SXSW (zeg: South By South West) is het grootste showcasefestival ter wereld. Van over de hele aardbol vliegen veelbelovende acts naar Austin, Texas om zich te presenteren voor de verzamelde muziekindustrie. Een goede show (of acht) staan garant voor een flinke doorbraak. Met 3voor12 waren we er aanwezig om te signaleren wat de must-sees van het jaar zijn, welke acts deze zomer vooral de oversteek naar de Nederlandse podia en festivals moeten wagen en welke tracks je direct in je Spotify-lijstje kunt slepen.
Wat zijn de grote muzikale ontdekkingen van het jaar? Welke acts spelen alle festivals plat? En welke liedjes kun je zo naar je Spotify-lijstjes slepen? We trokken naar showcasefestival SXSW in Austin, kwamen terug met deze vijftig toppers en gidsen je meteen naar hun Nederlandse shows.
SXSW 2018
50. Rico Nasty
Rico Nasty uit Washington heeft haar eigen sound de toepasselijke naam Sugar Trap meegegeven en is nogal een verschijning: ze komt op met een cute knuffelbeer-rugzakje, heeft haar haar gemetseld tot gigantische spikes, draagt enorme plateauzolen en laat achter zich grote animé-figuurtjes zien die op het eerste gezicht hartstikke Kawaii zijn. Maar er zit een doodeng randje aan Rico Nasty: tussen neus en lippen door zegt ze dat ze een evil bitch is die nogal wat issues heeft, en in haar grote hit rapt ze dat ze je keihard op je bek slaat als je niet oppast. ‘I’m a bear, you a motherfucking reindeer!’
Klinkt als: het kwaadaardige nichtje van Lil Yachty
Luister: Poppin
49. Haley Heynderickx
Tussen al die huil-folkies die Austin overspoelen een hele plezante verrassing met wat meer relativeringsvermogen. Ze kreeg al liefde van Stereogum en NPR, en speelt haar zoetgevooisde doowop-koortjes en poppy freakfolk met een onconventionele bezetting: bassynth en trombone. ‘If you’re going through a breakup, you’ll be fine’, zegt ze. Ook wel ‘ns goed om te horen.
Klinkt als: Bowerbirds en Sharon van Etten
Luister: The Bug Collector
48. NVDES
Een energieke poppy danceact die van een extra dimensie wordt voorzien door gelikte video's waar iedereen keihard op danst – inclusief feestelijke sitdowns. De zang laat nog wat te wensen over, maar de liedjes zijn echt heel goed en gevarieerd. Met een instant clubhit als 'D.Y.T.' op zak kun je eigenlijk alleen maar winnen.
Klinkt als: Mø geproduceerd door Milky Chance en Diplo
Luister: D.Y.T.
47. Gang of Youths
Vuist in de lucht en meebrullen maar! Gang of Youths brengt Springsteen-vibes naar de indieliefhebber én mainstream punkpop-fan, met galmende noisy gitaren die ook van The National hadden kunnen zijn. Ze zien eruit alsof ze zo koffie hadden kunnen schenken in The Village: tatoeages, flinke spierballen en een ongeschoren randje, maar wel met de juiste shampoo.
Klinkt als: The Suburbs en Trouble Will Find Me, gespeeld door The Gaslight Anthem
Luister: What Can I Do If the Fire Goes Out?
Live: Best Kept Secret en Pinkpop
46. The Weather Station
Breekt het angstzweet je uit bij de gedachte dertig te worden? The Weather Station sust het gemoed: het allermooiste liedje van de folkzangeres gaat erover dat het de heerlijkste zomer uit haar leven werd. In Austin speelt ze uitwaaierende coupletten zonder al te grootse refreinen, met een lekker spannende toetsenman en drummer die zich af en toe felle roffeltjes veroorlooft. Ze borrelt al een tijdje, maar haar 31ste zomer zou zomaar nóg mooier kunnen worden.
Klinkt als: Joni Mitchell en Laura Marling
Luister: Thirty
Live: Motel Mozaïque
45. The MarÃasÂ
Een flinke handvol dreampop-bands in Austin kwam bovendrijven in de meer ontspannen indie-Spotify-lijstjes bovendrijven. Een van de leukste is The Marías. Ze maken zwoele songs inclusief bossa nova-ritmes, Badalamentiaanse synths, jazzakkoorden en intieme jongen-meisje-hijgzang. Alsof ze elkaar in de slaapkamer zoete woordjes toefluisteren. En dan die beelden die ze schetsen: een bed met de afdruk van de geliefde die er even eerder nog lag, en het in zijn/haar droom willen kruipen. Daar kruip je toch met alle liefde bij?
Klinkt als: Nouvelle Vague met een vleugje Sade
Luister: I Don’t Know You
44. Topaz Jones
Funk, funk, funk. Het stroomt door het bloed van Topaz Jones en aan de vele prijzen die Bruno Mars er dit jaar mee opstreek op de Grammy's te zien kan je het absoluut slechter treffen. Ook zijn uitstraling heeft hij mee, de lange dunne jongen uit New Jersey in net roodfluwelen shirt en goed verzorgde dreads tot aan de onderrug. De verwachtingen lost hij makkelijk in. Meezingers genoeg en door zijn enthousiaste gestuiter doet iedereen maar wat graag mee.
