Twintig jaar Awakenings: het grote Rocco Veenboer interview Twintig jaar Awakenings: het grote Rocco Veenboer interview

Rocco Veenboer zit met een grote, glimmende zonnebril op in zijn kantoor aan de Herengracht. Hij mag dan de rockster onder de dance promotors zijn, dit is misschien wel een beetje erg overdreven. Maar hij tilt het gevaarte even van zijn neus bij wijze van verklaring. Het bewijs is onmiskenbaar: aha, oog-ontsteking, en niet zo’n beetje ook. ‘Van mijn dochtertje gekregen’, zegt hij. ‘Ze zeiden nog: oppassen voor besmetting. Nou, bij mij is het nu een stuk erger dan bij haar. Maar goed, met een week zou het over moeten zijn. Ik zie er net op tijd weer mooi uit.’ 

Of beter: over een week ziet hij er weer op zijn paasbest uit. Pasen is altijd het terrein van Awakenings, al vanaf de allereerste editie in 1997, met Billy Nasty, Derrick May en Amsterdamse held Dimitri als trekkers. Het werd een legendarische reeks feesten die tot op de dag alleen maar uitbreidt. Die eerste editie is op de kop af twintig jaar geleden, en dus wordt deze Pasen nog wat extra uitgepakt, met vier nachten en voor het eerst een overdag-editie in de Gashouder. Awakenings is twintig jaar later nog altijd de hoogmis van de Nederlandse techno, en Rocco Veenboer leidt de eredienst nog altijd hoogst persoonlijk. Zelfs nadat ie in 2014 zijn bedrijf verkocht aan het grote SFX. ‘Voor mij is er niets veranderd. Of ik nou 100%, 50% of 0% heb, dit is mijn leven. Al kan ik de productiekant van het verhaal nu wel beter loslaten, daar kan ik inmiddels 100% op vertrouwen. Dat heeft lang geduurd hoor.’

Iedereen die wel eens met Rocco Veenboer praat, weet: hij is een man van details, van puntjes op de i. Hij kan vol vuur vertellen over die ene bar die zo goed liep dat er wel een metertje of twee bij kan. Of de andere die niet liep, waardoor er iets aan de routing veranderd moest worden. Of over de verschuiving in publieksvervoer. ‘Ongeveer 55% van de bezoekers van het festival halen we met pendelbussen op bij station Sloterdijk, maar de laatste jaren is het aantal bezoekers dat met de taxi komt toegenomen. Dat heeft invloed op welke entree het drukst is.’ 

De groei van Awakenings in de loop der jaren is wat dat betreft een hele gecalculeerde. Met af en toe een grote sprong. Van de befaamde indoor feesten in de Gashouder waagde Veenboer de stap naar een outdoor techno-only festival. ‘En een paar jaar geleden kwam de volgende stap. Ik zag wat we productioneel wilden: podia van zestig meter breed en dertig meter hoog, heel veel staal, dat vond ik mooi. Maar het werd onbetaalbaar. Toen dacht ik: er moet een tweede dag bij. Binnen drie jaar zat ook die dag op 35.000 bezoekers.’

En nu dus de eerste keer overdag in de Gashouder. Van alle jubileum-events was die als eerste uitverkocht. Denk je dan niet: verdomd, had ik dat maar eerder bedacht?
‘Tuurlijk, dat heb ik altijd. Maar uiteindelijk moet je blij zijn dat je zoiets er nog bij weet te verzinnen. Ik zat te denken aan de oudere bezoekers. Op het festival bijvoorbeeld is de gemiddelde leeftijd wat hoger dan in de Gashouder: 28 in plaats van 25. Daar komen de oudjes graag heen omdat het overdag is. Logisch, veel hebben kinderen, moeten net als ik om 7 uur op. Tijdens de overdag-editie in de Gashouder is de gemiddelde leeftijd zelfs 33 jaar.’

