Aanstaande vrijdag onthullen we welk nummer is uitverkozen tot de Song van het Jaar 2019, maar vandaag trakteren we alvast op de favorieten van onze redactie. Vijftien hyperpersoonlijke liefdesverklaringen.
dj
Lana del Rey - Norman Fucking Rockwell
Dankzij 'Mariners Apartment Complex' en 'Venice Bitch' keek ik al maanden reikhalzend uit naar haar album. Toen Norman Fucking Rockwell daar was, heb ik er een moment van gemaakt. Ben er voor gaan zitten op een Duits balkon met ondergaande zon en wijn, en hoorde achtereenvolgens strijkers, een nonchalante doch dwingende piano, en de beste openingszin van een liedje en misschien wel een album ooit: 'Goddamn, manchild, you fucked me so good that I almost said I love you.' Misschien had het er ook iets mee te maken dat ik dat jaar mijn eigen manchild vaarwel heb gezegd; maar Lana, jij en ik, wij redden ons wel.
redacteur
Charli XCX & Christine and the Queens - Gone
Ik zat te twijfelen tussen Merol en Thom Yorke, een appel en een peer. Maar het werd deze passievrucht van de onderschatte popzangeres Charli XCX en Christine (van The Queens). Charli vindt zichzelf ook een beetje onderschat, bleek toen ze zich beklaagde dat iedere man met haar staat van dienst gewoon een 'legend' heet, en zij niet. Wie het wel weet: Björk. Die gebruikte 'Gone' in een dj-set vol knorrende house, IJslandse koormuziek en art gabber als vrolijke climax. En terecht: tune.
chef redactie
Dorian Electra - Flamboyant
Nog een keertje? Nog een keertje! En vooruit, nog eens en nog eens en nog eens en nog eens en nog eens totdat ik er kotsmisselijk van ben. Ik heb 'Flamboyant' ZO VAAK op repeat geluisterd. Al de eerste keer dat ik 'm hoorde (en de geweldige videoclip erbij zag), wilde ik meteen nog eens negen keer. Zo verslavend is dit giga-anthem van Dorian Electra, een non-binaire artiest die met 'Flamboyant' een van glitters, kaarslicht en brandende rozen doordrenkt lijflied schreef voor iedereen die... nou ja... van glitters, kaarslicht en brandende rozen houdt. Oh man, en wat gebeurt er muzikaal veel in het nummer, en wat is het kraakhelder geproduceerd. 'I'm flamboyant, I go all the way!'
redactiestagiar
black midi - Talking Heads
Alsof je door een magisch portaal bent opgeslokt en getransporteerd wordt naar een nieuwe wereld, zo voelt de muziek van black midi. En verwacht niet dat je je meteen thuis voelt. Je gaat namelijk heel vaak verdwalen. De muziek van deze jonge Britse spruiten is zo tegendraads en bizar dat ik bij de eerste luisterbeurten met een open mond op de fiets zat. Luister maar hoe drummer Morgan Simpson stronteigenwijs tegen de rest van de band inspeelt, of naar die gekke kikker stem van zanger en gitarist Geordie Greep. Het debuutalbum Schlagenheim bezit al die gekke elementen en natuurlijk nog meer, zoals een verhaal over roze rupsen met zes anorexische kinderen. 'Talking Heads' is het meest aanstekelijke liedje van de band - staat trouwens niet op Schlagenheim - maar niet minder verrassend en tegendraads dan de rest van black midi’s muziek.
audio/video-editor
Metronomy - Salted Caramel Ice Cream
Er was een vreemde omslag dit jaar: indiebands als Arctic Monkeys en Franz Ferdinand, toch altijd de golden boys van de scene, bleken stom geworden te zijn. De laatsten der mohikanen waren gevallen. En toen was daar ineens Metronomy, die na een jarenlange waakvlam ineens weer helemaal on fire zijn. Met in hun kielzog meer bands uit de golden age of indie die ineens weer goed bleken, zoals een Friendly Fires of nu net op de valreep nog Jack Penate. Maar niemand zo vreugdevol, zo losjes, zo vol gouden popmelodieën als Metronomy. De analoge ruis die het vorige album domineerde wordt nu getemperd door een fijne pop glans, met als glimmend voorbeeld 'Salted Caramel Ice Cream'. Alsof Kylie's' Can't Get You Out Of My Head' linksaf is geslagen richting de weirdheid van Duitse cultheld Andreas Dorau. Fenomenaal.
