PP19: The 1975 balanceert tussen ambitie en pretentie

Tuurlijk zitten er in het voorvak al wat mensen te wachten op Fleetwood Mac. Maar rond een uur of drie ziet het voor het hoofdpodium vooral zwart van jonge meisjes in shirts van The 1975. Vlak voor de Britse formatie zijn set aftrapt, worden ze alleen allemaal verborgen onder poncho’s: het water stort ineens met bakken uit de lucht. Best passend hoor, want Matty Healy & co. zijn bepaald niet vies van een beetje melodrama. Al in de bitterzoete opener ‘Give Yourself A Try’ zingt Healy over het leed van ouder worden en een fan die zelfmoord pleegde. Voor het springerige ‘TOOTIMETOOTIMETOOTIME’ begeeft de frontman zich voorop het podium, zomaar in de regen. Hij is een charmeur met dik Brits accent en cowboyhoed die graag de rockster uithangt, maar minstens zo graag de spot drijft met alle clichés die daarbij komen kijken.

Dat gebeurt zo’n beetje tegelijkertijd in de hele show van de Britse band, die van indiegroep voor emotionele tieners uitgroeide tot de meest ambitieuze poprockband van zijn generatie. Kijk maar eens naar die glitchy visuals en die gigantische lichtgevende rechthoek (het minimalistische logo van de band): hartstikke indrukwekkend. Maar ja, bij vlagen ook wat veel van het goede. Die danseressen, dat had bijvoorbeeld niet gehoeven. En de tekst van ‘I Like America & America Likes Me’ – waarin Healy zich begraaft onder een allesbehalve subtiele laag autotune - voelt ineens wel quasi-diepzinnig als je hem op de grote schermen mee kunt lezen.

Veel vaker is The 1975 gelukkig een frisse wind die tegen de heilige huisjes van de hedendaagse rockwereld aan durft te trappen. Neem nou het nonchalante, Chance The Rapper-eske ‘Sincerity Is Scary’, waarin het door de visuals haast lijkt alsof Healy met zijn glas wijn en sigaret door een straat in New York struint. Of eighties-achtige anthems ‘Love It If We Made It’ en ‘I Always Wanna Die (Sometimes)’: zo groots en schaamteloos hoor je een rockband anno 2019 nauwelijks nog. Zeker bij die laatste zou je haast wensen dat de hemel nog zo huilde als de meisjes op de eerste rij.

HET MOMENT
‘Do people still make music like this?’ ‘There’s no danger in this at all.’ Tijdens uitsmijter ‘The Sound’ projecteert The 1975 reacties op de schermen die daadwerkelijk onder hun videoclips werden geplaatst, terwijl de voorste rijen zich euforisch droog dansen. Het is Healy’s ultieme comeback op de haters. Dankjewel en tot de volgende keer? Nee, de meest fascinerende frontman van Pinkpop sluit af met: ‘Give it up for your favourite band.’ Geen ziel die zich afvraagt wie hij daarmee bedoelt.

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier.