In de IJpassage onder het Centraal Station rent een grijzende man om zijn trein te halen. Een toerist met twee enorme rolkoffers belt in een onverstaanbare taal. En als je heel goed luistert, hoor je tussen vertrekkende treinen door volle baslijnen en rauwe kicks. Het is het geluid van het Nederlandse hardstylelabel Roughstate, dat amper tien meter verderop in de Amstelpassage huishoudt.
Daar draaien de zes grote acts van het label het uurtje voor middernacht al samen. Het voelt als het einde van de nacht. Het is tjokvol en bloedheet en bij elke track gaat het helemaal los. Ook leuk om te zien hoe hecht en toegewijd deze scene is. Elke track wordt echt door het hele zaaltje woord voor woord meegebruld, en de hele nacht zie je niemand op het verkeerde moment een haksessie inzetten. De helft van de mensen hier kent elkaar al jaren, zo lijkt het.
Solo draaien Frequencerz iets liever dan hun collega's, met veel emo popvocals en trance-invloeden en wat minder nadruk op de kicks. Het heeft toch minder impact dan Ran-D, die natuurlijk zijn grote hit Zombie (een The Cranberries-remix, ja) meteen in de strijd gooit, met een stortvloed aan kicks erachteraan. Ook het Defqon 1-anthem is een zekerheidje, en dan is zijn set eigenlijk alweer bijna voorbij, want vanwege het overvolle programma draait iedereen maar drie kwartier.
Ran-D sluit af met zijn pijlsnelle hardcoreremix van Toy Soldiers van Eminem, die de oordopjes uit je oren doet klapperen. Ga er maar aan staan, als volgende dj. Maar voor B-Front is dat natuurlijk geen probleem. Hij reageert met een volle hardstyletrack, en bouwt vanaf dan op naar het nieuwe Qlimax-anthem (van hem, een heuse primeur en met applaus ontvangen), die barst van de snerpende trance-synths en duistere stemmen die je van alles aanpraten. Met overdonderende kickrolls bouwt hij de climax vervolgens op, en voor de drop doet-ie er nog een schep bovenop met nog drogere kicks.
Roughstate trapt vanavond af in de Amstelpassage onder Amsterdam Centraal met zoveel hardstyle-geweld dat het pop-upzaaltje de rest van ADE dan ook wel zal overleven.
Hardstyle by Roughstate
Woensdagnacht van 22.00 tot 05.00 in Lil' Amsterdam Central Station
Gezien: Frequencerz, Ran-D, B-Front, Adaro, Digital Punk en Rejecta.
Het hoogtepunt: Het uurtje voor middernacht met zijn zessen, waarbij hit na hit met gejuich werd ontvangen.
De sfeer: Hectisch, bloedheet en saamhorig: allemaal shirt uit en hakken maar!
De plaat: B-Fronts Qlimax-anthem is nog niet uit, dus dan FCK EDM van Ran-D.
Het is precies wat je van B-Front verwacht: zijn set is vanavond de meest dynamische, met ongeveer elke minuut een break, opbouw en een drop, waarbij vooral de mineurmelodieën in zijn breaks eruit springen. Bij EDM wil zo ongeduldig mixen nog wel eens voorspelbaar worden, maar in de hardstyle is dankzij kickrolls en pitches elke drop anders (net als elk rondje). En die rustpuntjes tussen al het geweld zijn ook meer dan welkom eerlijk gezegd, zodat je even kunt uithuilen op de schouder van je metgezel.
Al die trance-achtige melodieën en fascinerende remixen (zelfs een emoversie van The Sound Of Silence) zijn compleet over the top, net als alles eigenlijk vanavond. Maar na urenlang springen en hakken, met zweetdruppels die van het puntje van je neus druppelen, voel je je zo machtig dat je het voor minder dan episch niet meer doet. Het is zo'n succesvol recept voor euforie, dat het logisch is dat grote EDM-kanonnen gretig leentjebuur spelen.
De sfeer is top. Degene die wat onhandig tegen de verslaggever aanloopt biedt zijn excuses aan, en als iemand per ongeluk tegen je aan hakt, vraagt een ander ‘of het wel een beetje gaat’. Helemaal vooraan staat een jongen in blote bast over de dj-booth gebogen, alle leuzen mee te scanderen met zijn vuist vooruit.
(tekst gaat verder onder de afbeelding)
Inmiddels is het zaaltje een oven en hangt overal een penetrante zweetgeur. De meeste shirts zijn allang uit. Zonder de gratis glaasjes water waren er allang mensen afgevoerd, als Adaro de voorzet van B-Front in komt koppen. Zijn stijl is donkerder met meer screeches, en zijn breaks voelen meer als een middel voor de volgende drop. Die zijn nog harder en sneller, en zelf springt Adaro er nog het hardst op heen en weer, achter de booth.
Nadat Digital Punk vrij lelijk en meer van de hak op de tak draait zonder dat er een idee achter zit (er is wel opeens ruimte en het is iets minder snikheet), tekent Rejecta voor de set met het hoogste energieniveau van de avond. Precies waar de knarsende kaken naar snakken: de breaks bestaan nog slechts uit opbouwende kickrolls, maar constant springen is op dit moment, zo tegen het einde van de nacht met al flink wat achter de kiezen, allang geen probleem meer.
Meer ADE19 in ons dossier.