Klinkt als: Bruno Mars en Andre 3000
Luister: Toothache
43. Tinashe
Tinashe is een van de coolste R&B-vrouwen van Amerika. Echt waar. ‘Ride of your Life’, met een beat van Metro Boomin, is een weergaloze tune. ‘2 On’, met een verse van Schoolboy Q, is nog zo’n monsterhit. Die track met Snakehips is dan weer een ontzettend kutnummer - maar wel echt een hit. Sowieso lijkt de zangeres een beetje in een spagaat te zitten: moet ze voor de bijna psychedelische en spannende hedendaagse R&B van recente album Nightride kiezen, of toch voor full-on pop? Met een viertal soepele danseressen zwiert ze tijdens haar show van links naar rechts. Maar dat doet ze zeker niet onverdienstelijk. Benieuwd hoe dat langverwachte album gaat uitpakken, dat in april moet verschijnen.
Klinkt als: 90’s R&B anno 2018
Luister: Ride of Your Life
42. Cuco
Het succes van Cuco laat zich niet makkelijk verklaren. De ogenschijnlijk verlegen tiener groeide op in een Mexicaans gezin in L.A. en begon vanuit zijn eigen studio liedjes op Bandcamp te zetten. Op SXSW brengt hij zijn slepende songs bescheiden ten gehore: zo nu en dan verstopt hij zich zelfs een beetje achter zijn zes (!) begeleiders. Als hij tussen de nummers door het publiek toespreekt, blijkt dat hij toch echt al de status van popster bereikt heeft. Maar Cuco is hier voor het eerst, heeft slechts een halfuurtje en wil eruit halen wat er in zit. Dus sust hij het gegil, haalt zijn schouders op en pakt zijn trompet erbij. Vamos!
Klinkt als: Mac DeMarco met een Caribisch jointje
Luister: Lo Que Siento
41. The Homesick
Op Eurosonic was The Homesick de overtuigende muzikale winnaar van 3voor12’s avond in Bij Vrijdag. In Austin is dat niet anders. Op de Dutch Wave party aan 6th Street staat het behoorlijk vol, en niet slechts met Nederlanders. Ook hier jaagt het trio in hoog tempo, retestrak en zeer overtuigend de sterke postpunksongs de tent door. Er kan geen lachje vanaf bij de band, maar wel bij ons: net als Mozes & The Firstborn geven de Friezen veel Amerikaanse bands hier het nakijken.
Klinkt als: Deerhunter en Preoccupations
Luister: live op ESNS
Live: Life I Live
40. Palm
Als Palm acht jaar eerder was geweest, had de artrockband uit Philly ongetwijfeld wat veren in de reet gekregen van Pitchfork. Wanneer hij zingt, klinkt het allemaal ontzettend Animal Collective – of Brian Wilson, natuurlijk. Als zij zingt, doet het wat aan St. Vincent denken. En die mathematische riffs, gekke wendingen en nerdy ritmeverschuivingen zijn dan weer ontzettend Battles. Dat die gitaar ook nog klinkt als een marimba helpt vast mee. Gespeeld met de bravoure van een stel jonge honden.
Klinkt als: Deerhoof, Animal Collective en St. Vincent
Luister: Dog Milk
Live: Best Kept Secret en London Calling
39. Cut Worms
Stel dat je The Growlers laat afkicken van welke troep ze ook maar in hun lichaam gooien, ze vervolgens meesleept naar een herenkledingzaak om een keurig oubollig jasje aan te trekken en daarna een kopje thee aanbiedt? Dan krijg je Cut Worms, de troubadour uit New York die binnenkort een plaat uitbrengt via het vooraanstaande Jagjaguwar. Hier een honkie tonk-piano, daar een gitaar-behangetje met teveel vibrato en reverb en wat zoetgevooisde country-zang: het klinkt allemaal lekker kneuterig, en heeft ook wel wat mafs.
Klinkt als: country uit de garage
Luister: Till Tomorrow Goes Away
38. Men I Trust
Lome muziek is er genoeg in Austin deze week, maar zelden is de uitvoering zo goed als bij Men I Trust. Drie stoïcijnse mannen stellen zichzelf in dienst van de overtuigende frontvrouw Emma, die dankzij de galm op haar stem klinkt alsof ze uit een droom is weggelopen. De begeleiding is af en toe zo subtiel weggestopt dat het de dansbaarheid van de liedjes verbloemt, maar tegen het einde van de set staan de eerste rijen toch echt vrolijk mee te huppelen. Men I Trust op een Nederlands festival? Wie weet. Eén keer in de zoveel tijd komen dromen uit.
Klinkt als: Zero 7 met een funky baslijn
Luister: I Hope To Be Around
37. OMNI
OMNI is de postpunkband van Frankie Boyles, de jongeman die tot voor kort ook verantwoordelijk was voor de mooiste gitaarlijntjes van Deerhunter. In garagerockparadijs Hotel Vegas is het weergaloos hoe weird het drietal klinkt met de allersimpelste setup: bas, gitaar en een minimale drumkit. Boyles zelf draait z’n handen in de meest onmogelijke grepen, de drummer speelt af en toe maffe roffeltjes en de bassist/zanger legt een hele solide basis met af en toe een dwingende krautrockgroove. En ja hoor, vooraan staan drie fans fanatiek op hun luchtgitaren mee te spelen.
Klinkt als: het grote voorbeeld voor Dokkumer trots The Homesick
Luister: Southbound Station
Live: Best Kept Secret
36. G Flip
Wat een verhaal: sessiedrummermeisje goes popster in slechts één maand. Hoe kan dat in godsnaam? Nog geen maand voor de start van SXSW komt het eerste liedje van G Flip online en nu staat ze waar al die duizenden hard ploeterende bands die deze week spelen al jarenlang maar o zo graag willen staan. Het is dan ook een verdraaid goed liedje, exact in de toon waar radiostations over de hele wereld naar op zoek zijn. En ze maakt het nog waar ook, het drummen en de popster spelen. Zoals ook Anderson .Paak moeiteloos wisselt tussen de twee. Met twee mannen in badjassen aan haar zijde en nog een handvol andere tracks die eenzelfde vaart kunnen maken zegt ze ‘Ik heb nog nooit voor zoveel mensen gespeeld’ over de paar honderd man die hier is. Het zal niet lang duren voor ze er niet meer van opkijkt.
