ADE22: Iedereen wil een glimp opvangen van Peggy Gou

Als je tegenwoordig als club in Amsterdam iets voor wilt stellen, moet je hardop verklaren dat je een safe space wilt zijn. Iedere verkapte lunchtent die in de avond iets met dj’s ambieert heeft in zijn gang een protocol hangen over racisme, seksueel vervelend gedrag en verantwoord middelengebruik. Kijk naar elkaar om, schakel hulp in als dat nodig is. Een goede zaak natuurlijk, om elkaar de kracht van de nacht te blijven uitleggen. De dansvloer moet een aangename plek zijn om te dansen, jezelf te zijn en het daglicht even te vergeten. Maar die andere invulling van het begrip ‘veilig’ is minstens zo belangrijk: is de dansvloer een plek, waar je comfortabel kunt dansen zonder de hele tijd naar de nooduitgang te loeren?

Vanavond staat de eerste van een enorme reeks succes-evenementen op het programma voor Audio Obscura. De organisatie maakt er een sport van bijzondere locaties om te toveren tot rave-hallen: de tunnel onder het Rijksmuseum werd al eens gekaapt, het fucking Centraal Station (hoe vet), natuurlijk de Loft van de A’DAM Toren, de dansvloer met het mooiste uitzicht van Amsterdam. Vorig jaar liet Audio Obscura zijn oog vallen op het hoofdkantoor van Gstar, pal naast de ring zuid. Een gigantische glazen constructie boven een betonnen basis; indrukwekkend om te zien als je over de snelweg rijdt, imposant om te beklimmen als je door een taxi afgezet bent.

Vorig jaar had Audio Obscura een probleem: ze kregen de akoestiek van die hoge, transparante bak totaal niet onder controle. Niet zo gek natuurlijk, want zo hoog en nul absorptie, maar het was echt over de grens. Gelukkig is dat nu wel onder controle: het geluid is nog steeds niet super strak, maar de grote doeken achter in de zaal, extra geluidssystemen op verschillende plekken van de ruimte en een grote lichtbak boven het publiek nemen kennelijk genoeg weerkaatsing weg. Goddank. Maar er komt een nieuw probleem voor in de plaats: de main room is veel en veel te druk. Weet je nog, vorig jaar? Toen organisaties maar 75 procent van hun capaciteit mochten verkopen? Die extra 25 procent doet Audio Obscura dit keer de das om.

De dansvloer is eigenlijk al om half één vol, als Sally C met een enorm enthousiasme de zaal op stoom brengt. Dat doet ze met een hele gevarieerde, energieke mix van ravey house met goed geplaatste vocals. Hoogtepunt is een spectaculaire tandem van haar eigen energieke housetrack ‘Let’s Get This’ (gemáákt als lift off track) en Kanye West’s elektronische splinterbom ‘God Breathed’. Kan Ye nog wel na zijn anti-semitische hondenfluitjes eerder deze week? Kennelijk wel als je het de Noord-Ierse vraagt, en ze krijgt de volledige zegen van de lichtman, die precies deze plaat ondersteunt met de inzet van zijn volle arsenaal: een raster aan groen-wit licht, rood backlight en knipperende strobes vanaf het podium en het vierkante licht-plafond dat wel in brand lijkt te staan. Tientallen telefoons gaan omhoog om het vast te leggen.

Maar naar voren lopen om de dj zelf aan het werk te zien, dat is vrijwel onmogelijk. Links, rechts, voor, achter, overal vult de ruimte zich tot de nok. Waar je ook staat, overal trekken groepen van vijf, zes vrienden dwars over de dansvloer: erin, toch maar weer eruit. Dansen lukt nauwelijks, tegen de glazen muren staan mensen al snel opgepropt. Je zou hopen dat mensen zich in de loop van de avond wat beter over het complex verdelen, maar dat blijkt niet het geval. De Amerikaan Ryan Elliott is Berghain-resident en verkeert in een uitstekende vorm: zijn set op het snijvlak van house en techno klinkt soepel, en dat trekt alleen maar meer volk naar de zaal. Meest representatieve plaat: deze doorpak-house van Richard F. Ook de gang achterin – buiten de dansvloer maar wel voorzien van voldoende geluid om er lekker vrijuit te kunnen dansen – begint drukker en drukker te worden. En naar voren? Dat zit er nu helemaal niet meer in zonder zware irritatie.

