Nagasaki Swim omarmt de emoboy en de indiekid in zichzelf Nagasaki Swim omarmt de emoboy en de indiekid in zichzelf

Je zal maar debuteren terwijl al een jaar alle podia dicht zijn. Jasper Boogaard heeft eigenlijk nog geen idee wie nu eigenlijk het publiek is van zijn nieuwe project Nagasaki Swim. Ja, zijn vrienden, en de muzikanten die hij kent uit de Rotterdamse scene. Voor zover dat niet dezelfde mensen zijn. Maar voor de rest? Het zou best eens een uiteenlopend gezelschap kunnen zijn dat hij straks – als het allemaal weer mag – tegenover zich vindt, oud en jong. 'Ik kijk er wel naar uit, maar ik droom er niet per se van om vijftig shows per jaar te doen in alle cafés van Nederland. Dan maak ik liever drie albums per jaar en speel ik tien keer op goede plekken.' 

Zo, de kaarten liggen meteen op tafel. Jasper Boogaard is een studio-man. Of nou ja, studio, het album The Mirror werd op de drums na helemaal in zijn eigen huis opgenomen. Dat is niet per se uit nood geboren omdat de studio's dicht zijn, het kan tegenwoordig gewoon prima. 'Het gaat min of meer vanzelf als je weet wat voor geluid je wilt maken en je de skills hebt om geluiden te manipuleren.' Die skills leerde hij op de HKU, en hij verfijnde ze met een stage van drie maanden in de Headroom Studio in Philadelphia, waar zijn favoriete bands over de vloer kwamen, van (sandy) Alex G tot Slaughter Beach, Dog tot Hop Along. 'De baas van de studio zit zelf in Hop Along. Ken je dat? Die band zit ergens tussen emo en folk. Precies de twee dingen die bij mij horen. Toen ik op de basisschool zat was ik een echte emo, op de middelbare school een indiekid. Nu ben ik allebei.'

Wacht, emo, als in: My Chemical Romance, Fall Out Boy? Jazeker, dat is het geheime ingrediënt in de muziek van Nagasaki Swim en in veel muziek die hij goed vindt. 'Ik kan tegenwoordig weer helemaal genieten van blink-182 hoor, of lekker melodramatisch meeblèren met American Football. Catchy en een beetje fout. De oude platen van Avril Lavigne vind ik ook goed.' Aan de muziek van Nagasaki Swim zelf is niets 'fout', voor het geval je dat begon te denken. De manier waarop hij dit soort jeugdinvloeden verwerkt lijkt eerder op de timing waarmee underground dj's soms ineens een Tiësto-klassieker in hun set verweven. 'Precies. Ik vergelijk het zelf altijd met de opkomst van poptimisme. Vroeger was het ondenkbaar dat muziekjournalisten serieus zouden schrijven over Lady Gaga of Ariana Grande, nu is dat heel normaal.'

De ironie wil dat dat vermoedelijk alles te maken heeft met de toegankelijkheid van de hele popgeschiedenis voor een tientje per maand. Om bijvoorbeeld naar emo of trance te luisteren hoef je niet per se een plaat te kopen. Het is veel makkelijker om buiten je eigen bubbel te luisteren. Toch ziet Boogaard de streamingdiensten als het morele failliet van de muziek. 'We hebben het veel te goedkoop gemaakt, en nu zijn we er met zijn allen aan gewend geraakt. Het liefst zou ik mijn muziek alleen op Bandcamp en vinyl verkopen, maar dan luistert er niemand naar. Tegelijk wil ik vinyl toegankelijk houden. Mijn album kost 15 euro. In platenzaken is het heel normaal dat je dertig euro voor een LP betaalt, terwijl het persen misschien vier, vijf euro kost.'

