Eerlijk: wie de euforie niet door de aderen voelt gieren bij de set van Armin van Buuren als afsluiter van de tweede dag Pinkpop, die is nog onderkoelder dan de ijskoude Robert Smith eerder op de avond. De man die al sinds begin dit millennium gold als een van de grootste superster-dj’s ter wereld (en nog steeds!), die blijkt vandaag hartstikke thuis te horen in Landgraaf.

Armin schijnt nogal zenuwachtig te zijn. Pinkpop is immers geen Ultra Festival of Tomorrowland, het publiek in Landgraaf is toch vooral een rockpubliek dat nogal cynisch denkt over ‘knopjesdraaiers’. En waar men in de dancewereld Armin als een icoon ziet dat vanuit de millenniumtrance door wist te pakken richting de EDM zonder zijn roots te verloochenen en pophits kan maken terwijl hij ook nog een techhouse-alterego heeft, daar zou Pinkpop wel eens wat sceptischer kunnen reageren. Het is ook zo’n gigantisch contrast met al het andere dat er dit weekend te horen is. Het was de afgelopen dagen gitaren wat de klok slaat, en dan nog wat slicke popacts. Maar EDM, hardstyle en trance in de mangel met grootse pop? Werkt dat wel voor dit publiek? Martin Garrix werd twee jaar geleden prima ontvangen, zou dat nog eens lukken? 

Ja dus. Allereerst ziet de show er vrij geweldig uit. Die lichttunnel in de vorm van een A waar Armin het middelpunt is. Een trap van LED-schermen die het hele podium vult. De vele vlammenwerpers met torenhoge vuurtongen die likken aan de nachtlucht. Het knallende vuurwerk achter het podium. Natuurlijk is het overdadig, maar dat is de helft van de lol.

De muziek is al even hyperactief zinnenprikkelend. Constant schakelt Armin tussen uitersten: van meezingpopmomenten tot loeiharde EDM, van Kensingtonrefreintje tot trommelvliesverpulverende drop, van schmierende Coldplay-piano waar de kick even niet mag klapperen tot trance-klassiekers als ‘Communication’ – ‘gemaakt toen ik 22 was!’ – en hardstyledrops waar je wel op móét springen.

HET CONCERT:
Armin van Buuren, Mainstage zondag 10 juni 

HET PUBLIEK:
Werd platgebombardeerd met euforische momenten en kon niet anders dan springen. 

WAS HET GOED:
Dat hyperactieve geschakel tussen grootse pop en loeiharde drops was een beetje irritant, maar tegelijkertijd werkte het perfect.

HET NUMMER:
'Blah Blah Blah' met een kneiterhard hardstyle-outro.

(Tekst gaat door onder de foto)

Armin vraagt om hartjes en krijgt hartjes. Armin vraagt om de handen in de lucht en kan door de handen het veld niet meer zien. Armin vraagt ons te springen en je voelt de aarde schudden. Het is een beetje kneuterig hoe hij switcht tussen Engels en Nederlands, maar dat vergeef je de beste man. Je ziet het veld een beetje leegstromen, tegelijkertijd galmt Landgraaf met elke drop van euforie zoals je dit weekend nog niet zag gebeuren. Dat constante schakelen tussen emotie en knaldrang is een beetje too much, tegelijkertijd is het de schop onder de reet die Pinkpop wel kan gebruiken. Het festival is immers nog nooit tot zo laat doorgegaan.

En laten we ook de gastartiesten niet vergeten: naast vinyl only-A State of Trance-sets en grote EDM-shows heeft Van Buuren zich ook steeds meer ontwikkeld als de man van het totaalspektakel. Met zijn Armin Only-wereldtour van een paar jaar geleden nam hij een keur aan gastartiesten mee, van Kensington tot jazztrompettist Eric Vloeimans en Mr Probz.

Die krijgen we allemaal niet te zien, maar er beklimmen wel degelijk een paar vocalisten het podium. Allereerst David Lee Roth, de frontman van Van Halen die zo’n dancegek bleek dat híj Armin smeekte of hij naar Landgraaf mocht komen. In een blauw glitterpakje en mal zonnebrilletje staat hij dansend op de nok van het podium. Zijn stem sprankelt wellicht niet zoals je hoopt bij ‘Jump’, toch voelt het als een iconisch moment. Dan valt de bijdrage van zanger Sam Martin (wie is dat?!) met beelden van een hoogzwangere vrouw op de schermen (?) nogal dood, net als zangeres Bonnie McKee.

HET MOMENT
Maar echt iconisch wordt het wanneer Marco Borsato op het podium klimt. ‘Hij is nog nooit op Pinkpop geweest, en ik vind dat het tijd is’’, aldus Van Buuren. Ook John Ewbank schuift aan met een scifivleugel voor ‘Hoe Het Danst’, naast zangeres Davina Michelle. De Pinkpop-purist van weleer had er ongetwijfeld zijn schouders bij opgehaald, maar vandaag is Landgraaf klaar voor zo'n euforisch popmoment. Laat die handjes zien!

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier