MEROL wint de Song van het Jaar 2019

Dit is de volledige top 100

Redactie 3voor12 ,

Het publiek heeft gekozen: met 'HOU JE BEK EN BEF ME' wint MEROL de Song van het Jaar 2019. De winnaar werd vanavond bekend gemaakt tijdens het gelijknamige festival in TivoliVredenburg in Utrecht. In een negen uur durende uitzending op NPO 3FM werd live afgeteld van 100 naar 1. Bekijk hier de volledige Top 100.

1. MEROL - HOU JE BEK EN BEF ME

Vorig jaar pleegde Merol een ongekende coupe door met ‘Lekker Met De Meiden’ de Song van het Jaar binnen te stormen, terwijl we haar niet op de keuzelijst gezet hadden. Let wel: dat gebeurt dus echt nooit. Symbolisch misschien voor de manier waarop vrouwelijke artiesten deze dagen alle dichte deuren open beuken in de popmuziek. En juist daarom is Merol’s follow up hit ook zo leuk, ze draait de ongeschreven regels om, en doet dat met een grote glimlach. Want zijn het niet altijd de mannen die rechtstreeks op het bed afstevenen en de meisjes die eerst willen keuvelen om elkaar een beetje leren kennen? Merol de slet? Welnee, ze dicteert tussen de lakens, dat is heel wat anders.

Eens in de zoveel tijd zie je een artiest opkomen waarvan je in één oogopslag weet dat ze een generatie mee kan. Billie Eilish uit LA maakt nu al een volwassen indruk, terwijl ze een week na de Song van het Jaar pas 18 wordt. Ze heeft een volstrekt eigen stijl met een pikzwart randje, maar bij momenten is ze ook nog gewoon een ondeugend jong meisje. Welk van de twee overheerst op ‘Bad Guy’? Zeg het maar!

Net als je denkt dat de Nederlandse hiphop aan de top een gevaarlijk pad van eenvormigheid ingeslagen heeft, is daar Snelle, een rapper die het heel anders doet. Zijn hit mikt niet op de turn-up, maar is kwetsbaar en rustig. ‘Reünie’ is een ‘ode’ aan de pestkoppen die hem vroeger op school achtervolgden om zijn hazenlip, maar die ook de belangrijkste motor vormden achter zijn carrière. Zeker na de onwaarschijnlijke doorbraak van 2019 kan ie ze met rechte rug tegemoet treden. Kom maar op met dat schoolfeest. Goh, hoe gaat het nou met jou?!

Wow, Danny Vera, dat flik je mooi. Ondanks een respectabele carrière nooit echt op de radar geweest bij 3voor12, één keer opgenomen in de keuzelijst en meteen de top 5 binnen denderen. Dit was dan ook het jaar dat niemand om Danny Vera heen kon, en dat dankzij een zeer unlikely radiohit. Rob Stenders plukte hem van het album, deze tranentrekker waarvoor mensen zelfs de auto langs de kant zetten omdat ze het niet droog houden, een liedje over ‘het leven’ dat mensen direct in hun testament opnemen. Reken maar dat deze de komende jaren in de bovenste regionen van de Top 2000 geparkeerd gaat worden.

Stel dat De Toppers tien jaar geleden het Songfestival gewonnen hadden, zouden jullie er dan ook massaal op gestemd hebben? Nee toch? Er is wel iets met dit liedje van Duncan Laurence. Ja, het is theatraal en groots, maar tegelijk ook juist kwetsbaar en duidelijk gestoeld op een credible indiecultuur. Een goede song die je de winst 100% gunt, niet alleen uit nationalistische overwegingen. De grote vraag voor volgend jaar: gaat Duncan de vooroordelen over Songfestivalwinnaars als gedoemde one hit wonders van zich af werpen? Zien we hem volgend jaar terug in de lijst?

Daar hebben we Billie, met een van de meest wonderlijke singles van het jaar, en tegelijk een typische Billie Eilish track: ze fluistert haast in je oor, maar zeker niet op een geruststellende manier. ‘Bury A Friend’ gaat over de duistere gedachten die komen als het licht uit gaat, de heftige dromen en de gedachte die je niet loslaten. Of juist de angst om jezelf los te laten in dat donkere zwarte gat van de slaap. Want als we in slaap vallen, waar gaan we dan eigenlijk heen? Billie Eilish werd in eerste instantie omarmd door haar leeftijdgenoten, maar zij is zo one of a kind dat ook mensen die twee keer zo oud zijn zonder schaamte voor haar kunnen vallen.

Dat juist ‘Boys In The Better Land’ uitgroeide tot de grote favoriet van Fontaines DC is het levende bewijs dat de Ieren primair een fucking opwindende liveband zijn. ‘Too Real’ en ‘Big’ waren de opvallende singles, maar met dit nummer spelen ze elke tent en elke concertzaal plat. Op deze wil je collectief in het rond springen, vooral als het liedje in zijn groove blijft hangen. Prachtig is ook het down to earth cynisme van de thuisstad Dublin dat erin doorsijpelt. Elders hoor je frontman Grian Chatten nog strijdbaar zingen: ‘Dublin in the rain is mine’. Nu zitten we in de taxi naar huis met een chauffeur die Engelsen uitspuugt als smakeloze kauwgom.

‘Goddamn, man-child, you fucked me so good that I almost said “I love you”.’ Was er in 2019 een betere openingszin dan die van Lana Del Reys zesde album? Natuurlijk niet. Het is de geschiedenis van een arrogante, narcistische schrijver in de art scene van LA, een wereldje waarin echt interessante mensen en leeghoofden in een opwindende rituele dans om elkaar heen draaiden. Het titelnummer is een perfecte vertegenwoordiger van een razendsnel album: ingetogen, stijlvol en tegelijk op een sinistere manier grappig.

Kevin Parker is een perfectionist. Dat bracht hem tot grote hoogten, maar het zorgt er ook voor dat wij ons geduld op de proef moeten stellen. Want was het niet de bedoeling dat het nieuwe Tame Impala voor die Lowlands headlineshow in de winkels lag? Natuurlijk! Zeker toen deze nostalgische pre-summer single uitkwam, een woozy retrofuturistisch popliedje. Het is toegankelijk en lichtvoetig, en al heeft het niet de impact van een ‘Let It Happen’, het toont wel weer hoe goed die Parker is. Op valentijnsdag komt eindelijk dat vierde Tame Impala album, en je moet niet raar opkijken als de mix van ‘Borderline’ dan ineens weer heel anders is.

Viral queen Lizzo weet wel hoe ze de aandacht moet vangen. Met een sexy photoshoot in maatje XXL of juist een minuscuul tasje op de rode loper. Door ruzie te schoppen met een recensent of juist credits te geven aan een twitteraar (zie: ‘Truth Hurts’). Maar uiteindelijk ben je niks als je songs niet deugen. Gelukkig heeft Lizzo ‘Juice’, een meesterlijk catchy kruisbestuiving tussen funk, pop en hiphop. Het is bovendien een adequate samenvatting van alles waar ze voor staat. Sassy, trots en grappig, dat allemaal is het leukste en meest opvallende popfenomeen van 2019.

Het mag nog wel eens gezegd worden: wat een doorbraakjaar voor Snelle, maar liefst twee keer in de hogere regionen van de top 100. Dat-ie het afgelopen jaar flink op de versnelling heeft getrapt en tegenwoordig met de grote jongens mee kan spelen heeft Snelle heus ook wel zelf door. Dat is dan ook precies de boodschap van ‘Plankgas’, een samenwerking met één van die grote jongens – Frenna – waarop hij drie minuutjes lang even stilstaat bij hoe hard het allemaal wel niet gaat.