Dat betekent dat er dus ook mensen van veertig tussen lopen, wiens leven er waarschijnlijk totaal anders uitziet dan toen ze voor het eerst op Awakenings waren. Wat weet jij eigenlijk van je publiek?
‘Door het boek besef ik wel wat een social melting pot die Gashouder is. Dat is ontzettend mooi, al die duizenden mensen die elkaar daar ontmoet hebben en die nu nog steeds met elkaar leven. Natuurlijk zijn er heus ook wel wat scheidingen uit gerold, maar het is leuk om hierbij stil te staan. Met Oud en Nieuw hebben we camera’s in het dak van de Gashouder opgehangen om de interactie tussen mensen te filmen, dat is natuurlijk fantastisch.’

Veenboer pakt vanuit het niets zijn telefoon en begint een WhatsApp berichtje in te spreken aan zijn productie manager Jasper Schimmel. ‘He Jasper, heb jij nog iets gehoord over die camera’s van de Oud en Nieuw shows? Ik ben heel benieuwd naar het resultaat.’ En terug naar het interview. ’Ja, dat doe ik graag, WhatsApp berichtjes inspreken. Ook naar mezelf trouwens. Super handig hoor, jezelf WhatsAppen. Wist je dat niet? Of ik een mobiele telefoon had toen ik twintig jaar geleden Awakenings begon? Ja, zeker wel, ik was er vroeg bij. Mensen vielen bijna van hun fiets als ze mij zagen lopen met dat enorme melkpak van Sony. Ik had ook vrij snel e-mail. Als je nu terugdenkt hoe lang het duurde om iets te organiseren in de eerste helft van de 90s.’

Is de opkomst van e-mail en mobiele telefoons stiekem een cruciale factor geweest bij de ontploffing van het festivalcircuit in Nederland?
‘Zeker, daarvoor moest alles via telefoon en fax. Ik kwam soms hele dagen mijn huis niet uit. Overal moest je achteraan bellen: dj’s, maar ook podia, rijplaten. Ik had een enorme computer die zo heet werd dat de poes er graag op lag de slapen. Dan werkte ik de hele dag in mijn pyjama, en aan het eind van de dag bezorgde een broodjeszaak aan de overkant eten. Ik heb zoveel gebeld dat ik het nu liever zo min mogelijk doe. Ik woon tegenwoordig in Bergen Aan Zee, daar heb ik slecht bereik. Heerlijk.’

30-03-1997 Eerste Awakenings in de Gashouder
06-02-1999 Debuut Awakenings-icoon Adam Beyer
23-02-2001 Noodgedwongen verhuizing naar St Jobsveem in Rotterdam
25-08-2001 Eerste Awakefest in Spaarnwoude
18-05-2002 Terug naar Amsterdam, maar wel op NDSM
18-05-2005 Back at the Gashouder!
26-01-2008 Debuut voor het Klokgebouw in Eindhoven
28-06-2014 Awakefest breidt uit naar twee dagen
15-09-2014 SFX koopt Awakenings
01-11-2014 Eerste buitenlandse Awakenings, in Londen
13-04-2017 Twintig jaar Awakenings reeks

Je bent de stad uit gegaan?
‘Ja, dat had ik zelf ook niet gedacht. Ik ben een dorpsjongen uit Nieuwkoop, maar ik dacht dat ik een echte city boy geworden was. Ik was helemaal open gegaan in de stad. Met een man of acht waren we vanuit Nieuwkoop hierheen gekomen. Ik werkte in die tijd in restaurants en hotels. Banketbakker ben ik ook nog een tijdje geweest, maar daar kwam ik in no time vijf kilo van aan. Ik hield van allerlei soort muziek, ging om met punkers, wavers, hardrockers, discokikkers, iedereen zag er anders uit. En toen was daar ineens de house. Ik en een van mijn vrienden dachten: wow. Elke week zaten we in de RoXY. Nee, ik kleedde me nooit speciaal om als ik daar heen ging. Ik kwam er binnen via een vriendin van een vriend die iemand kende. Elke keer gaf ik dezelfde portier een fooitje, en na een tijdje kwam ik zonder hen ook wel binnen. Iedere donderdag ging ik naar de avond van Dimitri, dan vrijdag rustigaan, zaterdag overdag voetballen en ’s avonds op zoek naar een rave. Ik ging ook naar warehouse parties als Black Love Jamboree. Dat waren echt mind changing events voor mij. Vooral de tweede keer. Toen had geloof ik iemand iets in mijn drankje gedaan, haha.’