Klinkt als: HAIM-popanthems, maar een tikkeltje platter
Luister: About You
35. Anna Wise
Ongetwijfeld heb je de stem van Anna Wise al vaker gehoord dan je beseft: ze is op een hele berg aan Kendrick Lamar-songs te horen. Zelf bracht ze inmiddels twee EP’s uit vol gloedrijke elektronica-R&B: The Feminine Act I en Act II, titels die redelijk voor zich spreken. Live brengt ze dat met een gehannes aan looppedaaltjes, en die hoeveelheid jazzy uithalen verraadt een diploma aan het vooraanstaande Berklee-conservatorium. Tijdens een slowjam over seksuele reciprociteit laat ze het publiek wellustig krioelen als slangen en even later zingt ze over de slappe lul die alleen voor z’n eigen genot kiest: “Have you ever heard of using your fingers? Have you ever heard of using your tongue? It’s fun.’ Anna Wise kan met deze show zo naar Catch, maar past eigenlijk evengoed op Transition.
Klinkt als: Sevdaliza met ’n conservatorium-opleiding
Luister: Precious Possession
34. Mt. Joy
Op papier is Mt. Joy best wel vervelend: de band rond Matt Quinn maakt country/folk rootsrock, inclusief ukelele, grootse refreinen, een goed getrimd baardje en een neus die bepaald niet wordt opgehaald voor commercie. Toch is het allemaal charmanter dan je denkt: Quinn heeft een hele aangename scheur in z’n strot, een lekkere kopstem en het komt uit z’n tenen. De band speelt bovendien precies dienstbaar genoeg, maar veroorlooft zich ook af en toe een spannende intro met slidegitaar of pruttelende break. Oh ja, en een tweetal potentiële hits hebben ze al, songs waarmee ze de hele tent stil krijgen.
Klinkt als: The Lumineers, maar dan wél leuk
Luister: Silver Lining
33. Naaz
Het kan niet op voor Naaz. Met Lowlands, twee Edisons en de nummer 1-positie op de 3FM Livelist ligt Nederland al aan haar voeten. Logisch dus dat ze deel uitmaakt van de Nederlandse afvaardiging op SXSW. In jaloersmakend goed Engels legt ze het publiek na opener 'Loving Love' uit dat het voor haar, als meisje met Midden-Oosterse roots, niet vanzelfsprekend is om hier te staan. Haar ontwapenende presentatie blijkt ook op een ander continent te werken: toevallige passanten dansen vrolijk mee op 'Up To Something'. De eerste Amerikaanse missie van onze nieuwe popsensatie mag dan al voorzichtig een succes worden genoemd - en dan moet 'Words' nog komen. Het zal wel chauvinisme zijn, maar zo'n lief, simpel en raak popliedje hoorden we de hele week nog niet.
Klinkt als: de meest charmante popster van Nederland
Luister: Words
Live: Bitterzoet, Rotown en Best Kept Secret
32. Stella Donnelly
Talent heeft Stella Donnelly zeer zeker. In haar eentje op elektrische gitaar, houdt ze zo’n 100 man 40 minuten bij de les met persoonlijke songs. En nee, die zijn niet allemaal ‘heel gevoelig’, maar bevatten net zo vaak een cheeky knipoog. Meestal zijn het korte verhaaltjes, bijvoorbeeld over haar politiek incorrecte oom tijdens het Kerstdiner, maar de meeste indruk maakt Donnelly wanneer er een klein jazzy accent in haar songs zit. Ze sluit af met een crooner, die bewijst dat ze uitstekend kan zingen en uithalen, maar kleurt daarvoor net iets te vaak tussen de lijntjes. Iets duidelijker kiezen en ze kan ver komen.
Klinkt als: meisje-met-gitaar à la Julie Byrne
Luister: Boys Will Be Boys
Live: London Calling
31. Moaning
De afgelopen jaren hebben we een mooie storm aan goede nieuwe postpunk-bands gehad, van The Soft Moon tot Preoccupations. In dat vaarwater zit Moaning ook. Met catchy gitaarlijntjes en een fijne shoegaze-saus erover weten ze net weer een ander vaatje aan te boren en dankzij een energie die wat weg heeft van labelgenoten Metz klinkt het geheel moddervet. Deze band gaat het ongetwijfeld goed doen bij liefhebbers van alle eerder genoemde bands.
Klinkt als: Tussen Preoccupations en Metz, maar dan naar de schoenen starend
Luister: Artificial
Live: Best Kept Secret en London Calling
30. Tank and the Bangas
Een jaar geleden had nog niemand van Tank and the Bangas gehoord, nu zijn ze een van de hotste tickets in town. Aanleiding is het winnen van de Tiny Desk Contest van NPR. Tarriona "Tank" Ball is slam poet, en ze leerde haar bandleden kennen bij open mic avond in een boekencafé. Je raadt zo hoe dat klinkt. Inderdaad: hiphop, soul en funk in de blender, met af en toe een loeiharde riff en vaker nog een tetterende saxofoon of dwarsfluit. Tank zelf struikelt in haar teksten nogal eens over haar verbeelding, maar ze wil wel de wereld verbeteren met al die übervrolijke publieksparticipatie. Het publiek in Austin staat er van begin tot einde bij te juichen. Ja, verhip: dit is gewoon de Amerikaanse versie van Typhoon en z’n titanenband, met iets hardere raps en wat meer muzikantengefröbel. Of dat nou heel vet is, of heel stom? Die conclusie mag je zelf trekken.
