Armin schijnt nogal zenuwachtig te zijn. Pinkpop is immers geen Ultra Festival of Tomorrowland, het publiek in Landgraaf is toch vooral een rockpubliek dat nogal cynisch denkt over ‘knopjesdraaiers’. En waar men in de dancewereld Armin als een icoon ziet dat vanuit de millenniumtrance door wist te pakken richting de EDM zonder zijn roots te verloochenen en pophits kan maken terwijl hij ook nog een techhouse-alterego heeft, daar zou Pinkpop wel eens wat sceptischer kunnen reageren. Het is ook zo’n gigantisch contrast met al het andere dat er dit weekend te horen is. Het was de afgelopen dagen gitaren wat de klok slaat, en dan nog wat slicke popacts. Maar EDM, hardstyle en trance in de mangel met grootse pop? Werkt dat wel voor dit publiek? Martin Garrix werd twee jaar geleden prima ontvangen, zou dat nog eens lukken?
Ja dus. Allereerst ziet de show er vrij geweldig uit. Die lichttunnel in de vorm van een A waar Armin het middelpunt is. Een trap van LED-schermen die het hele podium vult. De vele vlammenwerpers met torenhoge vuurtongen die likken aan de nachtlucht. Het knallende vuurwerk achter het podium. Natuurlijk is het overdadig, maar dat is de helft van de lol.
De muziek is al even hyperactief zinnenprikkelend. Constant schakelt Armin tussen uitersten: van meezingpopmomenten tot loeiharde EDM, van Kensingtonrefreintje tot trommelvliesverpulverende drop, van schmierende Coldplay-piano waar de kick even niet mag klapperen tot trance-klassiekers als ‘Communication’ – ‘gemaakt toen ik 22 was!’ – en hardstyledrops waar je wel op móét springen.