Vooral die illegale warehouse parties stonden bekend als een beestenboel, een cowboy-bende. Hoe was dat bij jou toen je begon?
‘Niet veel beter hoor. Het organisatieniveau in die tijd was zo laag dat je al snel dacht: oh, dat kan ik ook. Maar mijn geluk is dat ik zo’n 3,5 jaar heb kunnen oefenen in de Gashouder voor ik Awakenings begon. Ik heb het gebouw kunnen temmen. De eerste keren hing ik bijvoorbeeld nog plastic zeilen op voor het geluid, maar dat doet helemaal niets. Alles, alles moest beter, het geluid, de toiletten, de garderobe. Maar het grappige is: wij waren destijds wel de eerste legale houseparty buiten een club in Amsterdam. Dat moest ook wel, want we huurden van de gemeente, maar er werd in die tijd ook echt beleid gemaakt. Zo stond het ook op je vergunning: houseparty. Ik ben de mensen die me destijds de tijd gegeven hebben heel dankbaar. Tegenwoordig moet een feest meteen perfect zijn.’

Ga je tegenwoordig veel kijken bij andere festivals? Wil je weten hoe DGTL, Buiten Westen of Dekmantel het doen?
‘Steeds minder. Ik ben heel lang veel uit geweest, maar toen ik vader werd 5,5 jaar geleden veranderde mijn leven rigoureus. Echt een keerpunt.’

Heb je je vrouw ontmoet op Awakenings?
‘Nee, maar wel bij een etentje met Adam Beyer.’

Van alle dj’s heeft Adam Beyer veruit het vaakst op Awakenings gedraaid, meer dan tachtig keer. Is hij de meest betrouwbare dj?
‘De meest betrouwbare en de meest loyale. Ook na een slechte editie op de NDSM waar ons geluid werd afgeknepen door de milieupolitie bleef hij komen. Adam viel meteen vanaf zijn eerste set op. Het was in 1999, en ik had Andrew Weatherall uitgenodigd, de grote man achter een van mijn favoriete albums, Primal Scream’s Screamadelica. Andy zou een technoset draaien, maar het leek of ie geen idee had waar ie was. Zijn set ging alle kanten op, was veel te experimenteel. Toen kwam Adam Beyer, en die knalde hem. Vanaf dat moment bleef ie terug komen. In die tijd was het nog een heel verlegen, stille Zweed. Echt een lieve man.’

Wanneer werd hij meer dan een dj waar je graag zaken mee doet?
‘Niet meteen hoor. Die eerste keer haalde mijn ex-vrouw hem op van Schiphol. Meestal deed ik dat zelf. Dan reed ik met ze over de Haarlemmerdijk en wees ik trots: kijk, daar sta je vanavond. Soms zag je dj’s dan ronduit schrikken, soms wilden ze vast even een kijkje nemen. Maar Adam: ik heb veel bijzondere dingen met hem meegemaakt. Hij was er dus op de avond dat ik mijn vrouw ontmoette, en hij heeft tegenwoordig een hondje uit hetzelfde nest als ik. Hij heeft zijn vrouw Ida Engberg de liefde verklaard op Awakenings, nadat ie al een halfjaar smoorverliefd was. En slechte tijden hebben we ook gedeeld: we zijn ooit in hetzelfde jaar getrouwd en in hetzelfde jaar gescheiden.’

Joris Voorn zegt over je: ik heb een manager, een boeker, met geen enkele promotor heb ik persoonlijk contact. Behalve met Rocco. Jij vindt persoonlijk contact belangrijk, maar ik neem aan dat artiesten dat in toenemende mate afhouden?
‘Ja, maar het is toch vaak wel handig om een klein appje te sturen. Met al die boekers zit er veel ruis tussen. Ik vind het belangrijk dat een artiest weet: ik heb je gevraagd, er ligt een offer. Soms brengt een smsje dingen in een stroomversnelling, als we deadlines naderen. Je moet het zo zien: als jij niet bevestigt voor onze optie op de artiest die we als back-up in gedachten hebben verloopt, moeten we door.’