Een hit van de gangpaden van de supermarkt tot de wachtkamer van je tandarts. Eigenlijk klinkt dit liedje van het laatste album van hitkanon Post Malone eerder als een lichtvoetige popsong, met dat basloopje waarover de rapper z’n zangstem in de autotune wikkelt. Gek genoeg is ‘Circles’ technisch gezien Post Malone’s eerste “eigen” nummer één, gezien al die andere óók de namen van al die andere tracks veel featurings droegen.

God, wie had er ooit gedacht dat een countrytrap-crossovertrack de grote Billboardrecords van weleer zou verbreken? Je zou ‘Old Town Road’ een prima voorbeeld kunnen noemen van hoe grenzeloos de blik van de hedendaagse hiphop is (trap meets Billie Ray Cyrus meets Nine Inch Nails, begrijp je?!), maar daarbuiten is de hitsingle ook nog eens een fantastisch voorbeeld van hoe streaming en een eindeloze stroom aan remixes en features de indeling van de charts volledig hebben kunnen transformeren.

Na negen jaar lang variaties op precies dezelfde stadionrocksong uit te brengen viert Nederlands’ grootste indierockband dit jaar hun tienjarige Song van het Jaar-jubileum met ‘Bats’, de minst Kensington-achtige song die ze ooit uitbrachten. Het gebrek aan de galmende gitaren, de toevoeging van stem vervormers en de neiging naar een haast Imagine Dragons-achtig geluid leek de fans even te verdelen, maar met het oog op dat uitverkochte drieluik in de Ziggo Dome is er geen haan die er naar kraait: die Fansingtons zouden de band blindelings tot aan Darmstadt volgen.

Eigenlijk is het te bizar voor woorden dat ‘Truth Hurts’ – een slapende hit uit 2017 die dit jaar via de TikTok-app de grote massa bereikte – Lizzo’s doorbraaksingle is. Dit jaar zagen we haar ster exponentieel rijzen, maar al die uitpuilende festivalshows en uitverkochte concertzalen begonnen in de basis bij ‘Truth Hurts’, een waar empowerment-anthem waarop de doorbraakster zegt nimmer de tweede viool te spelen, en zichzelf ‘100% that bitch’ kroont. Lizzo ten voeten uit.

Deze samenwerking tussen de Belgische indiepopband Bazart en onze eigen Eefje de Visser is een gouden huwelijk. Hun zalvende stemmen wikkelen zich om elkaar heen over lichtvoetige synthmotiefjes, om dan nog te spreken over de smachtende teksten over liefde die smelt als voor de zon.

Op de eerste single van het eerste album in tien jaar wentelt Rammstein zich om in de ondergekotste en bloederige geschiedenis van de Duitse natie, om vervolgens het boetekleed aan te trekken. 'Meine Liebe Kann ich dir nicht geben' - 'mijn liefde kan ik je niet geven', dat is de uitsmijter, maar ondanks dat ze de grenzeloze vaderlandsliefde verwerpen werd Rammstein alsnog flink aan het jasje gegrepen – niet ten minste omdat de Joodse gemeenschap ze ervan beschuldigde in de videoclip wel érg ongevoelig om te gaan met hun afbeeldingen van de concentratiekampen.

‘Dance Monkey’ is een bonafide mega hit en een dancepopsong naar het model van Sia, inclusief de stem waar de laatstgenoemde zo bekend om staat: haast snerpend met een rauw randje, en die bij tijden vanuit de strot uitgeknepen lijkt te worden.

Goed, Faberyayo mag zich tegenwoordig dan wel overgeven aan de burgerlijke degelijkheid van een glas yogidrink om zeven uur ’s ochtends en ook Willie Wartaal houdt zich op zijn eigen manier bezig met vaderlijke kopzorgen, maar op ‘Ik Kwam Haar Tegen In De Moshpit’ – inclusief Sepultura-verwijzing en monsterlijk lelijke metalriffs – beschikt DJVT nog altijd over de eeuwige jeugd.

