DAG 9, WOENSDAG 19 MAART
MIAMI
Het eerste feest waar we terecht kwamen heette We Are All Friends. Een poolparty in het prachtige Raleigh Hotel georganiseerd door de New Yorkse Pacha met een aantal platenlabels. Daar zaten ook wat vriendjes van me bij, Boys Noizerecords, Bromance, Mad Decent en Fools Gold waren van de partij. Vreemd genoeg stond er geen rij voor de deur en was het op het lapje zandgrond voor het podium half gevuld. En dat met een line-up waarmee je de Ziggo Dome zou kunnen vullen. Achter het podium, dat geheel uit LED muren bestond, was een backstage ingericht voor de artiesten en hun aanhang. Alleen een rood koord scheidde de übermenschen van het klootjesvolk. Het was er zo druk dat het leek alsof je hoogzomer opeengepakt in de snikhete tram stond. Skrillex, Boys Noize, Brodinski, Para One, Gesaffelstein, Surkin, Bart B More, A-trak en nog veel meer bekenden stonden er vrolijk te klessebessen met agenten, managers en promotors van over de hele wereld. Buiten het koord liepen wat verdwaalde bezoekers langs. Ze wezen naar de dj's die ze herkenden, probeerden aandacht te krijgen, maakten foto's. Het voelde alsof we als apen in een dierentuinkooi zaten opgesloten.
Joost van Bellen in de USA (7): "Afrojack vs Avicii en de virtuele wereld verovert de clubs"
Blond Vader, testosteron hiphop, Borgore platter dan de Flevopolder, bombardement van Tomorrow World, A-trak laat Grand Central ontploffen op TWR72
Gisteren klonk er nog jaren '60 cocktailmuziek aan het hotelzwembad, vanaf vandaag worden we geplaagd door een Latin variant van Black Eyed Peas-achtige ellende. Dat past beter bij de sfeer van South Beach op het moment. Toen we gister vanaf ons hotel door de moordende hitte naar de andere kant van dit eiland liepen blies de dance-pop overal vandaan. Avicii heeft verlengde golfkarretjes met zijn muziek en vrolijke feestgangers rijden door de stad. Afrojack daarentegen laat vier Ferrari's met open dak en zijn logo in goud op de zijkanten over Collins Avenue scheuren. Achter het stuur zitten mooie meiden met dikke zonnebrillen en baseballcaps. Dan lijkt Afrojack het beter te doen, ware het niet dat Avicii nu ook een eigen hotel heeft hier. Baas boven baas, je lul op tafel leggen om iedereen te laten zien wie de grootste heeft. Die van Afrojack is tot nu toe misschien niet de grootste, maar hij ziet er wel het beste uit.
Binnen een kwartiertje had ik geregeld waar ik op uit was in Miami. Eigenlijk kan ik wel weer naar huis. Of toch niet... Ik wil heel graag wat nieuwe artiesten zien hier, maar het lijkt erop dat het niet makkelijk gaat worden. Ene UZ draaide (spreek uit Oezie). Een jongen met een gouden masker op en een hoodie over zijn hoofd getrokken. Waarschijnlijk is hij heel lelijk. De verwachtingen waren hooggespannen, maar UZ draaide grime en testosteron-hiphop vanuit een laptopje. Niet helemaal mijn ding. We zijn tussen de gewone mensen gaan staan, gewoonweg om wat te kunnen ademen en sfeer te proeven. Maar gewone mensen bestaan niet in Miami. Ik zag veel jongens die met ontbloot bovenlijf wat rond banjerden, hun lichamen zo gespierd dat ze misvormd zijn, de kleur van hun huid zo bizar-bruin dat het zeker een spray-tan is. Zelf voel ik me een aangespoelde walvis hier, zeker op die poolparty's.
