1. The Pop Group heeft niets aan kracht ingeboet
“Capitalism is the most barbaric of all religions”, snauwt de reusachtige Mark Stewart ons toe vanaf het podium van de Ronda. “We are all prostitutes, everyone has their price.” In een week waarin Europeanen zichzelf en al hun normen en waarden noodgedwongen onder de loep nemen, is de terugkeer van The Pop Group wel op zijn plaats. En wat blijkt: ook muzikaal heeft de band niets aan kracht verloren.

2. Feeëriek met een rauw randje: Annette Peacock imponeert met dromerige Twin Peaks sound
Na meer dan twintig jaar is de legendarische Annette Peacock weer terug in Nederland, als afsluitende act van De Grote Zaal in TivoliVredenburg. Op persoonlijk verzoek van Stephen O’Malley, een van de kernleden van Sun O))), die net als Jacco Garder als curator aan de slag mocht. Peacock zit als een engel onder blauwe spotlights achter een vleugel, drumcomputer en een Roland D-550 synthesizer waar zij een Twin Peaks achtige soundtrack uit tovert. Oprechtheid, mysterie en surrealistische gekte komen in vrijwel gelijke mate voor en wisselen elkaar perfect getimed af, zoals manisch en depressief. Voor iemand van 74 is ze opvallend stemvast en ad rem. Ze laat zich in het begin enigszins afleiden door de lichtman, camera’s met flitsers en ene Jana, maar de vijf nummers die zij over vijftig minuten uitsmeert brengen je in een dromerige state of mind. Haar hoge stemgeluid dat zo nu en dan snerpend klinkt schudt je wakker om vervolgens weer in een lucide trance weg te zakken bij langgerekte instrumentale strofes en haar verhalende lage stemtonen die doen denken aan Patti Smith. Uit het afsluitende en overweldigende applaus dat minstens vijf minuten aanhoudt, spreekt de oorverdovende hoop dat ze nog terug het podium op komt. Dat gebeurt helaas niet. Als ze weer twintig jaar wacht met een rentree is ze straks 94. Waanzinnig, maar getuige deze show niet ondenkbaar. (Nienke Sinnaeve)