ADE21: Breakfast Club is een masterclass dagclubben ADE21: Breakfast Club is een masterclass dagclubben

Toen Breakfast Club een paar jaar geleden voor het eerst op de ADE-kalender stond was het een typisch after hours feest. De ideale plek voor wie na een lange nacht doorhalen nog niet genoeg had, in de loop van de dag aangevuld met vers publiek. Het werd een groot succes, maar dit jaar is natuurlijk alles anders. Er zullen vast ergens wel nachtelijke feestjes in studentenhuizen zijn geweest, maar zo massaal als normaal is het nachtvolk natuurlijk niet aanwezig. Dus wat treffen we aan om tien uur in de ochtend? Zouden er al mensen zijn die om zes uur voor de deur hebben gestaan en die de club vast hebben opgewarmd? Zou het logisch voelen om een biertje te bestellen aan de bar, of zit het rave-volk nog aan de cappuccino?

Fris en gretig
Wat blijkt: de club is al in full swing. Uit alle straten rond het betonnen ACTA-gebouw komen de dansers aan. Met de metro, met de taxi, met de fiets. Bij de kluisjes voelt het als half twee ’s nachts en worden dikke truien weggestopt, bij de wc staat een mega-rij, en binnen wordt volop gedanst. Overal: in de grote zaal, de bovenzaal, zelfs in het café. Zo op het oog is iedereen fris en gretig, er zijn nauwelijks zombies. Laten we eens beginnen in de Bovenkamer, bij Octo Octa. De Amerikaanse house-dj staat flink te zweten, net als het publiek voor haar. Deze ruimte is nogal a-typisch, een oude collegezaal die trapsgewijs omhoog loopt. Heel onhandig eigenlijk, maar op de goede momenten werkt het toch. En dat is nu het geval. Van boven tot onder is de trap in beweging, wordt gereageerd op basslines en percussie. Er zit veel vaart in de set, weinig breaks en voor haar doen ook relatief weinig vocalen. Zo trek je de dag op gang.

Fabric-resident Craig Richards is in de grote zaal gekoppeld aan de Urugayaanse wereldreiziger Nicolas Lutz. Zij zitten nog net een tandje dieper, met een iets kalere, minder soulvolle vorm van house. Maar ook zij brengen veel energie, terwijl Craig Richards toch ook wel eens meer trippy draait. Het werkt voor nu fantastisch, en langzaam begint het podium achter de dj-booth ook vol te lopen. Richards en Lutz grijpen niet naar hits of expliciet euforische momenten, en de zaal heeft dat ook niet nodig. Het is voor een feest als Breakfast Club de ideale vibe, en organisator Brent Roozendaal staat breeduit te glimlachen. ‘Sfeer kun je niet kopen’, zegt hij, terwijl hij trots wijst op de mensen vooraan die met hun hele lichaam dansen. 

Rafeliger
Radion in volle vaart is een soort Escher-gebouw, met allemaal trappetjes die op een andere verdieping uitkomen dan je verwacht. Rechtdoor, omhoog, onder het podium door, overal zitten, hangen en dansen mensen. Mooi om te merken dat het geluid ook overal werkt. Of je nou voor of achter in de grote zaal staat, op het balkon of links voor naast een ventilator met de kracht van een straalmotor, overal zit je ‘in’ de muziek. Zo verspreidt het publiek zich natuurlijk over de hele ruimte, in plaats van dat iedereen zich verdringt voor de speakers. In het café beneden is een derde volwaardige clubruimte, die qua geluid iets rafeliger klinkt, maar toch ook voldoende volume heeft om te werken.

Het houdt maar niet op deze dag, want in de laatste fase van de Breakfast Club is het opnieuw moeilijk kiezen. Beneden vormt Spanjaard John Talabot een team met Giegling’s DJ Dustin. Dat blijkt een goeie combi, want waar Talabot nog weleens wil vervallen in cheesy melancholie, heeft hij hier Dustin gevonden met snappy house. Je ziet ze af en toe verwonderd naar elkaars plaatkeuze kijken, een glimlachje als de plaat van Dustin een keer overslaat, het is allemaal niet zo’n probleem. Grappig om te zien: al vanaf het begin van de set hebben de twee in het zoekscherm van een van de CDJ’s Sterac’s melancholische technoplaat ‘X-static’ klaar staan (sorry voor het loeren), maar kennelijk gaat de voorkeur toch track na track uit naar iets meer energie. Een kwartier voor het einde is dan toch het moment juist. Hij valt dan ook heel mooi, na bijna drie uur subtiel doorpakken. 

Melancholische momentjes
Eris Drew slingert in de Bovenkamer iets meer van links naar rechts, maar wel met volledige controle. Naast haar Octo Octa, met wie ze een superduo vormt, in het leven en in de booth. Ze staat op elke plaat keihard staat te dansen. Eris Drew kennen we van euforische house en disco, maar ook van slim gekozen melancholische momentjes. Mooiste combi: de hartverwarmende gospelhouse ’3 Is Family’ van Dana Dawson en de geile 90s schuurplaat ‘Don’t Stop (Wiggle Wiggle)’ van The Outhere Brothers, die vervolgens dankzij een vocal van Kim English weer uitmondt in hyper-energieke house. Eris Drew gunt ook nog een paar momentjes aan Black Cadmium, de Rotterdamse veteranen die al jaren en jaren draaien, en nu mede dankzij Eris ineens momentum als nooit tevoren hebben. Zij openden hier vandaag de ruimte, en ze zijn tot het einde blijven hangen. Ze scoren met een excentrieke plaat, een soort rock-house met de baslijn van Shocking Blue’s ‘Love Buzz’. Eris en Octa staan er achter te springen.

Tja, we kunnen er niets anders van maken: dit was een masterclass in dagclubben. Het is totaal onzinnig om te denken dat je deze uitbundige muziekbeleving kunt beteugelen door de boel om middernacht op slot te gooien. Laten we hopen dat de besmettingen de komende weken niet verder exploderen, en dat dit gewoon mogelijk blijft. De mensen hier binnen hebben in elk geval hun kans gepakt, bewust van het feit dat dansen niet zomaar een gegeven is. Dit is hoe je denkt en hoopt dat het clubleven na anderhalf jaar stilte terugkeert. Well done, Breakfast Club!