Klinkt als: Typhoon op z’n Amerikaans, gespeeld door jazz-cats
Luister: Tiny Desk Concert
Live: Down the Rabbit Hole
29. Lion Babe
Voor veel mensen die de muziek van r&b-act Lion Babe kennen zal het niet direct duidelijk zijn dat het gaat om een duo in plaats van ‘slechts’ een zangeres. Ook op het podium is het zangeres Jillian Hervey die alle aandacht opeist met lange rode vlechten en haar podiumprops, waaronder een boa, een parasolletje en een waaier. Maar zoals de zangeres ook meermalen tijdens het optreden benadrukt is de productiehelft van het duo net zo belangrijk. Lucas Goodman vult zijn producties live aan met allerlei instrumenten en tilt de show naar een hoger niveau.
Klinkt als: Erykah Badu die wat vaker voor de makkelijke optie gaat
Luister: Rockets
28. Ron Gallo
Ron Gallo is een vreemde artiest. De garagerock van Ty Segall, de psychedelica van Pink Floyd en de bluesrock van Led Zeppelin verweeft hij met elkaar door de ouderwetse lol van Mac DeMarco als bindmiddel te gebruiken. Een volledig nummer in dezelfde stijl? Dat zou toch veel te saai zijn? En pakt hij daar nou echt voor minder dan een halve minuut een trompet bij om wat willekeurige klanken te blazen? Ja, natuurlijk, waarom ook niet? Zijn strakke ritmesectie houdt het toch wel bij elkaar en een flinke moshpit kan dan ook niet uitblijven.
Klinkt als: een lolbroek die garagepsychrock speelt
Luister: Really Nice Guys
27. Soccer Mommy
Nog geen twee weken oud is de nieuwe plaat van Soccer Mommy, waarmee ze al Album van de Week scoorden. De band van zangeres Sophie Allison speelt veel deze week op SXSW en de verhalen rond eerdere shows verklappen dat de band wat statisch op het podium kan staan. Gelukkig is dat vanavond niet het geval. Allison zingt haar recht-voor-je-raap-teksten met exact de goede balans tussen verveling en gevoel, de bandleden stuwen de liedjes precies genoeg omhoog en er wordt zelfs wat gegrapt tussen de songs door.
Klinkt als: DIY-indierock met voorliefde voor... Taylor Swift
Luister: Your Dog
26. Natalie Prass
Het is Natalie Prass’ verjaardag vandaag: alle jongens van de band komen in kobaltblauw naar haar feest, de jarige zelf in fuchsia roze. Waar de zangeres uit de Spacebomb-hoek van Matthew E. White op trakteert? Op een cocktail van funky pop, poppy jazz en een lik disco. Dat zou aalglad kunnen uitpakken, maar door haar persoonlijkheid, stem en sterke songs voorkomt de zangeres uit Richmond, Virginia dat haar muzikale trijntje naar Concert at Sea rijdt. Prass en haar uitstekende band gooien net genoeg peper in de set om North Sea Jazz te halen en aldaar iedereen in te palmen.
Klinkt als: Carole King, Carly Simon en Sharon Jones
Luister: Short Court Style
Live: Motel Mozaïque en Paradiso
25. Partner
Het ietwat rommelige optreden van Partner is niet de beste show die we op SXSW zagen deze week, maar zeker wel één van de leukste. De Canadese band kent met Josée Caron and Lucy Niles twee bevlogen frontsoldaten, waarvan de laatste helaas niet kan zingen. De charismatische Josée maakt het met haar gevoel voor show, humor en ritme toch de moeite waard om Partner te zien spelen. De bassist heeft er zelfs zoveel lol in dat hij constant aan het lachen is. Muzikaal gezien lijkt Partner er nog niet helemaal uit: er staan naast de wavy single ‘Everybody Knows’ ook een paar riffrock-nummers en zelfs een ode aan hun held Melissa Etheridge op de setlist. Maar als je met zoveel levensvreugde speelt, kom je daar in Austin gewoon mee weg.
Klinkt als: twee Canadese millenials ontdekten de 90's collegerock- en shoegaze-tapes van hun moeder
Luister: Everybody knows
24. Lucy Dacus
Lucy Dacus bezingt de pijn van een verscheurd hart en een gestorven geliefde met evenveel verdriet als die over een verscheurd land. ‘This ain’t my home anymore’, zingt ze. ‘Somebody lit the house on fire.’ De zangeres wordt op handen gedragen door Pitchfork, en haar bloedmooie tweede album Historian hangt ergens tussen de emofolk van Sharon van Etten en indie-countryrock Angel Olsen in, maar Dacus laat haar liedjes af en toe wat bombastischer aanzwellen, om het hartezeer extra aan te zetten. Het mooiste is slotnummer ‘Night Shift’: haar ex-lief heeft een 9-tot-5-baan, dus zij neemt de nachtdienst, om hem nooit meer te hoeven zien. Ondertussen wenst ze dat het nummer over 5 jaar voelt als een cover, opgedragen aan een nieuwe lover. Laten we het hopen.
Klinkt als: Angel Olsen met epischer climaxen
Luister: Night Shift
Live: Sugar Factory
23. Joey Purp
Chicago zit Joey Purp in het bloed. Hij werd bekend vanuit SaveMoney, het hiphop collectief van Vic Mensa, waar o.a. Chance The Rapper deel van uitmaakte. Met zijn album iiiDrops maakte hij de afgelopen jaren ook al een aantal keer de oversteek naar Nederland. Zijn muziek refereert naar veel andere rappers, waarvan stadgenoot Kanye West het meest evident is. Dat er niet direct een vinger te leggen is op zijn eigen sound glijdt op het podium direct van hem af. Het is een technische rapper en een zeer charismatische podiumpersoonlijkheid. Geen poespas, gewoon een man en een mic, meer heeft Joey Purp niet nodig.
