Van de reünie van Krezip tot de oer-Limburgse triomf van Rowwen Hèze en van de verrassende overwinning van Bring Me The Horizon tot het euforische EDM-feest van Armin van Buuren: de vijftigste verjaardag van Pinkpop kende vele gezichten. J Balvin deed zijn best, maar uiteindelijk prijkt er toch een oude bekende bovenaan de lijst met hoogtepunten: The Cure bleek niet te overtreffen. Oh, en Jan Smeets ook niet.
Een beetje bizar is het wel, hoe goed Lenny Kravitz geconserveerd is gebleven. 55 Jaar is hij, en toch staat hij zo kwiek op het podium dat je je afvraagt of hij toevallig de steen der wijzen in handen heeft gekregen. Met ruim dertig jaar podium ervaring paradeert hij nog altijd even hanig over het podium, speelt hij zijn show misschien lichtelijk routineus, maar het zit allemaal wel retestrak in elkaar.
Lees hier de volledige recensie.
Het blijft bijzonder: zulke hedonistische teksten gecombineerd met twee onbewogen koppen. Het dynamisch duo doet zijn best zo nonchalant mogelijk over te komen, met het neusje in de lucht en met kinderachtige choreografieën. Tegelijkertijd trekken ze alles uit de kast: já, er is ruimte voor twee verkleedpartijen in een show van 45 minuten, een champagnekanon en beha’s met discolichten.
Lees hier de volledige recensie.
De wereld door de ogen van een dronkenlap aan de bar. Mijmeren over een cocktail die ‘grounds for divorce’ moet gaan heten. Jaloers kijken naar kinderen die nog een heel leven voor zich hebben, en ze aanmoedigen veel te groot en ambitieus te denken. De liedjes van Elbow zijn geschreven uit het oogpunt van iemand die volgens velen verloren zou hebben, maar zo klinken ze nooit. Meer weemoedig, zonder spijt of zelfmedelijden. Een beetje zwelgen op zijn meest. Hun melodieën lenen zich er ook goed voor, weelderig met een flinke snik, helemaal als de twee strijkers bijvallen en Guy Garvey zijn stem aan het eind van de zin nog een paar maten laat afdrijven.
Lees hier de volledige recensie.
Zanger Matthew Schultz is best een gekke boy. Met zijn jasje, met zijn maniertjes, met zijn handschoentjes. En meteen vol in de aanval op het publiek. Een echte Ajax-mentaliteit: alsmaar jagen op die bal, en meteen in het begin van de set het publiek inspringen. En o ja, de liedjes zijn vaak ook niet mis. Zo’n 'Come A Little Closer' of 'Ready To Let Go' zijn van die vriendelijke indietunes met aanstekelijk rammelende Motown ritmes, beetje leentjebuur, maar goed gejat is niet vervelend.
Lees hier de volledige recensie.
Mogen we tussendoor eventjes de aandacht vragen voor festivalvader Jan Smeets? Hij maakt dit al vijftig jaar mogelijk, en let nog altijd op de kleinste details. Of we wel op de trappen willen passen nadat we bij Armin van Buuren weglopen. Of we genoeg water willen drinken ('Wel gratis halen hè?', zegt Jan nog, 'betalen voor water is onzin'). Of we niet vergeten te smeren. Of we vooral wel RUSTIG terug naar de tent lopen. En wat is Pinkpop zonder een emotionele slotspeech van Jan, waarin hij nog even een politiek onderwerp aankaart ('Frans Timmermans is een hele intellectuele man') en vraagt of we wel een beetje lief tegen elkaar willen doen. Beloofd Jan, we zullen een beetje lief tegen elkaar doen.
Het is het jaar van de dans op Pinkpop. Armin van Buuren als afsluiter natuurlijk, maar er zijn ook wel wat acts die dansers mee brengen. De zangeressen bij The 1975 hebben een dubbelrol, Die Antwoord en J Balvin brachten ook versterking mee. Dus heel gek is het niet dat Bring Me The Horizon ook dansers meebrengt. Maar dat het ook nog eens goed werkt, is wel een verrassing. Je zou het namelijk niet meteen denken, dat de muziek van de Sheffieldse band zich goed leent voor een ballet. Bring Me The Horizon hinkt toch vooral ergens tussen metalcore en pop, met soms wat grootse hardrock gebaren of juist wat elektronische lagen. Keihard dus, maar ook met grootse refreinen die je al snel kunt meezingen. En om het nog nog allemaal nog wat grootser te maken, fietsen ze er een enorme portie theater in. En daar komen dus de dansers om de hoek kijken.
Eerlijk: wie de euforie niet door de aderen voelde gieren bij de set van Armin van Buuren als afsluiter van de tweede dag Pinkpop, die is nog onderkoelder dan de ijskoude Robert Smith eerder op de avond. De man die al sinds begin dit millennium gold als een van de grootste superster-dj’s ter wereld (en nog steeds!), die bleek dit weekend hartstikke thuis te horen in Landgraaf.
Nederlanders kijken wel eens jaloers naar een thuiswedstrijd van bijvoorbeeld Liverpool, als een heel stadion het met tranen in de ogen meezingt. Of als op Glastonbury Pulp zijn grootste hit zingt. Nergens voor nodig die jaloezie, hier kunnen we precies hetzelfde. In het Limburgs zelfs, terwijl maar maximaal zes procent van ons land het spreekt. Die zijn dan wellicht wel overtegenwoordig in Landgraaf, maar misschien is het ook wel zoals Rowwen Hèze zelf al zong: ‘Het is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag, dat heel Holland Limburgs lult’. Gaat niet gebeuren, maar je zou het haast geloven als je bij hun show op Pinkpop was.
J Balvin houdt het feest een uur lang gaande.Hij zingt veel beter dan je zou denken en maakt handig gebruik van zijn visuals. Een kunstcollectief uit L.A. ontwierp de kleurrijke 3D-animaties vol lachende wolkjes en ballonbeesten. Om het nog wat hysterischer te maken: gedurende de show komen acht dansers ook steeds weer het podium op in outfits die gebaseerd zijn op die beelden. Enorme dansende paddenstoelen, een leger van sexy dansende wolken, en tot slot opblaasdieren en een reuzekoekjesmonster. Compleet belachelijk, maar het plezier spat er van af. Uiteindelijk staat iedereen te dansen, helemaal als er op het eind nog flink wordt opgeschakeld richting hardstyle. De meest aanstekelijke show van het weekend.
Hoor hoe opgejaagd ‘A Forest’ vandaag nog steeds gespeeld wordt, alsof de inkt van het schrijven nog maar net opgedroogd is, en voel hoe het publiek reageert op de eerste noten van ‘Pictures of You’. Knap ook hoe de band in elk nummer de balans zo goed weet te houden. Hoe naargeestig de beelden ook zijn die worden opgeroepen en neergezet, altijd sijpelt er iets van licht door. Geen vuurwerk, geen vlammen of lasers, The Cure heeft weinig meer dan zichzelf nodig om Pinkpop bijna tweeenhalf uur lang plat te spelen.