De wintertijd is net ingetreden als de tram stopt voor een oud schoolgebouw in Den Haag. Het is koud en al bijna donker. Binnen – in wat het kantoor van de conrector schijnt te zijn geweest – werkt Marc van der Holst zijn administratie bij. ‘Normaal doet mijn vader dit, omdat het bij mij al zo vaak fout is gegaan.’ In een onhandelbaar Excel-bestand heeft hij alle mensen verzameld die geld gedoneerd hebben om het nieuwe album van zijn band The Avonden mogelijk te maken. 'De rest vind ik dat ik de baas ben.' Stiekem vond Van der Holst het best moeilijk om op die manier geld aan mensen te vragen. ‘Het is toch een beetje alsof je aan mensen vraagt of ze van je houden. Als je aan een jongen of meisje gaat vragen of hij of zij van je houdt, ben je ook een beetje schuchter. Ik in ieder geval wel.’ Uiteindelijk wende het idee wel. ‘Toen 121 mensen zo vreselijk veel van ons bleken te houden dat ze geld wilden doneren, was het eigenlijk best leuk.’ Overigens beloofde de band plechtig geen drugs van het geld te kopen, zoals vroeger. 'Die belofte zijn we bijna nagekomen.'
Vroeger dus, daar gaat een groot deel van Wat een cirkel is over. Van der Holst vertelt verhalen over de middelbare school waar hij samen met bandgenoten Mark van Rijnberk en Ineke Duivenvoorde naartoe ging. De middelbare school waar ze zes lange jaren doorbrachten om te leren wat een cirkel is, en het vervolgens weer vergaten. ‘Ik had in die periode niet de reputatie dat ik de vrolijkste was’, vertelt Van der Holst. ‘Maar ik heb op de middelbare school ook een paar hele leuke jaren gehad, hoor.’ De tijd waarin Marc nog een ambitieuze muzikant was die met ‘andere Mark’ in grungeband The Post speelde, bijvoorbeeld. Daaruit stamt ook de jeugdfoto van Marc met lang, sluik haar die zo’n dertig jaar later op de hoes van het album prijkt. ‘Nu ik ouder ben, begrijp ik beter wat er in die tijd allemaal gebeurde. Op het moment zelf was het vooral een duistere chaos in mijn hoofd. Je weet op je zeventiende niet hoe je met dingen om moet gaan. Je weet niet dat je niet te veel moet drinken of dat je niet zonder rijbewijs in een auto moet stappen. Dat moet je allemaal leren.’
Dat Van der Holst ooit zelf jong was, is niet de enige reden dat Wat een cirkel is min of meer over jonge mensen gaat. Het album gaat ook over een periode pas zo’n vijf jaar geleden, waarin Van der Holst kort ('heel kort') in een crisisopvang zat. Hij had gewoon wat rust nodig, maar zag er jongeren die er veel erger aan toe waren. ‘Ze waren vaak enorm in de war en hadden het heel moeilijk met zichzelf. Met mij was verder niet zoveel aan de hand.’ Liedjes als ‘Misschien Is Er Iets Mis Met Mij’ en ‘Je Kunt Hier Rondlopen’ gaan er heel direct over, net als ‘De 2e Deur Gaat Pas Open (als De 1e Is Gesloten)’. Het nummer legt uit hoe kut het is dat je alle aanwezige tijdschriften op een gegeven moment uit je hoofd kent en hoe het beter kan gaan dan eerst, maar nog steeds niet echt goed. ‘De routebeschrijving die ik daarin zing, klopt ook echt’, vertelt Van der Holst. Bij de rotonde de derde afslag linksaf, rechtdoor en met de weg mee rechtsaf, dus. ‘Dan ben je bij de GGZ in Voorhout. Als je vanuit Noordwijk komt, tenminste.’
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?