Klinkt als: Kanye West met een Pharrell-beat
Luister: Girls @
22. Mattiel
Burger Records is hofleverancier als je je garagerock graag met gestrekt been hoort. Maar elke dag vette karbonades doet verlangen naar een bruine boterham met oude kaas, dus ook Burger verbreedt de horizon. Mattiel heeft absoluut enkele Burger-platen in de kast staan, maar laat zich niet pakken op muzikale eenkennigheid. Haar band mengt gelijke delen garagerock, blues met rauwe soul, ziet er fan-tas-tisch uit (ergens tussen de Dap Kings en The Specials in), maar het is Mattiels brulboei die het geheel onmiskenbaar smoel geeft. De geluidsman legt haar harde, galmende stem, net als op haar plaat, bovenop de band en haalt zo de achterste rijen.
Klinkt als: Nancy Sinatra maakt de soundtrack voor een Quentin Tarantino-film
Luister: Count Your Blessings
Live: Best Kept Secret, London Calling, Dauwpop en Vera
21. Hinds
‘Spanish cunt’ staat er op shirt van de gitariste van Hinds, en dat zegt veel over de lekker viezige charme van het kwartet. Twee jaar geleden hadden de Spaanse meisjes de twijfelachtige eer een van de matigste shows van SXSW te geven. Nu revancheren ze zich met een dikke veertien optredens in een klein weekje op alle hippe feestjes. Tijdens show nummer 9 zijn de keeltjes al aardig van schuurpapier, maar hun garagepop rammelt nu precies op de juiste manier, inclusief lollig ingestudeerde danspasjes en een gitaar die precies zo vals is als je bij de term ‘Spanish cunt’ hoopt.
Klinkt als: jengelende powerpop die zo op C86 had gepast
Luister: New For You
Live: Best Kept Secret en Bitterzoet
20. Sudan Archives
Voor een artiest met slecht één EP op zak is er opvallend veel buzz op SXSW rondom Sudan Archives. De soloperformance van de muzikante uit Los Angeles is dan ook bijzonder. Van de opening met 5 minuten lang enkel door de effecten gesleurd gepingel op viool, tot het slot drie kwartier later met stevige beats en r&b-zang toont ze zich meester over haar instrument en het podium. En ja, haar opvallende verschijning met flinke afro en prachtige paarse glitterjurk helpt absoluut om de aandacht geen moment te laten verslappen. De toegift heeft ze dan ook eigenlijk niet meer nodig, maar het geeft wel een mooi herkenbaar slot aan het verder grotendeels onuitgebrachte repertoire. Een album moet later dit jaar verschijnen en de vele nieuwe nummers doen vermoeden dat dit er eentje is om glunderend naar uit te kijken.
Klinkt als: Solange met Soedanese viool en West-Afrikaanse ritmes
Luister: Come Meh Way
Live: Best Kept Secret
19. Bully
‘Come oooooon!’ gilt een blond meisje met haar gezicht vol glitters gestrooid. Al die fotografen vooraan gaan naar haar mening helemaal niet hard genoeg voor het Nashville-kwartet Bully, maar daarachter ontstaat een steeds woester kolkende pit. Je begrijpt wel waarom hun pesterige grunge-indierockliedjes zijn verschenen via Sub Pop: het ene moment klinkt Bully venijnig en noisy, het volgende toch weer onverwacht poppy. En dan liep frontvrouw/gitarist/producer Alicia Bognanno ook nog stage bij Steve Albini. Bonuspunten voor de scherpe teksten over je haren knippen, masturberen en je toch precies hetzelfde blijven voelen.
Klinkt als: Hole en heel veel andere nineties-grungebands
Luister: Feel the Same
Live: Best Kept Secret
18. Billie Eilish
Billie Eilish tijdens het intro van haar grootste hit Ocean Eyes: "Ik ben zo klaar met dit nummer." Het is ergens wel begrijpelijk, de 16-jarige popzangeres schreef het nummer toen ze 13 was met haar broer en laat dat nou net een leeftijd zijn waar je op je 16e niet meer mee bezig wil zijn. Niet dat ze het nummer niet zuiver zingt: de hele show is retestrak en de dynamiek tussen haar en haar gitarist is enthousiasmerend om naar te kijken, maar met veel meer overgave gaat ze de nieuwere nummers in. Zoals afsluiter ‘Copycat’, waarbij ze met de middelvingers in de lucht over het Fader Fort podium stuitert. Een Popshow met de hoofdletter P, daar hoort gewoon ook die oude single bij. Hopelijk kan ze snel de kracht van dat nummer weer in zichzelf hervinden.
Klinkt als: Lorde die de puberteit nog niet uit is
Luister: Copycat
17. Snail Mail
Hoppa, wat trekt Snail Mail een lekkere bak feedback open. De 18-jarige Lindsey Jordan die erachter schuilgaat heeft qua muzikaal schoonheidsideaal wel wat weg van Car Seat Headrest: lekker slordig gespeelde indierock, met af en toe een brutaal snerpende gitaar. Ze borrelt al een paar jaar op de blogs, maar door een deal met Matador en een handvol shows in Austin gaat het nu echt voor haar beginnen. Live shredt ze nog net iets harder op haar Fender Jaguar, ze moet haar zonnebrilletje steeds weer terug op haar neus duwen van het headbangen en duwt gerust haar bassist uit speelsheid omver. Oh ja, dan heeft ze ook nog de leukste bandnaam van het festival.
