Het is een rare plek, de Union club in Soho, Londen. Het is een besloten bar met donkerrode muren en allerlei muzikale helden aan de muur, maar muziek zelf is er niet te horen. Of er een bijzondere reden is dat zanger/gitarist Joe Newman en toetsenist Gus Unger-Hamilton er zitting hebben genomen? Nee, eigenlijk niet. En toch past het barretje wel bij ze. De muren hier ademen namelijk verhalen. Niet alleen door portretten van voetbalclubs, kunstenaars en mensen met hengels, maar ook door de historie die het gebouw overduidelijk heeft. Het past bij een band die in zijn muziek van alles opzuigt en op geheel eigen wijze verwerkt tot cryptische liedjes.
Eigenlijk ongelofelijk dat ze er zo groot mee geworden zijn. Hoe groot? Nou, dagafsluiter op Best Kept Secret bijvoorbeeld, of komende zomer een van de sub-headliners op Lowlands. Dat danken ze vooral aan hun eerste album An Awesome Wave, een intelligent album vol collage-achtige popliedjes, waarin folk en hiphop hand in hand gingen, waarin de rare afgeknepen stem van Joe Newman intrigeerde en prikkelde. Inmiddels zijn we alweer bij het derde album Relaxer, een net even wat speelsers album dan de wat al te pretentieuze tweede plaat. Relaxer, het betekent niet echt iets, vertelt Joe Newman, nog altijd de man van de ideeën bij Alt-J. Maar aan zijn ontspannen houding op de comfortabele fauteuil is het wel een naam die de huidige staat van de band eer aan doet.
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?