Ja hoor, hij bestaat nog, en hij is nog levendig ook: de Fansingtons Facebook groep, het kloppend hart voor iedereen die zich supervolger van de grootste band van Nederland wilde noemen. Zo’n beetje tien jaar lang stond de Utrechtse band aan de top van de piramide in Nederland met hun grootse rocksound en ambitieuze concerten. Als je zo groot wilt worden in Nederland als Kensington jarenlang was, heb je een trouwe aanhang nodig die elk jaar wel een paar keer naar een show wil. De Fansingtons, fantastische naam voor een fanschare natuurlijk, beter dan de Little Monsters of de Beyhive. Goed, ze zijn er dus nog, want ze reageren in groten getale als ik een berichtje post met de vraag hoe het met ze gaat.
‘Ik heb zo ontzettend hard gehuild in de Ziggo Dome dat ik er ziek van geworden ben op de terugweg naar huis’, zegt Melanie uit Deventer, 22 en fan sinds haar vijftiende. ‘Daarna ben ik drie dagen ziek geweest. Ik wist niet dat een band zoveel met een persoon kon doen. Op de laatste dag in de Ziggo Dome stond ik net als alle jaren vooraan. Bij de opening begon ik al te huilen. Het besef kwam binnen: de laatste keer, echt de allerlaatste keer.’ Kensington in Ziggo Dome, dat was voor de Kensington fan als thuiskomen. De meesten pakten links of rechts nog wel ergens een showtje mee, op een festival in de buurt of in een clubzaal, maar de grote concertreeks aan het einde van het jaar, daar kwam alles samen. ‘Ik ben best vaak speciaal voor Kensington naar een festival geweest’, zegt Marian. ‘Dan ging ik een uurtje kijken en daarna weer naar huis. Moet je niet te vaak doen, want dat is natuurlijk een beetje duur, maar dan kon ik er weer even tegenaan. Maar de Ziggo shows, dat vond ik zo ongelofelijk mooi!’
Het is de nachtmerrie van elke fan. Van het ene op het andere moment stopt je favoriete band ermee. Geen zin meer, ruzie, verschil van creatieve inzichten. Het overkwam ook de fans van Kensington, ook wel liefkozend de Fansingtons genoemd. Hoe moet het nu verder met die trouwe aanhang? Zien ze nog een toekomst voor de band zonder zanger Eloi Youssef? ‘Het was echt een megaklap, ik heb er nog steeds nachtmerries van.’
Andere dingen in zijn hoofd
Voor Ruud uit Tilburg begon het in 2015, toen Kensington op Pinkpop zijn echte doorbraak forceerde met ‘Home Again’. ‘Ik kende ze van 3FM, dat bij mijn toenmalige werkgever altijd aan stond. Ha, Kensington op de radio, riep ik dan altijd. Ik ben sinds die tijd actief in de community: met regelmaat foto’s delen, dingen posten, vragen beantwoorden. Maar ik ben niet iemand die voor de deur gaat liggen bij een concert. Ik kom gewoon op reguliere momenten dan, maar dan is het wel genieten van de muziek, van de unieke stem van Eloi. Dat is wat de band voor mij maakte. Ja, natuurlijk kan Niles goed drummen, natuurlijk draait het om het geheel. Al houd ik niet van alle nummers hoor. Als "St. Helena" begint – een fanfavoriet – ga ik even bier halen.’
Een nuchtere fan, dat kan natuurlijk ook, maar het bommetje van Eloi Youssef kwam ook bij hem aan. ‘Hoe kan dit, dacht ik. Van het ene op het andere moment en na twee jaar totale stilte in de coronatijd ging de stekker uit de grootste band van Nederland. Ik kan niet bij Eloi in zijn privéleven kijken en ik begrijp zijn keuze om voor het vaderschap te kiezen, maar is er geen tussenweg?’ Melanie weet nog waar ze het bericht las: ‘Ik was op mijn werk, mijn baas deed altijd wel relaxt met telefoons. Ik was voor Kensington fan van One Direction, dus ik had het al eens meegemaakt, maar dit kwam veel harder binnen, omdat ik er veel bewuster mee bezig was.’
Bijna niemand zag het aankomen, maar voor Agnes was het geen verrassing. ‘Ik schrok er niet van, ik had het er al met mijn schoonzus over gehad. Je kon zien dat hij er geen plezier meer in had, dat hij andere dingen in zijn hoofd had. Dat was pijnlijk om te zien. Toen het nieuws uiteindelijk naar buiten kwam zag je ook een soort rust over hem heen komen.’ Zij luistert veel naar de teksten en wordt regelmatig overvallen door emotie bij Kensington’s muziek. ‘Het nummer "Uncharted" bijvoorbeeld doet me denken aan mijn zus, die vier jaar geleden overleden is.’ Marian zag het eigenlijk pas met terugwerkende kracht. ‘Pas toen hoorde ik dat op het laatste album Time bijna elk nummer over afscheid gaat. Goh, dacht ik, ik had de liedjes toch meer op mijn eigen leven betrokken.’
Wie dan wel?
Dus ja, wat nu? Daarover lopen de meningen uiteen. Niles, Casper en Jan, de overgebleven leden van Kensington, schijnen op zoek te zijn naar een vervanger, maar dat wordt een lastige zaak. Want als de fans het ergens over eens zijn, dan is het wel dat Elois stemgeluid en zijn podium presence het nummer 1 selling point van de band waren. ‘Ik denk dat ze toch wel in de richting van Elois stemgeluid zoeken’, zegt Agnes. ‘Al denk ik ook dat ze misschien voor een zwaarder rockgeluid gaan.’ Volgens Melanie zou het niet raar zijn als de Fansingtons een stem krijgen in de keuze van een nieuwe zanger. ‘De band moet zich er goed bij voelen, maar misschien moet het in samenspraak met de fans. Dat hoeft geen grote groep te zijn, ik denk dan aan de fans die altijd bij elke show waren. Ik reken mezelf daar niet toe.’
Marian heeft één concrete naam in gedachten. Of beter: een concrete stem. ‘Maar die gaat nooit weg bij zijn eigen band: Merijn van Haren van Navarone. Ik heb ze een keer gezien in Nijmegen, toen Navarone en Kensington allebei support waren van mijn vorige liefde: Bon Jovi. Die gozer heeft me een stem, hij zou het kunnen.’ Maar voor Ruud hoeft het allemaal niet per se. Hij durft hardop te zeggen wat eigenlijk elke Fansington wel weet: ‘Ik wil het liefst gewoon Kensington zoals het was. Is er niet een tussenvorm denkbaar? Eloi gaat voor zijn rol als vader, maar de band blijft in tact. En eens per jaar, eens in de twee jaar doen ze een reeks in Ziggo Dome. Misschien worden het dan geen zes shows, maar twee is ook goed. Haal niet helemaal de stekker eruit. De Fansingtons blijven echt wel fan.’