Twintig jaar Awakenings: voor het eerst overdag in de Gashouder

'Awakenings forever young!' Rocco Veenboer schreeuwt het met schorre stem in een break van Joris Voorn. Forever young, dat is het adagio van elke clubnacht, maar zeker van deze. Met een gemiddelde leeftijd van 33 jaar (normaal bij Gashouder-nachten: 25) heeft specifiek deze dag in het jubileum een reüniegevoel. 33, dat betekent dat hier ook mensen rondlopen van boven de veertig of zelfs tegen de vijftig, en dat is inderdaad zo. Hier staan de mensen die eind jaren negentig al naar de Gas gingen, maar voor wie de nachten toch beginnen te tellen. Maar ook: the next generation. Pal voor het podium dansen – onmiskenbaar – vader en zoon. Techno is niet alleen mainstream geworden, het is ook een genre dat generaties overstijgt.

Dat geldt zeker voor Awakenings-baas Rocco Veenboer zelf, die vandaag zijn twee dochtertjes mee heeft. Een ontroerend tafereel, als hij ze op de dj tafel zet, de Barbie nog in de hand. Ze azen op zijn befaamde gouden microfoon en dansen zo hard op de tafel dat de platen van Joris Voorn ervan overslaan. Platen? Jazeker. Dat is toch wel de grote verrassing van de dag. Niet dat Joris Voorn nou zo'n vinyl crate digger is – hij biechtte een paar weken geleden op in geen jaren in een platenzaak geweest te zijn. Het was Kölsch die hem voorstelde hun back2back deze zondag eens vinyl only te doen, en Joris Voorn pakte die handschoen op. Hij oefende de afgelopen weken al een paar keer en is er nu klaar voor.

Hij is het die de dag open breekt. Al om 13:00 uur stond hier Ostgut Ton coryfee Ben Klock op het podium, terwijl die de Gas ook al afsloot vannacht tussen vijf en half negen. De Duitser legt voor deze dag met louter AAA-dj's een basis van stoïcijnse techno, al legt-ie hem met zijn laatste plaat – een instrumentale discomix van Ali Love – toch ineens lekker klaar voor Voorn. Die maakt er twee toegankelijke uren van, maar wel met net genoeg edge en vooral met veel meer dynamiek dan Klock. Vooruit, het is een jubileum, dan mag je net wat meer hits draaien dan normaal. Toch is Jeff Mills' 'The Bells' wel gewaagd, want The Wizard uit Detroit staat twee uur later zelf op het podium. Ach, het Awakenings publiek riep deze plaat uit tot de grootste klassieker ooit. Voorn draait ook onder meer Dave Clarke's 'Red 2' en dj Rolando's 'Knights Of The Jaguar', alle drie uit de Awakenings top 100, uit het grote dikke boek dat hier donderdag ten doop gehouden werd. Maar de belangrijkste conclusie moet zijn dat Joris Voorn ook met vinyl een heel knappe set neerzet, waar Adam Beyer vandaag niet aan kan tippen.

Tekst gaat door onder foto.

De Zweed Adam Beyer, de enige echte Mr Awakenings, krijgt natuurlijk het vuurwerkmoment. Hij heeft een half uur het tempo omlaag gebracht, wat de zaal aanleiding geeft tot bijpraten en eten halen, maar dan knalt ook hij er een classic in: Dj Hyperactive's 'Wide Open'. De vuurpijlen vliegen in het rond, de LED-schermen op robotarmen gaan in full swing, en dan is Awakenings officieel in volle gang. Al was eigenlijk die korte speech van Rocco eerder bij Joris Voorn indrukwekkender. Dat was echt zo'n moment dat even de hele Gashouder zich tot het podium richt. Enfin, Beyer staat voor stevige, gelaagde techno waarin altijd vroeg of laat ruimte komt om naar adem te happen. Die komt er dit keer met Sam Paganini's 'The Rave', een slowburner op zijn eigen Drumcode label, en met zijn eigen 'Teach Me', een zeldzame vocale track. Beyer had zeker niet zijn beste dag vandaag, al resulteert dat bij hem nog steeds in een ruime voldoende.

Een vocal track zul je bij Jeff Mills niet zo snel aantreffen. De Detroit veteraan oogt zoals altijd streng en geconcentreerd. Geen fotografen of andere gezellige types om zich heen, de blik op zijn drie decks en zijn befaamde TR-909 drumcomputer. Als-ie die inzet gebeurt er echt iets in de zaal. Zijn stijl is sowieso al heel percussief, maar die super scherpe live 909 knalt er keihard overheen. Na uren en uren techno werkt de stijl van Mills ronduit desoriënterend. Het is amper acht uur, maar het voelt alsof je er al een hele nacht op hebt zitten. Zelfs als je volkomen nuchter bent loop je over de spekgladde dansvloer vol instabiele mensen onvermijdelijk te waggelen tussen de bar en je vrienden. Maar het is vooral de muziek van Mills die een vervreemdend effect heeft op je brein. Onder die basis van constante four to the floor kicks legt hij sluwe, sleurende bassen en plaatst hij heel veel lagen percussie, veel intenser dan iedere dj voor hem. Het is echt indrukwekkend, maar ook verstikkend voor je brein omdat hij je geen moment loslaat. Voor wie zich eraan kan overgeven is dit een van de meest bijzondere techno-ervaringen die je kunt hebben, muziek die zich niet volledig laat doorgronden en die bewijst dat techno een kunstvorm is.

Voor wie toch liever iets meer directheid wil is er daarna Chris Liebing, wiens klappen allemaal net wat raker zijn. Liebing draait niet per se hard en zeker niet snel, maar zijn kicks zijn meedogenloos. Ze voelen ook veel ruimtelijker dan die van Mills, en dat is ook wel weer knap, want ook Liebing is in de weer met minstens vier tracks tegelijk, met loops en parts. Enfin, de laatste twee uurtjes doorpak-techno dus. En dan komt de veegploeg. Ongelofelijk dat het pas tegen tien uur loopt. Ongelofelijk ook dat de zaal over twee uur open gaat voor de uilen, en dat de nacht dan pas echt begint.