Rico Nasty: vuurspuwende rapper schreeuwt de woede van zich af Rico Nasty: vuurspuwende rapper schreeuwt de woede van zich af

‘Meestal scandeert de voorste rij je naam tussen de liedjes door. Maar die avond hoorde je alleen: “SPUUG IN MIJN MOND, ALSJEBLIEFT! ALSJEBLIEFT!” Rico Nasty proest het uit en neemt nog een trekje van d’r joint. Ze zit net smakelijk te vertellen over een moment dat ondertussen een running gag is geworden tussen haar en haar fans, vereeuwigd in een nogal ranzig filmpje. Daarin zie je Rico zich over een fan buigen, die gelukzalig om zich heen kijkt nadat de rapper in haar mond tuft. Het speeksel glinstert op d’r tong. ‘Wist ik veel dat het me zo zou achtervolgen.’ Ze buldert van het lachen. ‘Mijn fans vragen me altijd bizarre shit bij mijn concerten. “Spuug in mijn mond!” Wurg me!”, “SLA ME HELEMAAL VERROT!”, “Stomp me in mijn gezicht!”, “Schop me”, dat soort dingen. Nee, ik weet ook niet waar het vandaan komt! Het is weeeird…’ Ze giechelt. ‘Ik wil ze echt geen pijn doen, maar ze smeken erom, dus ik doe het allemaal maar. Het is een manier om je fans te laten zien dat je van ze houdt, hè?

Dat het er ruw aan toe kan gaan bij een Rico Nasty-show, zal niemand die haar wel eens heeft beluisterd verbazen. In 2018 kwam ze met Nasty, een mixtape vol tracks die vaak keihard aankwamen. Eerdere mixtapes klonken soms suikerzoet en mal, maar op Nasty beukte ze op haar beats in alsof het boksballen waren. Zoals op haar grootste hit ‘Smack A Bitch’, waarop ze gromt over een beat vol nu-metalgitaren, en op ‘Rage’ kotste ze haar woede zo ongeveer uit over een Slipknot-meets-trapbeat. Die woede was ook de rode lijn op de daaropvolgende mixtape Anger Management. En sinds twee weken is haar officiële debuutalbum uit, NIghtmare Vacation. Het is een soort mixer van alles wat ze tot nu toe heeft gedaan, van bottenkrakersrap tot de Soundcloudsound, zoals ‘Loser’ met Trippie Redd. Op die laatste zet ze zichzelf neer als iemand die klaar is met proberen erbij te horen. Op andere tracks spuwt ze voor over de woede die ze voelt, niet in de laatste plaats vanwege de drek waar ze zichzelf uit moeten hijsen. Soms klinkt het woest, dan weer cartoonesk of megacute. Zoals op ‘IPHONE’, waarop hyperpopproducer 100gecs haar gruizige stem pitcht tot heliumniveau.

Tekst loopt door onder de foto.

Maar haar gruizige grom is ver te zoeken wanneer Maria Kelly (23) de dag vóór de albumrelease voor haar webcam zit. Haar spreekstem is juist zacht, een beetje hees. Met een vork prikt ze in een gigabak spaghetti, terwijl ze af en toe trekjes neemt van een joint. Dit zal d’r twintigste gesprek zijn over het album. ‘Meid, ik zweer je, als ik straks nog één keer iemand moet vertellen wat de titel Nightmare Vacation voor mij betekent…’ Ze kijkt extreem vermoeid, grinnikt dan. Maar goed, dat album was wel nogal een struggle. Terwijl Cardi B allang en breed had verkondigd dat ze ‘the next big thing’ zou gaan worden, voelde ze dat zelf absoluut niet. ‘Ik voelde me onzichtbaar. Mijn hardcore sound sloeg niet aan bij andere artiesten, ik kreeg geen features. Mensen met wie ik werkte zeiden dat ik geen mainstream muziek kon maken. Anderen vonden me geen rapper, omdat ik rapte op rockbeats. Ik was het helemaal kwijt, ik dacht: “Ik ga gewoon maken wat goed verkoopt.”

Ze zucht. 'Weet je wat het ding is? Óf je gaat jezelf zijn, óf je laat mensen de muziek en de woorden in je mond leggen.’ Maar het blijft lastig om je eigen koers te behouden, zegt ze. ‘Zelfs nu proberen mensen me nog in hokjes te stoppen: “Waarom maak je en track als ‘IPhone’ als je bekend werd met ‘Smack A Bitch?” En dan denk ik: “OH MY GOD. Ik dacht dat jullie dit wilden.” Ik heb vanaf het begin gezegd: shit is about to get weird. Wat dachten ze dan dat ik bedoel? Ik had het niet over een fucking Slipknot feature.’