Klinkt als: het coole kleine zusje van Car Seat Headrest
Luister: Thinning
Live: London Calling en Vera
16. Smokepurpp
Wie had dat verwacht: een hiphop-genre vernoemd naar een streamingdienst? Smokepurpp is in ieder geval een van de vaandeldragers van de Soundcloud-rap – hij pakt er een stuk meer plays dan op Spotify – en kwam het afgelopen jaar hand in hand met Lil Pump bovendrijven. Live klinkt de donderende bas alsof de speakers net zijn opgeblazen, maar dat hoort zo bij de rapper/producer. Hier in Austin wordt hij ontvangen als een halfgod: direct gaan alle mobieltjes de lucht in en worden er iPhones op hem gegooid voor selfies. Zijn nihilistische Migos-flow (hij wil liever Audis dan vrienden, is z’n belangrijkste boodschap) is wellicht niet zo onderscheidend, maar dat maakt–ie goed met een punkrockenergie en een stel bangers van jewelste. Nu nog leren wat beter champagne te spuiten.
Klinkt als: Soundcloud-rap met Migos-flow
Luister: Audi.
Live: Woo Hah!
15. Kelela
Veel meer dan een paar trage armbewegingen en zorgvuldig gekozen passen naar links of rechts over het podium is er bij de show van Kelela niet te zien. Doodsaai, zou je op papier zeggen, maar de r&b-zangeres uit Washington DC heeft iets betoverends. Wegkijken is haast onmogelijk wanneer ze zingt over de diepe, op Britse elektronische muziek gestoelde bassen die zo van de vroegere James Blake hadden kunnen zijn. Haar op het toonaangevende label Warp uitgebrachte debuutplaat van eind vorig jaar spreekt op het podium eigenlijk voor zich. Daar hoeft dan ook geen poespas bij te komen kijken. Gewoon een beat, en een stem, meer is er soms niet nodig.
Klinkt als: Janet Jackson met de beats van FKA twigs
Luister: Frontline
Live: Lente Kabinet
14. Mozes and the Firstborn
Kun je een thuiswedstrijd spelen aan de andere kant van de wereld? Mozes And The Firstborn laat zien dat het kan. Garagerocklabel Burger Records heeft het Eindhovense viertal al een aantal jaar bovenaan hun lijstje favoriete bands staan, en sluit traditiegetrouw SXSW af met labelfeestje Burgermania in rock 'n roll-Mekka Hotel Vegas met zo’n 60 bands op vier podia. Het frisse gevoel van het label is er een beetje af, maar Mozes And The Firstborn is doorgeëvolueerd in precies de richting die de fans graag zien. Met een goed aantal jaren speelervaring bij het Amerikaanse publiek weet Mozes de tent sneller naar hun hand te zetten dan welke van de andere 60 bands dan ook en inmiddels is de set van een half uur compleet gevuld met louter kneitergoede liedjes. Crowdsurfers, moshpit, meeschreeuwende fans: eigenlijk lijkt Mozes And The Firstborn hier nog meer thuis dan in Eindhoven.
Klinkt als: de beste powerpopband van Nederland
Luister: Crawl
Live: Merleyn en V11
13. Shame
Wonderwel valt het Amerikaanse publiek voor de snotneuzen uit Londen. Zanger Charlie Steen moet het publiek er wel een paar keer op wijzen dat het in rock ’n roll om de lol gaat en dat hij de serieuze blikken niet meer wil zien. Ook de cowboyhoed die hij voor de Texaanse gelegenheid heeft opgezet moet af voor de bezoekers snappen dat het echt weinig met het wilde westen te maken heeft, maar dan werkt het ook. En als het hier werkt, werkt het in de rest van de wereld ook. Dat hebben we al meerdere malen in Nederland kunnen aanschouwen, maar de scherpe postpunk-energie van de band en de branie van die charismatische frontman blijken universeel.
Klinkt als: The Fall meets Happy Mondays, maar dan heel erg 21ste eeuw
Luister: One Rizla
Live: Melkweg, Rotown en Doornroosje en Down The Rabbit Hole
12. Wallows
Tjongejonge, wat tapt Wallows uit een hoop vaatjes: The Strokes, Franz Ferdinand, The Killers, Blur en Editors. In dat rijtje zitten een paar extreem vervelende bands (kies zelf maar welke), maar dankzij een flinke scheut Parquet Courts, een spaarzaam toeterende trompettist (!) en vooral twee heel sympathieke zangers/frontmannen blijft deze band uit LA steeds aan de goede kant van de streep. Sterker nog: deze cocktail van muzikale invloeden lijkt gemaakt voor een Nederlandse festivalweide! Wallows kan direct door Start, ontvangt geen €20.000, maar wel een plek op Lowlands of Pinkpop.
Klinkt als: een gitaarband voor de indie-dansvloer, mét stadion-potentie
Luister: Pictures of Girls
11. Sylvan Esso
Drie keer vouwt de rij wachtenden zich in een bocht, zulke hordes mensen hopen een glimp op te vangen van Sylvan Esso. Je kunt je het in Nederland haast niet voorstellen – waar de band op z’n grootst Paradiso Noord vult – maar hier is het elektronische popduo uit North-Carolina langzaam maar zeker aan het uitgroeien tot festivalknaller. Wanneer je ze zo ziet, begrijp je dat direct. Neem anti-catcall-anthem ‘Hey Mami’: het begint a capella met die vrolijke, bijna folky zang van Amelia Meath, krijgt vervolgens een flinke drop en daarna steeds heftiger aanzwellende synths. Zo hebben ze nog drie gillers van hits, waarvan ‘Coffee’ en ‘Radio’ degenen zijn die op de grootste euforie kunnen rekenen en naar steeds heftiger climaxen toewerken. Een heerlijke show, en dat terwijl Amelia vanochtend 6th Street nog onderkotste door voedselvergiftiging. Het wordt eens tijd, die Nederlandse doorbraak. Zet Sylvan Esso op een goede spot in de India, en ze verkopen dit najaar de grote zaal Paradiso uit.