Boys Noize draaide samen met Rynecologist en Bart B More op twee cd-spelers. Wat is Bart toch een held! Hij staat op de aankomende Rauw in Utrecht trouwens, dat wordt een knalfuif van jewelste. Bart neemt alles met een flinke korrel zout en kan zich nog steeds verbazen over hoe het eraan toegaat hier in Miami. Hij vertelde dat hij voor de tiende keer aan iemand werd voorgesteld en dat die persoon hem weer niet herkende. Ook liepen er mensen rond met de sociale interesse van een (in zijn woorden) bevroren visstick. 'Hey Bart! How are you?' En voor Bart kon ademhalen om iets terug te zeggen waren ze alweer verdwenen. Het blijft raar om zoveel bekenden bij elkaar te zien, zeker overdag in de felle zon. Ik herken niet iedereen, schaam me dood daarvoor. Ik doe aardig en enthousiast maar ondertussen raast de harddrive in mijn hoofd op zoek naar een naam of de plek waar ik ze ooit ontmoet heb. Ik ben zeker niet de enige, waarschijnlijk zal het andersom ook gebeuren. Toch was het reuze gezellig daar bij het Raleigh Hotel, zeker toen een tropische regenbui iedereen deed vluchten onder parasols en afdakjes. Er liep een vreemdsoortige entiteit rond, zeker twee meter twintig lang, een zwartfluwelen cape tot op de grond, dood geblondeerd haar, een ketting om zijn nek met een knaagdierschedel ergens op zijn dikke buik. De blonde zoon van Darth Vader en Jabba The Hut. Iemand zei dat het Flux Pavilion was, maar nu ik hem Google betwijfel ik het. Blond Vader pakte een zwartwit gestreepte parasol waar hij nét onder paste en liep ermee rond alsof een parapluutje was. Ik hoop hem nog een keer te zien en uit te vinden wie hij is. Charisma heeft hij zeker, misschien is het een dj en draait hij goed? Ik snak naar het ontdekken van nieuwe artiesten, zoals dat talloze malen per dag gebeurde op SXSW in Texas.
Grand finale ID&T presents Tomorrow World USA
We waren uitgenodigd voor een Soul Clap feest in een hotel dat ver weg lag van waar wij uithingen. Maar op straat was er met dit weer en deze drukte geen taxi te krijgen. De goten van Collins Avenue konden de hoeveelheid water niet aan, er ontstonden rivieren waar je met gemak een wildwater kanotocht in kon doen. We besloten naar ons hotel te lopen waar ID&T hun Tomorrow World USA zou presenteren. Het was flink afgekoeld en ik was doorweekt, alleen door flink de pas erin te houden bleef ik een beetje op temperatuur. Een paar blokken verwijderd van ons hotel hoorden we een vuurwerk zoals ik dat alleen gezien heb toen de VS Bagdad bombardeerde. Het was de grande finale van de show van Tomorrow World. Shit! Gemist! We hebben even ons hoofd laten zien, wat handjes geschud en wat praatjes gemaakt met Nederlanders. Vandaag las ik dat ID&T voor 75% is overgenomen door een Amerikaans bedrijf. Dus wat ik in mijn vorige dagboekpost heb gezegd over heldendom blijkt niet op te gaan. Iedereen is te koop en ze hebben groot gelijk. 130 miljoen dollar laat je niet liggen.
'Hey Joost, when am I dj-ing for you again?'
Ik heb mijn eerste discodutje van deze reis gemaakt. Gewekt door een jengelende telefoon had ik de grootste moeite uit bed te komen. Het liefste had ik lekker doorgeslapen. Maar na een koude douche en flink wat espresso zijn we weer op pad gegaan. In de Shore Club gaf de legendarische producer Arthur Baker een feestje met pure Chicago house. Arthur Baker is onder andere verantwoordelijk voor Afrika Bambaataa's Planet Rock, Freeze's I.O.U., New Order's Confusion, Cindy Lauper's Girls Just Wanna Have Fun, Bruce Springsteen's Born In The USA en nog veel en veel meer. We zouden op de lijst staan maar niets was minder waar. Mijn goede vriend Arthur Baker kwam naar de deur, herkende me en zei: 'You're not on the list, but I'll let you in, I need to fill this place up.' Dank je wel Arthur, fijn dat ik tegenwoordig gedegradeerd ben tot zaalvulling. We hoorden Tommie Sunshine een wereldset neerzetten, zagen de opeengestapelde speakertorens vervaarlijk bewegen door de heftige bassen, ontmoetten er oude vrienden. DJ Pierre kam voorbij schuiven en ik ben achter een pilaar gedoken. Al die legendarische dj's en producers vragen me eigenlijk maar één ding de laatste tijd: 'When am I dj-ing for you again?' Daar had ik even geen zin in. Hoe het met me gaat zal ze worst zijn.