producer
BEA1991 - My Own Heaven
Ik weet nog dat ik een rokerige galmende studio binnenliep midden in de zomer. Er stond buiten een grote rij vol enthousiastelingen te wachten voor een verlaten warehouse omdat er een albumrelease zou plaatsvinden. De politie reed al een paar keer voorbij op het verlaten industrieterrein omdat ze de drukte niet vertrouwden. Binnen had BEA1991 een kunstinstallatie gemaakt - haar manier om haar album te presenteren. Met zijn alle keken we toe hoe BEA binnengerold werd op een bouwsteiger. En meteen daarna zagen we de videoclips verschijnen bij zo ook mijn song van het jaar: 'My Own Heaven'. Toen ik het hoorde kon ik het niet zo goed plaatsen maar was meteen gegrepen door het haast zalvende geluid. Ik las dat zij het als Yacht Pop omschreef - muziek op een luxueuze jacht. En ik kon me daar wel in vinden. Kabbelend, dromerig, water invloeden in haast elke track en een trip-hop insteek. Door die beat snap ik wel dat je je in een eigen hemel kan wanen. Of laat ik het zo stellen - daar waan ik me nu telkens zodra ik dit nummer hoor.
redacteur
FKA twigs - Cellophane
Dorian Electra, Kelsey Lu, Jenny Hval… dit jaar waren er zóveel popartiesten die lieten zien hoeveel rek er in dat genre zit, maar degene die er met haar torenhoge hakken bovenuit stak was voor mij echt FKA twigs. Na een jarenlange radiostilte kwam opeens ‘cellophane’ uit de lucht vallen, een fenomenaal popliedje waarop haar fragiele falsetstem overloopt van de wanhoop terwijl ze zingt over de macht en onmacht uit haar verstikkende relatiegeschiedenis. Eigenlijk is het insane dat zo’n spaarzame pianosong – met een soort onderdrukte beatboxbeat – een ontzettende tranentrekker kan zijn, en tegelijkertijd een krachtig statement is waarin ze de wereld laat weten dat ze is herrezen als een feniks. Bovendien: alleen twigs kan de allersickste break-up song van het jaar maken (sorry Lana!) en tegelijkertijd een visueel spektakel neerzetten waarin ze de Icarus-mythe weet te rijmen met een héle sicke paaldansroutine.
redacteur
Sharon Van Etten - Seventeen
Jij herinnert je hem vast ook nog wel, de tijd dat je zeventien was. Een tijd van vrijheid, onbezonnenheid en ongemak was het, waarin je nog meer verwachtingen dan verantwoordelijkheden had. Sharon Van Etten, al even geen zeventien meer, zong er dit jaar een bitterzoet anthem over. De nieuwbakken moeder schreef met ‘Seventeen’ een liefdesbrief aan haar zeventienjarige ik, het meisje dat tussen hoop en vrees verhuisde naar New York, de stad waar alles mogelijk is. Het nummer is een emotionele ode aan de Big Apple, die Van Etten inmiddels de rug heeft toegekeerd. Een ode aan jong zijn en volwassen worden bovendien, waarin hartverscheurende uithalen de strijd aanbinden met de loeiende synthesizers van Remind Me Tomorrow, het album waarmee Van Etten dit jaar de tweede jeugd van haar carrière inluidde. Nee, jij bent aan het huilen!
productie radio
Tame Impala - It Might Be Time
Bij de release van ‘Patience’ eerder dit jaar was ik aan de ene kant zeer enthousiast over het feit dat er nieuwe muziek uit was gekomen van Tame Impala, maar aan de andere kant merkte ik dat het voor mijzelf persoonlijk nog iets miste. Interessant genoeg was ik bij ‘Borderline’ en ‘It Might Be Time’ wel gelijk weer onder de indruk. Uiteindelijk kies ik dan toch voor de laatste. ‘It Might Be Time’ heeft een geweldige blend van het Supertramp-achtige geluid met de keys aan het begin, de hard en strak ingespeelde drums die het liedje doordenderen en een bombastisch geluid meegeven, de korte drumbreaks die zorgen voor een verhoogde attentiewaarde, en de sirene-achtige synths die klinken als een waarschuwing voor een dreigend gevaar. Elke laag in de track is complementair aan elkaar en op een mooie manier vervlochten met de ander. Het maakt allemaal dat ik met zeer veel interesse en enthousiasme uitkijk naar wat Tame Impala nog meer up their sleeve heeft voor het aanstaande album The Slow Rush.
