Esmay Wagemans maakt draagbare scifi-sculpturen voor Cardi B, Solange en Rosalia Esmay Wagemans maakt draagbare scifi-sculpturen voor Cardi B, Solange en Rosalia

Grote kans dat je de flamboyante videoclip ‘Up’ van Cardi B hebt gezien (hij is in een krappe week tijd al 32 miljoen keer bekeken), en grote kans dat één scène je nog het meest is bijgebleven: de Amerikaanse rapper ligt in een verder spierwitte ruimte op een glazen tafeltje tussen de flessen champagne, gekleed in een futuristische, transparante… nou ja, is het een outfit? Is het een soort harnas? Het lijkt wel of er een golf van plastic op het lichaam van Cardi B is kapotgeslagen, het werk is met niets te vergelijken en zo uitgesproken dat je waarschijnlijk nog niet eens is opgevallen dat er onder dat glazen tafeltje ook nog een naakte man ligt.

‘Een echte naam hebben mijn ontwerpen niet, maar ik noem het draagbare sculpturen’, vertelt Esmay Wagemans zelf, de 28-jarige kunstenaar die de outfit voor Cardi B maakte in haar atelier in Amsterdam. Ergens in december kreeg ze om één uur ’s nachts een mailtje binnen vanuit de VS: Cardi B wilde een speciaal door Wagemans ontworpen look voor een nieuwe videoclip. Wagemans lag bijna te slapen, maar haar vriend zei al: ‘Je moet nú bellen!’ Want, weet Wagemans, dit soort artiesten wil snel schakelen en niet te lang wachten. Reageer je pas een dag later? Dan is je kans verkeken. Dus kreeg Wagemans direct die nacht de hoofdstylist van Cardi B aan de lijn. ‘We willen een transparante scene met een glazen tafel, en Cardi dacht meteen aan jouw werk’, wist die te melden.

Wagemans: ‘Dat vond ik natuurlijk geweldig om te horen. Vaak komen stylisten met 101 outfits aan op de set en is het nog maar afwachten of jouw werk gebruikt gaat worden. Dit ging heel anders. En ze wisten meteen ontzettend goed wat ze wilden: een torso en stukken voor haar benen. Ik kreeg zo’n beetje alle maten doorgestuurd die je maar van een lichaam kunt opmeten. Van daaruit ben ik haar lichaamsdelen gaan boetseren om het op maat te krijgen, continu met een meetlintje ernaast, en zo heb ik vervolgens met thermoplastic het werk gemaakt.’

‘Cardi B defies Instagram censorship’, kopte een blog over de sculpturen die Wagemans maakte. Op deze manier kon Cardi B namelijk veel meer van haar lichaam laten zien dan het Instagram-censuur normaliter toelaat. Een grappige constatering, dit was niet per se de boodschap van Wagemans, maar het is wél precies hoe ze haar carrière als kunstenaar ooit begon. In 2015, toen ze nog Lifestyle Transformation Design studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, werkte ze aan het spraakmakende project ‘Second Skin’: met een speciaal soort latex maakte ze vrouwentorso’s na. Vrouwelijke tepels worden normaliter meteen geblokkeerd door het medium, maar met dit werk wist ze dat te omzeilen en toonde ze meteen de hypocrisie van het beleid.

Niet ver daarna kreeg ze een berichtje van de vooruitstrevende Rotterdamse artiest Sevdaliza: ‘Ik vind je werk heel mooi.’ Daaruit vloeide een samenwerking voort die al veel weghad van het werk dat Wagemans nu maakt: transparante stukken thermoplastic die samen een soort futuristische outfit vormen. ‘Het was echt een gezamenlijk project dat we met z’n tweeën hebben uitgewerkt.’

Dat werk met Sevdaliza belandde op een prachtige cover van het Amsterdamse blad Glamcult, en zo begon het balletje te rollen voor Wagemans: zo was er de fotograaf uit Barcelona die haar werk wilde lenen voor een shoot met een opkomende flamencozangeres. ‘Ik had daar eigenlijk mijn twijfels over: ik wilde liever dat hij het voor vrij werk zou gebruiken. Maar toen ik even later een expositie in Barcelona had, vroeg iedereen alleen maar naar die samenwerking. “Wow, je hebt met Rosalía gewerkt, heb je haar ook weleens ontmoet?”’

Wist Wagemans veel dat Rosalía al een wereldster in eigen land was. Haar draagbare sculptuur belandde op de cover van ‘Malamente’, het nummer dat een gigantische internationale doorbraak betekende voor de flamenco-zangeres. Zo belandde ook Solange bij Wagemans. ‘Dat was de eerste aanvraag waarbij ik al wist: oké, dit is een bekende artiest. Ik moest meteen die nacht naar mijn atelier om twee armstukken te gaan maken, want ze wilden het twee dagen later al in Los Angeles hebben.’ De hele nacht werkte ze door, tegen het ochtendgloren viel ze in slaap op een stukje karton in die ijskoude loods, en de Fedex-bezorger moest haar wakker maken om het op te halen. ‘Dan stuur je het op en hoor je meestal niks meer, ik had geen flauw idee of ze het wel echt zouden gaan gebruiken. Maar een paar maanden later werd ik getagd op Instagram, en het resultaat was prachtig.’ Ja hoor, open de Spotify-pagina van de hedendaagse R&B-artiest, en zelfs nu nog springt een echte Wagemans in het oog.

In het verlengde van dat Second Skin-project kun je het werk van Wagemans interpreteren als een statement, maar dat is toch wat kort door de bocht. ‘Ik wil nu het vrouwelijke lichaam normaliseren binnen mijn werk door het gewoon te doen.’ Liever noemt Wagemans zichzelf een sci-fi-kunstenaar, vertelt ze. ’Ik ben geïnspireerd door science fiction en technologische ontwikkelingen. Ik vind het heel tof om naar CGI-ontwerpen, Instagram-filters en digitale make-up te kijken, en te kijken hoe ik dat weer naar de fysieke wereld kan terughalen.’