat doet The Murder Capital onder meer in ‘Ethel’, een van de beste liedjes op het nieuwe album. Het heeft de sfeer van een avond uit zonder einde, maar ineens is er die doodnormale toekomstvisie. Een kindje. Jij en ik, samen. Ethel. ‘Of beter: de mogelijkheid van een kind. Ik ben op dit moment helemaal niet toe aan een gezin, maar de mogelijkheid ervan is voor nu goed genoeg’, zegt James McGovern. ‘De grootste verantwoordelijkheid die een mens kan nemen, het vaderschap. Dat is ware liefde.’ Het nummert echoot trouwens ook een LCD Soundsystem klassieker die ook voor de vijf van The Murder Capital herinneringen oproept aan vriendschappen op de dansvloer: ‘Where are your friends now? Where are your friends now?’
Een avontuurlijk leven
Voor het vaderschap is hij nog lang niet klaar, zegt McGovern zelf, en hij is pas eind twintig, dus er is nog tijd genoeg. En de vraag is of James McGovern ooit rustig genoeg zal zijn om het te laten werken. Of misschien is hij wel gedoemd om net als zijn eigen pa die vader te zijn die vroeg of laat vertrekt. ‘Ja’, beaamt hij, ‘Dat zou best eens kunnen. Als de band blijft bestaan zal het creatieve bestaan me roepen. Maar dat kan natuurlijk ook moois opleveren. Een avontuurlijk leven, veel van de wereld zien. Er zijn meer beroepen op deze planeet die het van mensen vragen om veel weg te zijn. Het hoeft niet per se iets slechts te zijn.’
The Murder Capital speelt 14 februari in Paradiso, Amsterdam