“Ik zal eerlijk zijn”, zegt Frenna opgewonden, “ik was niet zo blij dat die oudjes niet begrijpen wie wij zijn, en het ons ook niet gunnen. Ik hoorde dat er ook nog racistische opmerkingen werden gemaakt, dat is helemaal jammer. Ik ben blij dat we de prijs hebben gewonnen, maar ik kon het niet zo goed vieren. Dat er zoveel afgunst is, dat is toch raar?”

Net als de meeste rappers die voor het New Wave-project naar Schiemonnikoog trokken, is ook Frenna jong, een beetje roekeloos en vooral bijzonder ambitieus. SFB – dat staat voor Strictly Family Business - verwoordt het leven van jongens die niet in de allernetste wijken van Nederland zijn opgegroeid, en ook niet de allerbeste kansen hebben gekregen. Het zijn jongens die de straat wellicht beter kennen dan de schoolbanken, maar ook zeker niet op hun achterhoofd zijn gevallen (hoewel je dat niet uit de Popprijs-reacties leest: NOS verhief bijvoorbeeld een tweet over ‘stampende malloten’ tot kop). Een jong en wildenthousiast miljoenenpubliek had de rappers al in het hart gesloten en herkent zich in de muziek, op het schoolplein kan zo’n beetje iedereen alles meeblèren, maar New Wave heeft een stem gemaakt die zó luidruchtig was, dat ook de blanke mannen van middelbare leeftijd en moeders in aanraking kwamen met het geluid van een nieuwe generatie. En dat was kennelijk even schrikken.

“Wie gaat er beter uitzien, jij of ik?”
Terug naar een week eerder. Het viertal speelt in 3voor12 Radio op 3FM naar aanleiding van hun laatste EP, Reset The Levels II: Boulevard, en omdat die EP zo sterk is hebben we afgesproken eerder die avond een langer interview te doen. Francis ‘Frenna’ Edusei draagt een strak zwart shirt over zijn gespierde lichaam, een geblokt sjaaltje om zijn hals geknoopt en daaronder bungelt een gouden kruis. Een gevlochten gouden ring prijkt om zijn vinger, hij heeft een beugel en het pièce de resistance: een men’s bag van Louis Vuitton. Vroeger hadden ze dat in deze kringen op zijn minst een tikkeltje feminien gevonden, tegenwoordig is dat kennelijk modieus. De 24-jarige Allejandro ‘Jandro’ Hak, Jackie ‘Priceless’ Osei (27) en piepjonge Keane ‘KM’ Marica (18) gaan al bijna even doordacht gekleed door het leven, en ze lachen hard wanneer ze erop worden gewezen. “Ja, we zijn wel van de luxemerken”, zegt Frenna grinnikend, “ook al voordat we muziek maakten. Ik heb paarse Louboutin-sneakers, die kostten me duizend euro. Waarom we dat belangrijk vinden? Door de Amerikanen zijn we modebewust geworden, maar in de buurt was het altijd al: wie gaat er beter uitzien, jij of ik? Komt iemand met de nieuwste schoenen aanzetten, dan denk ik: ‘Volgende week moet ik met nóg betere schoenen komen.’ Ik moet de levels resetten, altijd een stapje hoger gaan.”

De vier kennen elkaar uit de Schilderswijk in Den Haag, de armste wijk van Nederland, waar bijna een kwart van de bewoners onder de armoedegrens leeft. Het rappen begon een jaar of vijf geleden in een soort buurthuis, waar ze met workshops probeerden om jongeren van de straat te houden, vertelt Jandro. “Je weet wel, zo’n plek waar veel jongeren uit de buurt komen om te hangen, er was geen enkele andere plek om te chillen. Het waren vooral de jongens, en af en toe leuke dames. En vanzelfsprekend kon je er geen drank krijgen, alleen fris.”
Frenna: “Geloof het of niet, maar Ronnie Flex z’n manager Axel gaf daar les.”
Jandro: “Dat is ook zo! Hij heeft ons geleerd hoe we een mic moesten vasthouden.”
Frenna: “Het was wel nodig om van de straat te worden gehouden, denk ik.”
Priceless: “Inderdaad. Wij komen ervandaan dus in onze perceptie viel het altijd wel mee, maar de Schilderswijk is echt gevaarlijk. We chillen gewoon op straat, en af en toe worden we door de politie gevraagd om op te rotten. Dat gebeurt: ze willen niet dat je samenschoolt.” 

“En toch, toch woon ik nergens liever dan in Nederland”, zegt Frenna. “Ik zou hoogstens een huis voor mijn ouders willen bouwen in Ghana.” Hij is van Ghanese afkomst, Priceless en KM zijn Surinaams en Jandro is “kwart Moluks, kwart Frans en half Antilliaans”. KM: “Er zijn zoveel mensen die zeggen: ‘Als ik geld heb, ga ik terug naar Suriname. Daar is geen stress.’ Maar dat is onzin: zij gaan telkens terug tijdens vakantieperiodes, ze beseffen zich niet hoe het leven daar écht is.” Frenna: “Wat denk je nou? In Ghana valt de stroom gewoon uit, is het internet slecht. Ik hou van Nederland, ik woon hier nog liever dan in Amerika. Al geef je me honderd milli."

Ergens hoor je de afkomst van SFB wel terug in hun muziek. Zeker, het is allereerst Atlanta trap met razendsnel knisperende hi-hats geïnspireerd door Future (op hun vorige mixtape komt zelfs regelmatig een sample van die manische lach van Move That Dope terug), maar meestal met een licht-Caribische toets, veel autotune “en een commercieel tintje”. Jandro: “Trap is echt ons ding, maar we willen ook die kant van onszelf verkennen. We kunnen gerust een heel album van Ed Sheeran van begin tot einde bangen terwijl we in de bus zitten. En we luisteren ook reggae, Marokkaanse muziek, zouk. Dat klinkt allemaal terug in SFB.”