Aan die outsiderspositie is ze ondertussen wel gewend, zegt ze, al is het maar omdat ze opgroeide als ‘de weirdo van de middelbare’. Voordat ze om begon te gaan met gasten die hiphop maakte luisterde ze naar Slipknot en ‘zag eruit alsof ik in de Sex Pistols zat.’ Ze giechelt. ‘Joan Jett is mijn icoon,’ en begint luidkeels ‘Reputation’ te zingen. ‘Ze klinkt als een fucking man. Als een rockster. Ze is de meest gender-fluïde artiest ooit, I loved that. Door haar wilde ik een rockster worden.’

Tekst loopt door onder de video.

Kelly is een woordenwaterval. Iedere vraag babbelt ze rustig vijf minuten weg, ze propt haar anekdotes vol expressieve typetjes, filosofeert lurkend aan haar joint over de religieuze ondertoon van fan-zijn. Het enige moment dat ze even stilvalt is wanneer ze wordt gevraagd naar het begin van haar carrière. Ze slikt. ‘Eigenlijk vraagt niemand ooit hoe het was om opeens succes te boeken, net nadat alles was gebeurd.’ Een jaar eerder was ze haar beste vriend/vriendje Brandon verloren, die overleden aan een zware astma-aanval. Ze probeerde tot twee keer toe zelfmoord te plegen, en kwam er daarna achter dat ze zwanger was van zijn kindje. Dat ze hiphop serieuzer begon te nemen, had er deels mee te maken dat ze een beter leven wilde voor haar zoontje Cameron.

Peinzend: ‘Het is bizar om zoiets mee te maken, om je zó alleen te voelen – en opeens houdt iedereen van je, ben je zo fantastisch en getalenteerd.’ Ze schudt haar hoofd. ‘Maar de enige persoon die vanaf het begin tegen je zei dat je iemand zou gaan worden, die je dat beloofde, die is fucking verdwenen. Die shit…’ Haar stem hapert. ‘Ik denk dat ik daarom ook zo geobsedeerd ben door goed en kwaad, dromen en nachtmerries. Het gaat om de vraag: hoe kan het dat zoiets heftigs gebeurt, en je vervolgens iets meemaakt dat één in een miljoen mag ervaren. What are the fucking chances?’

Terwijl ze viral ging met haar suikerzoete Soundcloudrap, luisterde ze thuis naar metal om haar verdriet maar een uitlaatklep te geven. ‘Op een gegeven moment werd het moeilijk om blije muziek te maken. Toen kreeg ik ook nog eens kutreacties op de video van ‘Poppin’. Ik dacht: “Jullie denken dat ik weird ben? Ik zal jullie nog wel eens laten zien hoe fucking raar ik kan zijn. Echt, ik had nóóit verwacht dat het een hit zou worden. Ik dacht dat het iedereen zou afschrikken en dat ze me met fucking rust zouden laten. En ik denk dat ik dat wilde, ook.’

Tekst loopt door onder de video.

Ze adem scherp in en begint dan keihard te lachen: ‘Shit man, dat is NIET gezond. Volgens mij heb ik dat binnen gehouden sinds mijn eerste show.’ Tegelijkertijd is er van alles veranderd. ‘Weird zijn was een afweermechanisme, maar hoe bekender ik werd, hoe meer mensen er juist door aangetrokken werden.’ Eén van haar muzikale sparringspartners, hiphopproducer Kenny Beats, vatte het mooi samen toen hij vertelde hoe het uiteenlopende publiek van een typische Rico Nasty-show eruit ziet: ‘Het zijn mensen die er klaar mee zijn om andermans crap te nemen, zich anders of weird te voelen. Juist die mensen komen naar een Rico Nasty concert om hun gezicht eraf te schreeuwen.'

Juist dat uiterlijke onderscheidt Rico Nasty ook. Kijk alleen al naar de clip van 'Own It', waarin ze verkleed als een soort zeemeermin met trollenvoeten en een jointkroon in haar haar rapt. De boodschap: own je weirdheid, probeer niet te voldoen aan wat er van je wordt verwacht. En dat hebben de meiden die naar haar shows komen nodig, denkt ze. ‘Vrouwelijke performance is te vaak anti-feministisch, sorry dat ik het zeg. We moeten een fucking popsterrenvibe hebben, stripperhakken aan, twerken. Wanneer vrouwen naar míjn show komen, beseffen ze dat al dat gedoe nergens voor nodig is. Ik heb nooit leren dansen als Beyoncé, ze hebben me nooit met hakken aan op een fucking loopband gezet. Mijn make-up smelt, mijn pruik glijdt altijd af, mijn neus bloedt.

‘Ze komen om een mooi meisje te zien optreden, en ze gaan weg met het idee dat ze net bij een intense hiphopshow zijn geweest. Helemaal bezweet, hun kapsel naar de kloten, nepnagels weg, oorbellen verloren, en met het gevoel: “What the fuck, stond ik net echt in een moshpit? Heb ik dat net echt gedaan?” Zo’n moshpit geeft ze zelfvertrouwen. Ze lopen naar binnen, dragen allemaal dingen waarvan je afhankelijk bent om zich mooi en cool te voelen. En halverwege de show gaat al die shit kapot. Het bóéit niet eens meer. Hoe bevrijdend.’