Het is een stuk drukker dan je zou verwachten op een doordeweekse dag in de platenzaak aan de gracht. Helemaal als je bedenkt dat het een van de eerste echt zomerse dagen van het jaar is, met overvolle terrassen, vrolijke fotograferende toeristen en zelfs een enkeling in tanktop en net te korte broek. Binnen valt de enorme voorraad vinyl op, koffie drinkende bezoekers aan de toonbank en zo blijkt, wat vaste klanten.
Record Store Day 2014: De klanten van Velvet Leiden
We spraken o.a. over celtic oriental folk, Opgezwolle en natuurlijk vinyl
De laatste jaren lijken platenzaken enkel aandacht te krijgen als er weer een failliet gaat. Zonde, want er zijn er nog behoorlijk wat die knap hun hoofd boven water houden, en op die manier een belangrijke functie binnen het Nederlandse muzieklandschap vervullen. Vorig jaar lichtte 3voor12 enkele bijzondere platenverkopers uit, dit jaar gaan we op zoek naar de klanten van de winkels. Voor het laatste deel van deze serie gingen we op bezoek bij Velvet in Leiden.
Remko Koopman: "Ik heb echt niks met die rare cd's. Het artwork is te klein, en daarnaast staan er meestal ook maar een paar goede nummers op."
Remko komt al in Velvet sinds de winkel open ging. “Ik weet nog dat ik met Hans, de toenmalige eigenaar, een afspraak had. Ik verzamelde al sinds eind jaren tachtig hiphop 12-inches, maar begin jaren negentig ging alles over op cd. Ik vond dat kleine plastic ding maar niks, met dat kleine artwork, en ik vond ook zelden een hele cd tof. Bij een twaalf inch had je gewoon een a-kant, en een b-kant met iets bijzonders, op een cd stonden vaak maar iets van drie toffe nummers. Ik sprak met Hans af dat ik de cd’s mee naar huis mocht nemen, en als ik de hele album tof vond, dan kocht ik hem, en anders kopieerde ik de toffe nummers op een cassettebandje, en bracht ik de cd terug. We spraken af dat ik voor die service f 2,50 per cd betaalde. Er was in die tijd nog geen cd-verhuur, dus het was echt perfect. Maar toen na een half jaar de andere jongens uit de hiphopscene er hoogte van kregen, en er ook naar gingen vragen bij Hans, zijn we er maar mee gestopt. Maar daardoor heb ik wel echt een band met de winkel gekregen.”
Vroeger kwam Remko niet naar platenzaken voor tips, maar was hij vooral degene die tips gaf. “Ik liep behoorlijk voorop qua hiphop. Ik denk dat het voor mij in ’87 begon, met Eric B & Rakim, Boogie Down Productions, en later begin jaren negentig meer dingen als Gang Starr en Ultramagnetic MC’s. Maar toen de cd uitkwam, kwam het bijna niet meer uit op vinyl. Dat was echt een enorm gedoe. Had ik eerst zo’n rot cd, en maar hopen dat er nog eens een vinyl-uitgave kwam. Als die dan eindelijk kwam, moest ik hem importeren, wat ongelooflijk duur was. Het toffe van zo’n winkel als dit is, dat ik aan de hand van de hiphop die ik bestelde of luisterde getipt werd over funk en jazz die gesampled werd. Intussen luister is mijn smaak ook veel breder geworden. Mijn collectie is niet heel groot, zo’n duizend platen, maar intussen wel echt breed. Ik ben beeldend kunstenaar, en gebruik muziek nu om mijn emotie in te vullen tijdens mijn werk. Het ene moment wil ik mijn energie kwijt en luister ik Rammstein, het andere moment ben ik wat rustiger en geniet ik van Miles Davis.
Naast al mijn Amerikaanse import hiphop heb ik ook de eerste paar platen van Boards of Canada. Ik baalde dus ook behoorlijk toen daar afgelopen jaar heruitgaven van kwamen, want ze zijn nogal veel geld waard. Ik heb sowieso ook wel veel elektronica. Veel van Haagse labels als Crème Organization, Viewlexx, Bunker, dat zijn bijna allemaal vrienden van me, en alles wat ze uitgeven is in kleine oplages, wat ik ook wel tof vind. Andere pareltjes in mijn collectie zijn Vloeistof en Eigen Wereld . Die zijn volgens mij ook best zeldzaam. Opgezwolle is misschien wel de enige Nederlandse hiphop waar ik echt door omver geblazen werd. Ik ben echt blij dat ik die twee op vinyl heb, zeker omdat Top Notch zo belachelijk weinig vinyl uit geeft."