Is er dan geen fatsoenlijk alternatief? Jawel hoor. In de parkeergarage is het heel goed toeven. Tot één uur warmt Brain de Palma op. Tikkeltje flauwe naam-knipoog naar de regisseur van Scarface, maar zijn set is smaakvol. Hij heeft er zin in ook, en vooraan is het goed aan. De parkeergarage is heel laag en het geluid is er prima – net wat steviger dan vorig jaar. Toch wil je hier wel in de eerste tien, vijftien meter van de booth staan voor optimale vibes. De Nederlandse veteraan Deniro pakt over met snelle, percussieve techno, niet per se duister, maar wel een stukje sneller en minder toegankelijk dan wat je boven hoort.

Maar de troef van de kelder is love couple Eris Drew en Octo Octa, die in de vorm van hun leven verkeren. Die twee zijn samen wildly exciting. Kijk ze eerst eens minutenlang kusjes uitwisselen tijdens de laatste – fantastische – plaat van Deniro. En zie eens hoe vlammend Eris daarna als eerste aan het werk gaat met een old school house plaat die klinkt als een stapeling van funkbreaks. Of misschien kunnen we dit beter Chemical Beats noemen, naar de twee ‘broers’ die deze breakbeats in de nineties claimden. Eris vuurt de track nog eens aan met vocal scratches van een andere plak vinyl, en als ze daar klaar mee is begint ze zelf het hardst van allemaal te dansen. Haar partner achter haar neemt de uitdaging aan, en zo staan die twee weer voorbeeldig de dansvloer te leiden. Vanaf de eerste platen brengen ze de avond naar een hoger niveau. Beste plaat van de set is een garage house nugget van Toxik Twins, een soort rework van ‘I’ll House You’ met flarden ‘Can You Feel It’. Onweerstaanbaar.

Maar gek genoeg weten ze daarmee niet meer volk naar de tweede zaal te trekken. Sterker nog: tijdens het laatste kwartier van Ryan Elliott boven begint de drukte echt problematische vormen aan te nemen. Om vier uur pas begint Peggy Gou, de ster van de avond, en er is overduidelijk niemand die erover peinst voor die tijd naar huis te gaan. De Koreaanse dj is in korte tijd uitgegroeid tot een superster. Meteen al met de EP Gou Talk, waar ze haar feest vanavond naar vernoemt, maar helemaal door cross-over hit ‘Starry Night’, een dansvloer meezinger. En Peggy is ook het type dj dat je even gezien wilt hebben. Met eigen ogen, maar meer nog met een Insta-shot als bewijs.

‘Mag ik even?’, vraagt een man terwijl hij een stap zet op het betonnen blok buiten de grote zaal. Hij laat zijn vriendin even los om door het raam naar binnen te turen. ‘Oh ja, oh ja, prachtige dame.’ Dat is ze natuurlijk ook, Peggy, die kushandjes geeft terwijl ze aftrapt met haar eigen plaat ‘I Go’ in de voortreffelijke Soulwax remix (ook een met chemical beats trouwens!). Binnen klimmen een paar meiden op de schouders, terwijl achter in de zaal de grote ingang helemaal verstopt raakt. Terwijl beneden alle ruimte is bij dat geweldige duo, laten mensen zich hier massaal plat drukken in een veel te kleine ruimte. De ene na de andere bezoeker beklaagt zich daarover bij de security buiten. Een jongen beweert dat ie binnen al drie mensen in verdrukking heeft zien komen, een ander waarschuwt dat mensen helemaal achterin de zaal dreigen flauw te vallen. Ook de organisatie, die die publieksstromen monitorde vanaf een kantoor boven het dansvloer, zag de avond tot een kookpunt komen. ‘Vooral vlak voor Peggy Gou start kijk je dan: welke beweging ontstaat in de zaal, waar gaan mensen naartoe’, zegt Jeroen Fontein. ‘We hebben niet direct mensen in verdrukking zien komen en er hebben zich gelukkig ook geen mensen bij de EHBO gemeld met problemen. Wel hebben we na twee platen de muziek even stil gelegd om de MC mensen te laten vragen ruimte te maken. Dat leverde een uitstroom naar buiten op, maar de bottleneck aan de ingang van de zaal bleef.’

Drie kwartier na de start van Peggy Gou’s set besluit de organisatie dan toch maar zes man security voor de ingang neer te zetten. Barricade, even niemand naar binnen. Dat duurt ongeveer een half uur. ‘Het is lastig met een artiest als Peggy Gou, die mensen echt even willen zien, of het nou van binnen of van buiten is’, zegt mede-oprichter Naut Donders. ‘Eigenlijk moet zij niet meer op een evenement met meerdere zalen staan. Als je met haar in ZiggoDome of de Gashouder zou staan heb je dit probleem niet. Ze draait zondagochtend bij ons in De Loft, dan gaat het natuurlijk ook helemaal goed.’