Klinkt als: Feist die grootse synthpop ontdekt
Luister: Radio
10. Superorganism
Het is bloedheet in de Texaanse middagzon, maar Superorganism komt gewoon op in hun gekleurde regenjassen. Het uiterlijk van de show is dan ook een essentieel onderdeel van hun act, net als de gekke dansjes en zeevruchtenvisuals op het grote scherm op het podium. Op het eerste gezicht een flauwe gimmick, maar muzikaal zit de hak op de tak-pop heel goed in elkaar. Tussen de overdaad aan zintuig-prikkelingen zingt de jonge zangeres Orono Noguchi haast verveeld haar teksten. Alsof het haar niets doet dat ze met haar achtkoppige band aan de andere kant van de wereld op alle belangrijke feestjes van Pitchfork tot NPR en Fader Fort staat geprogrammeerd. Misschien is dat wel zo, maar zie het gerust als commentaar op de overprikkelende wereld waarin tieners in het digitale tijdperk opgroeien en de bijbehorende teleurstelling in het echte leven die daarbij komt kijken. En als dat je wat te vergezocht is, kun je altijd nog gewoon gezellig meedansen met de vrolijke achtergrondzangers.
Klinkt als: de meest kleurrijke GIF-collage in geluid
Luister: Something for your M.I.N.D.
Live: Best Kept Secret
9. Marlon Williams
Weinig break-ups zullen zo goed zijn vastgelegd als die van Aldous Harding en Marlon Williams. Zij droeg er haar album Party aan op, hij de plaat met de uitnodigende titel Make Way For Love. Wat maakt het toch dat die redelijk traditionele liedjes zo aanslaan bij zoveel jonge koppies hier? Waarschijnlijk dat ze a) héél goed zijn en b) met zo’n lekkere geestdrift worden gebracht. De countryzanger met de indrukwekkende snik speelt in Austin met een gulle glimlach op z’n gezicht, huppelt zo’n beetje over het podium en proost met de meisjes op de eerste rij. All out gaat hij vooral in het slotnummer, een cover van Screaming Jay Hawkins waarin hij brult alle pijn die hij voelt in te zetten voor zijn muziek. Wow.
Klinkt als: Timber Timbre met een knipoogje naar Roy Orbison
Luister: What’s Chasing You
Live: Paradiso Noord
8. Jpegmafia
Wie volgens Jpegmafia de meest verschrikkelijk muzikant ter wereld is? ‘I cannot fucking wait until Morrisey dies’, gilt de 28-jarige rapper/producer uit Los Angeles op de showcase van het label van Flume. Hij opent meteen ook het vuur op alle dad rock: ‘Die witte racisten hebben de rock ’n roll van ons gejat, en er zeventig jaar niets aan veranderd. Fuck die shit, we nemen het terug met hiphop. Rock is dood!’ Ook zijn beats zijn bepaald niet prettig om naar te luisteren: het zijn nogal wringende producties, en waar trashmetal een double bass heeft, schiet hij op vergelijkbaar tempo salvo’s glitches. Zijn stemcontrole is waanzinnig: het ene moment supersnel rappend over de instrumentals, het volgende gruntend en dan weer fluisterend. Hij maakt meteen ook de comfortzone van het gehele publiek kapot: hij duikt er middenin, gaat aan jongens zitten trekken en duwen, schreeuwt dat hij een hond is om zich in de moshpit telkens weer in het stof te laten vallen. En toch is Jpegmafia niet alleen maar intens, maar ook grappig en supersympathiek.
Klinkt als: Danny Brown of Ray Fuego met avantgardistische beats
Luister: Baby I'm Bleeding
Live: WORM
7. White Reaper
Het cliché wil dat de Amerikanen er wel een handje van hebben: classic rock ‘n roll maken die uitermate geschikt is om mee te blèren terwijl je over de snelweg scheurt. De leukste afvaardiging van het jaar is White Reaper, die hun laatste plaat voor het gemak ook maar The World’s Best American Band noemden. Dat ambitieniveau heeft de show ook. Springsteen-synth? Check! Dubbele gitaarsolo’s in majeur? Check! De coolste meisjes die hun blauwgeverfd haar door de lucht slingeren en elke break mee luchtdrummen? Check! En dan heeft de frontman ook nog ‘ns een hele flinke snor en een Tupac-shirt aan. Inderdaad, ‘s werelds beste Amerikaanse band, in ieder geval voor het moment.
Klinkt als: garagerockband speelt Springsteen
Luister: Judy French
6. Jade Bird
Het levende bewijs dat melancholische liedjes samen kunnen gaan met een brede glimlach heet Jade Bird. De singer-songwriter die door de BBC werd uitgeroepen tot een van de Sound of 2018 staat in een kleine blokhut op het altijd drukke Rainey Street en het is wurmen om binnen te komen. Er zijn dan ook weinig betere plaatsen te verzinnen om haar live aan het werk te zien. De kleine Britse singer-songwriter pakt met haar stevige strot de tent vanaf seconde één in met haar door country beïnvloede popliedjes. Vooral het onuitgebrachte, meer uptempo liedje Uh Huh wordt met luid gejuich ontvangen.
