1. (-) Radiohead in de HHMH (concerten)
Tja, waar te beginnen? Radiohead trapte de tour af in Amsterdam en alles wat er zou gebeuren was bij voorbaat wereldnieuws. Welke nummers zouden ze gaan spelen? Zou er een strijkorkest bij zijn, of desnoods alleen een kwartet? Wij voorspelden deze setlist, die natuurlijk maar half bleek te kloppen. Wat het publiek wel kreeg? Geen strijkorkest, zo bleek al tijdens opener Burn The Witch waar Jonny Greenwood met een strijkstok zijn gitaar bediende. Maar wel twee magistrale shows met de focus op recent werkt. Waarvan de eerste misschien een nét iets scherpere setlist had, maar de band bij de tweede al een stuk beter was warmgedraaid. Atze de Vrieze deed verslag van de vrijdag, Leo Blokhuis van de zaterdag.
2. (-) Car Seat Headrest – Teens of Denial (album)
Will Toledo, het 23-jarige brein achter Car Seat Headrest, is nu een jaar of zes bezig en zette in die tijd twaalf (!) albums gratis en voor niets op BandCamp. Hij nam ze zelf op met goedkope apparatuur en basale software, en voor de vocalen verhuisde hij naar zijn auto voor een beetje privacy (vandaar ook de bandnaam). Hij kreeg al snel veel online volgelingen. Uiteindelijk tekende Toledo bij Matador en bracht via dat label vorig jaar het compilatiealbum Teens of Style uit. Begin dit jaar volgde veel buzz op SXSW en nu is de opvolger er: Teens of Denial. De lo-fi ruilde Toledo in voor een stevig indierockgeluid. Teens of Denial. Je kunt er honderden invloeden in horen (van Television tot Pavement tot Guided By Voices tot Belle & Sebastian) maar de waarheid is dat Toledo nergens op vast te pinnen is. Gitaarplaat van het jaar.
3. (6) Chance The Rapper – Coloring Book (Album van de Week)
De nieuwe mixtape van Chance mag je zeker niet gemist hebben als hiphopliefhebber en het is, zoals de naam al doet vermoeden, een kleurrijke verzameling tracks en features. Interessant zijn vooral de gospelinvloeden die door het hele album terug te horen zijn. Bijvoorbeeld op de track 'Blessings', die is geschreven als een ode aan god. Uiteraard laat ook Kanye West zich horen, maar daarnaast werkte Chance samen met onder andere Jeremih, Justin Bieber, Young Thug en Future. Een tape die met gemak nog de hele zomer, en waarschijnlijk lang daarna, mee kan gaan in het lijstje favorieten. Lees hier de recensie.
4. (-) Andy Shauf – The Party (album) + sessie bij Blokhuis
De Canadese singer-songwriter Andy Shauf was afgelopen zondag te gast bij Blokhuis om het schitterende The Magician live te spelen. Laat je niet afleiden door de titel The Party van zijn nieuwe album. Een feestplaat voor op de dansvloer is het namelijk zeker niet. Maar wel een prachtplaat, volop geïnspireerd door jaren zeventig pianopop zoals Randy Newman die maakte. Maar waar slaat die titel dan op? Andy Shauf probeerde het uit te leggen aan Leo.
5. (-) Factory Floor – ‘Dial Me In’ (single)
Een totale verrassing, deze nieuwe single van Factory Floor, niet eens te vinden op YouTube maar wel op de site van Boomkat. Het is al twee jaar geleden sinds ze voor het laatst met een 12’’ op het DFA-label kwamen, en in de tussentijd zijn ze een lid kwijtgeraakt. Nik Colk Void en Gabe Gurnsey doen het nu met zijn tweeën en komen met een aardig kale clubtrack met spacy acid-bas, vertraagde vocalen en stuwend tempo.
6. (-) Glass Animals – ‘Life Itself’ (single)
Ook voor de Britse indiepopband Glass Animals is het twee jaar geleden: toen kwam de debuutplaat Zaba uit vol avontuurlijke liedjes met tropische ritmes, een beetje in de voetsporen van Alt-J. Nu is de nieuwe single ‘Life Itself’ er, met al weer zo’n geweldig ritme, catchy refrein, opgewekte sfeer en licht-psychedelische sounds. Hitgevoelig genoeg om de nieuwe plaat, How To Be A Human Being (ze zijn blijkbaar op de filosofische tour geslagen) in spanning af te wachten.
7. Moderat – Running (Single van de Week)
De geloopte synth, bassen die het hele nummer door brommen, scherpe snares met wat galm, af en toe een flinke draai aan de knoppen waardoor alles overstuurt en een zanger die zijn snik nauwelijks verhuld. ‘Running’ doet alles wat je van de pophouse-supergroep Moderat kan verwachten. En dan is precies wat de track zo goed maakt.
8. (-) Pantha Du Prince - The Triad (album)
Op zijn nieuwe album The Triad, de eeste in zes jaar, zet Pantha Du Prince vol in op emotie, met rijke instrumentatie, gelaagde vocalen en analoge synths. Zijn meest 'maximalistische' album tot dusver aldus Pitchfork, en een plaat waarvoor hij hulp kreeg van The Bell Laboratory's Bendik Kjeldsberg en Scott Mou, die zelf optreedt onder de naam Queens. Samen zijn ze The Triad, en de gelijknamige plaat klinkt dan ook meer alsof hij opgenomen is door een hele band, dan als één producer achter een laptop.
9. (-) Mykki Blanco ft. Woodkid – ‘High School Never Ends’ (single)
We kunnen van alles zeggen over de verrassende combinatie van rapper Mykki Blanco met professioneel baarddrager en theatrale popmurmelaar Woodkid, maar het valt allemaal al snel in het niet als je de video kijkt. Daarom: kijk gewoon die waanzinnig mooie, en trieste video.
10. (-) Diverse artiesten: No Future NL: 5 Decades Of Dutch Punk Music (album)
40 jaar punk, 40 jaar punk in Nederland. Deze 16 tracks van 1978 tot 2013 geven een aardig beeld van wat er allemaal voor bands zijn langsgekomen. Denk alvast aan bands als Ivy Green, Eton Crop, Uit de Sloot, Pistache BV en The Nitwitz. De compilatie is nu in zijn geheel te beluisteren op de Luisterpaal.
11. (3) Jessy Lanza - Oh No (Luisterpaalalbum)
Een album dat wij met veel plezier een plekje geven op de luisterpaal. De Canadese elektronische songwriter weet als geen ander hoe je catchy popdeuntjes uit de 80's te combineert met een een dosis R&B en elektro. Met de hulp van Junior Boys en Caribou werkte de Canadese aan dit tweede album dat je plotseling in een wereld vol funky drumsamples en zagende synthesizers zet.
12. (7) Midland - 'Final Credits' (track)
Klaar voor een throwback naar de jaren '80! De man die zich nooit, maar dan ook nooit vastklampt aan hokjes komt met heerlijke discotrack. Natuurlijk staat Midland bekend om zijn geweldige dj-sets, maar ook zijn producties. Midland zoekt graag de grenzen op van zo'n beetje alle elektronische genres. Op zijn vorige ep Blush zocht hij het in de technohoek, 'Final Credits' is stevig geworteld in de disco. Een ongekend pakkend deuntje, gesampled van Lee Alfred met Rockin-Poppin Full Tilting, dat de rest van de dag niet meer uit je hoofd gaat. Al bleek het op festival Soenda niet zo'n inkoppertje als Midland misschien zelf dacht: in de clubs wordt 'Final Credits lyrisch omarmd.