dj
Tame Impala - Borderline
De afgelopen paar jaar is Tame Impala uitgegroeid tot een van de grootste bands van het moment. Dat zie je ook aan de verschillende samenwerkingen die Tame Impala's Kevin Parker het afgelopen paar jaar heeft gedaan met onder andere Travis Scott, Kanye, Lady Gaga en A$AP Rocky. Ook al vond ik die samenwerkingen te gek, ik keek ontzettend uit naar zijn eigen werk. Niet wetende wanneer we weer eens iets van hem konden verwachten waren daar halverwege het jaar ineens 'Patience' en 'Borderline'. Die tweede is het eerste voorproefje op het album dat we volgend jaar krijgen. Een tijdloos nummer vol synths, gitaren, en LSD vibes. Kortom: het Tame Impala waar we in februari meer van gaan krijgen. Can’t wait!
redacteur video
(Sandy) Alex G - Gretel
Het allermooiste refrein van dit jaar schreef (Sandy) Alex G voor 'Gretel', een verslavend mooi en vreemd popliedje dat na honderd keer luisteren eigenlijk alleen maar beter is geworden. Is het dan jammer dat dit ‘allermooiste refrein van het jaar’ maar één keer in het liedje zit? Nee hoor. Want daaromheen zitten namelijk ook het allermooiste couplet én de allermooiste (akoestische) gitaarsolo en/of bridge van het jaar. Tel daar een clip vol botsende auto’s en een tekst over een zelfzuchtige versie van Hans & Grietje bij op en je snapt dat er eigenlijk geen andere serieuze kandidaten voor de Song van het Jaar zijn.
redacteur livemuziek
slowthai & Mura Masa - Doorman
Voor het verschijnen van 'Doorman' had niemand gedacht dat Mura Masa met een dergelijke ranzige beat zou kunnen komen. De maniakale punkenergie van slowthai heeft het meest vieze in de Britse popproducer naar boven gebracht en samen nemen ze de beste track in hun beider carrière op. Met een nooit eerder gehoord geluid stelt het zowel vraagtekens bij wat punk is als wat rap is en weet het de trommelvliezen precies zo te raken dat je evenwichtsorgaan de kluts kwijtraakt en je de controle over je ledematen moet overgeven aan de muziek. Dit is hoe het moet voelen als je teveel lijm hebt gesnoven na een treetje halve liters. Hoeven we dat tenminste zelf niet meer uit te proberen.
muzieksamensteller
HAIM - Summer Girl
Elk jaar moet een mens op zomervakantie. Als je zoveel luistert als ik, zet ik bij wijze van bijkomen mijn muziekconsumptie op een laag pitje. Probleem is dan wel dat je als je weer terugkomt, er een woud van liedjes ligt te wachten. Er was er eigenlijk maar ééntje, die met kop en schouders boven de rest lag te blinken. Schatplichtig aan Lou Reed, maar wat een briljante sfeer en een hypnotiserende ruimtelijkheid met die losstaande toeters.
projectmanagement tv
Billie Eilish - Bad Guy
Niet zozeer mijn persoonlijke smaak (dan vind ik zo'n floor filler als 'Got To Keep On' van Chemical Brothers met bijbehorende show meer mijn ding) maar 'bad guy' van Billy Eilish is vooral heel kenmerkend voor 2019 en dat is volgens mij toch waar een Song van het Jaar over moet gaan.
De sound is uniek, minimalistisch en gewoon heel goed geproduceerd; de 'Duh!' in de breaks perfect uitgedacht; de bijbehorende clip is met zorg gemaakt en de omslag in het nummer na drie minuten maakt het helemaal af. Daarbij is 2019 het jaar waarin vrouwen terecht hun plek opeisen in de popmuziek, dus al met al is dit de Song van het Jaar 2019.
productie
Fontaines D.C. – Boys in the Better Land
Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde heeft het mij niet meer los kunnen laten. Deze opgefokte punkers pakken je bij je lurven en sleuren je langs de randen van Dublin en ver daarbuiten. Levensgevaarlijk in de auto overigens, halverwege het nummer rij je al 130 km/u en denk je dat het nog niet hard genoeg gaat.