Knap hoor, hoe Solange op Lowlands zo'n belangrijke hyperpersoonlijke en maatschappelijke boodschap weet over te brengen. Op elegante wijze, maar helaas ook niet in de omstandigheden die je haar zou gunnen. 

‘All my niggas in the whole wide world, play this song and sing it on your terms.’ Solange zingt het vederlicht en bijna geruststellend in ‘F.U.B.U.’, terwijl ze langs de eerste rijen loopt en jongens en meisjes met dezelfde donkere huidskleur een voor een diep in de ogen kijkt. ‘This shit is for us. This shit is for us.’ Het is een superintense boodschap van empowerment, en je ziet hoe iedereen die ze uitpikt op precies dezelfde golflengte zit, wéét waar het om gaat. Wanneer ze tussen twee jonge gasten gaat staan, bouwen ze samen eventjes een uitzinnig feestje, zonder dat je je buitengesloten hoeft te voelen.

Ook piepjonge witte meisjes blèren de tekst woord voor woord mee. Het heeft iets liefs om te zien hoe enthousiast ze zijn, maar toch ook iets geks om hen ‘niggas’ te horen roepen. Op haar website ging Solange erover in gesprek met haar moeder en schrijver Judnick Mayard: het zomaar gebruiken van het n-woord is het soort micro-agressie waar je als zwart mens in een witte wereld elke dag mee te maken hebt. Vandaar dit nummer: ‘For us by us.’

Vandaar ook haar magistrale laatste album A Seat at the Table, over de trots en pijn van de zwarte gemeenschap, de worsteling met kleine en grote onderdrukking (nee, je mag niet aan mijn haar zitten en snapt niet eens waarom dat belangrijk voor me is!) en de ervaringen van haarzelf, haar ouders en voorouders. Maar nergens klinkt Solange Knowles verbitterd. Ze zingt juist opvallend teder en lichtvoetig. Bijna gewichtloos dwarrelen de zanglijnen over de spirituele jazz en wonderlijke r&b heen.

Een bericht gedeeld door 3voor12 (@3voor12) op

HET CONCERT:
Solange, Bravo, vrijdag 18 augustus

HET PUBLIEK:
Leuterde soms harder dan zaterdagmiddag in de H&M, maar uiteindelijk vloeiden de tranen rijkelijk.

WAS HET GOED:
Geen show op Lowlands is zó mooi uitgedacht en met zo'n belangrijke boodschap, jammer alleen dat het geluid niet meezat. 

HET NUMMER:
Solange knokte voor haar trots in slotnummer 'Don't Touch My Hair'.

(Tekst gaat door onder de foto)

Ze hield zichzelf de afgelopen jaren nogal exclusief: een album in 2008, een EP in 2012 en vorig jaar pas weer een album. Vrijwel geen interviews – op die ene met haar grote zus Beyoncé na dan, en hun fysieke gelijkenis is ook vandaag verbluffend –, en slechts een handvol shows. Solange speelde pas enkele keren eerder in Nederland: een keer in Bitterzoet en laatst op North Sea Jazz. 

Nu blijkt wederom hoe piekfijn en perfect ze de show heeft uitgedacht: haar bandleden en zijzelf in het stijlvolste rood voor een groot wit doek met een gigantische rode cirkel in het midden. Bij elke bekkenslag zit een beweging, bij elke pianotoets zetten zij en haar zangeressen een voetje naar links of zwaaien ze een arm naar rechts. Die choreografie – Solange schreef ‘m zelf – is echt heel erg cool en wordt door alle bandleden gevolgd: dan weer zwieren de gitarist en toetsenist naar links, dan weer rennen de blazers eventjes terug het podium op om eventjes om Solange heen te gaan dansen. Nummers worden nog dwingender gespeeld, uitgebouwd met meanderende synthesizers en in elkaar verweven. Er valt vrijwel geen stilte, alles klopt op de millimeter, meer dan elke andere show vandaag op Lowlands.

CV Solange Knowles

2003: debuutalbum Solo Star verschijnt in de VS
2008: tweede album Sol-Angel and the Hadley St. Dreams uit
2012: brengt de EP True uit
2016: derde langspeler A Seat at the Table verschijnt
2016: A Seat at the Table haalt de nummer 1 positie in Amerika
2016: eerste single 'Cranes in the Sky' wint een Grammy voor Best R&B Performance

Waarom is dit optreden dan toch niet zo intens en magisch als je vooraf hoopte? Allereerst is er het geluid: hoe soepel de stemmen zich ook door elkaar vervlechten en omhoog fladderen, het geluid is behoorlijk erbarmelijk. De bas is lomp, log, en overstemt al het andere. Totdat ze de microfoon van een achtergrondzangeres uit de handen grist is Solange bovendien zelf nauwelijks te horen, en er klinkt telkens weer een akelige piep die aardig afleidt.

Tja, en misschien is de show visueel gemaakt op groot formaat, de muziek zou zoveel beter tot z’n recht komen in een intieme ruimte waar iedereen Solange in de ogen kan kijken. Nu wordt er doorheen geleuterd alsof je met vriendinnen in de H&M staat te shoppen terwijl ‘Cranes in the Sky’ wordt gedraaid (want daar staat haar prijsnummer op de playlist!). Maar in Paradiso of Carré zou deze show een ticketprijs van 80 euro waard zijn. Ik zou het er zo voor neerleggen.

HET MOMENT:

Want ook vandaag weet Solange af en toe boven zichzelf uit te stijgen. Wanneer ze opeens ‘you got the right to be mad’ gilt in een liedje over de stereotype ‘angry black girl’, natuurlijk tijdens haar euforische door Blood Orange geproduceerde dansvloervuller ‘Losing You’, maar meer nog tijdens het slotnummer ‘Don’t Touch My Hair’. ‘Don’t touch my pride’, zingt ze terwijl ze de zaal in wijst en met grootse stappen haar territorium afbakent, om rollend over de grond te eindigen terwijl de muziek alsmaar verder en verder aanzwelt. Een krachtige boodschap voor iedereen die zich erin herkent, en zo confronterend dat de tranen in het publiek over tientallen wangen biggelen.