Het zal wel aan die ‘woo-hoo’ liggen, maar op deze luchtige single lijkt de Belgische band Balthazar lichtjes te knikken naar ‘Sympathy For The Devil’ van The Rolling Stones. Sowieso delen die twee tracks wel meer overeenkomsten: mid-tempo en luchtig, met een haast kwajongensachtige speelsheid, alhoewel Balthazar het op eigenwijze wijze doet met rommelende percussie en een basloopje dat zich in je oor nestelt.

Jeetje, wat is het hard gegaan met WIES hè? Het nederpoptrio schreef vorig jaar de Amsterdamse Popprijs al op zijn naam en won dit jaar de Grote Prijs van Nederland, maar forceerde zijn doorbrak vooral tijdens de Popronde. Op de eerste dag van het rondreizende showcasefestival voor Nederlands talent verscheen ‘Soms Is Het Te Laat’, een oorwurm dat met zijn licht irritante synthloopje en hyperaanstekelijke refrein uitgroeide tot een regelrechte hit. Een nummer over vroeger is het, maar vooral over het niet langer terugverlangen naar dingen die toch al achter de rug zijn. Nee, in plaats daarvan richt WIES zijn blik ferm op zijn toekomst.

Het is een bijzonder figuur, die Lewis Capaldi. ‘De Schotse Beyoncé’ is een van de grappigste popsterren van het moment. Dit jaar viel hij met name op door zich meermaals te mengen in het geruzie tussen Oasis-broers Liam en Noel Gallagher, maar hij trok ook de aandacht met hilarische advertenties en liet zien dat hij zijn populariteit vol zelfspot kon relativeren. Maar Capaldi’s muziek, die is juist bloedserieus. Megahit ‘Someone You Loved’ is het schoolvoorbeeld van een gevoelige pianoballade over verbroken relaties en gebroken harten. Met die grootse strijkarrangementen en dat Schotse accent als kers op de taart.

De band die in 2016 de Song van het Jaar veroverde met ‘Make The Call, Leave It All’ eindigt dit jaar met twee nummers naast elkaar, net binnen de top 25. Op Bubble Gum lieten Torre Florim en de zijnen dit jaar eens te meer horen hoe breed hun palet door de jaren heen geworden is. De band speelde weer leentjebuur bij elektro, maar voegde ook een paar slow burners toe aan zijn oeuvre. ‘I’m Out Of Your Mind’, daarentegen, is vintage De Staat: een uptempo spierballenrocksingle vol maniakale effecten waarin Florim zijn rol als duivelse spreekstalmeester met verve vervult.

Op het eerste gezicht best een gekke combinatie, die tussen De Staat en Luwten, het alter ego waarmee Tessa Douwstra twee jaar terug doorbrak. Normaal gesproken grossiert Douwstra vooral in ingetogen indieliedjes waarin de details vaak het allerbelangrijkst zijn, niet in bombastische elektro-rock vol effectbejag. En toch werkte de samenwerking heel goed: ‘Tie Me Down’ is het beste van twee werelden. De single is een groovy duet waarin Douwstra feller klinkt dan we van haar gewend zijn, ze zich met speels gemak staande houdt in de werelvind van De Staat en de Nijmeegse band zelfs enigszins weet te beteugelen.

Het muzikale jaar is natuurlijk niet compleet zonder een viralhit van Donnie. En dan het liefst eentje waarin de Amsterdamse rapper zich richt tot een markante BN’er. De afgelopen paar jaar bracht Donnie al odes aan Marijke Helwegen, René Froger en Raymond van Barneveld, in samenwerking met de darter zelf. Dit jaar was het de beurt aan Golden Earring-zanger Barry Hay, die door Donnie en Willie Wartaal tot ‘Barry Hayze’ werd gedoopt. ‘Rapgame Dennis Storm, ik heb die breekijzer’, rapt Donnie. ‘Gooi nog wat Barry Hayze in mijn grinder.’ Eerlijk is eerlijk: de clip – waarin Giel Beelen, Wilfred Genee, Jody Bernal, Johan Vlemmix, Frans Bauer en vele anderen met een Donnie-pruik verschijnen – is leuker dan het liedje. Maar goed, zo hoort het ook bij een viralhit, toch?