Klinkt als: de dochter van KT Tunstall en Marcus Mumford, maar dan geschikt voor indie-snobs
Luister: live op ESNS18
5. Porches
Oef, wat zit de toetsenist daar diep ingezakt tegen de muur, bijna in slaap dommelend. En wat heeft Aaron Maine – feitelijk is hij Porches – een diepe wallen. Dat belooft niet veel goeds voor de show zou je zeggen, maar ergens past dat vermoeide, verdrietige wel bij de band uit de scene van Blood Orange en BEA1991. Prachtnummer ‘Find Me’ bloeit langzaam maar zeker verder op met synth-blazers, gitaarlijntjes die lekker iets te hard zijn ingemixt of een autotune net te heftig aan. Nee, niet iedereen zal gelukkig worden van de miserabel aan z’n coltrui plukkende Maine, maar wie ervoor open staat? Die zwelgt heerlijk mee en danst nog harder.
Klinkt als: Robin-S gespeeld door een melancholische indierockband
Luister: Find Me
Live: Bitterzoet
4. Duckwrth
Een veiligheidsspeld door z’n oor, een klein fietsslotje om z’n pols en een kapotgeknipt Lauryn Hill-shirt aan: Duckwrth heeft nogal een gekke stijl, zoals zoveel van de alternatieve rappers die nu Amerika overspoelen. Zijn songs gaan van zwoele funk naar boombap en een enkele harde bangers, en hij is nogal romantisch aangelegd, met de nodige zelfspot ook. Zijn mixtape heet ‘I’m Uugly’, z’n liedjes gaan over tamagotchi’s, kunstacademies en ijsjes kopen. Live met een aanstekelijke grijns, vlijmscherp gerapt en loepzuiver gezongen. Wat wil je nog meer?
Klinkt als: Tyler, The Creator die nog meer naar OutKast luisterde dan naar N*E*R*D
Luister: MICHUUL.
©
Timo Pisart
Al de hele avond staat er een groepje dronken Spaanse meisjes vooraan in rocktent Hotel Vegas en zo'n beetje iedere artiest geeft ze een shoutout voor enthousiasme. Voor geen band gaan ze echter zo hard als voor Sunflower Bean uit New York. De band rondom bassist/zangeres Julia Cumming en gitarist/zanger Nick Kivlen is dan ook op de top van haar kunnen. Volgende week komt hun nieuwe album Twentytwo In Blue uit, waarop ze hun zeer catchy liedjes inkleuren met diepe, licht psychedelische rockgrooves. Single ‘I Was A Fool’ is het prijsnummer in de set, maar het is de übercoole uitstraling en schattige samenzang tussen Cumming en Kivlen die Sunflower Bean een van de leukste bands van het moment maakt.
Klinkt als: glamrock, DIIV en het mooiste liedje van Fleetwood Mac
Luister: I Was A Fool
Live: Paradiso
©
Timo Pisart
Tien jaar timmerde Meg Remy alias U.S. Girls aan de weg, maar met haar laatste album beleeft ze opeens haar doorbraak. Van wringende en experimentele noise op tape schoof ze telkens verder op naar disco, funk, glamrock en dansbare boogie. Met In a Poem Unlimited breidde ze uit van soloproject naar een band, en wat voor band! Op SXSW presenteert ze de groep voor het eerst, en ze heeft maar liefst acht man om zich heen staan: een gast die er atonale sax-solo’s uit perst, een jongen die alleen maar tamboerijn speelt, een hele funky ritmesectie en een gitarist die continu z’n voet op het wahwah-pedaal heeft staan (en ook maar ‘wahwah’ op z’n schouder heeft getatoeëerd!). Het maakt haar samplepop weliswaar een tikkeltje minder eigenzinnig, maar ook een stuk dwingender. Zijzelf is niet van drama gespeend, ze komt zwierend met een roos op en laat zich vol overgave op het podium neerstorten tijdens het alsmaar voortjakkerende slotnummer ‘Time’. In A Poem Unlimited kun je haar doorbraakplaat noemen, dan is SXSW ongetwijfeld haar live-doorbraak.
Klinkt als: van ABBA tot Madonna, maar dan psychedelisch en politiek
Luister: Rosebud
Live: Melkweg en Here Comes The Summer
©
Timo Pisart
‘Arrrarrrrarrr! Urghhhhhh!’ Al tijdens de soundcheck slaan de jongens van IDLES monsterlijke oerkreten uit. In de eerste minuut doet de gitarist in een klein slobberig groen onderbroekje haasje-over bij de zanger. Direct ontstaat een hele dikke moshpit. De andere gitarist gaat even later crowdsurfend het publiek over, en die ene klautert de boom in – of althans, dat probeert ie, om er heel lelijk uit te donderen, in zijn piepkleine groene onderbroekje op de grond. Ja, IDLES is een waanzinnige sensatie – die we al een paar keer in Nederland hebben kunnen aanschouwen, maar een veel groter publiek verdient. De Britse band spuwt zijn gal over de wanstaltige politiek van het thuisland, seksueel geweld en misselijkmakende mannelijkheid en hun debuutplaat – toepasselijk Brutalism getiteld – is alvast een moderne punkrockklassieker. Uit de liedjes klinkt niet alleen heel veel opgekropte woede, maar vreemd genoeg ook een soort speelsheid. Het is zowaar dansbaar, en heerlijk om mee te brullen. In Hotel Vegas worden ze als helden ontvangen, op Down The Rabbit Hole deze zomer ongetwijfeld ook.
Klinkt als: ziedende punk-anthems in het Brexit-tijdperk
Luister: Mother
Live: Down The Rabbit Hole