BKS18: Drahla zorgt voor het fijnere ragwerk
Nu-no-wavers hebben een goede aan de Casbah
Propvol is de Casbah vlak voor Stage Five snel, maar de taferelen zijn tegen het absurde aan als het Engelse Drahla in de late uurtjes mag spelen in de omgebouwde romneyloods. Ideale taferelen, want met onvrijwillig naar voren kunnen komen door al het geduw en getrek, een kimchiburgerscheet nooit verder dan vijf meter van je vandaan en zweetdruppels die via het plafond en de opgehangen discoballen naar beneden druppelen, wordt al snel een sfeertje gecreëerd dat, als we de verhalen mogen geloven, doet denken aan New Yorks meest legendarische club: CBGB's. De geboorteplaats van diverse stromingen, waaronder de ‘no wave’ waarvan Wire en Sonic Youth de voornaamste exponenten zijn en waar Drahla schatplichtig aan is.
Met slechts een drummer, basgitarist en zangeres/gitarist, is voor dit trio uit het Britse Yorkshire de melodie in zekere zin ondergeschikt. Machinale geluiden, dissonanten en onverstaanbare teksten die met vuur de microfoon in worden geslingerd, ‘intens’ is best een vervelend woord, maar het dekt voor een groot gedeelte de lading van wat Drahla hier doet. Het helpt dat er geen podium is; iedereen zit bovenop het drietal en kan daardoor een op een alle energie overbrengen. Gevolg: heel veel gepogo vooraan en tientallen mensen die naar voren proberen te dringen. Daar klinkt muziek die enorm uitnodigt om mee te schreeuwen, maar daarvoor komt het nog iets te vroeg voor de Britten. Geef het tijd, dan komt dat vanzelf goed.
HET MOMENT:
Het kan haast niet anders, of er moet wel iets door de lucht vliegen in een omgeving als deze. Hier in de Casbah: een luchtbed voor in het zwembad dat meerdere keren gevaarlijk dicht in de buurt van de band komt en op een gegeven ogenblik het zicht van de drummer ontneemt. Geen boze blikken, ze kunnen er wel om lachen, het matras teruggooien en gewoon lekker doorraggen.
Volg Best Kept Secret op de voet in het dossier.