‘Harmony Hall’ is geen hit, maar een epos. Een tragische komedie in zeven aktes. In meer dan vijf minuten bloeit het nummer stukje bij beetje helemaal op. Het begint nog lieflijk, met een kabbelende gitaarmelodie en kalme zang. Maar dan duikt die dekselse piano op. En dan die baslijn. En dan die conga’s. Om over het achtergrondkoor nog maar te zwijgen. Tegen de tijd dat Ezra Koenig zich met een langgerekte ooeeeooeeh het refrein in lanceert, is ‘Harmony Hall’ uitgegroeid tot het meest bombastische feel good-anthem uit het oeuvre van Vampire Weekend. En vanaf dat moment wordt het nummer alleen nog maar beter.

‘Summertiiiime.’ Vanaf het eerste woord strookt ‘Doin’ Time’ zo met Lana Del Rey’s fascinatie voor zomerse melancholie dat je zou verwachten dat het nummer dit jaar uit haar eigen koker rolde. In werkelijkheid is het een cover van een liedje uit 1996, gemaakt door de Califonrische ska-punkband Sublime. Lana nam haar versie op voor de soundtrack van een docu over die groep en zet het nummer volledig naar haar eigen hand. De raps zijn vervangen door de zuchtzang waar Del Rey zo’n beetje een patent op lijkt te hebben. En wat hebben die beats een fraaie update, zeg. En dan hebben we het nog niet eens gehad over die harpgeluiden die zo mooi door het nummer verweven zijn. Lana Del Rey haalt Sublime’s track niet alleen glansrijk naar 2019, maar maakte met haar versie van ‘Doin’ Time’ ook een van de meest frisse tracks uit haar discografie.

Met Everything Not Saved Will Be Lost sloeg Foals dit jaar een heuse dubbelslag. Op het eerste deel van het tweeluik flirtte de Britse band nog met de elektronica die de afgelopen jaren zijn intrede heeft gedaan in zijn universum, maar op het tweede deel klonk de stadionrock van Yannis Philippakis en de zijnen groter en harder dan hij ooit geklonken heeft. De retestrakke single ‘The Runner’ is Foals in optima forma, een anthem vol snelle gitaarlijntjes, bombastische drums en Philippakis’ schelle geschreeuw. Dit wordt ongetwijfeld een publieksfavoriet in de sets van Foals.

Hartstikke slim, die Ed Sheeran. Hij bracht dit jaar geen échte soloplaat uit, maar kwam wel met No. 6 Collaboration Project, een vervolg op een album van voor zijn grote doorbraak waarop hij samenwerkte met Britse undergroundrappers. Nu ligt alles natuurlijk anders: op No. 6 Collaboration Project slaat Sheeran de handen ineen met de allergrootste popsterren, met namen uit de R&B- en hiphophoek. Er is een track met Travis Scott en een met Eminem en 50 Cent. Ook Stormzy, Justin Bieber, Camila Cabello, Cardi B en Chance The Rapper verleenden hun medewerking aan dit gegarandeerde streamkanon. In de Song van het Jaar leggen ze het stuk voor stuk af tegen Khalid, de 21-jarige zanger die met Sheeran ‘Beautiful People’ maakte. Een aalgladde track is het, met minimalistische beats en slimme synthlijnen. En natuurlijk een paar flinke uithalen van Sheeran in het refrein.