Dat persoonlijke contact van jou loopt als een rode draad door het grote Awakenings boek. Vriend en vijand beaamt ook die intensieve band zich ook tegen je kan keren, dat je ongelofelijk uit je slof kunt schieten. Dan krijg je als dj een smsje: ‘BEKIJK HET MAAR, IK BOEK JE NOOIT MEER!!!!’
‘Ik sta er soms nog te emotioneel in. Dit alles is nooit ontstaan als een merk of een concept, het is gewoon een feestje dat ik Awakenings noemde en waar ik mezelf mee vereenzelvig. Als het dan niet helemaal lekker gaat, kan ik me dat heel persoonlijk aantrekken. Maar het is geen business, net zoals de verkoop ook echt geen invloed had. Ik leef en denk Awakenings, dat kun je er niet uitslopen. Of ik nou 100%, 50% of 0% van het bedrijf bezit, ik ga er vol voor. Het is trouwens rond: we gaan 15% van de aandelen terug kopen, plus een levenslange royalty fee. Op dat laatste moet je je niet verkijken, het is meer dan een fooi. We komen in totaal uit op ongeveer dertig procent van de winst. De doorstart van SFX wilde dit heel graag, nadat het allemaal mis ging. Ze willen de founders optimaal betrokken houden. Zelf houd ik 10%, voor de overige 5% stapt de crew hier in, maar ook Wouter Tavecchio. Tegelijk neem ik een procent aandeel in zijn bedrijf Q-Dance. Q-Dance is het enige bedrijf waar wij qua productie wat van kunnen leren. Als je echt een show wil zien moet je naar een event van hen gaan. Alleen is de muziek dan wel iets minder leuk.’

Waarom niet 100%?
‘Dat zou ik niet willen hoor, een te grote verantwoordelijkheid. Ik moet zeggen dat ik een stuk relaxter slaap sinds de verkoop.’

Je zou toch ook chef techno internationaal worden? Je zei laatst: ik vind het maar lastig met mijn gezin, al dat reizen.
‘Ja, dat klopt. Nou ja, een aantal internationale dingen gingen heel goed. New York bijvoorbeeld, lokaal geproduceerd in de Hammersmith Ballroom. Het was die dag -15, de burgemeester riep mensen op niet de deur uit te gaan, maar er stonden 4.000 mensen op zondagavond te raven. Dat is een voorbeeld hoe het kan. We zijn ook naar Manchester gegaan, waar ook een geweldig feest was, maar waarvoor we iedereen overvlogen. Dat kostte zoveel moeite.’

Het klopt: aan de koers van Awakenings is niets veranderd. Toch snap ik wel dat er in eerste instantie wat onrust was na de overname. Binnen de kortste keren stond je met Skrillex op de foto. Dat vinden de puristen niet leuk. 
‘Ha, maar daar hebben we sowieso altijd een beetje om gelachen. Een van de beste feesten waar ik ooit geweest ben was Rave Of The 90s in Ahoy, waar Snap! en 808 State naast elkaar stonden. Een tijdje terug nodigde Carl Cox een keer Fatboy Slim uit in de Gashouder. Die zou een technoset draaien, maar op een gegeven moment draaide ie ook een techno-mash-up van Gangnam Style. Hop, zo driehonderd man naar de uitgang. Maar heel ADE had het erover. Dat is toch mooi.’

Het hele bedrijf SFX is uiteindelijk de vernieling in gegaan. Heeft dat jullie geschaad? 
‘Nee, ik heb er niks van gemerkt. Ik ben nooit met het gezeik bezig. Ik heb wel op een gegeven moment de BV beschermd door me uit te schrijven als bestuurder. Ze wilden een slechte lening aangaan, met o.a. Monumental BV als onderpand. Toen heb ik gezegd: dat moet je zonder mij doen. Op dat moment moet eerst een nieuwe bestuurder gezocht worden, en daar was geen tijd voor. Je moet wel blijven opletten, maar echt gevaar is er niet geweest. Er werd ook niet van me verwacht dat ik iets anders ging doen dan we al deden. Ik heb de nieuwe deal nu gemaakt met dezelfde man waarmee we de verkoop ook onderhandeld hebben, Shelly Finkel. Hij is een industry legend. Heeft in 1973 het grootste popfestival ooit georganiseerd, Summer Jam, groter dan Woodstock. Later pakte ie Mike Tyson op toen die een gevallen boks-ster was. Een ontzettend leuke man bovendien, waarmee het goed lunchen is. Je moet wel een restaurant zoeken waar een goede Caesar Salad op de kaart staat, want hij eet nooit iets anders. Nee, ik had dit allemaal nooit willen missen.’

