De vijftigste Pinkpop zit er op. Maar bij het sluitstuk wordt er nog een keer teruggeblikt. Fleetwood Mac mag afsluiten, als oude bekende die al op de tweede editie van het festival stond. Toen nog houtje-touwtje in Geleen, inmiddels een enorme entertainmentproductie in Landgraaf. Maar nog steeds is de band volstrekt op zijn plek.

Een kwartier voordat Fleetwood Mac op moet, is er opeens wat nervositeit backstage. Mensen worden tegengehouden, de weg wordt vrij gehouden. Een stuk of wat geblindeerde Mercedes-busjes komen een voor een aangereden, met telkens een seconde of dertig ertussen. Ze rijden helemaal door, tot precies onder de trap van het hoofdpodium. Stevie Nicks is een van de eersten die de trap bestijgt, drummer en naamgever Mick Fleetwood zit bij de laatsten. Hun muziek is dan wel tijdloos, jonge bands als Sunflower Bean laten de invloed vandaag nog op de radio gelden, maar de bandleden zijn toch echt oud geworden. Aan de hand van beveiligers worden ze veilig naar boven geholpen, om vervolgens tien minuten te vroeg de show af te trappen. Zo gaat dat, als je zo’n status hebt. Veel jonge headliners staan bekend om te laat komen, bij de oude garde beginnen ze net zo makkelijk te vroeg.

Dit stuk zou helemaal niet over Lindsey Buckingham hoeven gaan. Natuurlijk, toen hij in 1975 zich samen met Stevie Nicks aansloot bij Fleetwood Mac, drukten zij met zijn tweeën al snel hun stempel op de band. En dat is zacht uitgedrukt. Zijn typische gitaarspel, ongekende schrijftalent, en de liefde voor en vervolgens breuk met Nicks waar de allerbeste Fleetwood Mac platen door geïnspireerd zijn, vormen zo ongeveer de basis van waarom de band zo legendarisch is geworden. En toch werd hij anderhalf jaar geleden genadeloos hard ontslagen. Hun pijnlijke scheiding in de jaren zeventig hadden ze overleefd, maar veertig jaar later werd hij alsnog door Nicks weggestuurd. Zijn vertrek werd opgevangen door twee kanonnen in te vliegen: de gitarist van Tom Petty and the Heartbreakers en de grote man van Crowded House.

HET CONCERT:
Fleetwood Mac, Mainstage maandag 11 juni 

HET PUBLIEK:
Kwam om de hits mee te zingen, en kon de hits meezingen.

WAS HET GOED:
Zelfs met de beste wil van de wereld was het niet goed te noemen. Maar man, wat blijven die nummers op zich nog goed. 

HET NUMMER:
'Go Your Own Way' geeft nog kippenvel.

(Tekst gaat door onder de foto)

Waarom het nu al een alinea lang gaat over Buckingham gaat terwijl dat niet zo had hoeven zijn? Omdat hij pijnlijk gemist wordt. Alleen al qua sound, vanaf de eerste noten is het onwennig om Stevie Nicks met een andere mannenstem harmonieën te horen maken. Bizar hoeveel verschil het maakt. En met gevaar om de rol van Buckingham veel te groot te maken: het is alsof zijn vertrek de hele band in een klap tien jaar ouder heeft gemaakt. Een jaar of wat terug klonk de band nog vitaal, nu hoor je de leeftijd overal in terugkomen. De stem van Nicks is nog charmant oud ondanks alle tekortkomingen, Christine McVie zingt echt pijnlijk vals. Achter haar keyboard vol trolletjes en speelgoedautootjes, haalt ze keer op keer haar noten niet. En zo stort het kaartenhuis dat Fleetwood Mac in de jaren zeventig bouwde met de mooiste harmonieën in een klap in.

En neem bijvoorbeeld Mick Fleetwood zelf. Het is alsof hij nu nog veel meer praatjes had dan eerder, terwijl hij grote moeite heeft het tempo te houden. Eindeloos lult hij, zelfs als iedereen al van het podium is. En dan zit er al vroeg in de show een drumsolo van tien minuten. Klagen over drumsolo’s hoeft echt niet zo vaak als mensen soms denken, maar ‘World Turning’ onderbreken voor tien minuten drums en hijgerig geroep is gewoon niet te doen. Helemaal als daarna alle bandleden, achtergrondzangers en ingevlogen versterking een voor een worden voorgesteld. Na een spectaculaire opening met 'The Chain', 'Little Lies' en 'Dreams' is de vaart en het momentum een paar nummers later totaal verdwenen. Of wat dacht je van Nicks verhaal bij ‘Black Magic Woman’. Een enorm warrig verhaal over dat ze pas recent had gehoord dat het een Fleetwood Mac nummer is en dat het het tweede jaar van de vrouw is, maakt niet helemaal de reactie los die je hoopt bij een mooie anekdote over een nummer dat lang niet gespeeld is.

Aan alle kanten rammelt het of voelt het als een dreigend auto-ongeluk. En tóch zit de show vol magische momenten. Het intro van ‘Everywhere' wordt dan wel verkeerd ingezet, toch is het prachtig om zo’n nummer aan het eind van zo’n weekend over Landgraaf te horen schallen. Hetzelfde met ‘Rhiannon’. Dat intro alleen al, die droge gitaar, die drum en bas die bijvallen, de onderkoelde zang. En man, heel Pinkpop  ‘Go Your Own Way’ mee horen brullen vlak voor de toegift. Zelfs als je de pijn die in de studioversie klinkt niet kent, krijg je maar zo kippenvel. De hele set is een bewijs dat de muziek van Fleetwood Mac onsterfelijk is. Zonde dat de band het zelf niet is.

Discografie Fleetwood Mac

1968: Fleetwood Mac
1968: Mr. Wonderful
1969: Then Play On
1970: Kiln House
1971: Future Games
1972: Bare Trees
1973: Penguin
1973: Mystery to Me
1974: Heroes Are Hard to Find
1975: Fleetwood Mac
1977: Rumours
1979: Tusk
1982: Mirage
1987: Tango in the Night
1990: Behind the Mask
1995: Time
2003: Say You Will

HET MOMENT
Een halve eeuw Pinkpop zit er op. Benieuwd welke debutant van nu 2069 de honderdste editie mag afsluiten. 

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier

Setlist

1. The Chain
2. Little Lies
3. Dreams
4. Second Hand News
5. Say You Love Me
6. Black Magic Woman
7. Everywhere
8. Rhiannon
9. World Turning
10. Gypsy
11. Oh Well
12. Don't Dream It's Over
13. Landslide
14. Hold Me
15. Monday Morning
16. You Make Loving Fun
17. Go Your Own Way
18. Free Fallin'
19. Don't Stop