Geen band die zo goed een zorgeloos liedje over liefdesverdriet, vreemdgaan en volwassen worden kan schrijven als Vampire Weekend. Met zijn zonnige gitaarmelodie, funky baslijnen en springerige drumpartij groeide ‘This Life’ uit tot een van de prijsnummers van Father Of The Bride, de comebackplaat van Ezra Koenig & co. Het is een track waarin de New Yorkers doen waar ze goed in zijn: een simpele structuur bouwen en die vervolgens stiekem volstoppen met allerlei fraaie verrassingen. Wat extra woo woo’s hier, een klein koortje daar en in de break voor het laatste refrein wat subtiel gepluk aan strijkinstrumenten. Een Vampire Weekend-hit uit het boekje.

De top 100:

31 Tame Impala - It Might Be Time
32 Mark Ronson ft. Miley Cyrus - Nothing Breaks Like A Heart
33 Shawn Mendes & Camila Cabello - Senorita
34 Post Malone ft. Swae Lee - Sunflower
35 Nick Cave & The Bad Seeds - Bright Horses
36 Mozes & The Firstborn - Sad Supermarket Song
37 Leafs - Tokio
38 Ed Sheeran with Justin Bieber - I Don't Care
39 Eefje de Visser - Bitterzoet
40 Tyler, The Creator - EARFQUAKE
41 Ariana Grande - Thank U, Next
42 White Lies - Time To Give
43 Sam Fender - Will We Talk?
44 The Black Keys - Lo/Hi
45 Editors - Cold
46 Sevn Alias - Herres
47 Bastille - Joy
48 Indian Askin - On And On
49 Anderson .Paak feat. Smokey Robinson - Make It Better
50 Willem - Wilde Paarden
51 Foals - In Degrees
52 Thom Yorke - Dawn Chorus
53 Son Mieux - Nothing
54 Bon Iver - Hey, Ma
55 Tool - Fear Inoculum
56 Twenty One Pilots - Chlorine
57 Roxeanne Hazes - Kapot
58 Panic! At The Disco - Hey Look Ma, I Made It
59 King Gizzard & The Lizzard Wizard - Fishing For Fishies
60 The National - You Had Your Soul With You |
61 Coldplay - Orphans
62 Twenty One Pilots - The Hype
63 Pip Blom - Daddy Issues
64 The 1975 - Love It If We Made It
65 Dua Lipa - Don't Start Now
66 Editors - Frankenstein
67 Sports Team - M5
68 Mumford & Sons - Woman
69 TAPE TOY - Naïve
70 Big Thief - Not
71 The Murder Capital  - Don't Cling To Life
72 Florence & The Machine - Moderation
73 Meduza ft. Goodboys  - Piece Of Your Heart
74 The 1975 - It's Not Living (If It's Not With You)
75 Hozier - Movement
76 White Lies - Tokyo
77 Sharon Van Etten - Seventeen
78 James Blake ft. ROSALíA - Barefoot In The Park
79 Naaz - TAPED
80 Hef ft. Kevin - De Wereld Is Van Jou
81 Goldband - Mijn Stad
82 Dermot Kennedy - Power Over Me
83 Josylvio ft. Esko - Vroeger
84 ROSALÍA - MALAMENTE
85 Bombay Bicycle Club - Eat, Sleep, Wake (Nothing But You)
86 The Vaccines - All My Friends Are Falling In Love
87 Elbow  - Empires
88 EUT - It's Love (But It's Not Mine)
89 The Chemical Brothers - Got To Keep On
90 Travis Scott - HIGHEST IN THE ROOM
91 Coldplay - Arabesque
92 Yungblud ft. Dan Reynolds - Original Me
93 Khalid & Disclosure - Talk
94 Georgia - About Work The Dancefloor
95 Taylor Swift - You Need To Calm Down
96 The Raconteurs  - Help Me Stranger
97 Akwasi - Zoveel Dingen
98 Tamino - Crocodile
99 Iguana Death Cult - Bright Lights
100 Loyle Carner - Ottolenghi

meer song van het jaar meer