Over gevaar gesproken: rond 2006 had Awakenings flink te lijden onder politie-acties, onder andere met agenten in burger op de dansvloer. De laatste jaren hoor je daar niets meer over, zelfs de drie drugsdoden op ADE (een daarvan had een Awakenings-feest bezocht) zorgden wat dat betreft niet voor politie-heisa bij latere events. Hoe kan dat?
‘De politiek is daar destijds in 2006 ook enorm van geschrokken. Honden aan de deur bij Sensation, undercover agenten bij ons, de politiek wilde dat helemaal niet. Maar er zaten een paar hardliners bij de politie die Amsterdam wel eens schoon zouden vegen, te beginnen bij die verdoemde houseparties. Duncan Stutterheim heeft zich toen fel uitgesproken: wat doen jullie nou, wil je een hele bedrijfstak om zeep helpen? Inmiddels is dance omarmd door de landelijke politiek, het is een cultureel speerpunt geworden, iedereen is trots op de Nederlandse dj’s en feesten. En wat betreft de risico’s, moet je nou kijken: in twintig jaar Awakenings hebben we 1,5 miljoen bezoekers ontvangen, twee mensen zijn overleden. Vaak zie je ook bij probleemgevallen dat mensen al iets onder de leden hadden, een hartaandoening bijvoorbeeld. Maar als je ziet hoe weinig mensen tegenwoordig nog bij de EHBO komen met drugsproblemen. Je ziet ook nauwelijks meer mensen wild kauwend, half van de wereld. Waarom niet? Het is niet hip om van de wereld te zijn. Jonge toeristen willen zich nog wel eens verkijken op een Hollandse pil, maar Amsterdammers zijn veel te bang om zo gezien te worden. Nee, ik heb er totaal geen angst voor.’

Toch nog heel even terug naar je temperament. Steve Rachmad zegt in het boek: bij mij is het nooit goed gekomen, ik ben buiten de boot gevallen.
‘Dat is niet helemaal waar. Ik vind Steve een topgozer, maar dan zie je toch wat boekers en managers soms voor mindere invloed kunnen hebben. Ik herinner me een aftermovie van Awakenings, waarover zijn boeker - toevallig ook zijn vriendin - aan de lijn hing: waarom zit Bart Skils er twee keer in en Steve maar een keer? Denk je dat ik er zelf naast ga zitten om zo’n filmpje te monteren? Ik vind het knap hoe Maarten (van Beusekom, red.) omgaat met al die mensen die hun zegje willen doen over een artiest. Ik heb hem er ook bij gehaald toen ik merkte dat het anders ging worden, tien jaar geleden. Ik ben daar tegen. Zelf heb ik nog nooit een rider gelezen. Bij Steve gold op een gegeven moment ook: de minimal kwam op en zijn stijl kwam in de verdrukking. Hij heeft zelf in interviews ook wel aangegeven dat hij een beetje verdronk, en dat was ook zo. Ik heb hem een aantal keren van de hak op de tak horen draaien. Dan weet ik niet meer waar ik je moet inzetten. Maar ik heb hem wel benaderd voor ’20 jaar Awakenings’. Ik heb hem zelfs nog persoonlijk gesmst, omdat ik van Maarten begrepen had dat hij overwoog voor DGTL te kiezen. Het is niks persoonlijks hoor, maar het helpt niet als het contact met een boeker of manager niet loopt, zeker als je het als artiest moeilijk hebt. Als er dan een deadline ligt, en er wordt niet snel geschakeld, dan is het jammer dan. Awakenings is groter dan de som der dj’s, de trein dendert door.’