Op het Fieldlab testival lijkt de festivalzomer plotseling héél dichtbij Op het Fieldlab testival lijkt de festivalzomer plotseling héél dichtbij

‘Dit is zo overweldigend. Ik heb nog nooit voor zo’n publiek gestaan!’ Froukje’s ogen glinsteren ongelovig terwijl ze naar haar duizendkoppige publiek staart. Bizar ook: het afgelopen jaar brak de Rotterdamse keihard door, ze draafde al meermaals op voor radioshows, tv-registraties en een piepkleine sessie hier en daar. Maar zelden voor meer mensen dan een handjevol crewleden. Deze zondag merkt ze voor het eerst wat voor fysieke reactie haar stuwende elektronische pop kan teweegbrengen: dansen, gek! Ja, echt, vanaf track één (‘Groter Dan Ik’) is het áán. Rechtsvoor wordt een meisje, stuiterend als een skippybal, even overweldigd door de collectieve euforie. Ze werpt zich in de armen van een vriendin: ‘Ik ben zóóó blij!’ snikt ze.

Je begrijpt: er hangt elektriciteit in de lucht tijdens de laatste Fieldlab, waar deze zondag 1.500 mensen mochten feesten in naam van de wetenschap. Op een heus popfestival, zo-eentje waar we het afgelopen jaar alleen maar konden dromen, met twee stages, een foodcourt, en barren waar het bier gretig wordt getapt. En anders dan in de Ziggo Dome, waar de deelnemers werden verdeeld in bubbels, worden de teugels op deze testivals gevierd. Hoe dat eruit ziet, en wat het nut is van deze evenementen, dat beschreven we al een dag eerder, op het dancefestival dat hier op het Lowlands-terrein werd opgetuigd: de mondkapjes vliegen binnen no-time af, afstand houden gebeurt niet, en het nieuwe normaal is als een vage kennis die stilletjes in de meute verdwijnt. Als deze testevenementen geen besmettingshaarden blijken, dan is de festivalzomer plotseling wel héél dichtbij. Rest er nog één vraag: zijn de artiesten er een beetje klaar voor?

Want stel: het kan en het mag, dan weten we nog niets over buitenlandse artiesten, reisrestricties en de logistieke wirwar die internationale tours met zich meebrengen. Weliswaar heeft Lowlands het aangedurfd veel internationale acts op de poster te zetten, maar ook het festival in Biddinghuizen houdt een slag om de arm in de eerste aankondiging, en festivals als Paaspop en Dauwpop zetten in op namen van eigen bodem. Wat kunnen we daarvan verwachten? Ze staan in ieder geval te popelen: na Froukje’s te gekke podiumdebuut (meteen een hoogtepunt, en dat als eerste act van de dag!) duikt S10  op bij de tweede stage. Eigenlijk stond ze niet op het programma, maar toen Donnie last-minute cancelde zag ze haar kans schoon om alsnog even te kunnen spelen. Even later doet dj Michiel Peeters trouwens een onbedoeld voorschot op een succesvolle festivalzomer voor, welja, Goldband en Sophie Straat. Die zijn er niet eens, maar wanneer hun Doe Maar-achtige verkiezingstune ‘Tweede Kamer’ wordt ingestart slaat het tweede veldje op hol. Daardoor is het ook volle bak voor Banji, wiens übervrolijke indiepop direct als smeerolie op de heupen werkt.

Even vrolijk is de moshpit bij puberrapper Gotu Jim, waar de zwetende tienerlijven tegen elkaar opknallen alsof het botsautootjes zijn. ‘Dit wordt de laatste moshpit in dríé jaar!’ (Via Vice ging een video ervan zelfs al viraal tot aan Japan aan toe!)  Vanaf het podium dirigeert-ie het met een boosaardige grijns en een stem vol autotune:  Ik heb op internet gelezen dat blowen goed is tegen het coronavirus!’ ‘Shoutout naar AstraZeneca!’ En ‘Wie snuift er wel eens keta?’ alvorens hij drugs-Wilhelmus ‘Champions of keta’ inzet. Aan de rand van de tent krabt een groepje dertigers zich op het hoofd, maar Lowlands-directeur Eric van Eerdenburg – tevens de vader van Jim’s dj – kijkt grinnikend toe. Die spot op Lowlands zit al in de pocket.

Even later gooit Maan haar allerbeste Dua Lipa-dansjes en gigantische glimlach in de strijd. Met haar band is ze duidelijk een geoliede machine die straks Paaspop gaat platspelen, daar kun je van op aan. Over geoliede machines gesproken: dat er een jaar is verstreken merk je allerminst bij De Staat. Bij de Nijmeegse rockband is het weer business as usual, inclusief de kolkende pits om de opgebouwde knaldrang in uit te storten en waar je je nu sowieso wel in moet mengen, wil je niet vergaan van de vrieskoude.

Des te verwonderlijk dat Bilal Wahib vandaag zonder shirt bij de tweede stage eindigt. Voor hem is de zomer dan ook nooit geëindigd. Met ‘Tigers’ had hij de zomerkraker van het jaar te pakken, maar kon die niet verzilveren met live-shows. Vandaag lijkt hij vastberaden het in één keer in te halen. ‘Tigers’ valt goed? Hoppakee, we doen ‘m gewoon nog een keer, en nog een keer, en nog een  – binnen de kortste keren springen Maan en Snelle het podium op om het stokje van hem over te nemen, zodat Wahib grijnzend het publiek in duikt dat hem op handen draagt.

Met goedkeuring vanuit het kabinet en een garantiefonds als vangnet, sorteert de liveindustrie nu voor op grotere evenementen vanaf 1 juli. Stel dat er geen acts van over de landsgrenzen kunnen langskomen? Dan staat er in ieder geval een heel peloton aan Nederlandse artiesten te trappelen om die spots op het affiche te vullen. Die jaarlange coronacoma ten spijt: ze zijn er klaar voor.