Patrick Broekema: "Omdat we met onze band Keltische, oriëntaalse folk maken, wil ik graag nieuwe invloeden op doen."
Het eerste wat Patrick doet, is zijn eigen cd in de schappen opzoeken. Vorig jaar bracht hij in eigen beheer de eerste cd van zijn band Finvarra uit. “Het leuke van Velvet is dat ze een speciaal schap met lokale bands hebben, waar ze ook niks aan verdienen. Het geld gaat gewoon naar de bands. Een slimme manier van klantenbinding. Ik kom hier ook omdat ik de collectie jazz, wereldmuziek en klassiek erg goed vind hier. Omdat we met onze band Keltische, oriëntaalse folk maken, wil ik graag nieuwe invloeden op doen. Dat kan hier goed. Buiten dat zijn mijn vriendin en ik ook echt verzamelaar. Ik denk dat het intussen in de duizenden cd’s en platen loopt. De cd’s hebben we dus ook maar in kleinere plastic hoesjes gestopt, zodat ze wat minder ruimte in nemen. Ik loop hier één à twee keer in de week binnen denk ik, afhankelijk van mijn portemonnee. Ik download wel, maar dat is vooral om te kijken of ik iets leuk vind. Als dat zo is, dan koop ik het ook."
Naast muziek maken en luisteren, is Patrick ook bezig met een boek. “Het moet een biografie worden van een vergeten Russische componist en muzikant; Leonid Petrovich Karagantcheff. In 1930 ging hij op wereldtournee langs koningen en staatshoofden in Egypte, Irak, om vervolgens via Singapore in Nederlands-Indië te eindigen, waar hij met een Nederlandse vrouw trouwde. Er zit een mooi verhaal in, met zelfs spionage-elementen. Daarnaast ben ik zijn gitaar aan het restaureren, en ben ik een dirigent ook bezig om Karagantcheffs muziek opnieuw uit te laten voeren.”
Jerom Hakker: "Het komt soms op poepen, dan wil ik in een keer iets hebben"
Omdat Jerom Hakker om de hoek in een boekenzaak werkt, loopt hij geregeld even binnen. “Ik kom hier in ieder geval twee keer in de week even binnenlopen. Ik kom altijd wel een praatje maken met Mark, en de anderen die hier werken. Het is niet dat ik ook echt altijd wat mee neem, maar wat ik koop zit meestal in de Americana-hoek, met soms een klein beetje Nederlandstalig. Ik ben niet echt een verzamelaar denk ik. Ik heb een paar bands waar ik uit gewoonte nog bijna alles van koop, zoals de Dijk. Maar dat is meer uit een soort nostalgie. Eigenlijk valt het bij dat soort bands op gegeven moment alleen nog maar tegen. De laatste van De Dijk heb ik dus ook nog maar niet gekocht, ik geloof het wel. Ik koop wel praktisch alleen maar cd’s. Ik heb alleen wat verzamel-objectjes op vinyl, zoals de in eigen beheer uitgegeven debuutplaten van de Tröckener Kecks en The Scene. Ik geloof best dat vinyl beter klinkt, maar ik vind het gewoon te veel gedoe. Met muziek kopen ben ik soms ook wel wat gemakzuchtig. Soms bestel ik ook vanuit datzelfde gemakzucht via internet. Het komt soms op poepen, dan wil ik in een keer iets hebben. Als ik dan achter een computer zit bestel ik het meteen.”
Toch blijft de platenzaak Jeroms voornaamste plek voor zijn muziek inkopen. “Ik zoek niet echt een community-gevoel met andere klanten in de winkel. Ik vind het vooral belangrijk hoe het personeel me aanspreekt, en dat ik als ik binnenkom niet tegen een muur van geluid aan loop, daar kan ik me echt aan storen. Hier draaien ze fijne muziek. Ook hoef ik als ik om een band vraag niet helemaal uit te leggen wat het is. Je hoeft voor mij niet per se een expert in alle muziek te zijn, maar ik vind het wel fijn dat ze hier meestal wel de naam kennen. Dat vind ik ook echt het voordeel van een winkel. Je betaalt soms wat meer, maar ze hebben hier wel de expertise. Ik zie het ook niet zitten om in mijn boekenzaak, zoals zo veel zaken nu doen, cd’s te gaan verkopen. Allereerst kan ik het gewoon niet maken naar de jongens hier, maar ik vind dat iedereen moet doen waar ze goed in zijn. Ik ben goed in boeken, zij in muziek. Laten we dat zo veel mogelijk uit elkaar houden.”