Shore Club afgebroken en de nieuwe Felix Da Housecat
In de Shore Club heb ik in 2003 gedraaid, het was mijn eerste keer in de USA. Sinds die tijd ben ik er niet meer geweest. Er waren wat mensen die me vertelden dat ze die set zich nog konden herinneren en dat ze me toen daar ontmoet hebben. Ik was verschrikkelijk nerveus, moest opeens prime-time op krakkemikkige apparatuur draaien na DJ Hell en de Audio Bullies. Het blijft een van mijn wapenfeiten, ik heb letterlijk en figuurlijk de boel daar afgebroken: de mensen hingen in de kroonluchters, de kussens van de banken vlogen door de bomvolle tent. Dit keer was het anders, het feestje was matig bezocht. Er vallen me hier in de kleinere clubs wat dingen op. Men is gek op veelgekleurde minilasers die hysterische patronen om je heen schieten. Als je er op gaat letten word je stapelgek. Verder zag ik een meisje alleen in een hoekje staan dansen, verleidelijk lachend zichzelf filmend. Die maakte waarschijnlijk een Vine-filmpje, een loopje dat je online kan zetten. Ze was niet de eerste die ik dit zag doen. De virtuele wereld verovert de clubs. Ik voorspel dat straks iedereen hologrammen van zichzelf schiet en de beste naar een club stuurt. Gezellig!
We zijn er een uurtje geweest om via een achterdeur weg te vluchten. In de hotellobby kwam ik Felix Da Housecat tegen die probeerde me te overtuigen toch nog even te blijven. Ik ga hem later deze week zien, hij komt met een nieuw album en heeft zichzelf opnieuw uitgevonden. Ik heb er drie nummers van gehoord en die zijn super. Daarover later meer.
In Grand Central met ogen als een kikker op de elektrische stoel
In downtown Miami zijn we naar Hard Part 1 gegaan. Grand Central is een enorme betonnen bak met een geweldig geluidssysteem. Helaas hebben we de beste acts gemist. Zo zou Birdy Nam Nam optreden, maar die waren al geweest. Het stond er totaal op zijn kop, het was groot feest. Een deel van het publiek was danig de weg kwijt. Ze wankelden alsof ze zich staande probeerden te houden op een zeilboot in de storm, hadden ogen als een kikker op de elektrische stoel en bewogen hun kaken alsof ze een loszittend kunstgebit hadden. Geen idee wat ze achter de kiezen hadden, maar ze werden er niet knapper op. Ene Borgore draaide en dat was vreselijk. Grime en dubstep vermengd met cumbia en salsa met een flinke lik Armin van Buuren. Ik vond het platter dan de Flevopolder. Gelukkig kwam A-trak draaien. En dat deed hij steengoed. Scratchen als de beste, eclectisch, gedurfd en tegelijk commercieel (dit is een locatie met misschien wel vierduizend mensen). Hij draaide korte stukjes van zijn grootste hits, Big Bad Wolf, Barbra Streisand (misschien 10 seconden!) en mengde dat met van alles en nog wat. Een absoluut hoogtepuntje was een nummer van de Nederlanders TWR72. De zaal ontplofte.
We zijn voor de club zou sluiten weg gegaan, angstig om anders geen taxi te kunnen krijgen naar South Beach. Ondertussen kwamen de berichten van vrienden binnen, de een zat bij Steve Aoki, de ander was straalbezopen geraakt in de cocktailbar van het Delano Hotel, een volgende zou naar doortrek-tent Space gaan voor Loco Dice waar het gaatje zich pas op maandagmiddag zal aandienen. Ik ben deze keer in Miami braver dan ooit, slaap eigenlijk best wel goed, drink in vergelijking met een aantal jaar terug veel minder. Dat is voor jullie lezers een stuk minder amusant. Ik ga mijn uiterste best doen het goed te maken vanavond.