20 geweldige albums die je waarschijnlijk over het hoofd hebt gezien 20 geweldige albums die je waarschijnlijk over het hoofd hebt gezien

Knipper één keer met je ogen, en Philly trio Spirit Of The Beehive kan zomaar geswitcht zijn van pure schoonheid naar desoriënterende wanhoop. Knipoog nog een keer, en je hebt geen idee meer waar je nu beland bent. Linksaf, rechtsaf, doodlopende weg, vol in de achteruit, hun album Entertainment, Death is om gek van te worden, en tegelijk helemaal awesome.

Over Philly gesproken: Nederlander Jasper Boogaard liep stage in een studio in die stad, waar hij de fijne kneepjes leerde van de eigenwijze indiescene daar. Zijn eigen muziek is wel een stuk minder weerbarstig dan die van Spirit Of The Beehive. In stijlvol gearrangeerde indiefolksongs bezingt hij hoe hij zijn plek zoekt in de samenleving en de hypocrisie van de Insta-activist.

Lees hier het interview met indiefolkie Nagasaki Swim.

Wat moet je nou met een debuut als dat van Teddy's Hit als er geen podia zijn? Toch maar uitbrengen, dacht de Amsterdamse gitaarband. Het zat immers al zo lang in het vat dat het anders misschien zou verzuren. Tim Knol omarmde de gruizige powerindieband op zijn I Love My Label en lanceert ze hopelijk naar alle zaaltjes met een laag plafond die Nederland rijk is. 

Ha, nog een release op het label van Tim Knol, maar van een totaal andere orde dan Teddy's Hit. Singer-songwriter duo Sam & Julia maakt prachtige melodieuze gitaarpopsongs waarin elk instrument volop de ruimte krijgt en de galm zorgvuldig gedoseerd wordt. En dan zijn ze ook nog eens vocaal mooi in evenwicht. Het perfecte antigif tegen Suzan & Freek.

De Australische band Babe Rainbow viel met hun debuut ongetwijfeld al op bij liefhebbers van psychedelica en surfer. Op hun nieuwste album Changing Colours klinken ze een tikkeltje subtieler, maar nog steeds met dezelfde branie – en het vleugje disco – als dat debuut. Opmerkelijk is ook de feature van Jaden, de wereldvreemde supersterrenzoon van Will Smith. Muziek om te draaien met je teentjes in het zand.

Detroit-veteraan Terrence Dixon is al jáááren een heuse cultheld vanwege zijn eigenzinnige take op het geluid van zijn thuisstad. Het nieuwste deel van zij epos Reporting From Detroit verscheen dit jaar op Rush Hour, en laat precies zien waarom hij producersroyalty onder producers is. Zijn filterfunk heeft soms een vreemde onderwaterklank, alsof iemand techno staat te draaien vanuit een zwembad, dan weer maakt-ie neurotische minimalbangers die je nooit belonen met een climax.

Lees hier het interview met Terrence Dixon.

Wat een betoverende, wonderlijke wereld schept de Amerikaans-Pakistaanse componist Arooj Aftab op haar derde album. Ze vervlecht harp, viool en contrabas in haar meanderende folksongs, vertaalt een oud Rumi-gedicht naar een bedwelmende dubreggae-tune en eert haar veel te jong overleden broertje. 

Phoebe Bridgers heeft Claud een jaar lang achter de broek aan gezeten voor die ‘ja’, maar uiteindelijk werd Claud de eerste artist op Bridgers’ label Saddest Factor. Debuut Super Monster is een  melancholieke popplaat voor liefhebbers van clairo. Claud laat de luisteraar toe in de slaapkamer waar diens zieleroerselen tevoorschijn komen. ‘I fell in love like a fool overnight’, is de openingszin. Dat kan alleen maar fout gaan. Maar het levert wel een vernuftig coming-of-age debuut op.

Eén van de ondergesneeuwde poppareltjes van het jaar is van Kučka, een Australische die al samenwerkte met Flume, Kendrick en SOPHIE, en dit jaar debuteerde op Hudson Mohawke’s label LuckyMe. Drowning is een experimenteel popalbum dat invloeden uit alle hoeken leent, van fonkelende UK Garage en r&b tot glitch en downtempo electro- en synthpop.

Liefhebbers van hangmatfunk a la Khruangbin, spitst uw oren! Het mysterieuze Berlijnse duo The Zenmenn (dat in de band schijnt te hebben gespeeld bij David Byrne en werkte met Jaakko Eino Kalevi) bracht een geweldig ontspannen en humoristisch album uit via het Amsterdamse label Music From Memory. Van new age jazz en esotherische funk tot Real Estate-gitaarpop en koddige lift-muzak: luieren geblazen!

Erika de Casier klinkt alsof ze sinds de zeroes haar Aaliyah-posters nooit van de muur gehaald. Niet heel aannemelijk, want de Deense was welgeteld twee toen de iconische r&b-ster overleed. Toch hoor je haar invloed overal op haar tweede album Sensational, een vederlichte plaat vol fluisterzang, pruttelende percussie en fonkelende elektronische producties met harpgetokkel.

Als zwarte jongen groeide Genesis Owusu op in een omgeving met alleen maar witte mensen, en hij leerde zichzelf als buitenbeentje aan om vooral níét in hokjes te denken. Zijn rolmodellen? De iconische hiphoplegende MF Doom, de shockpunkers van de Sex Pistols en Prince. Het is allemaal terug te horen op dit superecclectische debuutalbum.

Van alle genre-benders was dit misschien wel de leukste van het jaar: in een krappe 26 nummers schiet de 22-jarige Amerikaans-Koreaanse Audrey Nuna van eigenzinnige trap naar broeierige alt-r&b. Ze heeft een vlijmscherpe, eigen flow wanneer ze rapt, en op de drie slotnummers croont ze verleidelijk.

Wat gebeurt er als je een piepjonge Angel Olson en Lana Del Rey bij elkaar zet en hun liefdesbaby een omnichord in de handen drukt? Dan krijg je Lael Neale, de songwriter die dit jaar een sferische lo-fi plaat maakte met een hoop vintage romantiek en een boel fluitgefladder. Zoete hymnes als een warm bad, verschenen op Sub Pop.

L'Impératrice is het frisse wijntje bij de lunch. Het briesje op het strand. Het Franse gezelschap maakt lichtvoetige discopop met een plezante scheut funk. De bas klinkt dik en de synthklanken zwoel en melancholisch tegelijk zoals Metronomy dat ook zo goed kan. Op Take Tsubo gaat de disco open voor wie zorgeloosheid viert en het liefdesverdriet eruit wil dansen.