Even terug naar de inhoud. Want met The Mirror heeft Boogaard een mooie, ingetogen plaat gemaakt, met soms aangename verrassingen die in het geluid verstopt zitten. Zo is Boogaards primaire instrument die gitaar maar houdt hij ook van synths, waardoor zijn indiefolk soms ineens een ambient twist krijgt, zoals we dat kennen van artiesten als Lomelda of Cassandra Jenkins. En die mirror, die staat natuurlijk voor de zelfreflectie waar het album vol mee zit. Wat Jasper Boogaard ziet als hij in de spiegel kijkt? Een jonge student die niet per se hoeft te zwoegen, maar die zich bewust is dat dat niet voor iedereen zo is. Hij groeide op in Hillegersberg, een kakwijk in Rotterdam noord. Zijn middelbare school was een lyceum voor beeldende vormgeving, een creatieve school waar de conciërge niet al te streng was en langzaam maar zeker elke leerling links werd, op het anarchistische af. ‘Ik was daar bijvoorbeeld veel bezig met het idee van een basisinkomen. Of die school een goed idee was? Ik vond van wel, al ben ik wel afgezakt van VWO naar Havo. Ik wist toch al dat ik naar de HKU wilde.'

Als Jasper Boogaard in de spiegel kijkt ziet hij ook een 'fraud online activist', typisch iemand van zijn generatie, het type dat politiek vooral belangrijk vindt als het uitkomt. Dat is best een hard oordeel dat hij over zichzelf velt. Het is de kern van de zelfreflectie in dit debuutalbum. De vraag: wie ben ik nu eigenlijk, en waar sta ik voor? 'Ik realiseer me dat andere mensen harder moeten knokken in het leven dan ik, en dat intersectionaliteit daarbij een rol speelt.' Oftewel: het besef dat hij als witte man van goede komaf een enorme voorsprong heeft op mensen die dat niet hebben, en dat er veel factoren zijn die daarop van invloed zijn. Boogaard schaarde zich bij de Tweede Kamerverkiezingen openlijk achter Sylvana Simons en haar partij BIJ1, zoals ook veel van zijn muzikale vrienden uit de Nederlandse underground dat deden. 'Ik ben blij met die ene zetel, daar had ik op gehoopt.'

Nagasaki Swim is niet van de politieke slogans, van het scanderen van leuzen. Met schreeuwen heeft hij sowieso weinig. ‘Daarom heb ik ook weinig met Britse popmuziek. De branie van een band als Shame, het joelen op het podium.’ En ook met de politieke memes van Hang Youth kan hij niet zoveel. En dat terwijl ze dezelfde partij supporten. ‘Ik zeg niet dat het niet goed is, maar het is niet mijn ding. Ik vind het fijn als alles wat dieper zit, als je politieke opvattingen vooral verweven zijn in je werkwijze. Neem een band als Lewsberg, die alles DIY doet. Alles wat Arie van Lewsberg doet is politiek. En als je goed kijkt, zit dat ook in hun teksten.’

Natuurlijk is er niets mis mee om dat vervolgens op bijvoorbeeld sociale media uit te dragen, vindt Jasper Boogaard. Maar juist daar ontstond vorig jaar een gek spanningsveld, rond de Black Lives Matter-protesten. Een zwart vierkantje op je Instagram zetten is misschien een handeling van niks, en het zegt niks over je daden. Toch werd je er in bepaalde scenes ook op aangekeken als je het níet deed. ‘Voeg je nu echt iets toe als je iets op Instagram zet? Soms vind ik mezelf inderdaad die ‘fraud online activist’, soms denk ik: ja, je voegt op die manier wel degelijk iets toe. Het is veel makkelijker geworden om je ergens over uit te spreken. Vroeger was het alleen een bepaalde groep die met dit soort dingen bezig was, nu houdt het iedereen bezig.’

Nagasaki Swim speelt vanavond tussen 22.00 en 23.00 live in 3voor12 Radio op 3FM. The Mirror verschijnt vrijdag 26 maart.