De soundcheck en de opbouw van Ariel Pink mogen even duren, maar het is dan ook zijn grootste Nederlandse show ooit. Bovendien moet er nogal wat opgebouwd worden, zoals het hokje van glazen schermen waarin hijzelf gaat staan. Je hoeft op Le Guess Who? nooit ver te zoeken voor een dosis psychedelica, maar bij Ariel Pink en zijn band moet het allemaal tot een volgend level komen, met genoeg jaren tachtig avant-garde en uitstapjes naar progrock om het een soort dwarsdoorsnede van het programma deze zondag te maken. Maar dan op paddo’s. Al snel blijkt dat Ariel Pink het in elk geval wat betreft visuals gaat winnen: in een soort loop komen er continu beelden voorbij van een cultserie uit de jaren zestig, met als hoogtepunten onder meer een voet die uit een onderbroek steekt en een corpulente blonde stripper.
LGW15: Ariel Pink spacet het hardst van iedereen
Campy horrorshow heerlijke boosmaker voor LGW?-publiek
De bezoekers die naar Annette Peacock in de Grote Zaal lopen komen Ariel Pink tegen: hij staat de bandjes te controleren, blijkbaar is hij er meteen na zijn show heen gerend. Typisch. Het is niet gemakkelijk om de bezoekers van dit festival – enige excentriciteit wel gewend – boos te krijgen, maar de Amerikaanse psychedelicakoning slaagt erin. Dat alleen zijn al punten.
De toon is gezet: een korte blik op Twitter leert dat nogal wat mensen nogal boos zijn op Ariel Pink, wat toch een prestatie mag heten met dit open minded publiek. Aanstellerij, wordt het gevonden. Gelukkig is dat glazen scherm – inderdaad een beetje too much – snel verdwenen. Maar het is goed voorstelbaar dat een harige drummer (het grootste deel van de tijd heeft hij niets te doen) in bikini en cowboyhoed, een schuiffluit en een groot deel van de visuals enige weerstand oproepen, zelf ziet de zanger er overigens opvallend ingetogen uit in Magma-shirt. En toch is het weer een heerlijk wazige show, waarbij vooral opvalt hoe goed de liedjes simpelweg zijn. Eindelijk krijgen we de nummers van laatste plaat pom pom live te horen, het dromerige Put Your Number In My Phone is een hoogtepuntje, Lipstick brengt je definitief terug naar de meest spacy kant van de jaren tachtig, en het knotsgekke White Freckles maakt het definitief een gestoorde, campy horrorshow met een feature van Ben Shemie van Suuns in priesterboord.
Vooraan staan een stuk of tien die-hards terecht volledig uit hun dak te gaan, de rest van de zaal kijkt het schouwspel verbaasd aan. Natuurlijk komen daar ook oudjes als Bright Lit Blue Skies en Only In My Dreams en de lo-fi pracht van West Coast Calamities bij. Van de liedjes moet Ariel Pink het toch vooral hebben. Want als je de vervreemding eenmaal gewend bent, is het al met al geen legendarische, mind-blowing show zoals hij ze wel eens eerder gespeeld heeft. Daarvoor spat alle psychedelica vandaag toch net iets te weinig van het podium af, en eindigt het optreden ook wat te gezapig in het aan de dames opgedragen Baby, hun (overigens fraaie) cover van de soulglijer van Joe & Donnie Emerson. Wat overblijft? Een optreden met een aantal van de allerbeste liedjes die we op Le Guess Who? hebben gehoord. En een artiest die erin slaagt om het progressieve LGW?-publiek te splijten, ook dat is wat waard.